Πάνος Κοσμάς |Το τελευταίο διάστημα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των βασικών «εκφωνητών» της γραμμής του κόμματος, προβάλλουν με δημόσιες τοποθετήσεις τους κάποιες «νέες ιδέες» για κεφαλαιώδη ζητήματα του προγράμματος και του πολιτικού σχεδίου του κόμματος, που όχι μόνο είναι εκτός των πρόσφατα ψηφισθέντων θέσεων στο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνες.


Στα­χυο­λο­γώ­ντας από πα­ρεμ­βά­σεις των Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη (υπεύ­θυ­νος για το Πρό­γραμ­μα), Γιώρ­γου Στα­θά­κη (επι­κε­φα­λής του Τομέα Ανά­πτυ­ξης) και Γ. Μη­λιού (επι­κε­φα­λής του Τμή­μα­τος Οι­κο­νο­μι­κής Πο­λι­τι­κής), πα­ρα­τη­ρού­με συμ­πτώ­σεις και μια νέα «αφή­γη­ση» σε βα­σι­κά ζη­τή­μα­τα: χρέος, «σχέ­διο Μάρ­σαλ», πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός, τρά­πε­ζες.

(Οι υπο­γραμ­μί­σεις στα απο­σπά­σμα­τα είναι του γρά­φο­ντος)
Γ. Δρα­γα­σά­κης:
«Ασφα­λώς οι γε­νε­σιουρ­γές αι­τί­ες της κρί­σης είναι εν­δο­γε­νείς και η αντι­με­τώ­πι­σή τους είναι δική μας ευ­θύ­νη. Χρειά­ζε­ται λοι­πόν να τεθεί σε εφαρ­μο­γή ένα συ­νο­λι­κό ανορ­θω­τι­κό πρό­γραμ­μα με βα­σι­κούς στό­χους τη δια­σφά­λι­ση της δη­μο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας και του αξιό­χρε­ου του ελ­λη­νι­κού κρά­τους».
«α) Δια­γρα­φή μέ­ρους του συσ­σω­ρευ­μέ­νου χρέ­ους  
β) Μη δα­νεια­κή ανα­πτυ­ξια­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση στο αρ­χι­κό στά­διο
γ) Ρήτρα ανά­πτυ­ξης, δη­λα­δή εξυ­πη­ρέ­τη­ση του συμ­φω­νη­μέ­νου χρέ­ους ανά­λο­γα με την ονο­μα­στι­κή αύ­ξη­ση του ΑΕΠ και όχι ανά­λο­γα με το πλε­ό­να­σμα».
(«Κα­θη­με­ρι­νή», 12/1/2014)
«Τέλος, πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη μας ότι το υφι­στά­με­νο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα θα αρ­γή­σει να ορ­θο­πο­δή­σει. Το ανα­γνω­ρί­ζει εμ­μέ­σως και η τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας, όταν στην τε­λευ­ταία Έκ­θε­σή της συ­ζη­τά το εν­δε­χό­με­νο μιας ανά­καμ­ψης που ίσως χρεια­σθεί να γίνει χωρίς επαρ­κή τρα­πε­ζι­κό δα­νει­σμό. Πρέ­πει λοι­πόν να προ­χω­ρή­σου­με άμεσα στη δη­μιουρ­γία μιας ανα­πτυ­ξια­κής επεν­δυ­τι­κής τρά­πε­ζας δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος, όπως έκανε πρό­σφα­τα και η Γαλ­λία. Επί­σης πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με και μη συμ­βα­τι­κά και εναλ­λα­κτι­κά μέσα χρη­μα­το­δό­τη­σης και δη­μιουρ­γί­ας ρευ­στό­τη­τας, και στο κρά­τος και στην ιδιω­τι­κή οι­κο­νο­μία».          
(Συ­νέ­ντευ­ξη στην «Αυγή» 19/1/2014)
Γ. Μη­λιός:
«Εμείς, αρ­χί­ζου­με από το οι­κο­νο­μι­κό επι­χεί­ρη­μα, το οποίο είναι το πιο ση­μα­ντι­κό: ότι το χρέος δεν είναι βιώ­σι­μο και από τη στιγ­μή που δεν είναι βιώ­σι­μο, πρέ­πει να γίνει».
«Θα επι­χει­ρή­σου­με (αν γί­νου­με κυ­βέρ­νη­ση) να βγού­με πραγ­μα­τι­κά στις αγο­ρές, διότι αυτό θέ­λου­με και για να έχου­με και ένα αξιό­πι­στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, να λύ­σου­με το θέμα της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής αξιο­πι­στί­ας. Να έχου­με ένα αξιό­χρεο Δη­μό­σιο».
«Λέμε συ­νέ­χεια για το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και τα στοι­χεία του κ. Σταϊ­κού­ρα ότι δεν δί­νου­με συγ­χα­ρη­τή­ρια στην κυ­βέρ­νη­ση, ακόμη και αν το πέ­τυ­χε, διότι το πέ­τυ­χε μα­τώ­νο­ντας την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας, ενώ υπήρ­χαν άλλες μέ­θο­δοι. Εί­μα­στε σί­γου­ροι ότι θα εί­μα­στε κυ­βέρ­νη­ση. Εμείς, αμέ­σως θα δη­μιουρ­γή­σου­με (πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα). Θα πά­ρου­με άμεσα μέτρα πά­τα­ξης της δια­φθο­ράς και δι­καιο­σύ­νης (…)»
(Συ­νέ­ντευ­ξη στον Μπά­μπη Πα­πα­πα­να­γιώ­του και στον Άρη Ρα­βα­νό – 22/1/2014)
Γ. Στα­θά­κης:
«- Να το θέσω αλ­λιώς: απο­τε­λεί για εσάς και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κο­ρυ­φαία προ­τε­ραιό­τη­τα ο πλε­ο­να­σμα­τι­κός προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός, προ­κει­μέ­νου μια εν­δε­χό­με­νη ‘‘κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ρά­ς’’ να έχει ευ­χέ­ρεια κι­νή­σε­ων και δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους πι­στω­τές;
- Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­φα­νώς θα δια­τη­ρή­σει ισο­σκε­λι­σμέ­νο τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό με ανα­δια­νο­μή των φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων σε βάρος των πιο ευ­κα­τά­στα­των στρω­μά­των και ανα­δια­νο­μή των δα­πα­νών για την αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης. Θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση προ­κει­μέ­νου να πε­τύ­χει ένα βιώ­σι­μο χρέος».
