Εννοώ, ευλογία για εκείνους που το διαχειρίστηκαν. Να, όπως, ας πούμε, ευλογία είναι για εκείνους που τον διαχειρίζονται ένας σεισμός. Λες, λ.χ., στον πιλότο να κάνει μια στάση, κάνεις με την ευκαιρία και το κομμάτι σου.
Θα μου πείτε: Δεν έπρεπε ο Σαμαράς να πάει;
Κοιτάξτε… Για πολλούς ανθρώπους το Μνημόνιο ήταν κάτι σαν φυσική καταστροφή. Όπως ο σεισμός. Και γι αυτό οι άνθρωποι αυτοί, λίγοι-πολλοί, αντιμετωπίζουν το Μνημόνιο, λίγο-πολύ όπως αντιμετωπίζουν το σεισμό. Γι αυτούς τους ανθρώπους πάθαμε, δεν μας έκαναν. Πάθαμε Μνημόνιο. Δεν μας έφεραν μνημόνιο. Γι αυτούς κανείς δεν μας το έφερε. Κυκλοφορούσε το Μνημόνιο, συνέβη να περνάει από εδώ, και χτύπησε. Ακριβώς όπως ο Εγκέλαδος. Αδιάφορα. Απρόσωπα. Αμερόληπτα.
Τον συμφέρει αυτή η εκδοχή τον Σαμαρά. Γι αυτό και λέει στον πιλότο «κάνε μια στάση!». Τον συμφέρει τον Σαμαρά, διότι όπως δεν μπορεί να φταίει κανείς για το σεισμό, έτσι δεν φταίει κανείς και για το Μνημόνιο. Το μόνο που μπορεί να γίνει τώρα με αυτό είναι ό,τι και με το σεισμό. Παραμύθι παρηγοριά και μερεμέτι από ‘δω, μερεμέτι από ‘κει, σώπα-σώπα θα το ξαναχτίσουμε. Όπως-όπως. Από κοντά χάφτουν, έτοιμες, κι οι γιαγιούλες που μπερδεύουν το Μνημόνιο με το σεισμό. Και γίνεται για τον Σαμαρά ευλογία ο σεισμός. Όπως στάθηκε γι αυτόν ευλογία το Μνημόνιο.
Αν από την άλλη το Μνημόνιο δεν είναι φυσική καταστροφή, τότε δεν περιμένεις να χυπήσει ο Εγκέλαδος για να κάνεις το κομμάτι σου. Κάθε μέρα από τότε που τους άρπαξες την ψήφο με κραυγαλέα ψέμματα, κάθε μέρα, λέω, επισκέπτεσαι όσους έμειναν άστεγοι κ α ι επί της δικής σου θητειας, ενώ είχαν σπίτια που γκρεμίστηκαν χωρίς να γίνει σεισμός. Επισκέπτεσαι τις οικογένειες των αυτόχειρων που πήραν τη ζωή τους κ α ι επί της δικής σου θητείας, και χάθηκαν χωρίς να τους ρίξει ο Εγκέλαδος κάτι στο κεφάλι. Εκείνους που κατάντησαν να μην έχουν να φάνε κ α ι επί της δικής σου θητείας. Εκείνους που έφυγαν από την Ελλάδα κ α ι επί της δικής σου θητείας, και προσπαθούν να επιβιώσουν μακριά.
Δεν χρειάζονται συζητήσεις με κανέναν πιλότο. Πολεμάνε αυτοί οι φυγάδες μόλις μερικά τετράγωνα πιο κάτω από εκεί που μιλάς εις τας Ευρώπας. Από εκεί που έφυγες, για να πας τάχα στην Κεφαλλονιά. Τράνζιτ.
Σε όλους αυτούς, λοιπόν, πας πριν από την Κεφαλλονιά, πριν αρχίσουν να ζυγώνουν οι εκλογές, και κάθεσαι να τους ακούσεις κ α ι αυτούς από κοντά. Για να μάθεις κ α ι αυτοί ποιος πιστεύουν ότι φταίει.
Ακούς κ α ι αυτούς που κοιμούνται στο δρόμο χωρίς ωστόσο να έχει μεσολαβήσει Εγκέλαδος. Εκείνους που κρεμάστηκε ο πατέρας τους. Εκείνους που τίναξε τα μυαλά του στον αέρα ο σύζυγός τους. Εκείνους που σάλταρε από το μπαλκόνι ο αδελφός τους.
Και αν είσαι έντιμος, κοιτάς να μάθεις πόσο σε θεωρούν α υ τ ο ί υπεύθυνο. Εσένα, τον Αντώνη Σαμαρά, όχι τον… κύρ-Εγκέλαδο…
Και, όπως στη Κεφαλλονιά, το κάνεις κ α ι αυτό δημόσια. Για να φανεί!
Τότε κάνεις το κομμάτι σου.
Άμα σε παίρνει.
Αυτά.
