Του Περικλή Κοροβέση
Πόσοι αλήθεια είναι οι μνηστήρες της Κεντροαριστεράς; Αν τους απαριθμήσουμε, η μισή στήλη θα γεμίσει με ονόματα. Και δεν είναι σίγουρο πως αν δημοσιευτεί μια τέτοια λίστα θα είναι έγκυρη. Γιατί από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές μέχρι να δημοσιευτούν μπορεί να έχουμε αλλαγές. Σε μικρότερη κλίμακα αυτό συμβαίνει και με την Κεντροδεξιά...... Δεν ξέρω γιατί αυτός ο συνωστισμός της Κεντροαριστεροδεξιάς μού θυμίζει ουρά ανέργων στον ΟΑΕΔ (Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού). Και οπωσδήποτε πάντοτε έχουμε συμπάθεια για τους ανέργους. Την εποχή που ήμουν βουλευτής, είχα σκεφτεί να προτείνω έναν νέο Οργανισμό, του ΟΑΠΔ (Οργανισμός Απασχόλησης Πολιτικού Δυναμικού). Αλλά γνωρίζοντας καλά τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες απόψεις της Βουλής, δεν υπέβαλα καμιά τέτοια πρόταση γιατί ήξερα την απάντηση.Θα μου έλεγαν πως η αγορά αυτορρυθμίζεται, και το ίδιο ισχύει και για την αγορά των πολιτικών. Ακόμα και η εξαγορά. Είναι γεγονός πως έχουμε επαγγελματίες πολιτικούς. Οπως κάθε επαγγελματίας, τρέμουν και αυτοί την αναδουλειά και κοιτούν να ποντάρουν σε μια σίγουρη δουλειά, δηλαδή στο mainstream κόμμα, παλιότερα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά κανόνα αυτό το παλιρροιακό κύμα είναι ισχυρότερο από την Αριστερά προς τη Δεξιά και ασθενέστερο από την αντίστροφη κατεύθυνση. Θέματα αρχών και ιδεολογίας δεν μπαίνουν. Αυτά είναι για τους περιθωριακούς. Και ξέρουμε όλοι πως όποιος έχει ανάγκη από δουλειά, δεν έχει και πολλές επιλογές. Οπου βρει δουλειά πάει, και αν δεν του αρέσει, ψάχνει κρυφά για καλύτερη δουλειά. Στους πολιτικούς, αυτή η αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας έχει το ωραίο όνομα «διαβουλεύσεις».
Ποια ακριβώς είναι η δουλειά ενός πολιτικού; Ξέρουμε πως μια καθαρίστρια ή οι σκουπιδιάρηδες παράγουν ύψιστο κοινωνικό έργο και διασφαλίζουν τη δημόσια υγεία. Αν ο Δήμος Αθηναίων, για λόγους οικονομίας, απολύσει όλους τους σκουπιδιαραίους, θα πεθάνουμε όλοι από χολέρα. Αν η τρόικα κλείσει τη Βουλή, όπως έκανε η κυβέρνηση με την ΕΡΤ, για να την εξυγιάνει, δεν θα πάθουμε τίποτα. Γιατί απλά οι πολιτικοί δεν παράγουν τίποτα. Μόνο καταστρέφουν συστηματικά αυτό που έχει κερδίσει η κοινωνία με αίμα. Αλλά η εξουσία από μόνη της, άσχετα αν είναι μικρή ή μεγάλη, είναι μια διαστρεβλωμένη ψυχοθεραπεία που κάνει το ανασφαλές άτομο να νιώθει πως έχει αξία, λόγω εξουσίας και όχι λόγω προσωπικότητας. Να πάρουμε για παράδειγμα τον Στρατό. Η χούντα αποστράτευσε περίπου δύο χιλιάδες ικανότατους αξιωματικούς (αναφορά από μνήμη). Τους αντικατέστησε με ντενεκέδες. Αλλά ο ανάξιος που γίνεται στρατηγός, δεν παύει να είναι στην κορυφή της ιεραρχίας και να διατάζει, όσο βλάκας και να είναι. Και αυτό το είδαμε στο στραπάτσο της επιστράτευσης, μετά το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο. Οσοι επιστρατεύθηκαν στον Εβρο κοιμόνταν κάτω από τις ελιές, νηστικοί και πλάνητες. Ούτε ρούχα είχαν να τους δώσουν, ούτε φυσικά όπλα. (Και εδώ ας πω μια ενδόμυχη σκέψη, που ελπίζω να μείνει μεταξύ μας. Ευτυχώς που πήραν οι Τούρκοι τη μισή Κύπρο. Γιατί αν παρέμβαιναν οι Αγγλοι, θα την έπαιρναν όλη. Και η Τουρκία και η Αγγλία, μαζί με την Ελλάδα, είναι εγγυήτριες δυνάμεις.)
Η εξουσία των πολιτικών στην υπαρκτή πολιτική δεν είναι πραγματική εξουσία. Είναι μια παροχή υπηρεσιών στο πιο αρπαχτικό κεφάλαιο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, δηλαδή στο 1% (και για άλλους στο 0,001%) του παγκόσμιου πληθυσμού που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από κράτη ή από ηπείρους (Αφρική). Οι πολιτικοί είναι τα golden boys του κεφαλαίου, που εξειδικεύονται, οι πιο ικανοί τουλάχιστον, στα καλά Πανεπιστήμια του εξωτερικού, για το πώς θα εξαπατήσουν τους ψηφοφόρους και θα εκλέγουν διαχειριστές του κεφαλαίου, μέσα από έναν τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό, των ΜΜΕ, που κατά κανόνα ιδιοκτήτες είναι οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Και εδώ κερδίζει όποιος έχει τις ικανότητες να πείσει και να πει ένα ψευδές αφήγημα, που θα γίνει αποδεκτό από έναν λαό ο οποίος δεν διακρίνεται για την πολιτική του ικανότητα και αντλεί όλη του την καλλιέργεια από τα πρωινάδικα ή τα βραδινάδικα.
Κόμματα αρχών δεν διαθέτουμε. Ολα είναι αρχηγικά, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, πλην ΚΚΕ, που έχει συλλογική ηγεσία. Αν κανείς κοιτάξει αυστηρά την πολιτική ιστορία του τόπου μας, θα συναντήσει μόνο δύο κόμματα αρχών. Τους Επτανήσιους Ριζοσπάστες και το Κομμουνιστικό Κίνημα, πριν αποκρυσταλλωθεί το ΚΚΕ, που μετατράπηκε σε όργανο της εξωτερικής πολιτικής της Μόσχας. Εδώ δεν αναφέρομαι σε δεκάδες μικρά κινήματα αρχών που πιάνουν όλο το φάσμα, από αναρχικούς μέχρι σοσιαλιστές, γιατί όσο σημαντικά και να ήταν, ποτέ δεν έπαιξαν έναν κεντρικό ρόλο.
Και ας κάνουμε μια υπόθεση. Στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει 145 έδρες και η Ν.Δ. 141. Και οι δύο θα χρειαστούν συμπλήρωμα για να κυβερνήσουν. Μήπως όλος αυτός ο αναβρασμός στην Κεντροαριστεροδεξιά είναι για κάποια έδρα ή υπουργείο;
