Γιατί μια κατάσταση για να είναι σοβαρή πρέπει να συγκεντρώνει ορισμένα στάνταρ. Ανθρώπους π.χ. που οχι μόνο αντιλαμβάνονται τη κρισιμότητα μιας κατάστασης, αλλά λαμβάνουν μέτρα ώστε να αποφευχθεί το χειρότερο , ξυπνάνε, θωρακίζονται με αποφασιστικότητα, δύναμη, για να βρουν λύσεις, να παλέψουν, να αποδείξουν πως έχουν την ικανότητα να διαχειρίζονται τη ζωή τους και τα όνειρά τους. Τα οποία όνειρα τελικά όπως καταλαβαίνεις είναι το άλφα και το ωμέγα της ουσίας. Γιατί το όνειρο ξεκινάει από το πως να ξεχρεώσεις την εφορία και καταλήγει στο να ανακαλύψεις το άγιο δισκοπότηρο. Εχει μια διαβάθμιση την ώρα που κλείνεις τα μάτια που πάει από το που θα βρω ν'αλλάξω ζάντες στο αυτοκίνητο μέχρι στο με ποιο τρόπο να γίνω αθάνατος. Κατάλαβες ? είναι κόλαση μέσα στο μυαλό μας, και κόλαση απέξω μας. Ο παράδεισος μπορεί και να περιμένει.
Για να νοιώσουμε πως κάτι νέο γεννιέται ή για να έχουμε κέφι να παλέψουμε να το γεννήσουμε πρέπει να αφουγκραστούμε γύρω μας έχουμε ανθρώπους ζωντανούς, με ψυχή, με όρεξη, με κέφι για τη ζωή, με αγάπη, ανθρώπους θαυμάσιους, εμπνευσμένους, που να πατάνε τουλάχιστον με το ένα πόδι έξω από την αθλιότητα του τίποτα. Οχι ανθρώπους πνιγμένους στη μιζέρια, όχι κακομοίρηδες, ούτε και φαφλατάδες που απλά μυρηκάζουν τα γεγονότα. Ούτε τσάμπα νταήδες. Ούτε ηλίθιους με αυτοπεποίθηση. Ούτε έξυπνους γεμάτους ανασφάλειες (όπως έλεγε και ο σοφός εκείνος άντρας). Ούτε επαγγελματίες της πρόζας που σερβίρουν το σάπιο εμπόρευμά τους μέσα σε πιασάρικα περιτυλίγματα. Βλέπεις κάτι από όλα αυτά? Νοιώθεις πως γύρω μας υπάρχει σοβαρότητα? Νοιώθεις πως κάποιος σου λέει την αλήθεια και δεν σε δουλεύει και δεν δουλεύει τον ίδιο του τον ευαυτό. Πόσους μπορείς να μου απαριθμήσεις τώρα επί τόπου, που να μην κοροϊδευονται από κάποιο προσωπικό τους ίνδαλμα, σωτήρα, θεό, εμμονή, πάθος , αρρώστεια, παραμύθιασμα ?
Και για να μην αδικούμε κανέναν, έσβησα από το τεφτέρι μου κι εκείνο το συνηθισμένο που έλεγα - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - Ούτε αυτό. Η ελάχιστη εξαίρεση είμαστε όλοι μας. Ο καθένας έχει μια καλή δικαιολογία να πει στον εαυτό του. Ο καθένας είναι εύκολο να δείξει τον απέναντι. Δεν υπάρχουν εξαιρεσεις στη γενικευμένη αποχαύνωση, εκτός κι αν εξαίρεση θεωρείς το γεγονός πως κάποιος χώνει μπινελίκια μέσα στα κοινωνικά δίκυτα κρυμμένος πίσω από μια οθόνη. Εκτός κι αν θεωρείς εξαίρεση όποιον λαλημένο περιμένει σωτήρες και τη λύση εξ΄ουρανού να του καθαρίσει τ΄απλυτα. Μήπως θεωρείς εξαίρεση τις μονάδες που κάθονται στο δωμάτιό τους και λένε με ύφος εκατό μαστούρηδων "δε γ@μιούνται όλοι" γιατί νομίζουν πως οι ίδοι είναι κάτι μεταξύ jesus και elvis? Μήπως θεωρείς εξαίρεση τους έντιμους πλην τι "θα απογίνω" κακομοίρηδες που νομίζουν πως το να κουβαλάς με αξιοπρέπεια τη μιζέρια τη κάνει λιγότερο μίζερη?
