«Οι πρώην πολιτικές προσωπικότητες απέτυχαν να δείξουν στο λαό οποιαδήποτε ηγετική ικανότητα με αυτό ή τον άλλο τρόπο, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Κάποιοι κάτοχοι μεγάλων περιουσιών είναι αντίθετοι στο κίνημα αντίστασης, γιατί βλέπουν τα τεράστια κέρδη που συσσώρευαν από την κατοχή να εξατμίζονται από τον κοινό σκοπό… Αλλά η μάζα του λαού βλέπει τους αντάρτες ως ηγέτες του αγώνα, και η θέση που κέρδισε το ΕΑΜ αποτελεί απόδειξη πως δεν υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση σε αυτό…».
«Σύνοψη της Αναφοράς για την Ελλάδα»: Εκθεση του Foreign Office 1943, Φάκελος HS5/224 (PRO)
_______________________________________________________
Για όσους δεν θυμούνται, ή δε γνωρίζουν, ο αντικομμουνισμός ήταν η κύρια προμετωπίδα της τρίτης και τελευταίας κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη. Εξ'ου και η ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάσα ομοιότητα με τη χθεσινή παρουσία του Άδωνη στον Τράγκα και τις δηλώσεις Μπαλτάκου, μόνο τυχαία δεν είναι...
Ο πρώτος, ως κλασσική περίπτωση ηλιθίου και ψυχοπαθούς ψώνιου, αποκάλεσε τον Τράγκα...κομμουνιστή, επειδή ο τελευταίος του επισήμανε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η χώρα τελεί υπό καθεστώς κατοχής κι ότι ο λαός πεθαίνει. Είναι προφανές, ότι η πολιτική κάνει καλό στον Άδωνη. Αν δεν υπήρχαν τα κανάλια κι η Βουλή, σίγουρα θα είχε καταλήξει σε νευρολογική κλινική, διότι πολύ απλά, ουδείς κανονικός άνθρωπος δεν καταδέχεται να συναναστραφεί τύπους με τέτοια ψυχοσύνθεση.
Ο δεύτερος, κλασσική περίπτωση καλοταισμένου παρασκηνιακού παρακεντέ, πιστού δούλου της εξουσίας και του χρήματος, δήλωσε ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής. Τι άλλο-άλλωστε- θα μπορούσε να ήταν ένα τέτοιο πρόσωπο άλλωστε;
Πέραν της γραφικής και γελοίας διάστασης των παραπάνω, υπάρχει κι η ουσιαστική. Το γερμανόφιλο κυβερνητικό μόρφωμα, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαική χώρα, στην οποία οι συνεργάτες των Ναζί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά έλαβαν καίριες κρατικές θέσεις.
Το συγκεκριμένο καθεστώς, που σημειωτέον αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ΕΕ, η οποία συνεργάζεται ανοιχτά με τους Ναζί στην Ουκρανία, δεν πείθει ούτε... τη μάνα του. Κατεδαφίζεται, χάνοντας και τα ελάχιστα κοινωνικά κι επικοινωνιακά του στηρίγματα,
Αφού είδαν ότι δεν έπιασε το κόλπο με την εφάπαξ προεκλογική διανομή του ανύπαρκτου πλεονάσματος, το οποίο δεν θα εμπνέονταν ούτε λαμόγια σε συνοικιακή μπαρμπουτιέρα, έθεσαν σε εφαρμογή το «νούμερο 3», που’λεγε κι ο Ξαρχάκος στο Γεωργίτση: Κατέφυγαν-όπως και οι πρόγονοί τους το 1943 με την κυβέρνηση Ράλλη- στον αντικομμουνισμό, ως τελευταίο σωσίβιο συσπείρωσης των συντριμιών του κατοχικού καθεστώτος.
Μόνο, που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία, όπως είναι φυσικό βέβαια, ο Άδωνις δεν είναι σε θέση να συλλάβει: Ο τότε αντικομμουνισμός είχε μια κάποια ελπίδα να αποδώσει καρπούς για τους εμπνευστές του. Τα προπολεμικά πολιτικά πάθη, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα δημοκρατικών-μοναρχικών, η σημαντική δράση του ΚΚΕ τότε στους εργατικούς αγώνες και η τεράστια συμβολή του στο έπος της Εθνικής Αντίστασης, η έντονη πολιτικοποίηση και ιδεολογικοποίηση της εποχής κλπ, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάποια-έστω- αντανακλαστικά σε όρισμένα τμήματα του πληθυσμού, μεγάλα, ή μικρά.
Είναι απολύτως φυσικό να πιστεύει ο Άδωνις πως υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος, έτσι όπως τον εννοούσαν ο Μεταξάς κι ο Παπαδόπουλος. Ο Μπαλτάκος όμως δεν είναι ηλίθιος. Όταν ξιφουλκεί ενάντια...στους κομμουνιστάς, δεν το κάνει ενάντια στο ΚΚΕ και την ηγεσία του, διότι όλοι γνωρίζουν πως αυτή κατατρέχεται από τη μεταφυσική κατάρα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη και την κρίσιμη στιγμή κάνει τη μια μαλακία πάνω στην άλλη.
