“ Το σχέδιο για να ολοκληρωθεί, βασίζεται στη θεωρία της «ψυχολογίας των μαζών», του αλήστου μνήμης Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργού Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας, ο οποίος παρουσίαζε την καταστροφή που επερχόταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο ως «πολιτική σταθερότητα», «πρόοδο» και «ανάπτυξη» ”
Στα τέλη της Άνοιξης του 2011, σε μια ιδιωτική συζήτηση ετερόκλητης πλην φιλικής παρέας, ρωτήθηκε η άποψη και εκτίμηση ενός υψηλόβαθμου τραπεζιτικού στελέχους με διεθνή καριέρα και αρκετές διακρίσεις, για τον δρόμο και το μέλλον της Ελλάδας στα χρόνια του Μνημονίου. Το υψηλόβαθμο στέλεχος, χωρίς να διστάσει καθόλου, καθώς η παρέα ήταν απόλυτα φιλική και εμπιστευτική, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «Η χώρα τελείωσε με την είσοδο στα Μνημόνια». Μίλησε για Μνημόνια, όντας απόλυτα σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν και άλλα. Επιβεβαιώθηκε. Στη συνέχεια, υπογράμμισε ότι «Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων σε 3 χρόνια από τώρα θα μοιάζει με εκείνο φτωχών βαλκανικών χωρών με το μειονέκτημα ότι εκείνες έχουν ήδη μπει σε μια πορεία ανάπτυξης και οι μισθοί τους συμβαδίζουν με τις τιμές των προϊόντων».
Η συζήτηση προχωρούσε, χωρίς οι υπόλοιποι της παρέας να διακόπτουν, καθώς η ανάλυση και η παρουσίαση στοιχείων ήταν τόσο πειστική που κανείς δεν είχε λόγο να αμφισβητήσει τα λεγόμενά του. Η συζήτηση άλλωστε ήταν ιδιωτική. Το υψηλόβαθμο τραπεζιτικό στέλεχος, προχώρησε στην παράθεση γεγονότων με παραδείγματα άλλων χωρών, εκτός ευρωπαϊκού εδάφους, στις οποίες είχε διεισδύσει με τη βοήθεια κυβερνήσεων – ανδρεικέλων το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι χώρες αυτές υπέστησαν την καταστροφή των εθνικών οικονομιών τους, πλήρη φτωχοποίηση του λαού τους και βυθίστηκαν σε εμφύλιες διαμάχες, οι οποίες έδωσαν την χαριστική βολή και τις μετέτρεψαν σε χώρες φαντάσματα – νέες αποικίες. Όταν τα πράγματα ηρέμησαν σχετικά, το ΔΝΤ σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις - ανδρείκελα προχώρησαν στην επιβολή εισόδου εταιρειών της αρεσκείας τους, οι οποίες θα αναλάμβαναν να «σώσουν» αυτές τις χώρες, εφαρμόζοντας το «δίκαιο» αποικιοκρατίας και ουσιαστικά κατασπαράσσοντας τον εθνικό πλούτο, με όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές να περνούν στα χέρια πολυεθνικών εταιρειών κυριολεκτικά «για ένα κομμάτι ψωμί».
