Όταν οι λαοί της Ευρώπης βλέπουν πως όποιο κόμμα κι αν ψηφίζουν τελικά ακολουθείται η ίδια πολιτική εναντίον τους, απολύτως φυσιολογικό είναι να χάνουν κάθε εμπιστοσύνη στην αστική Δημοκρατία και στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
του Γιώργου Δελαστίκ
Χαμπάρι δεν έχουν πάρει οι Έλληνες πολιτικοί, ως συνήθως, σχετικά με τις εξελίξεις στην Ευρώπη! Ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει υποκριτικά για την «ανάπτυξη» που δήθεν θα φέρει ο ολέθριος προϋπολογισμός του, που δεν αφήνει λίθον επί λίθου στην ελληνική οικονομία. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι στενοί συνεργάτες του ορκίζονται ότι δεν θα εγκαταλείψουν ποτέ την Ευρωζώνη με δική τους πρωτοβουλία....
Την ίδια ώρα, οι σχέσεις Γερμανίας - Γαλλίας πλησιάζουν σε οριακό σημείο. Κορυφαίοι Γάλλοι αναλυτές, που εκφράζουν το στενά συνδεδεμένο με το Βερολίνο τμήμα της γαλλικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, συζητούν πλέον δημόσια τη.... «συντεταγμένη διάλυση» της Ευρωζώνης με στόχο να μπορέσουν να διασώσουν την ΕΕ!
Στη Γερμανία, τα μέσα ενημέρωσης μήνες τώρα επιτίθενται κατά κύματα εναντίον της Γαλλίας με άκρως απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Και δεν μιλάμε για περιθωριακά έντυπα. Αναφερόμαστε στα κατεξοχήν όργανα της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, τα οποία παράλληλα δεν κρύβουν την ανησυχία τους για τις εξελίξεις που συντελούνται στη Γαλλία.
Ακόμη και πολιτικοί της συνομοταξίας των «ευρωλάγνων», όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο σοσιαλιστής Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, που οδήγησε ουσιαστικά τη χώρα του σε καθεστώς μνημονιακής ευρω-λιτότητας χωρίς, πάντως, να υπογράψει Μνημόνιο, ή ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Φρανσουά Μπαρουάν, γράφουν πλέον ακόμη και βιβλία, με τα οποία παρουσιάζουν ένα πραγματικά αποκρουστικό πρόσωπο των Συνόδων της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Πρόκειται για συναθροίσεις αδίστακτων εκβιαστών, που σε καμιά περίπτωση δεν σέβονται τα δικαιώματα των μικρότερων χωρών, όταν αυτά βρίσκονται σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους.
Όσο για την απερίγραπτη συμπεριφορά χαμαιτυπείου που επιδεικνύουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στις Συνόδους Κορυφής αν κάτι σημαντικό διακυβεύεται, καλύτερα ας μην επεκταθούμε...
Η «εκτέλεση» του Γ. Παπανδρέου
Στη χώρα μας και στην Ευρώπη γενικότερα έγινε πολλή συζήτηση γύρω από το βιβλίο που εξέδωσε ο Θαπατέρο με τίτλο Το δίλημμα. Λογικό, αφού ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός αναφέρει σκαμπρόζικα περιστατικά από τη Σύνοδο Κορυφής του G-20 στις Κάννες της Γαλλίας, στο περιθώριο της οποίας έλαβε χώρα και η «πολιτική εκτέλεση» του Γιώργου Παπανδρέου από το Γάλλο δεξιό Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ. Εκεί αποφασίστηκε η ουσιαστική καθαίρεση του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, επειδή είχε την ιδέα να πει ότι θα κάνει δημοψήφισμα με θέμα την αποδοχή ή μη από τον ελληνικό λαό της μνημονιακής λιτότητας.
Ο Σαρκοζί, όπως γράφει ο Θαπατέρο, «ήταν τόσο οργισμένος ώστε πάτησε το ένα πόδι του σε μια καρέκλα επιχειρώντας να ανεβεί στο τραπέζι (!) για να επιτιμήσει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας», τον οποίο μάλιστα ο Σαρκοζί αποκάλεσε «γ...ο ψυχοπαθή»!
