22 Μάρτη οι δείκτες των ρολογιών θα γυρίσουν πίσω δείχνοντας. Μεσαίωνα. Για πρώτη φορά μετά το 1911, έπειτα από 103χρόνια, θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, για να «σπάσει το ταμπού της μονιμότητας». Η αρχή γίνεται με τους καθηγητές της ΤΕΕ και τους σχολικούς φύλακες, που θα προστεθούν στους περίπου 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Θα είναι απλά η αρχή μιας μακάβριας ακολουθίας, που από μήνα σε μήνα θα προσθέτει χιλιάδες νέους ανέργους από όλους τους τομείς του Δημοσίου.
Φέτος εργάζονται 15.000 λιγότεροι, από πέρσι, εκπαιδευτικοί στα σχολεία και 25.000 λιγότεροι εργαζόμενοι στο Δημόσιο λόγω των συνταξιοδοτήσεων, με αποτέλεσμα πολλές υπηρεσίες να υπολειτουργούν ή να κλείνουν, ενώ ετοιμάζονται άλλες 11.400 διαθεσιμότητες-απολύσεις στο Δημόσιο. Στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής, όπως σχεδιάζεται από ΕΕ και ΔΝΤ είναι η μόνιμη και σταθερή εργασία, ενώ η δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση, κοινωνικά αγαθά, δημόσια περιουσία παραδίδονται ως λάφυρα στο μεγάλο κεφάλαιο. Στο κράτος, θα παραμείνουν μόνο «οι αναγκαίες και χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο δημόσιες υπηρεσίες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτελέσουν ιδιωτικοί φορείς» ( Α. Μανιτάκης (!).
Η πολιτική του λιγότερου Κράτους σημαίνει καθόλου δημόσιες κοινωνικές δομές κράτος-κράτος στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της προστασίας του κεφαλαίου. Η επίκληση της παθογένειας του Δημοσίου είναι προσχηματική, αφού καταρρίπτεται ο μύθος για το υπερδιογκωμένο δημόσιο, αφού σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ μόλις το 7,9% του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας απασχολείται στο δημόσιο, έναντι ΜΟ 15,5% του ΟΟΣΑ. Την ίδια, όμως, ώρα το κράτος χρησιμοποιείται ως «σωσίβιο» από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους εθνικούς προμηθευτές και την κρατικοδίαιτη και εξαρτημένη άρχουσα τάξη που καρπώνεται τη βίαιη αναδιανομή πλούτου με αποτέλεσμα οι κοινωνικές ανισότητες να διευρύνονται, όσο ποτέ άλλοτε, δικαιώνοντας, έτσι, την άποψη ότι το κράτος δεν είναι τίποτε άλλο από «όργανο για την εκμετάλλευση των καταπιεζομένων τάξεων».
Οι απολύσεις περίπου 11.400 μέχρι τέλος του 2014 σε σύνολο πάνω από 25.000 διαθεσιμοτήτων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σημαίνουν την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, τη μετάβαση στην εποχή της . Κλαυθμώνος, όπου ο εργαζόμενος σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μετατρέπεται σε σύγχρονο δούλο. Είναι φανερό ότι η επίθεση έχει βάθος χρόνου μέχρι να φυσήξει ούρειος άνεμος για υψηλότερη κερδοφορία του κεφαλαίου. Όλο και πιο έντονα γίνεται φανερός ο στόχος της κυβερνητικής πολιτικής που είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ). Αυτό θα σημάνει και τη μετατροπή της χώρας σε «μπανανία» - προτεκτοράτο με εργαζόμενους με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, πενιχρές συντάξεις και περιορισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Μετά την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) με τους αντεργατικούς νόμους 3899/2010 και 4024/2011, οι σχεδιασμοί της Τρόικας προβλέπουν ουσιαστικά την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, καθώς το 50%+1 των μελών μιας επιχείρησης για τη λήψη σχετικής απόφασης είναι όριο απαγορευτικό, την «απελευθέρωση» των απολύσεων, προσλήψεις - όχι αορίστου χρόνου - αλλά με ορίζοντα 3 ετών, χωρίς αποζημίωση, μισθολογική καθήλωση ανεξαρτήτως χρόνου υπηρεσίας με κατάργησητριετιών και επιδομάτων, δανεισμοί(!) εργαζομένων από την Εταιρεία Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ). Με δυο λόγια οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας στην ανεργία και την εξαθλίωση.
