Τα τελευταία χρόνια που καταθέτω τις απόψεις, τις ανησυχίες τον προβληματισμό και την αγωνία μου μέσα από τούτο το βήμα, είχα την βεβαιότητα πως κάποια στιγμή πολύ σύντομα η κατάσταση θα άλλαζε, από μας για μας.
Πέρασαν χρόνοι δέκα που λέει και το άσμα και ακόμα ελπίζω αλλά όχι πια σε συλλογικό επίπεδο.
Ελπίζω στις μεμονωμένες αντιδράσεις, στο ξεχείλισμα της οργής σε προσωπικό επίπεδο, στην οργισμένη αντίδραση του γονιού, που πεινάει το παιδί του, του ανασφάλιστου, που κλείνει ραντεβού με το θάνατο, του απελπισμένου που η τράπεζα και η κυβέρνηση τον πετάνε έξω από το σπίτι του.
Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με το αεροσκάφος που χάθηκε και τα σενάρια γύρω από αυτό, με την Κριμαία και την κατάσταση εκεί, ούτε καν με την τρόικα και τους εκβιασμούς.
Δεν θα ρωτήσω γιατί είναι παράνομη η λαϊκή ετυμηγορία στην Κριμαία ή πως έγινε νόμιμη η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Έτσι και αλλιώς είναι ερωτήματα χωρίς απάντηση, θα ήθελα όμως όσοι ρίχνετε μια ματιά στα κείμενα μου, να μου απαντήσετε τι γίνετε στις γειτονιές σας.
- Υπάρχουν παιδιά πεινασμένα; Ο δήμος τι κάνει;
- Υπάρχουν ανασφάλιστοι με ανάγκη φαρμάκων και περίθαλψης; Ο δήμος τι κάνει;
- Πόσα μικρά μαγαζιά έκλεισαν γιατί προτιμούσαμε το παράνομο Μall;
- Οι άνεργοι στο δήμο σας πόσοι είναι; Επιβιώνουν;
- Υπάρχουν συσσίτια στην περιοχή σας;
- Πόσα σπίτια δεν έχουν ρεύμα;
- Πόσα παιδιά πάγωσαν από το κρύο αυτό το χειμώνα;
- Υπάρχουν άστεγοι στη γειτονιά σας; Ο δήμος τι κάνει;
- Αυτοκτόνησε κάποιος φίλος, γνωστός, γείτονας, γιατί δεν άντεχε άλλο;
- Μήπως ζήτε αυτήν την αγωνία ήδη;
- Ντρέπεστε, φοβάστε, ή μήπως θυμώνετε;
Η δύναμη τους είμαστε εμείς, όπως και το χρήμα του εργοδότη μας.
Όσα καράβια, φάμπρικες, τυπογραφία, μεγαλοκαταστήματα και αν έχουν, χωρίς εμάς είναι άχρηστα.
Είναι καλομαθημένοι για να τα δουλέψουν μόνοι τους και βαριά η καλογερική της δουλείας.
Αν θυμώσετε αρκετά, θα εξαφανιστεί και ο φόβος, θα δείτε πως δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, δεν υπάρχει τίποτα πιά να μας πάρουν και τότε η κατάσταση θα αλλάξει από μας για μας.
http://logiakaiskepseis.blogspot.gr