Με πιο διπλωματική γλώσσα, ο παρών στη συνάντηση πρώην Γάλλος υπουργός Οικονομικών Φρανσουά Μπαρουάν στο βιβλίο του Ημερολόγιο κρίσης περιγράφει συνάντηση στις Κάννες όπου παρευρίσκονταν ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Ομπάμα, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βενιζέλος. «Σ’ το λέμε καθαρά, αν κάνεις το δημοψήφισμα, δεν θα υπάρξει σχέδιο σωτηρίας», του είπε ο Σαρκοζί, γράφει ο Μπαρουάν και συνεχίζει την περιγραφή: «Ο Παπανδρέου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Μα παγωμένο βλέμμα, η Μέρκελ του το λέει το ίδιο αυστηρά. Πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο. Η ένταση ανεβαίνει. Ο Σαρκοζί του επαναλαμβάνει τους όρους τελεσιγραφικά. Ο Παπανδρέου ιδρώνει, αντιστέκεται, προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει. Ο Ομπάμα παρατηρεί και ακούει προσεκτικά... Ο Παπανδρέου παίζει την καριέρα του. Ιδρώνει όλο και περισσότερο, μπερδεύει τα λόγια του και μετά καταρρέει ψυχολογικά», γράφει ο Μπαρουάν και στη συνέχει βγάζει το συμπέρασμα: «Είμαι παρών στον πολιτικό του θάνατο σε ζωντανή μετάδοση».
Έχει απόλυτο δίκιο. Μία μόλις εβδομάδα αργότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι πια πρωθυπουργός της Ελλάδας.
«Συντεταγμένη διάλυση»
Μπορεί στην Ελλάδα οι αποκαλύψεις αυτές να μας κίνησαν περισσότερο το ενδιαφέρον, όπως είναι φυσικό. Στη Γερμανία όμως αυτό που προκάλεσε σοκ ήταν το βιβλίο Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρουτου Γάλλου αναλυτή Φρανσουά Εζμπούρ, ο οποίος πάντοτε απηχεί τις απόψεις του γαλλικού κατεστημένου – και μάλιστα όχι του γαλλοκεντρικού τμήματος της οικονομικής ελίτ. Ο Εζμπούρ κινείται πάντα στο πλαίσιο της γραμμής των Γάλλων αστών που τα συμφέροντά τους διαπλέκονται στενότατα με το Βερολίνο.
Δικαιολογημένη, λοιπόν, η ισχυρότατη έκπληξη και η ανησυχία των Γερμανών, όταν βλέπουν έναν τέτοιο άνθρωπο με πασίγνωστες φιλογερμανικές θέσεις να γράφει χωρίς περιστροφές στο βιβλίο του: «Το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα μιας Ευρώπης χωρίς ομοσπονδιακή κυβέρνηση φέρνει αστάθεια, ανισότητα και στασιμότητα. Για να σώσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, αξίζει τον κόπο να αποχωρήσουμε από το κοινό νόμισμα»!
Επειδή όπως είναι δομημένη η Ευρωζώνη σύντομα θα διαλυθεί, ο Εζμπούρ προτείνει η Γερμανία και η Γαλλία, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να προετοιμάσουν προσεκτικά και να υλοποιήσουν μια «συντεταγμένη διάλυση» της Ευρωζώνης και την επιστροφή όλων των κρατών της ΕΕ σε εθνικά νομίσματα.
«Το ευρώ απέτυχε»
Η νομισματική ένωση, γράφει ο Εζμπούρ, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει στο διηνεκές ούτε από οικονομική ούτε από πολιτική σκοπιά. Δεν εκπλήρωσε το στόχο του το ευρώ, το οποίο υποτίθεται ότι θα έφερνε στην Ευρώπη μακρόχρονη ευημερία και ανάπτυξη. Αντιθέτως, το κοινό νόμισμα κατάντησε φορτίο ασήκωτο που απειλεί να διαλύσει την ίδια την ΕΕ, πιστεύει ο Γάλλος αναλυτής.
Προχωράει δε περισσότερο. Αποκλείεται να μπορέσει ποτέ η Ευρωζώνη να εκπληρώσει τα διευρυμένα κριτήρια του Μάαστριχτ, υποστηρίζει, και για να το αποδείξει κάνει τον εξής υπολογισμό: ακόμη και ο υποδειγματικός μαθητής, η Γερμανία, πρέπει επί είκοσι ολόκληρα χρόνια να έχει κάθε χρόνο πλεόνασμα 2% ώστε να μπορέσει απλώς να ρίξει το δημόσιο χρέος της στο 60% του ΑΕΠ της, όπως επιβάλλουν τα απολύτως ξεχασμένα πλέον κριτήρια του Μάαστριχτ.