(27/12/2013, συ­νέ­ντευ­ξη στο www.​matrix24.​gr)
Για την ιστο­ρία και πριν προ­χω­ρή­σου­με στην κρι­τι­κή αξιο­λό­γη­ση των θέ­σε­ων των «τριών», ση­μειώ­νου­με ποιες είναι οι θέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως κα­τα­γρά­φτη­καν στην Πο­λι­τι­κή Από­φα­ση του πρό­σφα­του συ­νε­δρί­ου του:
«Απο­τρέ­που­με τη με­τα­τρο­πή της χώρας μας σε αποι­κία χρέ­ους. Επα­να­δια­πραγ­μα­τευό­μα­στε τις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις και ακυ­ρώ­νου­με τους επα­χθείς όρους τους, θέ­το­ντας ως πρώτο θέμα τη δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, πραγ­μα­το­ποιώ­ντας λο­γι­στι­κό έλεγ­χο».
«Προ­χω­ρού­με σε μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή και κοι­νω­νι­κά δί­καιη αντι­με­τώ­πι­ση των ελ­λειμ­μά­των, προ­τάσ­σο­ντας την ανα­δια­νο­μή του πα­ρα­γό­με­νου πλού­του και την πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ασφα­λή ανά­πτυ­ξη, με στόχο τη στα­δια­κή αύ­ξη­ση των μι­σθών και των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών».
«Θέ­του­με το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα υπό την ιδιο­κτη­σία και τον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου, με ρι­ζι­κή τρο­πο­ποί­η­ση του τρό­που λει­τουρ­γί­ας του και των στό­χων που σή­με­ρα υπη­ρε­τεί, με ανα­βάθ­μι­ση του ρόλου των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­θε­τών. Ιδρύ­ου­με δη­μό­σιες τρά­πε­ζες ει­δι­κού σκο­πού με αντι­κεί­με­νο την αγρο­τι­κή πίστη, τη μικρή και με­σαία επι­χεί­ρη­ση και τη λαϊκή στέγη».
Ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με αίσιο τέλος;
Κοινή κε­ντρι­κή θέση των Γ. Δρα­γα­σά­κη - Γ. Μη­λιού - Γ. Στα­θά­κη είναι η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές η οποία θα κα­τα­λή­ξει σε αίσιο τέλος, δη­λα­δή σε «συμ­φω­νη­μέ­νη» λύση. Στην πο­λε­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα πίεση των μνη­μο­νια­κών και των εκ­προ­σώ­πων του κε­φα­λαί­ου «Θα κά­νε­τε μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες;» η απά­ντη­ση είναι «μόνο αν χρεια­στεί», αλλά το όλο σχέ­διο βα­σί­ζε­ται στο ότι «δεν θα χρεια­στεί». Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, λοι­πόν, θα υπο­χρε­ώ­σει την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα σε συμ­φω­νία για «κού­ρε­μα» του χρέ­ους και ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων (ώστε το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα να μην δα­πα­νά­ται αντι­πα­ρα­γω­γι­κά για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους), χρη­μα­το­δό­τη­ση των ελ­λειμ­μά­των του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και ένα «σχέ­διο Μάρ­σαλ» για την Ελ­λά­δα ή, με μια άλλη δια­τύ­πω­ση, μια «μη δα­νειο­δο­τι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση» που θα στη­ρί­ξει την ανά­πτυ­ξη (ώστε το -«συμ­φω­νη­μέ­νο»- υπό­λοι­πο του χρέ­ους να εξο­φλη­θεί με ρήτρα ανά­πτυ­ξης).
Πρέ­πει κα­ταρ­χήν να σχο­λιά­σου­με ότι εδώ δια­φαί­νε­ται η εκτί­μη­ση ότι δεν αρκεί το «κού­ρε­μα» του χρέ­ους, αλλά χρειά­ζε­ται και η ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων – αλ­λιώς, το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα θα σπα­τα­λιέ­ται αντι­πα­ρα­γω­γι­κά για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους. Αλλά ούτε και αυτό αρκεί: χρειά­ζε­ται και το «σχέ­διο Μάρ­σαλ», για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανά­πτυ­ξης. Πρέ­πει λοι­πόν, μέσα από την ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση να επι­τευ­χθούν αυτοί οι βα­σι­κοί στό­χοι. Αλ­λιώς, συ­μπε­ραί­νου­με εμείς, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς απλώς θα ανα­γκα­στεί να δια­χει­ρι­στεί ένα «κα­θε­στώς» λι­τό­τη­τας που δεν θα δια­φέ­ρει ου­σιω­δώς από το ση­με­ρι­νό.
