 |
| www.wordtravels.com |
Ο ιμπεριαλισμός
«Η σχέση κυριαρχίας και η βία που συνεπάγεται - αυτό είναι το χαρακτηριστικό της «νεότατης φάσης στην ανάπτυξη του καπιταλισμού», αυτό έπρεπε αναπόφευκτα να προκύψει και πρόκυψε από τη δημιουργία των παντοδύναμων οικονομικών μονοπωλίων.
[…]
Αυτό πια δεν είναι καθόλου ο παλιός ελεύθερος συναγωνισμός των σκόρπιων και άγνωστων μεταξύ τους εργοστασιαρχών, που παράγουν για την κατανάλωση σε μια άγνωστη αγορά. Η συγκέντρωση έφτασε στο σημείο που μπορεί να γίνει ένας κατά προσέγγιση υπολογισμός όλων των πηγών πρώτων υλών (λόγου-χάρη των κοιτασμάτων σιδηρομεταλλεύματος [ή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στις μέρες μας]) σε μια δοσμένη χώρα και ακόμη, όπως θα δούμε, σε μια σειρά χώρες και σ’ όλο τον κόσμο. Και όχι μόνο γίνεται ένας τέτιος υπολογισμός, αλλά αυτές τις πηγές τις αρπάζουν στα χέρια τους οι γιγάντιες μονοπωλιακές ενώσεις. Γίνεται ένας κατά προσέγγιση υπολογισμός των διαστάσεων της αγοράς, που, ύστερα από συμφωνία, τη «μοιράζονται» μεταξύ τους αυτές οι ενώσεις.
[…]
Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε σε παγκόσμιο σύστημα αποικιακής καταπίεσης και χρηματιστικής κατάπνιξης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού της γης από μια χούφτα «προηγμένες» χώρες. Και το μοίρασμα αυτής της «λείας» γίνεται ανάμεσα σε 2-3 ληστές με παγκόσμια δύναμη, οπλισμένους ως τα δόντια […], που τραβούν όλη τη γη στον πόλεμό τους για το μοίρασμα της λείας τους»[1] έγραψε ο Β. Ι. Λένιν στο βιβλίο του για τον ιμπεριαλισμό και επιβεβαιώνεται τραγικά στις μέρες μας.
Η Δημοκρατία ενάντια στη δικτατορία, ο δαιμονοποιημένος ανάλγητος δικτάτορας και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης και του λαού που μάχονται για την ανατροπή του. Μια μάχη ανάμεσα σε εξεγερμένους διαδηλωτές που ζητούν δημοκρατία - ελευθερία και σε μια δικτατορική κυβέρνηση των διεφθαρμένων ολιγαρχών του πλούτου. Δεν έχει καμιά σημασία αν οι «σατανικοί δικτάτορες» ήταν χτεσινοί συνεργάτες των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ ή αν εκλέχτηκαν με όλους τους τύπους και τα ισχύοντα για την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία[2]. Αρκεί η χώρα στόχος να μην είναι ενταγμένη και υποταγμένη στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ για να μπει στο στόχαστρο των υπερεθνικών καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών κέντρων εξουσίας[3]. Αρκεί η χώρα στόχος να μην είναι υποταγμένο προτεκτοράτο των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών και υπηρέτης των κυρίαρχων πολυκλαδικών πολυεθνικών μονοπωλίων τους, αλλά να είναι σε ανταγωνιστικά καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα[4] και πολυεθνικά μονοπώλια.
Η ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία
Αυτό είναι το διαχρονικό -απλό και πιασάρικο- σενάριο των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ εδώ και χρόνια, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται και τώρα στην αιματηρή ένοπλη εξέγερση υπό την ηγεμονία ακροδεξιών εθνικιστών, φασιστών και ναζί στην Ουκρανία, όπως έγινε και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Γράφει στο άρθρο του «Σιδηρούν παραπέτασμα» ο Νίκος Μπογιόπουλος[5]:
«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (...). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (...). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (...). Την ώρα που ξεκινούσε η "βελούδινη επανάσταση" του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι "αυθόρμητες επαναστάσεις" που εγκαθιστούσαν την "εξουσία του λαού" (...). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (...). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: "`Η τώρα ή ποτέ"».
 |
Οι δρόμοι του Ρώσικου Φυσικού Αερίου μέσω Ουκρανίας για την Ευρώπη
|
Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα -καθ' ομολογία του- από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια...»
Αν και χωρίς σαφή αναφορά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ – ΕΕ και Ρωσίας – Τελωνειακής Ένωσης[6], είναι αποκαλυπτικό το άρθρο της εφημερίδας «Guardian» για τους στόχους και τις δυνάμεις-«ακροδεξιοί εθνικιστές και φασίστες»- που ηγεμονεύουν στην ένοπλη εξέγερση και στα αιματηρά γεγονότα στην Ουκρανία:
«Τους τελευταίους δύο μήνες, οι διαδηλώσεις στην Ουκρανία παρουσιάζονται ως μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαδηλωτές που ζητούν δημοκρατία και σε μια αυταρχική κυβέρνηση. Οι πρώτοι θέλουν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν βάζει βέτο.
