Κάτια Νταβράνη
Μία στις δύο επιχειρήσεις που απασχολούν κάτω από 49 άτομα, αναμένεται να βάλει "λουκέτο", ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων δεν έχει χρήματα ούτε για φαγητό. Οι άνεργοι αυξάνονται συνέχεια... Οι ανασφάλιστοι κάνουν ουρά στα Κοινωνικά Ιατρεία, αφού στα νοσοκομεία δεν έχουν το δικαίωμα να νοσηλευτούν. Κόσμος παρακαλά για φάρμακα. Κόσμος αναζητά τροφή στα συσσίτια. Παιδιά που μεγαλώνουν στο σκοτάδι και στο κρύο... Παιδιά που αναγκάζονται να μάθουν τη σκληρή πλευρά της ζωής μη έχοντας ούτε ένα κουλούρι για πρωινό. Παππούδες και γιαγιάδες ζουν και προσπαθούν να μεγαλώσουν παιδιά και εγγόνια με την πενιχρή σύνταξη.
Ανεργοι που αναζητούν μια θέση εργασίας και ξυπνούν κάθε πρωί με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, πως κάτι θα βελτιωθεί για να ξεφύγουν από το "τέρας" της ανεργίας. Ανθρωποι που τηλεφωνούν σε αγγελίες, χωρίς να έχουν το δικαίωμα επιλογής στην εργασία, και αυτό που καταλήγουν να ακούν είναι... η θέση έχει καταληφθεί. Ενας στους χίλιους ήταν ο τυχερός.
Μισθοί της πείνας, εξαθλίωση... Η παιδεία και η υγεία, τα δύο από τα πιο πολύτιμα αγαθά ανύπαρκτα. Ενα μεγάλο μέρος του παζλ που συνθέτει την Ελλάδα του 2014.
Κι όμως, σήμερα ανακοινώθηκε πως οι κάτοχοι κάρτας ανεργίας θα μπορούν να επισκέπτονται δωρεάν τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους.
Καμία διαφωνία ότι ο άνθρωπος που έχει χάσει τη ζωή του, πρέπει να έχει δικαίωμα να επισκεφθεί αυτούς τους χώρους. Να μη χάσει τουλάχιστον και την κουλτούρα του. Να μη μείνει πίσω ως πολίτης Β' κατηγορίας, γιατί δεν είναι.
Ομως, αυτό δε λύνει τα προβλήματα. Ούτε το δωρεάν WiFi λύνει τα προβλήματα. "Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του", λέει ο λαός κι όπως πάντα έχει δίκαιο.
Αν ένας άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της καθημερινότητας, με τι μυαλό δηλαδή, θα μπορέσει να επισκεφτεί τον οποιονδήποτε χώρο; Με τη όρεξη, με τι κέφι; Γιατί όταν τα προβλήματα είναι πολλά, όταν ο κόσμος δεν έχει τα βασικά για να ζήσει, σίγουρα δε θα προτιμήσει μια βόλτα σε οποιοδήποτε μουσείο.
Ας κοιτάξουν λοιπόν οι κυβερνώντες να λύσουν τα βασικά προβλήματα, ας κοιτάξουν τους ανθρώπους που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, κι ας τους δώσουν το δικαίωμα να πληρώσουν μόνοι τους το εισιτήριο στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους.
Γιατί κανενός δεν ήταν επιλογή η ανεργία, κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δε θέλει να είναι επαίτης. Εκείνο που χρειάζονται είναι να τους δοθεί πίσω η χαμένη τους αξιοπρέπεια. Και να κοιτάξουν και πάλι με ελπίδα την ίδια τους τη ζωή.