Στη συ­νέ­χεια γί­νε­ται ένα άλμα πάνω από την πο­λι­τι­κή και προ­σγειω­νό­μα­στε στο αίσιο τέλος της δια­πραγ­μά­τευ­σης: ναι, η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα υπο­χρε­ώ­σει τον Σόι­μπλε και τη γρα­φειο­κρα­τία της Ευ­ρω­ζώ­νης να απο­δε­χτούν τους όρους της! Πρέ­πει κα­νείς να πι­στεύ­ει ότι μπο­ρεί να περ­πα­τή­σει στο πυκνό ναρ­κο­πέ­διο του ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού και να βγει «απέ­να­ντι» σώος σαν να κάνει πε­ρί­πα­το ή έστω τρο­χά­δην με ελιγ­μούς σε λι­βά­δι, για να δια­κρί­νε­ται από τέ­τοια με­τα­φυ­σι­κή «αι­σιο­δο­ξία». Και πρέ­πει να αι­σθά­νε­ται όχι Αρι­στε­ρά που πάει να συ­γκρου­στεί με τους όρους της τα­ξι­κής πάλης με τα «θηρία» του κα­πι­τα­λι­σμού και ιμπε­ρια­λι­σμού, αλλά μια φω­τι­σμέ­νη αρι­στε­ρή τε­χνο­κρα­τία που θα ξε­πε­ρά­σει όλα τα εμπό­δια με εφό­διο μια «πει­στι­κή» λόγω της τε­χνο­κρα­τι­κής της επάρ­κειας πρό­τα­ση.
Ασφα­λώς, τα στε­λέ­χη που προ­βάλ­λουν αυτές τις θέ­σεις μπο­ρούν να προ­σθέ­σουν χωρίς δυ­σκο­λία -και το κά­νουν- ότι για να επι­τευ­χθούν όλα αυτά θα δο­θούν μάχες κ.λπ. κ.λπ. Αλλά εδώ δεν μι­λά­με για δια­πραγ­μά­τευ­ση και μάχες, μι­λά­με για την πρω­τό­τυ­πη στην ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς άποψη ότι θα υπο­χρε­ω­θεί ο διε­θνής κα­πι­τα­λι­σμός και ιμπε­ρια­λι­σμός σε συμ­φω­νία στο έδα­φος των δικών μας θέ­σε­ων! Ακόμη και αν βρι­σκό­μα­σταν σε συν­θή­κες διε­θνούς επα­να­στα­τι­κής πα­λίρ­ροιας, πάλι αυτό που θα έπρε­πε να υπο­σχε­θού­με στους εαυ­τούς μας και τον κόσμο είναι μια αμεί­λι­κτη σύ­γκρου­ση και όχι μια θε­α­μα­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση του αντι­πά­λου! Ακόμη και αν εκτι­μού­με ότι μια πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή στην Ελ­λά­δα θα προ­κα­λέ­σει ένα πα­νευ­ρω­παϊ­κό ντό­μι­νο, πάλι δεν προ­λα­βαί­νου­με να υπο­χρε­ώ­σου­με τον διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό - ιμπε­ρια­λι­σμό σε… νοκ άουτ στο προ­βλε­πτό χρο­νι­κό διά­στη­μα.
Αλλά ας γί­νου­με πιο συ­γκε­κρι­μέ­νοι, αρ­χί­ζο­ντας από αυτό που απο­κα­λύ­πτει τον με­τα­φυ­σι­κό και ου­το­πι­κό χα­ρα­κτή­ρα της αφή­γη­σης που ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα υπο­χρε­ώ­σου­με το διε­θνή κα­πι­τα­λι­σμό να χρη­μα­το­δο­τή­σει ένα πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα και μά­λι­στα να δώσει και «μη δα­νεια­κό» χρη­μα­το­δο­τι­κό μπό­νους για την ανά­πτυ­ξη!
Σχέ­διο Μάρ­σαλ και γερ­μα­νι­κή φόρ­μου­λα του 1953
Εδώ προ­βάλ­λε­ται το πα­ρά­δειγ­μα της Γερ­μα­νί­ας του 1953: το σχέ­διο Μάρ­σαλ για την οι­κο­νο­μι­κή ανόρ­θω­ση της κα­τε­στραμ­μέ­νης από τον Β’ Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο Γερ­μα­νί­ας, που πε­ρι­λάμ­βα­νε σε γε­νι­κές γραμ­μές «κού­ρε­μα» του γερ­μα­νι­κού χρέ­ους και ευ­νοϊ­κές ρυθ­μί­σεις για την απο­πλη­ρω­μή του υπό­λοι­που, καθώς και χρη­μα­το­δό­τη­ση της ανά­πτυ­ξης. Γιατί να μη διεκ­δι­κή­σει και η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς κάτι ανά­λο­γο για την Ελ­λά­δα; είναι το αφο­πλι­στι­κό ερώ­τη­μα! Φυ­σι­κά, μπο­ρεί κα­θέ­νας να ζη­τά­ει ό,τι θέλει. Στην πο­λι­τι­κή όμως, το «συ­νειρ­μι­κά σωστό» ή το επι­κοι­νω­νια­κά εύ­στο­χο δεν είναι και πο­λι­τι­κά εφι­κτό. Στη δε αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, όλες οι προ­τά­σεις, ιστο­ρι­κές ή σύγ­χρο­νες, έχουν πο­λι­τι­κό και τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο και υπό­κει­νται στο νόμο του ιστο­ρι­κού και τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης.