Η περιγραφή αυτή δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Η ένταξη στην ΕΕ δεν προσφέρθηκε ποτέ στους Ουκρανούς ούτε θα προσφερθεί κατά πάσα πιθανότητα στο μέλλον. Όπως έγινε πέρυσι και στην Αίγυπτο, ο πρόεδρος που βρίσκεται στο στόχαστρο των διαδηλωτών εξελέγη ύστερα από μια εκλογική αναμέτρηση που οι διεθνείς παρατηρητές χαρακτήρισαν δίκαιη. Και πολλοί από τους διαδηλωτές δεν τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για τη δημοκρατία.
 |
Ο χάρτης των τελευταίων εκλογών... με ροζ-δυτικά, η επικράτεια της Τιμοσένκο... με μπλε-ανατολικά, η επικράτεια του Γιανουκόβιτς... οι κόκκινες νησίδες, εκεί που επικράτησαν οι κομμουνιστές..., πηγή Disdaimona
|
Στον πυρήνα των διαδηλώσεων και επιθέσεων εναντίον κυβερνητικών κτιρίων βρίσκονται ακροδεξιοί εθνικιστές και φασίστες. […] Η Δύση επιχειρεί από τη δεκαετία του 1990 να εκμεταλλευθεί τις εσωτερικές διαιρέσεις της Ουκρανίας και να εξουδετερώσει τη ρωσική επιρροή» [7].
Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ, μαζί τους και τα εγχώρια ντόπερμαν των ΜΜΕ και όσοι «καταδικάζουν τη βία από όπου και να προέρχεται» και παρ’ ότι δηλώνουν ορκισμένοι αντιφασίστες και αντιναζί, αποκαλύπτουν την υποκρισία τους. Χωρίς προσχήματα στηρίζουν το δικαίωμα της ένοπλης εξέγερσης -που ηγούνται ακροδεξιοί εθνικιστές, φασίστες και ναζί- ενάντια σε μια «νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση» με όλους τους τύπους και τα προβλεπόμενα σε μια αστική δημοκρατία…
 |
Στα περιβραχιόνια εξεγερμένων στην Ουκρανία, το σύμβολο της μεραρχίας των SS «Das Reich». Το ίδιο σύμβολο χρησιμοποιούσε πριν λίγα χρόνια και η ναζιστική «Χρυσή Αυγή»
|
Εικοσιπέντε χρόνια έχουν περάσει από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και παρά τις διακηρύξεις τους για την ειρήνη, την δημοκρατία και την ελευθερία, οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ επιβάλουν την ιμπεριαλιστική ηγεμονία τους δια πυρός και σιδήρου και αποκαλύπτονται:
«Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»[8]...
Σύριζα αριστερός, «όπως λέμε οικιακή βοηθός»[9] των ιμπεριαλιστών
Παρά ταύτα, αν είσαι μεταμοντέρνα «οικιακή βοηθός» των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ ή σύριζα αριστερός, τότε η αιματηρή ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία είναι φυσικό να σου «προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές […]. Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια κρίση που μπορεί να εξηγηθεί με όρους γεωπολιτικής και η οποία έχει τα αίτιά της σε πολύ παλαιότερες εποχές. Για να είμαστε ακριβείς, η «καλή» ή «κακή» Ε.Ε. δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια αφορμή· το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό.
[…]
Με απλά λόγια, το ζήτημα δεν είναι άλλο από την απομάκρυνση ή την προσάρτηση (όχι απαραίτητα τυπική) στη Ρωσία. Η Ε.Ε. είναι το πολύ ένα μέσο, τίποτε περισσότερο. Το γεγονός ότι ίσως υπήρξε η διάθεση να «αποσπασθεί» από τη Ρωσία μια χώρα που ανήκει κατεξοχήν στη σφαίρα επιρροής της δεν είναι παράδοξο στο πλαίσιο των σύγχρονων γεωστρατηγικών συσχετισμών. […] Στην προκειμένη περίπτωση, επιχειρήθηκε να γίνει επική παρτίδα πόκερ με μέσα που έφταναν για να παιχτεί το πολύ ένα άθλιο δελτίο ξυστού! Το αποτέλεσμα ήταν να απελευθερωθούν δυνάμεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν και να προκληθεί αστάθεια που βλάπτει τα συμφέροντα της Ευρώπης, όπως κι αν τα εννοεί ο καθένας»[10].