Οι μύχιος φόβος τους είναι ένα ΕΑΜ με σύγχρονους όρους. Γι’ αυτό ο Μπαλτάκος αναφέρθηκε στο 1942 και μετά. Διότι διαβλέπουν ότι πλησιάζει με γρήγορους ρυθμούς η ανακατάταξη του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού με διασπάσεις, οι οποίες θα διαπεράσουν οριζόντια όλους τους κομματικούς μηχανισμούς. Φοβούνται ότι οι εν λόγω ανακατατάξεις, ίσως βρουν τον καταλύτη και μετουσιωθούν σε λαϊκή ενότητα πάνω σε απελευθερωτική, πατριωτική και δημοκρατική βάση, η οποία θα μας επιτρέψει να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το ξενόδουλο κατοχικό καθεστώς και τους προστάτες του.
Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους.
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου! askordoulakos
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
«Σύνοψη της Αναφοράς για την Ελλάδα»: Εκθεση του Foreign Office 1943, Φάκελος HS5/224 (PRO)
_______________________________________________________
Ο πρώτος, ως κλασσική περίπτωση ηλιθίου και ψυχοπαθούς ψώνιου, αποκάλεσε τον Τράγκα...κομμουνιστή, επειδή ο τελευταίος του επισήμανε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η χώρα τελεί υπό καθεστώς κατοχής κι ότι ο λαός πεθαίνει. Είναι προφανές, ότι η πολιτική κάνει καλό στον Άδωνη. Αν δεν υπήρχαν τα κανάλια κι η Βουλή, σίγουρα θα είχε καταλήξει σε νευρολογική κλινική, διότι πολύ απλά, ουδείς κανονικός άνθρωπος δεν καταδέχεται να συναναστραφεί τύπους με τέτοια ψυχοσύνθεση.
Ο δεύτερος, κλασσική περίπτωση καλοταισμένου παρασκηνιακού παρακεντέ, πιστού δούλου της εξουσίας και του χρήματος, δήλωσε ότι γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής. Τι άλλο-άλλωστε- θα μπορούσε να ήταν ένα τέτοιο πρόσωπο άλλωστε;
Πέραν της γραφικής και γελοίας διάστασης των παραπάνω, υπάρχει κι η ουσιαστική. Το γερμανόφιλο κυβερνητικό μόρφωμα, είναι αποτέλεσμα του γεγονότος, ότι η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαική χώρα, στην οποία οι συνεργάτες των Ναζί, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά έλαβαν καίριες κρατικές θέσεις.
Το συγκεκριμένο καθεστώς, που σημειωτέον αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ΕΕ, η οποία συνεργάζεται ανοιχτά με τους Ναζί στην Ουκρανία, δεν πείθει ούτε... τη μάνα του. Κατεδαφίζεται, χάνοντας και τα ελάχιστα κοινωνικά κι επικοινωνιακά του στηρίγματα,
Αφού είδαν ότι δεν έπιασε το κόλπο με την εφάπαξ προεκλογική διανομή του ανύπαρκτου πλεονάσματος, το οποίο δεν θα εμπνέονταν ούτε λαμόγια σε συνοικιακή μπαρμπουτιέρα, έθεσαν σε εφαρμογή το «νούμερο 3», που’λεγε κι ο Ξαρχάκος στο Γεωργίτση: Κατέφυγαν-όπως και οι πρόγονοί τους το 1943 με την κυβέρνηση Ράλλη- στον αντικομμουνισμό, ως τελευταίο σωσίβιο συσπείρωσης των συντριμιών του κατοχικού καθεστώτος.
Μόνο, που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, την οποία, όπως είναι φυσικό βέβαια, ο Άδωνις δεν είναι σε θέση να συλλάβει: Ο τότε αντικομμουνισμός είχε μια κάποια ελπίδα να αποδώσει καρπούς για τους εμπνευστές του. Τα προπολεμικά πολιτικά πάθη, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα δημοκρατικών-μοναρχικών, η σημαντική δράση του ΚΚΕ τότε στους εργατικούς αγώνες και η τεράστια συμβολή του στο έπος της Εθνικής Αντίστασης, η έντονη πολιτικοποίηση και ιδεολογικοποίηση της εποχής κλπ, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάποια-έστω- αντανακλαστικά σε όρισμένα τμήματα του πληθυσμού, μεγάλα, ή μικρά.
Είναι απολύτως φυσικό να πιστεύει ο Άδωνις πως υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος, έτσι όπως τον εννοούσαν ο Μεταξάς κι ο Παπαδόπουλος. Ο Μπαλτάκος όμως δεν είναι ηλίθιος. Όταν ξιφουλκεί ενάντια...στους κομμουνιστάς, δεν το κάνει ενάντια στο ΚΚΕ και την ηγεσία του, διότι όλοι γνωρίζουν πως αυτή κατατρέχεται από τη μεταφυσική κατάρα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη και την κρίσιμη στιγμή κάνει τη μια μαλακία πάνω στην άλλη.
Οι μύχιος φόβος τους είναι ένα ΕΑΜ με σύγχρονους όρους. Γι’ αυτό ο Μπαλτάκος αναφέρθηκε στο 1942 και μετά. Διότι διαβλέπουν ότι πλησιάζει με γρήγορους ρυθμούς η ανακατάταξη του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού με διασπάσεις, οι οποίες θα διαπεράσουν οριζόντια όλους τους κομματικούς μηχανισμούς. Φοβούνται ότι οι εν λόγω ανακατατάξεις, ίσως βρουν τον καταλύτη και μετουσιωθούν σε λαϊκή ενότητα πάνω σε απελευθερωτική, πατριωτική και δημοκρατική βάση, η οποία θα μας επιτρέψει να ξεμπερδέψουμε μια και καλή με το ξενόδουλο κατοχικό καθεστώς και τους προστάτες του.
Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους.
Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου! askordoulakos
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
