Η ανεργία τραβά την ανηφόρα, η κυβέρνηση ανακοινώνει προγράμματα-ασπιρίνες και οι συντάκτες του NEWS 247, αναρωτιούνται: Να μείνεις ή να φύγεις;
Ο καλπασμός της (επίσημης) ανεργίας προς το τρομακτικό 30% συνεχίζεται. Χιλιάδες νέοι μένουν εκτός αγοράς εργασίας στα πιο παραγωγικά τους χρόνιας και πολλοί επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς για να βρουν λύση.
Την ώρα που η κυβέρνηση εξαγγέλλει προγράμματα, που δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, το ερώτημα που παραμένει διαρκώς επίκαιρο είναι αν θα πρέπει να μείνει κάποιος σε μια χώρα που δεν του δίνει ευκαιρίες.
Επτά συντάκτες του NEWS 247, προσπάθησαν να απαντήσουν. Στείλτε μας την άποψή σας.
Το ρίσκο του εξωτερικού, προτείνει ο Χρήστος Δεμέτης
Όταν γράφω για την ανεργία, αισθάνομαι κατά κάποιο τρόπο τύψεις. Τύψεις γιατί νοιώθω ότι μιλάω λίγο πολύ εκ του ασφαλούς μιας και έχω εργασία την ώρα που πολλοί άλλοι στην ηλικία μου και όχι μόνο, δεν έχουν. Μπορώ όμως να καταλάβω πώς αισθάνεται κάποιος που δεν έχει δουλειά γιατί έζησα την αγωνία για εύρεση εργασίας. Γνωρίζω ανθρώπους που έφυγαν για τα ξένα, δεν βρήκαν δουλειά και επέστρεψαν.
Και άλλους που είναι έξω και νοσταλγούν την Ελλάδα. Δεν μπορώ να κρίνω 100% το πώς είναι να εργάζεσαι στο εξωτερικό μιας και δεν το έχω κάνει. Εκείνο όμως που θα συμβούλευα κάποιον που έχει πτυχίο προπτυχιακού, μεταπτυχιακού, ενδεχομένως και διδακτορικό και ζει στην Ελλάδα των μνημονίων, θα ήταν να δοκιμάσει την τύχη του και εκτός συνόρων.
Το ρίσκο είναι μεγάλο, όμως κακά τα ψέματα οι ευκαιρίες εντός είναι λίγες. Μετρημένες. Από την άλλη, αν φύγουν τα μυαλά, ποιος θα μείνει για να ανοικοδομήσει τη χώρα όταν έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη; Τα παραπάνω οφείλει να λάβει υπόψη της η κυβέρνηση άμεσα και να ανοίξει τα αυτιά της. Καλά τα 6μηνα προγράμματα απασχόλησης, αλλά για την ώρα είναι παρηγοριά στον άρρωστο, σαν μεθαδόνη.
Χρειαζόμαστε λύσεις ουσιαστικές. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας με προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, μείωση των φόρων και αποδέσμευση της από το κράτος. Αλλά δυστυχώς, η καινοτομία και το ρίσκο, δεν δείχνουν για την ώρα τουλάχιστον, να πιάνουν τόπο στα εντός Ελλάδας πράγματα, όσο το σύστημα λειτουργεί κάτω από αυτή τη δεσποτική εποπτεία λιτότητας που κακά τα ψέματα, επιβάλλεται και από τη “μαμά” Γερμανία.
Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα, λέει η Μαρίνα Κουτσούμπα
Δεν είναι λίγες οι φορές που το έχω βάλει στα πόδια. Από δύσκολες καταστάσεις ή ακόμα και από συναισθήματα. Τα προβλήματα, για άλλους μικρότερα και για άλλους μεγαλύτερα, φαντάζουν απροσπέλαστο βουνό.
Ούτε πάλι θα ισχυριστώ πως καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι άνεργος. Για πολλούς μπορεί πραγματικά να αποτελεί μόνη λύση η αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο στο εξωτερικό. Απόλυτα σεβαστό.
Δεν είναι λίγοι άλλωστε εκείνοι που έχουν καταξιωθεί στο αντικείμενό τους στο εξωτερικό και μας έχουν κάνει εθνικά υπερήφανους.
Εναντιώνομαι όμως στην αναγκαστική φυγή. Στις συνθήκες που έχουν οδηγήσει πολλούς νέους να εγκαταλείψουν την οικογένεια, τους φίλους, τη χώρα τους.
Για αυτές και μόνο τις αξίες αισθάνομαι πως πρέπει να μείνουν και να παλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως. Η Ελλάδα, όσο και αν τους πληγώνει, τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Μαζί στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα.