Για να πάμε όμως στο μα­κρι­νό 1953 και το σχέ­διο Μάρ­σαλ:
1. Δεν ήταν μια έκ­φρα­ση διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αλλά σχέ­διο ανα­συ­γκρό­τη­σης της κα­τε­στραμ­μέ­νης από τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο κα­πι­τα­λι­στι­κής Ευ­ρώ­πης για να λει­τουρ­γή­σει σαν ανά­χω­μα απέ­να­ντι στον «κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο». Ήταν ιμπε­ρια­λι­στι­κό σχέ­διο για την «κομ­μου­νι­στι­κή ανά­σχε­ση». Όχι, δεν πρό­κει­ται εδώ μόνο για το πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό «πρό­ση­μο» του σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, αλλά για κάτι απεί­ρως ου­σια­στι­κό­τε­ρο: ότι αυτό που τότε ήταν κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος σή­με­ρα είναι ο κίν­δυ­νος ανα­τρο­πής του πλαι­σί­ου δια­χεί­ρι­σης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης με τις συ­ντα­γές της ακραί­ας λι­τό­τη­τας και με τη μέ­θο­δο του «δόγ­μα­τος του σοκ». Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα με πρό­γραμ­μα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας είναι ο σύγ­χρο­νος «κομ­μου­νι­στι­κός κίν­δυ­νος» για τον κα­πι­τα­λι­σμό - ιμπε­ρια­λι­σμό. Επο­μέ­νως, αυτό που ζη­τούν τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο όνομα του σχε­δί­ου Μάρ­σαλ και της γερ­μα­νι­κής λύσης του 1953 είναι ένα «σχέ­διο Μάρ­σαλ» υπέρ του ση­με­ρι­νού ανά­λο­γου του τότε «κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου»!
Και ακόμη πιο συ­γκε­κρι­μέ­να: Στα 5 πε­ρί­που χρό­νια της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης οι κυ­βερ­νή­σεις του κε­φα­λαί­ου στις δύο όχθες του Ατλα­ντι­κού έρι­ξαν τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια και ευρώ για να ελέγ­ξουν την τρα­πε­ζι­κή κρίση, επέ­λε­ξαν ένα μο­ντέ­λο δια­χεί­ρι­σης με βάση τη με­τα­τρο­πή των ιδιω­τι­κών χρεών σε δη­μό­σια, δη­λα­δή οι­κο­δό­μη­σαν ένα μη­χα­νι­σμό συ­ντρι­πτι­κών απαι­τή­σε­ων του κε­φα­λαί­ου και του πλα­σμα­τι­κού κε­φα­λαί­ου πάνω στην ερ­γα­σία που ισο­δυ­να­μεί με διαρ­κή και κλι­μα­κού­με­νη λι­τό­τη­τα. Στη βάση αυτή, έχουν πε­τύ­χει μια προ­σω­ρι­νή - σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση του συ­στή­μα­τος, εγκα­θι­δρύ­ο­ντας ένα πλαί­σιο δια­χεί­ρι­σης και απο­τρο­πής κρα­τι­κών και τρα­πε­ζι­κών χρε­ο­κο­πιών. Θα τα θυ­σιά­σουν όλα αυτά επι­βρα­βεύ­ο­ντας με αδρή χρη­μα­το­δό­τη­ση (και μά­λι­στα κατά ένα μέρος της «μη δα­νειο­δο­τι­κή») ένα υπό­δειγ­μα ανα­τρο­πής του δικού τους πα­γκό­σμιου υπο­δείγ­μα­τος δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης και ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα;!!
2. Όταν με­γά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις απο­φα­σί­ζουν να προ­χω­ρή­σουν σε ηγε­μο­νι­κά σχέ­δια στο όνομα των συμ­φε­ρό­ντων του ιμπε­ρια­λι­στι­κού κό­σμου συ­νο­λι­κά, τότε δεν το κά­νουν με τη μορφή αγα­θο­ερ­γί­ας, αλλά με την προ­ϋ­πό­θε­ση της δικής τους ηγε­μο­νί­ας. Το σχέ­διο Μάρ­σαλ δεν θα υπήρ­χε με­τα­πο­λε­μι­κά αν η κα­τα­στρο­φή των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων στον Πό­λε­μο δεν είχε φέρει τις ΗΠΑ στη θέση της ηγε­μο­νι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής δύ­να­μης. Η ΗΠΑ δεν άσκη­σαν μια πο­λι­τι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης από με­γα­λο­ψυ­χία για τον νι­κη­μέ­νο γερ­μα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, αλλά μια πο­λι­τι­κή εδραί­ω­σης της δικής τους ηγε­μο­νί­ας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό κόσμο. Η ιστο­ρι­κή ανα­λο­γία λοι­πόν δι­δά­σκει ότι ένα ευ­ρω­παϊ­κό «σχέ­διο Μάρ­σαλ» για την Ελ­λά­δα θα έπρε­πε να εκ­πο­νη­θεί από την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Γερ­μα­νία. Όμως ο γερ­μα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δίνει μάχη με όλα τα μέσα για να επι­βά­λει την ηγε­μο­νία του στην Ευ­ρω­ζώ­νη ακρι­βώς με τη συ­ντα­γή της ακραί­ας λι­τό­τη­τας. Τι του ζη­τού­με; Να κα­τα­θέ­σει τα όπλα της μάχης του για την ηγε­μο­νία στην Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε., τα όπλα της νίκης του;
3. Στην πε­ρί­πτω­ση του με­τα­πο­λε­μι­κού σχε­δί­ου Μάρ­σαλ, η με­γά­λη και κα­τα­στρο­φι­κή «εκ­κα­θά­ρι­ση» του Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου είχε βάλει τις βά­σεις για το με­τα­πο­λε­μι­κό «οι­κο­νο­μι­κό θαύμα». Ο συν­δυα­σμός πολύ υψη­λών ρυθ­μών ανά­πτυ­ξης και ακόμη υψη­λό­τε­ρων ρυθ­μών αύ­ξη­σης της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας δη­μιούρ­γη­σε την πρω­τό­τυ­πη και μη επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη συν­θή­κη της ταυ­τό­χρο­νης αύ­ξη­σης των κερ­δών και των μι­σθών, ενώ και η πο­λι­τι­κή πίεση του «υπαρ­κτού σο­σια­λι­σμού» λει­τουρ­γού­σε στην κα­τεύ­θυν­ση του με­τα­πο­λε­μι­κού «κοι­νω­νι­κού συμ­βο­λαί­ου». Τί­πο­τε από όλα αυτά δεν ισχύ­ει σή­με­ρα! Τώρα, ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός βο­λο­δέρ­νει σε μια ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων κρίση, οι δε απα­ντή­σεις που έδωσε έφε­ραν μόνο μια προ­σω­ρι­νή - σχε­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση, αλλά με τί­μη­μα τη συσ­σώ­ρευ­ση προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για μια νέα έξαρ­ση της κρί­σης.