Όμως, δεν χάθηκαν όλα για τους υπέρμαχους υπερασπιστές και φανατικούς ζηλωτές του ιμπεριαλισμού της ΕΕ και του ευρώ! Υπάρχει ελπίδα, διατείνεται βαθυστόχαστα άλλη σύριζα αριστερή πένα:
«Το έργο που είχαν μπροστά τους οι αριστεροί στην Ουκρανία σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Όσες από τις αριστερές ομάδες δεν περιφρόνησαν την εξέγερση και κατέβηκαν στους δρόμους του Κίεβο, εκδιώχθηκαν από τους ακροδεξιούς.
[…]
Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ) ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο»[11].
Στους σύριζα αριστερούς που βλέπουν στην Ουκρανία, και αλλού, μόνο ότι απλά «κινούνται οι μάζες» και παρακάμπτουν τον ηγεμονικό ρόλο των ακροδεξιών εθνικιστών, των φασιστών και των ναζί, και σε όσους επιμένουν ακόμα στις μεταφυσικές, πασιφιστικές αυταπάτες για την «ΕΕ των λαών» και «ονειρεύονται» την επιστροφή προς τα πίσω, προς τον «ελεύθερο», «ειρηνικό» «τίμιο» καπιταλιστικό «ανταγωνισμό», πως με «ένα άλλο μίγμα πολιτικής διαχείρισης» από μια σύριζα «αριστερή κυβέρνηση» θα βγούμε από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, την απάντηση την δίνει ο Μπέρτολ Μπρεχτ:
«Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.
Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται. […] Απέναντι στη μόνιμη πια κρίση του ο καπιταλισμός θα επιχειρήσει να επιβληθεί με την πιο ωμή και απροσχημάτιστη μορφή του και όχι με τη μορφή ενός υποχωρητικού φιλελευθερισμού κάτω από τους «εκβιασμούς» του προλεταριάτου του. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρη η αστική τάξη θα έχει διαπιστώσει, ότι ο φασισμός είναι η καλύτερη καπιταλιστική κρατική μορφή της εποχής μας, όπως ήταν ο φιλελευθερισμός η καλύτερη μορφή κρατικής εξουσίας στον καιρό του» [12].
***
Γκρεμίζοντας το άγαλμα του Λένιν, οι εξεγερμένοι ακροδεξιοί εθνικιστές, φασίστες και ναζί στην Ουκρανία, δείχνουν τον πραγματικό τους αντίπαλο και αποκαλύπτουν τον ανομολόγητο φόβο τους: τον κομμουνισμό και ένα ανασυγκροτημένο – αναγεννημένο ταξικό επαναστατικό εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό και το δίλλημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα παραμένει δραματικά επίκαιρο και η ανασυγκρότηση – αναγέννηση του ταξικού επαναστατικού εργατικού κινήματος επιτακτική ανάγκη.
Παραπομπές
[1] Β. Ι. Λένιν, «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».
[2] Ριζοσπάστης, «Κέρδη και ζημίες» μετρούν Ουάσιγκτον και Μόσχα. «Η επικράτηση στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν τη σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία προκάλεσε την αντίδραση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Έτσι, σε δήλωση του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μαρκ Τόνερ, αναφέρεται πως οι βουλευτικές εκλογές στην Ουκρανία «ήταν ένα βήμα πίσω από την πρόοδο, η οποία σημειώθηκε στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και τις προεδρικές εκλογές του 2010».
[3] Με «τις βασικές καθαρά οικονομικές έννοιες», ο Β. Ι. Λένιν στο βιβλίο του «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», δίνει και περιγράφει πέντε βασικά χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού:
«1. Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.
2. Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
3. Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.
4. Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.
5. Έχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις. Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες.
[4] EXPRES, Δεν υπήρξε συμφωνία Ρωσίας - Ουκρανίας για φυσικό αέριο και τελωνειακή ένωση. «Στο Κίεβο εντείνονται οι διαδηλώσεις μετά τη χθεσινή επίσκεψη του προέδρου Γιανουκόβιτς στη Ρωσία για συνομιλίες για "στρατηγική συνεργασία", μετά τη διακοπή μιας συμφωνίας προσέγγισης με την ΕΕ. Η αντιπολίτευση που καλεί σε μεγάλη διαδήλωση αύριο στο Κίεβο, θεωρεί ότι μια επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία και κυρίως η ένταξη της Ουκρανίας στην υπό τη Μόσχα τελωνειακή ένωση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών θα είχε "τραγικές" συνέπειες για τη χώρα.
[5] enikos.gr, Νίκος Μπογιόπουλος, «Σιδηρούν παραπέτασμα»...
[8] enikos.gr, Νίκος Μπογιόπουλος, «Σιδηρούν παραπέτασμα»...
[10] “ΕΝΘΕΜΑΤΑ” ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ, Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα: Σύγχυση γενικώς
[11] Red Notebook, Σιμονίδα Αργυράκου Για την εξέγερση στην Ουκρανία