Την έξοδο κινδύνου, αναζητά η Μίκα Κοντορούση
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει κάπου στο εξωτερικό «Κιβωτός του Νώε» για να στεγάσει το 1,5 εκατ. ανέργους που σχεδόν «απελαύνονται» τα τελευταία χρόνια από την ίδια τους την πατρίδα, λόγω έλλειψης απασχόλησης. Το τούνελ της Ελλάδας πάντως, ήταν ανέκαθεν σκοτεινό.
Βλέπετε, η χώρα μας εκτός από την ευρωπαϊκή πρωτιά στην ανεργία, διατηρεί το πάγιο πλεονέκτημα να καταβροχθίζει με λαιμαργία τα ίδια της τα ταλέντα και τα λαμπρά επιστημονικά μυαλά της. Ούτε η «παραβολή του καλού Σαμαρ(α)-είτη» για πάταξη της ανεργίας με 440.000 νέες θέσεις εργασίας ,πείθει. Άλλωστε αυτό είναι μία σταγόνα στον ωκεανό της βυθισμένης στον πάτο νεολαίας μας.
Το εισιτήριο για την όποια «Γη Εργασιακής Επαγγελίας» είναι χωρίς επιστροφή. Και η αναχώρηση από την έξοδο κινδύνου σηματοδοτεί την άτακτη φυγή από το μονόδρομο του εργασιακού Μεσαίωνα, της παντελούς έλλειψης ευκαιριών (τύφλα να’ χουν τα πτυχία) και της υπερπροσφοράς υπηρεσιών στην τιμή του «ό, τι κάνεις… 500 (ευρώ)». Κι εγώ μαζί τους.
'Εξω και πάλι έξω, λέει ο Στέφανος Νικήτας
Αν είσαι νέος, εξειδικευμένος, με καλές σπουδές και δεν έχεις εγκαταλείψει ακόμα την Ελλάδα, λογικά ανήκεις σε μια από τις ακόλουθες κατηγορίες:
*Είσαι γιος βουλευτή, βιομήχανου κλπ και έχεις στρωμένη δουλειά
*Θέλεις να αράζεις και να πίνεις όλη μέρα φραπέ διότι οι γονείς σου έχουν εξασφαλισμένο χατζιλίκι με αποτέλεσμα να μην αγχώνεσαι για τίποτα.
*Κάποιες συνθήκες σε αναγκάζουν να παραμένεις στην χώρα
*Είσαι από τους ελάχιστους που βρήκες την δουλεία που ονειρευόσουν.
Αν δεν ανήκεις σε μια από τις πιο πάνω κατηγορίες λογικά διαβάζεις αυτές τις λέξεις από κάποια χώρα του εξωτερικού. Μην στεναχωριέσαι. Πέραν από τα σουβλάκια, τις παρέες σου και τον ήλιο δεν έχεις χάσει κάτι άλλο. Συνέχισε να μάχεσαι στο εξωτερικό. Μπορεί να σου λείπει η πατρίδα, ωστόσο έχεις γλυτώσει απ' το να βλέπεις τις θυσίες σου να πηγαίνουν στράφι δουλεύοντας χάριν των δήθεν προγραμμάτων του Υπουργειο εργασίας
Για όποιον μένει ακόμα εδώ, τα προγράμματα αυτά είναι στάχτη στα μάτια σου. Όχι γιατί αμείβεσαι με μισθούς Κίνας αλλά γιατί έτσι όπως είναι η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δε πρόκειται πότε να καταφέρεις να εργαστείς σε ένα περιβάλλον, όπου θα μπορείς ξεδιπλώνοντας τις αρετές σου να κάνεις καριέρα.
Στο πλαίσιο της ψηφοθηρίας και λίγους μήνες πριν τις εκλογές εξήγγειλαν μέτρα που ξεκινούν με στόχο την δημιουργία 440 χιλιάδων ευκαιριών απασχόλησης για ανέργους. Ναι καλά διάβασες. Δεν μιλούν για εργασία αλλά για απασχόληση. Μιλούν για προοπτικές πρόσβασης στην αγορά εργασίας και όχι για πολιτικές δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Οι νέοι γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι ημίμετρα και προεκλογικά κολπάκια. Ο Σαμαράς τώρα που είδε τα σκούρα μοιράζει θέσεις εργασίας σε όλη την Ελλάδα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπόσχεται επιστροφή στους μισθούς του 2009. Με λίγα λόγια σουρεαλισμός στις πλάτες των ανέργων.
Ο δρόμος της ξενιτιάς δεν είναι εύκολος, λέει η Μαρίνα Χατζηδημητρίου
Ξέρω πως είναι δύσκολο να βρει κανείς εργασία στη χώρα μας, και πόσο μάλλον μια δουλειά που να τον εκφράζει και να του αρέσει- αυτό είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Οι περισσότεροι φίλοι μου παλεύουν με τον εφιάλτη της ανεργίας αλλά όντας αισιόδοξος άνθρωπος θα το πάλευα αρκετά στην Ελλάδα, προτού έπαιρνα την απόφαση να ξενιτευτώ.
