Παράξενος τίτλος, μοιάζει αντιφατικός, είναι όμως;
Πάντοτε οι γεροντότεροι αναπολούσαν τις περασμένες εποχές εξανιδανικεύοντάς τες. Αυτό συνέβαινε γιατί τους θύμιζε την νιότη τους
και γιατί τους ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πολιτικά το ονομάζουμε συντηρητισμό. Έχει πολλάκις κατηγορηθεί ο συντηρητισμός, ίσως όχι άδικα, σαν αναχρονισμός, σαν σκοταδισμός κτλ.
Η κοινωνία προχωρεί μπροστά έστω και αν οι γεροντότεροι αντιδρούσαν και αντιστέκονταν στους νεωτερισμούς.
Όλα αυτά πριν την έλευση της παγκοσμιοποίησης που επέφερε βίαιη ανατροπή των όσων είχαμε σαν αξίες, τρόπους συμπεριφοράς, κοινωνικές δράσεις. Πολιτικά, πολιτιστικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά και φιλοσοφικά δεδομένα καταρρίπτονται χάριν της ηγεμονίας της αγοράς, του νέου θεού που πρέπει, κατά τους παγκοσμιοποιητές, να ελέγχει τα πάντα. Ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν οντότητα αλλά σαν καταναλωτικό ον στερημένο κάθε δυνατότητας να έχει ελεύθερη βούληση. Ο άνθρωπος έγινε νούμερο στατιστικών αναλύσεων. Ο άνθρωπος έγινε πειραματόζωο των νέων τεχνολογιών που αφορούν ακόμη και την τροφή του, το νερό που πίνει, την υγεία του κτλ.
Έκοντες άκοντες έχουμε εμπλακεί στα δίχτυα της παγκοσμιοποίησης με πολύ λίγες και μικρές πιθανότητες απεμπλοκής. Έχει κυριαρχήσει ο ατομικισμός και οι τρόποι μαζικών αντιδράσεων κατά των δεινών της παγκοσμιοποίησης ανήκουν στο παρελθόν.
Μπορεί κάποιος να συνεχίσει με σχετικούς συλλογισμούς αναλύοντας περισσότερο το θέμα. Νομίζω ότι όσα ανάφερα αρκούν για να καταδείξουν ότι πρέπει να αντιδράσουμε πριν να είναι πολύ αργά.
Οι κλασσικοί τρόποι αντίδρασης που διαθέταμε πριν την λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα, η κυριαρχία της ατομικότητας εμποδίζει τα μαζικά κινήματα, τα πολιτικά κινήματα, τα ιδεολογικά κτλ.
Η αντίδραση πρέπει να ξεκινήσει ατομικά απ' τον καθένα μας έως ότου καταστεί δυνατόν να υπερκεραστεί η ατομικότητα απ' την συλλογικότητα.
Αρχίζουμε καθένας σε συμφωνία με τον εαυτό του να μην ακολουθούμε τους ρυθμούς που επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.
Προσπαθούμε να επανέλθουμε σε πρότερες καταστάσεις φυσικά διατηρώντας ότι καλό είχε η πριν την παγκοσμιοποίηση κατάσταση.
Πηγαίνουμε δλδ προοδευτικά προς τα πίσω.
Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει τα έθνη-κράτη. Εμείς επιμένουμε να στηρίζουμε την κρατική οντότητα των εθνών. Η αυτοδιάθεση των εθνών που σήμερα έχει ατονίσει πρέπει να ξανάρθει στο προσκήνιο.
Η παγκοσμιοποίηση προάγει την κοινωνία της πληροφορίας. Εμείς επιμένουμε στην κοινωνία της γνώσης.
Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει τους στενούς οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς. Εμείς επιμένουμε να στηρίζουμε την οικογένεια, την γειτονιά, το χωριό μας, επιδιώκοντας την μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία του μικρόκοσμου όπου ζούμε.
Η παγκοσμιοποίηση μας θέλει καταναλωτικά όντα. Εμείς επιμένουμε να είμαστε άνθρωποι με ελεύθερη βούληση. Αποφεύγουμε να καταναλώνουμε πολλά απ' τα άχρηστα προϊόντα που μας προσφέρουν οι παγκοσμιοποιητές.
Η παγκοσμιοποίηση μας θέλει εξαρτώμενους σε σχέση με την τροφή, το νερό, την στέγη κτλ. Εμείς ψάχνουμε τρόπους απεξάρτησης γενόμενοι αυτάρκεις και ολιγαρκείς. Όσο λιγότερα καταναλώνουμε απ' αυτά που μας προσφέρουν τόσο μεγαλύτερο είναι το πλήγμα για την παγκοσμιοποίηση.
Γενικότερα επιμένουμε ακόμη να αποκτούμε ισχυρούς φιλικούς δεσμούς, να ερωτευόμαστε, να κινούμαστε στους χώρους όπου υπάρχουν γνωστοί έχοντας καθημερινή επαφή μαζί τους.
Όσο κι αν δείχνει σήμερα ισχυρή η παγκοσμιοποίηση, η παγκόσμια οικονομική κρίση και η σημερινή άνεση στην επικοινωνία με κάθε άνθρωπο όσο μακρυά κι αν μένει θα την θέσουν στο περιθώριο, μπόρα είναι και θα περάσει.
