Αυτόν τον καιρό διανύουμε το στάδιο της κακιάς Τρόικας.
Έχουν προηγηθεί άλλα στάδια. Ένα από αυτά ήταν, λ.χ., το στάδιο της αναπόφευκτης Τρόικας. Δεν ξεχνιέται. Κακή-ξεκακή τότε, έπρεπε πάντως να κάνουμε ό,τι μας ζητούσε. Είχε-δεν είχε δίκαιο, ό,τι και αν ζήταγε, δεν το εξετάζαμε.
Ένα άλλο ήταν το στάδιο της Τρόικας που είχε το ακαταλόγιστο. Σ’ εκείνο το στάδιο αποκαλύπτονταν ολέθρια σφάλματα που είχε κάνει, χονδροειδή λάθη στους υπολογισμούς (όπως π.χ. οι πολλαπλασιαστές), αλλά εμείς δεν το κάναμε θέμα. Είμασταν κιμπάρηδες.
Ένα τρίτο στάδιο ήταν το στάδιο της Τρόικας-αμείλικτος καθρέφτης. Σ’ εκείνο το στάδιο η Τρόικα μας ζητούσε πράγματα που, κατά παραδοχή της κυβέρνησης και των Μ.Μ.Ε. της, οφείλαμε έτσι κι αλλιώς να είχαμε κάνει οι ίδιοι από μόνοι μας ήδη εδώ και πολλά χρόνια. Στην πιο προχωρημένη εκδοχή του, σε αυτό το στάδιο υπουργοί που ζήλευαν την Τρόικα έσπευδαν να κατοχυρώσουν «τη δόξα» που τους αναλογούσε για δικά τους ανάλγητα μέτρα, μη τυχόν και παρεξηγηθούν αυτά ως προς την πατρότητα. Να μην της «πιστωθούν» και δεν αναγνωρισθούν ως επιτυχίες στις αφεντιές τους.
Αξέχαστο ήταν και το στάδιο της Τρόικας-Κόμης Μοντεχρίστο, που μια χανόταν και μια εμφανιζόταν επί σκηνής.
Συλλεκτικής αξίας ήταν το στάδιο της διάχυτης ασάφειας, με τον κόσμο σε πλήρη σύγχυση για το τι απ΄όσα άκουγε ήταν της Τρόικας και τι των εδώ εντολοδόχων της.
Και άλλα διάφορα στάδια έχουν προηγηθεί. Κέφι να ‘χει κανείς…
Αυτόν τον καιρό λοιπόν, όπως είπαμε, διανύουμε το στάδιο της κακιάς Τρόικας. Δεν είναι η πρώτη φορά που επανέρχεται ένα προηγούμενο στάδιο. Τα διάφορα στάδια εναλλάσσονται μεταξύ τους ανάλογα με τις κυβερνητικές ανάγκες.
Η κακιά Τρόικα, λέει τώρα το σενάριο, θέλει να μας βάλει να υπογράψουμε κι άλλο Μνημόνιο, αν και η καλή μας κυβέρνηση έχει μετά από πολύ κόπο καταφέρει να μην το χρειαζόμαστε. Αλλά, συνεχίζει το σενάριο, επειδή οι δανειστές είναι παλιάνθρωποι, γι αυτό και θέλουν να δέσουν κι άλλο την Ελλάδα την ώρα ακριβώς που πάει η κακομοίρα να λυθεί. Πώς πάνε να το πετύχουν αυτό οι κακοί; Σπέρνοντας βρώμικα δημοσιεύματα σε κάτι λιμασμένες εφημερίδες σαν τους Financial Times, που γράφουν υποβολιμαία ότι οι ελληνικές τράπεζες θα χρειασθούν άλλα δεκαπέντε με είκοσι δις Ευρώ, ενώ η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται το πολύ μέχρι πέντε με πεντέμιση δις. Ευρώ. Τόσα είχε δεχθεί μάλιστα πριν από λίγο καιρό και η ίδια η Τρόικα ως πρόσθετες ανάγκες των τραπεζών, υποστηρίζουν οι καλοί. Και τα έχουμε αυτά τα χρήματα, λένε. Μας περίσσεψαν από τα 50 δις. που είχαν δοθεί για την ανακεφαλαιοποίηση.
Θα ήθελα πολύ να δεχθώ αυτό το σενάριο. Εξάλλου, γιατί να θέλω να λουσθώ ακόμα ένα Μνημόνιο;
Μήπως όμως –ρωτώ μήπως…– καταστράφηκε, λ.χ., τελικά περισσότερος κόσμος απ’ όσον είχε υπολογισθεί ότι θα καταστραφεί, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερος κόσμος να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες, με επόμενο αποτέλεσμα να χρειάζονται οι τράπεζες τελικά περισσότερα χρήματα για τις ζημιές τους, διότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος;
Δεν έχουν παρά να δώσουν στη δημοσιότητα τα μεγέθη που είχε λάβει υπόψη της για την ανεργία, τα λουκέτα κ.τ.λ. η Blackrock στους υπολογισμούς της κατά τους ελέγχους που είχε κάνει για τις ελληνικές τράπεζες. Και τότε θα μάθουμε τι, πώς και γιατί ισχύει.
Και μόλις μάθουμε, αν προκύψει ανάγκη, αλλάζουμε πάλι στάδιο. Σιγά…