Αφού χτυπούσα πόρτες με "θράσος" για να μοιράσω βιογραφικά και δεν έβλεπα φως, τότε ναι θα έψαχνα τρόπο να φύγω. Αλλά ο δρόμος της ξενιτιάς δεν είναι εύκολος και για να τον διαβεί κανείς χρειάζεται να το έχει σκεφτεί καλά πριν. Έχουμε εξιδανικεύσει στο μυαλό μας το εξωτερικό, λες και η ανεργία υπάρχει μόνο στην Ελλάδα.
Η ανεργία μαστίζει αρκετές χώρες και τα πράγματα στο εξωτερικό δεν είναι εξίσου καλά. Εξαρτάται φυσικά και σε ποια χώρα θα πας, αλλά και πάλι θα πρέπει να βρεις μια εργασία καλά αμειβόμενη για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στα έξοδά σου.
"Για την Ελλάδα" ή "για μια καλύτερη τύχη ρε γ@μώτο", αναρωτιέται η Σοφία Κατσαρέλη
Πόσο άλλαξε η Ελλάδα, από τότε που όνειρο του Έλληνα γονιού ήταν να μπουν τα παιδιά του στο Δημόσιο, για μία σίγουρη δουλειά και έναν σίγουρο μισθό; Το μαζικό χαστούκι που μας έδωσε η κρίση, μας ξύπνησε απότομα, για να φτάσουμε σήμερα, 1.500.000 Έλληνες -από Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα- να είναι άνεργοι.
Σπουδές ετών "δημιούργησαν" λαμπρούς επιστήμονες, που θα μπορούσαν να δώσουν πολλά στην Ελλάδα. Αστραπιαία στο μυαλό μου έρχονται παραδείγματα κοντινών μου ανθρώπων, που έφυγαν και διαπρέπουν στο εξωτερικό. Γιατί εδώ η ευκαιρία να γίνουν αυτό που έγιναν, δεν θα τους δινόταν ποτέ. Κι αν τους δινόταν, δεν θα μεταφραζόταν στα ίδια χρήματα στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Δυστυχώς η Ελλάδα σήμερα, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να δώσει ευκαιρίες. Όμως η μαζική φυγή για τη φυγή, δεν μπορεί να είναι λύση. Σε μία καλύτερη ευκαιρία, σε ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό, ψηφίζω "ναι". Αφού το προσπαθήσεις, το παλέψεις και δεις, ότι δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Γιατί η εικόνα ενός ανθρώπου να ψάχνει στα σκουπίδια και να γλείφει, ό,τι πέταξε κάποιος άλλος, είναι σπαρακτική. Καμία άλλη λέξη!
Άλλωστε πλέον, οι ίδιοι παραδοσιακοί Έλληνες γονείς, δίνουν ευχή και ευλογία στα παιδιά τους, να φύγουν "για τα ξένα", να φτιάξουν εκεί τη ζωή τους και να μην γυρίσουν ξανά. Πραγματικά, πόσο άλλαξε η Ελλάδα από τότε;
"Άντε και καλή τύχη μάγκες", λέει η Ανθή Κουτσουμπού
Τα μπογαλάκια σου και σε άλλη παραλία. Μακριά από την αρρωστημένη νοοτροπία του Ελληνάρα, με το παραφουσκωμένο “εγώ” και την έφεση στο “θεαθήναι”. Μακριά από τους κομματικούς “στρατούς” και τις κενές υποσχέσεις με ανταλλάγματα. Μακριά από το όνειρο της επαγγελματικής καταξίωσης μέσω μιας θέσης στο δημόσιο και Άγιος ο Θεός. Χωρίς την πίεση ότι πρέπει να είσαι αν όχι διευθυντής, τουλάχιστον προϊστάμενος τμήματος, με την σπιταρόνα σου, την αμαξάρα σου κτλ, για να “υπάρχεις”.
Μακριά από το έτοιμο και μασημένο “φαγητό”, που έχει μπαγιατέψει εδώ και χρόνια. Μακριά από το “καμένο χαρτί” που λέγεται Ελλάδα και που με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχει να προσφέρει πλέον τίποτα παρά μόνο να πάρει χωρίς όρια και ηθικές αναστολές. Μακριά από όλα τα προαναφερόμενα και πολλά άλλα, τα οποία παρατηρούνται ακόμα και τώρα που είμαστε στο στάδιο της ελεύθερης πτώσης από τον γκρεμό.
Για να είμαι όμως ειλικρινής, η "Γη της Επαγγελίας" δεν υπάρχει. Μπορεί να "δημιουργηθεί" ωστόσο όταν δεν φοβάσαι τη δουλειά. Για το μέλλον σου άλλωστε, μιλάμε. Άντε και καλή τύχη μάγκες...