Ταυτόχρονα διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο τοπίο στο δημόσιο με τη σύνδεση της «αξιολόγησης» με βαθμό - μισθό. Η αξιολόγηση γίνεται ο μοχλός χειραγώγησης - ομηρίας και απολύσεων. Στο όνομα της ατομικής αξιολόγησης εισάγεται η υποχρεωτική ποσόστωση διαμορφώνοντας ένα κλίμα ακραίου ανταγωνισμού για να κυριαρχήσει «ο θάνατός σου, η ζωή μου», αλλοτριώνοντας και εξαχρειώνοντας συνειδήσεις και ενδυναμώνοντας το καθεστώς της πελατειακής και κομματικής φελλοκρατίας και ρουσφετολογίας. Με αυτό το τρόπο το 15% των Δημοσίων Υπαλλήλων, κάθε φορά, θα αποτελεί την ανεξάντλητη «δεξαμενή» των διαθεσιμοτήτων- απολύσεων του επόμενου διαστήματος. Η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να προχωρά σε μαζικές απολύσεις «αξιολογώντας» ακόμα και έναν ολόκληρο φορέα του δημοσίου για να τον κλείσει και να καταδικάσει το σύνολο των εργαζομένων του σε ανεργία. Ο πρόσφατος νόμος για την πρωτοβάθμια Υγεία οδηγεί στη συρρίκνωση και στο κλείσιμο υγειονομικών μονάδων του ΕΟΠΥΥ και ταυτόχρονα 8.500 γιατροί, υγειονομικοί και διοικητικοί υπάλληλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. 1.676 συγχωνεύσεις - καταργήσεις σχολείων προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2014. Παράλληλα διαμορφώνεται ένα τοπίο εργασιακής βαρβαρότητας που κρατά τους δημοσίους υπαλλήλους όμηρους, χωρίς δικαιώματα και σκυφτούς μπροστά σε μια αυταρχική εξουσία, αφού επικρέμεται πάνω από το κεφάλι τους η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης γενικά και ειδικά της «αργίας» και της «δυνητικής αργίας» σε περίπτωση «πειθαρχικής ποινής».
Σε αυτές τις συνθήκες ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και ο συνδικαλισμός της ανώδυνης διαμαρτυρίας της κοινοβουλευτικής αριστεράς που επενδύει σε ψήφους οδηγούν σε αδιέξοδο. Ο κατακερματισμός των εργαζομένων και οι αποσπασματικές απεργίες όχι μόνο έχουν χρεοκοπήσει, αλλά αποτελούν το δούρειο ίππο για την άλωση και των τελευταίων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αντίπαλο δέος στην πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της μαζικής εξαθλίωσης, όπως επιτάσσουν τα Μνημόνια και η δανειακή σύμβαση, δεν μπορεί παρά να είναι η συλλογική αφύπνιση και αντίσταση. Αυτός είναι πρωταρχικός όρος επιβίωσης του λαού παρά τις μεγάλες δυσκολίες.
Αναπόφευκτη η αναγκαιότητα να κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και μακροχρόνιους αγώνες την ώρα που οι εντολοδόχοι των ξένων επικυρίαρχων εφαρμόζουν τις εντολές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη σταθερή εργασία ορθώνοντας το ανάστημα μας σε αυτούς που θέλουν μαζικές απολύσεις και στρατιές ανέργων. Σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτείται ένα παλλαϊκό μέτωπο ανατροπής της βαρβαρότητας για την υπεράσπιση κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής μας.