Έξο­δος στις αγο­ρές, «αξιό­χρεο» του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου και «βιώ­σι­μο χρέος»
Είναι σχε­δόν σο­κα­ρι­στι­κό να ακού­ει κα­νείς από στε­λέ­χη της Αρι­στε­ράς που θε­ω­ρούν τον εαυτό τους μαρ­ξι­στή ή έστω ανα­φέ­ρο­νται στον Μαρξ να μι­λούν για έξοδο της Ελ­λά­δας στις αγο­ρές και απο­κα­τά­στα­ση του «αξιό­χρε­ου» του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου! Έχουν μήπως κατά νου κά­ποιους… αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κούς οί­κους αξιο­λό­γη­σης του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους που συ­ντάσ­σουν τις εκ­θέ­σεις τους και προ­βαί­νουν στις αξιο­λο­γή­σεις της πι­στο­λη­πτι­κής ικα­νό­τη­τας των χωρών με θε­τι­κό δεί­κτη τα μέτρα ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας; (1) Ξέ­ρουν κά­ποιες κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές που θα χαι­ρε­τί­σουν με ομο­βρο­ντί­ες μεί­ω­σης των spread των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων την εκλο­γι­κή νίκη της Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα και θα προ­βούν σε μα­ζι­κές αγο­ρές ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων… μόλις ανα­κοι­νω­θεί η αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα προ του μνη­μο­νί­ου επί­πε­δα και η απο­κα­τά­στα­ση των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων; Ή μήπως δεν θα κά­νου­με τε­λι­κά τί­πο­τε απ’ όλα αυτά και θα δε­λε­ά­σου­με τις αγο­ρές και τους οί­κους αξιο­λό­γη­σης με το δέ­λε­αρ που γνω­ρί­ζουν πολύ καλά και επι­βρα­βεύ­ουν, δη­λα­δή με σκλη­ρές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας; Ρη­το­ρι­κό το ερώ­τη­μα, αλλά τι άλλο να σκε­φτεί κα­νείς μπρο­στά σε τέ­τοιες απί­στευ­τες δη­λώ­σεις;
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, το ση­μα­ντι­κό εδώ είναι ότι στη «συλ­λο­γή» των απα­ντή­σε­ων στο γνω­στό ερώ­τη­μα «πού θα βρεί­τε τα λεφτά;» τα κε­ντρι­κά αυτά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απα­ντούν πλέον -με­τα­ξύ άλ­λων- και ότι «θα βγού­με στις αγο­ρές».
Απο­μέ­νει να μά­θου­με αν η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα υπο­σχε­θεί κιό­λας ότι θα βγά­λει την Ελ­λά­δα στις αγο­ρές πριν από το 2015… Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, πά­ντως, πρέ­πει να διευ­κρι­νι­στεί γιατί ο δα­νει­σμός από τις αγο­ρές με επι­τό­κια πολύ με­γα­λύ­τε­ρα από αυτά της τρόι­κας συμ­φέ­ρει τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας – θε­ω­ρού­με ότι οι αγο­ρές σαν μη­χα­νι­σμός προ­σαρ­μο­γής στη λι­τό­τη­τα είναι πιο ήπιες σε σχέση με την τρόι­κα;
Κυ­ρί­ως όμως πρέ­πει να διευ­κρι­νι­στεί ποια θέση έχει η έξο­δος στις αγο­ρές στο συ­νο­λι­κό σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για τους Σα­μα­ρά, Βε­νι­ζέ­λο και Στουρ­νά­ρα είναι σαφές: θέ­λουν να «που­λή­σουν» την έξοδο από το μνη­μό­νιο μήπως και δια­σω­θούν πο­λι­τι­κά, ακόμη και αν ο δα­νει­σμός από τις αγο­ρές ση­μαί­νει επί­σης σκλη­ρή λι­τό­τη­τα και ακρι­βό­τε­ρο δα­νει­σμό, δη­λα­δή υψη­λό­τε­ρους τό­κους, άρα επι­βά­ρυν­ση των δα­πα­νών, του ελ­λείμ­μα­τος και του χρέ­ους. Για τον Γ. Μηλιό (που το λέει ευ­θέ­ως) και τον Γ. Στα­θά­κη (που το λέει εμ­μέ­σως, μέσω του «αξιό­χρε­ου») τι ση­μαί­νει;
Πέρα από αυτό, στις δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις των κε­ντρι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν πλέον εγκα­τα­στα­θεί για τα καλά έν­νοιες που είναι δά­νεια από τη μνη­μο­νια­κή αργκό: «κού­ρε­μα» του χρέ­ους και «βιω­σι­μό­τη­τα» του χρέ­ους. Όταν όμως μι­λούν για απο­κα­τά­στα­ση της βιω­σι­μό­τη­τας του χρέ­ους (με «κού­ρε­μα» ή κά­ποιου εί­δους ανα­διάρ­θρω­ση), τι εν­νο­ούν; Ποιο όριο βιω­σι­μό­τη­τας έχουν στο μυαλό τους; Το 60% του ΑΕΠ που εγκα­θι­δρύ­θη­κε με το Μά­α­στρι­χτ; Το 120% του ΑΕΠ που θέτει στόχο για το 2020 το δεύ­τε­ρο χρη­μα­το­δο­τι­κό πρό­γραμ­μα; Αν πρό­κει­ται για το πρώτο, τότε «πε­ρισ­σεύ­ει» ένα 115% του ΑΕΠ, αφού το ελ­λη­νι­κό χρέος βρί­σκε­ται στο 174% του ΑΕΠ! Με άλλα λόγια, πρέ­πει να «κου­ρευ­τούν» 207 από τα 317 δισ. ευρώ του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους (στοι­χεία τρί­του τρι­μή­νου του 2013). Αν ως όριο βιω­σι­μό­τη­τας τεθεί το 120% του ΑΕΠ, τότε πρέ­πει να «κου­ρευ­τούν» 100 δισ. ευρώ κρα­τι­κού χρέ­ους. Έτσι, για να έχου­με ένα μέτρο σε τι θα κα­λέ­σου­με τον Σόι­μπλε να συμ­φω­νή­σει ώστε να μας χρη­μα­το­δο­τή­σει κι από πάνω… Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο εν προ­κει­μέ­νω όμως είναι ότι αν θέ­λου­με μια συμ­φω­νη­μέ­νη λύση για το χρέος, τότε θα πρέ­πει να συμ­φω­νή­σου­με και στον ορι­σμό της «βιω­σι­μό­τη­τας». Και ξέ­ρου­με ήδη ότι το ΔΝΤ απαι­τεί «κού­ρε­μα» ώστε να μειω­θεί το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020, ενώ η Γερ­μα­νία τε­λευ­ταία δεν συ­ζη­τά­ει καν μια νέα ήπια ανα­διάρ­θρω­ση με επι­μή­κυν­ση και μεί­ω­ση επι­το­κί­ου.
