Για αριστερισμό ουδέποτε διανοήθηκε κανείς να κατηγορήσει τους... «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου! Αντιθέτως οι αριστεροί καταγγέλλουν μονίμως την εφημερίδα αυτή ως «όργανο όχι μόνο της βρετανικής, αλλά και της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας»!
Τι έπιασε λοιπόν έναν από τους δύο - τρεις κορυφαίους αρθρογράφους της, τον Μάρτιν Γουλφ, να γράψει άρθρο με τίτλο «Οι αποτυχημένες ελίτ απειλούν το μέλλον μας»; Οχι, μη νομίσετε ότι μέμφεται της ελίτ επειδή «καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων», όπως συχνά ισχυρίζονται αυτοί οι ανατριχιαστικοί τύποι της τρόικας. Απροσδόκητες και πολύ βαθύτερες είναι οι επισημάνσεις του αρθρογράφου της κορυφαίας σε επιρροή ημερήσιας οικονομικοπολιτικής εφημερίδας της Ευρώπης.
«Οι οικονομικές, χρηματοπιστωτικές, διανοητικές και πολιτικές ελίτ υποτίμησαν κυρίως τις συνέπειες της απερίσκεπτης χρηματοπιστωτικής φιλελευθεροποίησης. Αποκοιμισμένες από φαντασιώσεις αυτοσταθεροποιούμενων χρηματοπιστωτικών αγορών, όχι μόνο επέτρεψαν, αλλά και ενθάρρυναν ένα τεράστιο -και κερδοφόρο για τον χρηματοπιστωτικό τομέα- στοίχημα επέκτασης του χρέους» γράφει ο Μάρτιν Γουλφ. «Η ελίτ που χαράζει πολιτική απέτυχε να εκτιμήσει τα κίνητρα στην εργασία και πάνω απ' όλα τους κινδύνους μιας συστημικής κατάρρευσης.
Οταν αυτή ήρθε, οι καρποί αυτής της κατάρρευσης ήταν καταστροφικοί σε αρκετές διαστάσεις:Οικονομίες κατέρρευσαν, η ανεργία πήδηξε στα ύψη και το δημόσιο χρέος εξερράγη» επισημαίνει. «Η ελίτ που χαράζει πολιτική απαξιώθηκε εξαιτίας της αποτυχίας της να προλάβει την καταστροφή. Η οικονομική ελίτ απαξιώθηκε λόγω της ανάγκης να διασωθεί. Η πολιτική ελίτ απαξιώθηκε λόγω της προθυμίας της να χρηματοδοτήσει τη διάσωση. Η διανοητική ελίτ -οι οικονομολόγοι- απαξιώθηκαν εξαιτίας της αποτυχίας τους να προβλέψουν την κρίση ή λόγω της αδυναμίας τους να συμφωνήσουν τι να κάνουμε όταν η κρίση μάς είχε πλέον χτυπήσει» προσθέτει.
Στη συνέχεια καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που όντως προκαλεί σοκ, όταν το βλέπει κανείς γραμμένο σε μια εφημερίδα σαν τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», καθώς αποκαλύπτει την ουσία της πολιτικής που ασκήθηκε: «Η διάσωση ήταν αναγκαία. Η πεποίθηση όμως ότι οι ισχυροί θυσίασαν τους φορολογούμενους προς το συμφέρον των ενόχων, είναι ορθή»! Αυτοί που μας κυβερνούν θυσίασαν τους πολίτες προς όφελος των ενόχων τραπεζιτών! Αυτή ακριβώς είναι η ουσία, όπως δηλαδή το γράφει ο Μάρτιν Γουλφ.
Ο αρθρογράφος προχωρά βαθύτερα τις σκέψεις και τις επισημάνσεις του, ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει την οικονομική ελίτ να συνειδητοποιήσει τις ανατροπές που δυνάμει εγκυμονεί αυτή η στάση της. «Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουμε δει την εμφάνιση μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομικής και χρηματοπιστωτικής ελίτ. Τα μέλη της αποσπώνται ολοένα και περισσότερο από τις χώρες που προέρχονται. Στη διαδικασία αυτή αποδυναμώνεται η κόλλα που κρατάει ενωμένη κάθε δημοκρατία, η έννοια του πολίτη.
Η στενή κατανομή των κερδών της οικονομικής ανάπτυξης επαυξάνει πάρα πολύ αυτή την εξέλιξη» υπογραμμίζει. «Αυτό είναι όλο και μεγαλύτερη πλουτοκρατία!» διαπιστώνει και συνεχίζει: «Ενας βαθμός πλουτοκρατίας είναι αναπότρεπτος σε δημοκρατίες οικοδομημένες σε οικονομίες της αγοράς,όπως και πρέπει να είναι. Είναι όμως πάντοτε ζήτημα βαθμού. Αν οι μάζες του λαού βλέπουν τις οικονομικές ελίτ τους να ανταμείβονται πλουσιοπάροχα για μέτρια αποτελέσματα και να ενδιαφέρονται μόνο για τους εαυτούς τους και παρόλα αυτά να περιμένουν διάσωση όταν τα πράγματα πάνε άσχημα, τότε οι δεσμοί κόβονται! Μπορεί να βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της μακροπρόθεσμης αποσύνθεσης των δεσμών που ενώνουν τους πολίτες με τα δημοκρατικά αστικά κράτη», προειδοποιεί δυσοίωνα ο αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς».
Ο Μάρτιν Γουλφ αναφέρεται φυσικά και στην Ευρωζώνη, κάνοντας μια σειρά «ενοχλητικές» επισημάνσεις. «Ελάχιστη έμφαση δίνεται στη συνταγματική ανωμαλία της Ευρωζώνης» τονίζει ευθύς εξ αρχής. «Συνταγματική ανωμαλία» λοιπόν! Εξηγεί αμέσως γιατί: «Μέσα στην Ευρωζώνη, η εξουσία έχει συγκεντρωθεί τώρα στα χέρια των κυβερνήσεων των χωρών που δανείζουν, κυρίως της Γερμανίας, και σε μια τριάδα μη εκλεγμένων γραφειοκρατιών - την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι λαοί των αρνητικά επηρεαζόμενων χωρών δεν έχουν καμιά επιρροή πάνω σε αυτούς» υπογραμμίζει.
Στη συνέχεια αναλύει γιατί αυτή η κατάσταση συνιστά αντικειμενική υπονόμευση του δημοκρατικού πολιτεύματος στα χρεωμένα κράτη. «Οι πολιτικοί που λογοδοτούν στους λαούς είναι χωρίς εξουσίες. Αυτό το διαζύγιο ανάμεσα στη λογοδοσία και την εξουσία πλήττει κατάκαρδα κάθε έννοια δημοκρατικής διακυβέρνησης. Η κρίση στην Ευρωζώνη δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι και συνταγματική επίσης» καταλήγει. Εχει απόλυτο δίκιο. Ισως σύντομα, δεν θα πιστεύουν τα μάτια μας τις κατακλυσμιαίες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις που θα σημειώνονται στην Ευρώπη.
