«Ο αφορισμός της πόλωσης δεν είναι απλώς ένα λάθος δίχως ιδιοτέλεια, αλλά αναγκαίο στοιχείο στο μηχανισμό τα ιδεολογικής απάτης». Είναι να γελά κανείς και να οργίζεται ταυτόχρονα με το αβυσσαλέο θράσος των απολογητών του αποικιοκρατικού, δωσίλογου καθεστώτος: Με την αυθάδεια των τηλεστάρ-«πορνών»… Περίοπτη και σταθερή θέση στο βάθρο αυτής της κακουργηματικής, δημοσιογραφικής «πορνείας», έχει ο Νίκος Χατζηνικολάου.
Αυτός, λοιπόν, ο κύριος, που στερείται παντελώς θεωρητικών εφοδίων, επιστημονικής πολιτικής Γνώσης και αγωνιστικής Παιδείας, παπαγάλος πάντα (επί δεκαετίες) των μύθων του συστήματος και των «νταβάδων», έρχεται, με τον κομπασμό της ημιμάθειας και της εξουσιαστικής αλαζονείας, να παραδώσει «μαθήματα» περί «πόλωσης», «συναίνεσης», «εθνικού χρέους» κ.λπ.
Παπαγαλίζει τα γνωστά κλισέ των ληστών και δημίων και τα εμφανίζει σαν «πολιτική ανάλυση», με το «βαθυστόχαστο», τίτλο: «Το “ατύχημα” της πόλωσης»!!!
Αφορίζει την «πόλωση», λες κι αυτή είναι το προϊόν «κακών» προσώπων (πολιτικό «ατύχημα»). Τόσο «βαθυστόχαστες» σκέψεις: Για να «τεκμηριώσει» τους «βαθυστόχαστους» μύθους των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ.
Το άρθρο του Χατζηνικολάου ΕΔΩ:
http://www.enikos.gr/my-blog/211471,To_%C2%ABatyxhma%C2%BB_ths_polwshs.html
Εμείς θα αντιπαραθέσουμε, απλώς, ένα σχόλιό μας, γραμμένο το Μάιο του1992!
Σημείωση: Για τη «συναίνεση» έχουμε γράψει άπειρα κείμενα. Παραπέμπουμε στο: «ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ: Ανοικτό πολιτικό πραξικόπημα»
Θα το βρείτε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5686
Πόλωση
Η ΦΛΥΑΡΗ γλώσσα της κούφιας ρητορείας εξορκίζει και αναθεματίζει την πόλωση. Ιδιαίτερα κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς δεν κάνουν απλώς χρήση, αλλά κατάχρηση αυτού του λόγου. Η αντικειμενική όμως πορεία των πραγμάτων δεν έχει καμιά σχέση με τα ξόρκια και τις ηθικές αναθυμιάσεις των ειρηνόφιλων πολιτικών εμπόρων.
Η πόλωση είναι ένα γεγονός αντικειμενικό. Και το τελευταίο θύμα της εκμετάλλευσης αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνική αναταραχή δεν είναι προϊόν κάποιων πολιτικών επιτελείων ή προβοκατόρων, αλλά της ίδιας της κοινωνικής αθλιότητας και αδικίας που προκαλούν τα κυβερνητικά μέτρα. Το Λαύριο, η Σύρος, τα Χανιά κλπ δεν κατοικούνται από ατίθασους χούλιγκαν. Ούτε οι απεργοί ωθούνται από τυφλό ρεβανσιστικό πάθος κατά της Ν.Δ. Όλα αυτά αποτελούν αντικειμενικές μορφές κοινωνικής αντίστασης και άμυνας.
Ο αφορισμός της πόλωσης δεν είναι απλώς ένα λάθος δίχως ιδιοτέλεια, αλλά αναγκαίο στοιχείο στο μηχανισμό τα ιδεολογικής απάτης. Η δήθεν ειρηνόφιλη αυτή γλώσσα αποκρύπτει το εξής ουσιαστικό: Την κοινωνική ρήξη που έχει προκαλέσει μια ταξική και βάναυση κυβερνητική πολιτική οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αντιμεταρρυθμίσεων. Πολιτική που ωθεί τον εργαζόμενο σε μια στοιχειώδη κοινωνική άμυνα.
Το να αφορίζει κανείς αυτό το αντικειμενικό γεγονός σημαίνει ότι παροπλίζει ιδεολογικά και πολιτικά τον εργαζόμενο λαό, κηρύσσει την παθητικότητα και ανοίγει το δρόμο στην κυβέρνηση να επιβάλλει σαν νομιμότητα την αχαλίνωτη δική της βία.
Στις τωρινές περιστάσεις ο αντιπολωτικός λόγος είναι δηλητήριο νάρκωσης. Μια γλώσσα δηλαδή που καλλιεργεί τη νωχελική «ειρηνοφιλία» και μεγαλώνει τη θρασύτητα της κυβέρνησης. Γι αυτό και η Ν.Δ. μιλάει και αυτή κατά της …πόλωσης. Το μήνυμα είναι καθαρό: Όποιος δεν υποκλίνεται στην κυβερνητική πολιτική διχάζει, δηλαδή η κυβερνητική βία είναι νομιμότητα και η άμυνα των εργαζομένων διχασμός!
Ο αντιπολωτικός λόγος της «αριστερής» αντιπολίτευσηςυποκλίνεται και αυτός στον κυρίαρχο ιδεολογικό μύθο, που εμφανίζει σαν νομιμότητα τη βία της εξουσίας. Γι αυτό η «αριστερά» μιλάει με μισόλογα και δε φωτίζει σε βάθος το πρόβλημα. Ότι δηλαδή η κυβερνητική πολιτική δεν είναι ένα φαινόμενο συγκυριακό, ούτε προϊόν κακών χειρισμών ή των «ιδιοτροπιών» του Μητσοτάκη, αλλά στρατηγική επιλογή. Που σημαίνει: Η κοινωνική ρήξη και η πόλωση είναι αναπόφευκτα, συνεπώς η αντιπολωτική ρητορεία κοροϊδία.
Βεβαίως η δημοσιογραφική λογική και οι τζόκεϊ των κοινοβουλευτικών ιπποδρομιών στέκονται πάντα στο φλοιό των πραγμάτων ή σε στείρους ηθικούς αφορισμούς. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η πόλωση ή τα λαϊκά κινήματα δεν είναι καθόλου αυθαίρετο και ενσυνείδητο δημιούργημα των λεγόμενων «αρχηγών» ή των κομμάτων, αλλά αυθόρμητα κοινωνικά φαινόμενα, γεννημένα από μια δύναμη φυσική, που την πηγή της την έχει στον ταξικό χαρακτήρα της σύγχρονης κοινωνίας.
Όταν συνεπώς αφορίζουν την πόλωση, ουσιαστικά αφορίζουν κάθε μορφή κοινωνικής αντίστασης, γλείφοντας τις μπότες εκείνων που δίνουν τις κλωτσιές, εκλιπαρώντας ταπεινά τη χάρη τους…
Μάιος 1992
http://www.resaltomag.blogspot.gr