Από τη στιγμή που κοινωνάμε όλοι από το ίδιο βρωμερό τσουκάλι , έστω και με διαφορετικούς τρόπους , είμαστε ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΙ σ΄αυτό το καραγκιοζιλίκι. ΟΛΟΙ. Εχουμε καταντήσει να θεωρούμε ηρωα όποιον δεν πληρώσει το εισιτήριο ή δεν κόψει μια απόδειξη για τη ζαμπονοτυρόπιτα. ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΙ. Τόσο πολύ, που να θεωρείται πράξη αντίστασης από το πλήθος και λόγος τιμωρίας για την εξουσία, ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, που απολαμβάνει ακόμα και ο πλέον μικροσκοπικός οργανισμός πάνω στο πλανήτη. Εχουμε καταντήσει τόσο χαμηλά ώστε να θεωρείται έντιμος, άξιος άνθρωπος ο λιγότερο ψευταράκος, ο λιγότερο κλεφτάκος, ο λιγότερο απατεώνας, ο λιγότερο δολοφόνος...
Ασε με σου λέω να τριγυρίζω έτσι άσκοπα και να προσπαθώ να δημιουργήσω το δικό μου σύμπαν. Τη δικιά μου μέρα της μαρμότας. Μισάνθρωπος δεν μπορώ να γίνω. Εκεμεταλλευτής ούτε. Ούτε αναίσθητη. Ούτε ξέρω πως να κονομάω από τη συμφορά του άλλου. Ούτε και Μαρία Τερέζα δεν μπορώ να γίνω. Δεν μπορώ καν να προσποιηθώ πως τάχα είμαι κάτι ανώτερο γιατί ο κομπασμός των ανόητων είναι κάτι που μου προκαλεί εμετική διαθέση. Είμαι απλά η εξαίρεση μέσα σε εκατομμύρια άλλες εξαιρέσεις (για τον εαυτό του ο καθένας) Ενας κανένας εκατό χιλιάδες. Που νομίζουν πως οι άλλοι τους βλέπουν έτσι ενώ είναι αλλιώς. Που νομίζουν πως είνα έτσι ενώ δεν είναι. Που θάθελαν να είναι αλλιώς αλλά παπάρια μάντορλες...
Επέλεξα να βλέπω λοιπόν, πλέον, τη γελοία όψη της πραγματικότητας. Γιατί το να προσπαθείς να κατανοήσεις ποιος καραγκιόζης είπε τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα, ή το πιο θρασύ ψέμμα, ή το πιο γλοιώδες επιχείρημα, είναι στ΄αλήθεια εξουθενωτικό. Στο τέλος όλοι αυτές οι λαγοί που νομίζουν πως είνα λιοντάρια θα σε κάνουν να πιστέψεις πως όντως είναι. Και σκέφτεσαι το θέαμα να σ΄εχει πιάσει στο κυνήγι ένα λαγουδάκι κι εσύ να έχεις χεστεί επάνω σου από το φόβο. Αστο καλύτερα.
Γέλα παλιάτσο, γέλα. Οσο για τη σωτηρία κι από που θα έρθει? Η γη γυρίζει, αν παραμείνουμε σε ακόμα μεγαλύτερη ακινησία από ότι είμαστε τώρα έχουμε μια ελπίδα να χαζεύουμε τη ζωή σαν εκείνους που δεν πρόλαβαν ν΄ανέβουν στο καρουζέλ και κοιτάνε ζαλισμένη εκείνους που πρόφτασαν , να στροβιλίζονται. Μπορεί με το γύρνα γύρνα να περάσει κι η σωτηρία καμιά μέρα από μπροστά μας και να τη τσακώσουμε. Που ξέρεις? Ασε που από ότι άκουσα θα κυκλοφορήσει πάλι το ξυστό. Οπότε μάλλον για τον επόμενο χρόνο ξέρω με τι θα ασχολούμαστε όλοι μας. Εκτός από το να είμαστε ακίνητοι, θα μπορούμε και να ξύνουμε.
Και κούτσα κούτσα μεταξύ κλάψας, μιζέριας, ελεημοσύνης, τζόγου και προσευχής μπορεί κάτι να κάτσει.
Γέλα παλιάτσο, γέλα.
Και όχι δεν βλέπω τα πράγματα με απαισιόδοξο τρόπο. Τα κοιτάω κατάματα. Το να είσαι αισιόδοξος μέσα σ΄αυτό το συρφετό, όπου δεν υπάρχει όριο στην αγυρτιά και στην βλακεία , ούτε αξιοπρέπεια, ούτε ένα ελάχιστο μεγαλείο , δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι άνθρωπος που βλέπει την καλή πλευρά των πραγμάτων, μπορεί απλά να είσαι χαζοχαρούμενος.
http://synithisypoptos.gr/