Αν τώρα τα συν­δυά­σου­με όλα (απο­κα­τά­στα­ση του αξιό­χρε­ου και έξο­δος στις αγο­ρές, «κού­ρε­μα» και απο­κα­τά­στα­ση της «βιω­σι­μό­τη­τας» του χρέ­ους, και ύστε­ρα απ’ όλα αυτά «συμ­φω­νη­μέ­νη λύση»), τότε το συ­μπέ­ρα­σμα είναι σαφές και συ­ντρι­πτι­κό…
Ας συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με όμως τι συ­ζη­τά­με: εί­μα­στε πολύ μα­κριά από τη συ­νε­δρια­κή θέση για δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους και έχει αρ­χί­σει η προ­σαρ­μο­γή στο «αξιό­χρεο», τη «βιω­σι­μό­τη­τα» και την «έξοδο στις αγο­ρές»!!!
Πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός
Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν θα υστε­ρή­σει επί­σης της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά στη δη­μιουρ­γία πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος – δη­λώ­νουν τα στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Μά­λι­στα, θα πε­τύ­χει και ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό – στό­χος πολύ πιο προ­ω­θη­μέ­νος από το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, αφού ση­μαί­νει ότι ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός της Γε­νι­κής Κυ­βέρ­νη­σης (δη­λα­δή πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα, των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ κ.λπ.) θα πλη­ρώ­νει όχι μόνο τις κρα­τι­κές δα­πά­νες στο σύ­νο­λό τους αλλά και τους τό­κους του κρα­τι­κού χρέ­ους! (2)
Όσον αφορά ώρα το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και τον ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, πρέ­πει να δια­κρί­νου­με τις εξής πε­ρι­πτώ­σεις:
α. Είναι στό­χοι που στη­ρί­ζο­νται στο προ­α­παι­τού­με­νο της ανα­δια­πραγ­μά­τευ­σης με αίσιο τέλος, δη­λα­δή υπό τον όρο ότι θα συ­νε­χι­στεί η εξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση από την τρόι­κα ή κά­ποιο άλλο όρ­γα­νο των δα­νει­στών. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση μι­λά­με για πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό υπό τον όρο ότι η Ευ­ρω­ζώ­νη και οι δα­νει­στές θα δε­χτούν «κού­ρε­μα» ή ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων ή μεί­ω­ση της δα­πά­νης για τό­κους.
Εν προ­κει­μέ­νω όμως, οι δα­νει­στές θα ζη­τή­σουν ανταλ­λάγ­μα­τα λι­τό­τη­τας και μα­κρο­χρό­νιου διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου, που δεν μπο­ρούν να είναι ούτε καν συ­ζη­τή­σι­μα από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.
β. Αφο­ρούν στο εν­δε­χό­με­νο να μην υπάρ­ξει αίσιο τέλος στη δια­πραγ­μά­τευ­ση και άρα να ανα­γκα­στεί η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να δια­χει­ρι­στεί την έκτα­κτη συν­θή­κη της έλ­λει­ψης εξω­τε­ρι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, τί­θε­ται ένα πρώτο ζή­τη­μα: θα συ­νε­χί­σει η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να πλη­ρώ­νει τό­κους του κρα­τι­κού χρέ­ους ενώ έχει επέλ­θει ρήξη με τους δα­νει­στές και έχει δια­κο­πεί η εξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση; Αν αυτό το ερώ­τη­μα απα­ντη­θεί με το μόνο συμ­βα­τό με το στόχο ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας και αυ­το­νό­η­το τρόπο, δη­λα­δή με παύση πλη­ρω­μών στους τό­κους (και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στα χρε­ο­λύ­σια) του κρα­τι­κού χρέ­ους, τότε το πρω­το­γε­νές ισο­ζύ­γιο δεν έχει νόημα, αφού είναι το ισο­ζύ­γιο χωρίς τους τό­κους. Τότε, θα υπάρ­ξει ανα­γκα­στι­κή ισο­σκέ­λι­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της Γε­νι­κής Κυ­βέρ­νη­σης, του­λά­χι­στον για τον πρώτο χρόνο, ας πούμε για τον πρώτο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό που θα κα­ταρ­τί­σει και θα εκτε­λέ­σει η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς - με την αφαί­ρε­ση του τε­ρά­στιου κον­δυ­λί­ου για τό­κους του κρα­τι­κού χρέ­ους (6,15 δισ. ευρώ το 2014 σε κα­θα­ρή τα­μεια­κή βάση). (3)
Ο ανα­γκα­στι­κά ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός σε συν­θή­κες δια­κο­πής της εξω­τε­ρι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης είναι μια πολύ δύ­σκο­λη «άσκη­ση» και είναι κα­τε­ξο­χήν πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα: σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση, είτε θα υπάρ­ξει μια γρή­γο­ρη δια­δι­κα­σία «κου­ρέ­μα­τος» της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και πε­ρά­σμα­τος του δια­θέ­σι­μου πλού­του στη δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία ώστε να τεθεί στην υπη­ρε­σία των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών είτε θα έχου­με μια άλλη, ίσως και πιο δυ­σβά­στα­κτη, εκ­δο­χή πο­λι­τι­κών σκλη­ρής λι­τό­τη­τας.