«Ξεχασμένα», φυσικά, απολύτως εσκεμμένα, αφού καμία χώρα της Ευρωζώνης, με εξαίρεση ίσως την... Εσθονία, δεν τα πληροί φέτος! Άντε, ίσως και το Λουξεμβούργο!
Γερμανικές ανησυχίες
Το βιβλίο του Εζμπούρ προκάλεσε προβληματισμό στη Γερμανία. Όχι, βέβαια, ότι αυτό οδήγησε σε κάποια αλλαγή της γερμανικής πολιτικής, αλλά ένα κλίμα ανησυχίας το γέννησε, αν κρίνουμε τουλάχιστον από κάποια δημοσιεύματα σοβαρών δεξιών εφημερίδων.
«Αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός στην ελίτ της Γαλλίας», έγραφε σε υπότιτλο άρθρου της η Frankfurter Allgemeine.
«Ζούμε μήπως το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου;... Τι θα αποφασίσει η Γαλλία; Είναι αδιανόητο οποιοδήποτε ευρωπαϊκό σχέδιο χωρίς ενεργό συμμετοχή της Γαλλίας», γράφει η σκληρή δεξιά γερμανική εφημερίδα Die Welt, η οποία αναφέρεται χωρίς αναστολές στον κίνδυνο που απειλεί τα γερμανικά συμφέροντα: «Το Παρίσι θα μπορούσε να συμμαχήσει με το Νότο της Ευρώπης εναντίον της Γερμανίας, η ισχύς της οποίας δεν επαρκεί για να επιβάλει το νόμο στην Ευρώπη, αν αυτό είναι το σχέδιο στο Βερολίνο», τονίζει.
«Οι Γάλλοι ευρωπαϊστές δεν είναι μόνο απογοητευμένοι, είναι κυριολεκτικά σε απόγνωση», σημείωνε και η γαλλική Le Monde.
Οι Ευρωπαίοι κατά της ΕΕ
Το θέμα αυτό δεν αφορά, βεβαίως, μόνο τις γερμανογαλλικές σχέσεις. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ένας Γάλλος πολιτικός επιστήμονας ονόματι Ντομινίκ Ρενιέ στο βιβλίο του Η ευρωπαϊκή άποψη, σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης παρατηρείται το εξής φαινόμενο: η αντίθεση προς το ευρώ και την ΕΕ εξαιτίας της πολιτικής που ασκούν οι Βρυξέλλες οδηγεί σε πλήρη απαξίωση των εθνικών κυβερνήσεων που υλοποιούν την πολιτική της ΕΕ.
Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ, οπουδήποτε γίνονται εκλογές, οι εν ενεργεία κυβερνήσεις συντρίβονται κυριολεκτικά, αποδοκιμαζόμενες μαζικότατα από τους ψηφοφόρους ως «ευρώδουλες» ή «γερμανόδουλες».
Το χειρότερο όμως είναι πως και οι κυβερνήσεις που τις διαδέχονται, υπό το βάρος των ασφυκτικών πιέσεων που τους ασκούν τόσο τα «ευρωδεσμά» που έχουν σφυρηλατήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις όσο και οι νέες πιέσεις που τους ασκούν τα όργανα της ΕΕ, ακολουθούν πολύ γρήγορα τη γραμμή των προκατόχων τους που καταδίκασε ο λαός στις εκλογές. Αυτό έχει εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες.
Υπονομεύει τη Δημοκρατία, καθώς υποσκάπτει την εμπιστοσύνη του λαού σε όλα γενικά τα κόμματα και τους πολιτικούς. Όταν οι λαοί της Ευρώπης βλέπουν πως όποιο κόμμα κι αν ψηφίζουν τελικά ακολουθείται η ίδια πολιτική εναντίον τους, απολύτως φυσιολογικό είναι να χάνουν κάθε εμπιστοσύνη στην αστική Δημοκρατία και στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.
Στην αρχή αυτό εκδηλώνεται με απάθεια και μείωση της λαϊκής συμμετοχής στις εκλογές και στις άλλες δημοκρατικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα όμως καλλιεργείται το έδαφος για αποδοχή άλλων μορφών πολιτεύματος που θα προκύψουν είτε από εξεγέρσεις είτε από αντιδημοκρατική εκτροπή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 217)