Η ιστορική αναδρομή ολοκληρώθηκε με τη διαπίστωση ότι οι λεγόμενες «τρίτες χώρες», έδωσαν ότι είχαν να δώσουν στους ισχυρούς του πλανήτη, στα κερδοσκοπικά funds και άλλα διεθνή αρπακτικά και έψαχναν εναγωνίως για «νέο αίμα». Με άλλα λόγια, οι σύγχρονες ανάγκες, η εξέλιξη της τεχνολογίας, η υψηλή εξειδίκευση, δε θα μπορούσαν να βασιστούν σε απλά φτηνά εργατικά χέρια τέτοιων χωρών, αλλά θα έπρεπε να επεκταθούν, προκειμένου να καλυφθούν οι νέες ανάγκες, στις λεγόμενες χώρες «δυτικού τύπου». Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη ήταν κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, όπως και έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας, για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες που εντάχθηκαν στα μνημονιακά προγράμματα «διάσωσης». Πέρα από την αρπαγή του εθνικού πλούτου αυτών των χωρών, η οποία θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Η αρπαγή των νέων επιστημόνων, των νέων δηλαδή μορφωμένων μυαλών, τα οποία δημιουργήθηκαν με δημόσιες επενδύσεις των κρατών στα Πανεπιστήμια των χωρών αυτών, αλλά και με ιδιωτικές επενδύσεις των γονέων, οι οποίοι επέλεξαν να δώσουν χρήματα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό, προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Σε αυτά τα πλαίσια, και ενώ οι προβλέψεις και εκτιμήσεις του υψηλόβαθμου τραπεζιτικού στελέχους επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο, το σχέδιο έχει μπει στην τελική του ευθεία και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε παρόντα χρόνο. Το ΔΝΤ, το οποίο ολοκλήρωσε ουσιαστικά το έργο του στην Ευρώπη, θα αφήσει τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» να φέρουν σε πέρας τη «δουλειά» με τον μανδύα βέβαια των απαραίτητων «δημοκρατικών θεσμών». Το σχέδιο για να ολοκληρωθεί, βασίζεται στη θεωρία της «ψυχολογίας των μαζών», του αλήστου μνήμης Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργού Προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας, ο οποίος παρουσίαζε την καταστροφή που επερχόταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο ως «πολιτική σταθερότητα», «πρόοδο» και «ανάπτυξη». Όσοι βέβαια δεν πείθονταν από τα «επιχειρήματα» της ναζιστικής Γερμανίας, υπέκυπταν στη δύναμη της πανίσχυρης γερμανικής πολεμικής μηχανής. Σήμερα βέβαια μπορεί να μην έχουν βγει στις ευρωπαϊκές πόλεις τα «πάντσερ», έχουν όμως βγει οι κατασταλτικές μονάδες της αστυνομίας, οι οποίες τσακίζουν κυριολεκτικά όσους έχουν τη δύναμη, το θάρρος και το κουράγιο να βγουν και να διαδηλώσουν υπέρ της χώρας και των συμπολιτών τους, αλλά παράλληλα στέλνουν και το μήνυμα στη συντριπτική πλειονότητα των κοινωνιών που παρακολουθεί τις εξελίξεις από το σπίτι της «να κάτσει φρόνιμα» και να δεχτεί αδιαμαρτύρητα όσα γίνονται, προκειμένου να μην υποστεί τις ίδιες συνέπειες.
Συμπερασματικά, το σχέδιο «φτωχοποίηση και προπαγάνδα» είναι σε πλήρη εξέλιξη, ενώ η οποιαδήποτε προσπάθεια αντίδρασης και διεξαγωγής εθνικών εκλογών, προκειμένου να επιτευχθεί η πτώση κυβερνήσεων – ανδρεικέλων, «βαφτίζεται» αυτόματα ως πολιτική αποσταθεροποίηση, κίνδυνος πρόκλησης χάους και άλλων παρόμοιων φτηνών επιχειρημάτων. Κοντολογίς, όπου το «δίκαιο των δυνάμεων κατοχής» δε μπορεί να εξασφαλιστεί με την εξασφάλιση κυβέρνησης της αρεσκείας τους, τότε οι εκλογές, το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα, γίνεται αντικείμενο προπαγάνδας για τους σύγχρονους «Γκέμπελς». Οι λαοί φοβούνται την καταστολή, καθώς θέλουν να ζουν ειρηνικά και γίνονται θύματα μιας απίστευτης κρατικής βίας.
Το αν θα ολοκληρωθεί το σχέδιο και οι χώρες – θύματα χάσουν ολοκληρωτικά την εθνική τους ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία μένει να φανεί. Μέχρι στιγμής, ιστορικά μιλώντας πάντα, ποτέ μέχρι τώρα τα σκοτεινά σχέδια των ισχυρών του πλανήτη δεν επικράτησαν ολοκληρωτικά. Στο τέλος, οι λαοί νίκησαν. Πλήρωσαν βαρύ τίμημα για αυτό, αλλά νίκησαν…