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, από τα συμ­φρα­ζό­με­να των δη­λώ­σε­ων, συ­νε­ντεύ­ξε­ων κ.λπ. των τριών κε­ντρι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που εξε­τά­ζου­με εδώ, προ­κύ­πτει ότι δεν μι­λούν σε καμία πε­ρί­πτω­ση για το δεύ­τε­ρο εν­δε­χό­με­νο. Οι στό­χοι για πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό τί­θε­νται στο πλαί­σιο της γραμ­μής για «ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με αίσιο τέλος». Μι­λά­με λοι­πόν για πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα και ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό στη βάση ενός προ­γράμ­μα­τος συμ­φω­νη­μέ­νου με την τρόι­κα. Εδώ τα ερω­τή­μα­τα είναι αμεί­λι­κτα:
- Το παρόν μνη­μο­νια­κό πρό­γραμ­μα και οι δη­μο­σιο­νο­μι­κοί στό­χοι που εν­σω­μα­τώ­νει δεν προ­βλέ­πουν ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό μέχρι και το 2016. Όταν τα κε­ντρι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «υπό­σχο­νται» ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, σε ποια ανά­γκη απα­ντά­νε, σε ποιον απευ­θύ­νο­νται και σε ποιο χρο­νι­κό ορί­ζο­ντα θέ­τουν αυτό το στόχο;
- Το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα του Σα­μα­ρά έχει εν­σω­μα­τώ­σει την κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή, με τη μορφή της κα­τα­κρε­ούρ­γη­σης των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών (συ­ντά­ξεις και μι­σθοί στο δη­μό­σιο τομέα, υγεία παι­δεία, κοι­νω­νι­κά επι­δό­μα­τα) και μιας σκλη­ρής τα­ξι­κής φο­ρο­ε­πι­δρο­μής. Όταν ο Γ. Μη­λιός λέει ότι η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα πε­τύ­χει αμέ­σως πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, πώς φα­ντά­ζε­ται ότι θα γίνει αυτό; Πα­τώ­ντας πάνω στα τε­τε­λε­σμέ­να των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών; Ασφα­λώς όχι. Επο­μέ­νως, τι; Η πά­τα­ξη της φο­ρο­δια­φυ­γής και η με­ταρ­ρύθ­μι­ση του φο­ρο­λο­γι­κού (ει­σο­δη­μα­τι­κές κλί­μα­κες, φο­ρο­λο­γι­κοί συ­ντε­λε­στές κ.λπ.) ώστε να μοι­ρα­στούν δια­φο­ρε­τι­κά, υπέρ της ερ­γα­σί­ας και εις βάρος του κε­φα­λαί­ου, τα φο­ρο­λο­γι­κά βάρη μόνο με ένα τρόπο θα αυ­ξή­σει ου­σιω­δώς τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα: αν η φο­ρο­λο­γι­κή επι­βά­ρυν­ση του κε­φα­λαί­ου (κέρδη, υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και με­γά­λη ακί­νη­τη πε­ριου­σία) είναι υψηλή και ταυ­τό­χρο­να όμως δια­τη­ρη­θεί το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των μνη­μο­νια­κών «κε­κτη­μέ­νων» της φο­ρο­ε­πι­δρο­μής κατά των κα­τώ­τε­ρων λαϊ­κών τά­ξε­ων. (4) Τέλος, το χτύ­πη­μα της φο­ρο­δια­φυ­γής των υψη­λών ει­σο­δη­μά­των και των κερ­δών θέλει χρόνο, είναι με­σο­πρό­θε­σμης από­δο­σης και δεν πρό­κει­ται να λύσει το πρό­βλη­μα του πρώ­του -του­λά­χι­στον- προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση το υπο­τι­θέ­με­νο «πλε­ό­να­σμα» στο ισο­ζύ­γιο φο­ρο­ε­πι­βα­ρύν­σε­ων - φο­ρο­ε­λα­φρύν­σε­ων δεν πρό­κει­ται να είναι τέ­τοιου ύψους ώστε να πε­τύ­χει το θαύμα της εξα­σφά­λι­σης άμεσα (που ση­μαί­νει από τον πρώτο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς) πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος χωρίς συ­νέ­χι­ση των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας στο με­γα­λύ­τε­ρο εύρος τους.
- Το κυ­ριό­τε­ρο: αφού δεν μι­λά­με για ρήξη με τους δα­νει­στές και άρα ανα­γκα­στι­κά ισο­σκε­λι­σμέ­νο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, γιατί χρειά­ζο­νται οι υπο­σχέ­σεις για άμεσο πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα κ.λπ.; Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν δη­λώ­νει ότι το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα του Σα­μα­ρά είναι «πέ­τσι­νο» και στη­ρί­χτη­κε σε κοι­νω­νι­κά ερεί­πια;Γιατί αυτός ο ζήλος να δια­βε­βαιώ­σου­με ότι «εμείς θα τα κα­τα­φέ­ρου­με κα­λύ­τε­ρα από τον Σα­μα­ρά και στο πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα;» Τόση… απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα πια στη δια­πραγ­μά­τευ­ση;..
Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, δεν έχει νόημα σή­με­ρα να μι­λά­με για οτι­δή­πο­τε άλλο παρά για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του πρώ­του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της κυ­βέρ­νη­σης – στη διάρ­κεια αυτού του πρώ­του χρό­νου θα ξε­κα­θα­ρι­στούν όλα, και μόνο έτσι θα μπο­ρού­με να μι­λά­με για με­σο­πρό­θε­σμα πλάνα. Όσοι τά­ζουν πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και ισο­σκε­λι­σμέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς και υπο­τί­θε­ται ότι έχουν ασκη­θεί ιδιαι­τέ­ρως στις πο­σο­τι­κο­ποι­ή­σεις και τα συ­να­φή, δεν κά­νουν μια πε­ρι­γρα­φή των βα­σι­κών κα­τη­γο­ριών δα­πα­νών και εσό­δων του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού απ’ όπου θα προ­κύ­πτει πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, για να μας πεί­σουν «πώς είναι» ένας προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός που ανα­τρέ­πει τη λι­τό­τη­τα και ταυ­τό­χρο­να αντα­πο­κρί­νε­ται και στην απαί­τη­ση για «συμ­φω­νη­μέ­νη λύση» με τους δα­νει­στές; Και ας κά­νου­με αυτή την «άσκη­ση» αρ­χί­ζο­ντας από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2015. Άλ­λω­στε, είναι πολύ πι­θα­νό να γί­νουν εθνι­κές εκλο­γές μέχρι το φθι­νό­πω­ρο, οπότε τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2015 θα τον συ­ντά­ξει η κυ­βέρ­νη­ση που πι­θα­νό­τα­τα θα προ­κύ­ψει ύστε­ρα από εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…
«Αξιο­πι­στία» του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος
Τι συ­μπέ­ρα­σμα βγαί­νει από τη δή­λω­ση Δρα­γα­σά­κη
«Τέλος, πρέ­πει να λά­βου­με υπόψη μας ότι το υφι­στά­με­νο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα θα αρ­γή­σει να ορ­θο­πο­δή­σει. Το ανα­γνω­ρί­ζει εμ­μέ­σως και η τρά­πε­ζα της Ελ­λά­δας, όταν στην τε­λευ­ταία Έκ­θε­σή της συ­ζη­τά το εν­δε­χό­με­νο μιας ανά­καμ­ψης που ίσως χρεια­σθεί να γίνει χωρίς επαρ­κή τρα­πε­ζι­κό δα­νει­σμό. Πρέ­πει λοι­πόν να προ­χω­ρή­σου­με άμεσα στη δη­μιουρ­γία μιας ανα­πτυ­ξια­κής επεν­δυ­τι­κής τρά­πε­ζας δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος, όπως έκανε πρό­σφα­τα και η Γαλ­λία. Επί­σης πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με και μη συμ­βα­τι­κά και εναλ­λα­κτι­κά μέσα χρη­μα­το­δό­τη­σης και δη­μιουρ­γί­ας ρευ­στό­τη­τας, και στο κρά­τος και στην ιδιω­τι­κή οι­κο­νο­μία».          
Ότι (με επι­χεί­ρη­μα μά­λι­στα ότι αυτό ανα­γνω­ρί­ζε­ται από την ΤτΕ, δη­λα­δή τον Προ­βό­που­λο!) για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας θα πρέ­πει να φτιά­ξου­με άλλη δη­μό­σια επεν­δυ­τι­κή τρά­πε­ζα και να σκε­φτού­με και «μη συμ­βα­τι­κά» μέσα χρη­μα­το­δό­τη­σης, γιατί… το υφι­στά­με­νο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα θα αρ­γή­σει να ορ­θο­πο­δή­σει! Κι εμείς οι αφε­λείς που πι­στεύ­α­με ότι θα εθνι­κο­ποι­ή­σου­με με ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο τις τρά­πε­ζες, για να λύσει ο ούτω εθνι­κο­ποι­η­μέ­νος τρα­πε­ζι­κός το­μέ­ας το πρό­βλη­μα της χρη­μα­το­δό­τη­σης… Όσο για την επεν­δυ­τι­κή τρά­πε­ζα δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος κατά το γαλ­λι­κό πρό­τυ­πο, ας γνω­ρί­ζουν οι ανα­γνώ­στες ότι πρό­κει­ται για τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ιδέα κατ’ ου­σί­αν της δη­μιουρ­γί­ας χρη­μα­το­δο­τι­κών funds με τη συμ­με­το­χή δη­μό­σιων και ιδιω­τι­κών κε­φα­λαί­ων, που στη συ­νέ­χεια μο­χλεύ­ο­νται με διά­φο­ρα χρη­μα­το­δο­τι­κά «κόλπα»…
Αν πά­ντως η ιδέα είναι ότι οι τρά­πε­ζες θα πε­ρά­σουν μεν υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο (έτσι του­λά­χι­στον λέει το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…), αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι χρή­σι­μες για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας, τότε πρέ­πει να ανα­ρω­τη­θού­με τα εξής:
Πρώτο, γιατί αν είναι έτσι να θέ­σου­με υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο τις τρά­πε­ζες; Μήπως για το λόγο που ο ίδιος ο Γ. Δρα­γα­σά­κης έχει πει σε πα­λαιό­τε­ρη συ­νέ­ντευ­ξή του;
«Τα 50 δισ. ευρώ που προ­βλέ­πε­ται να κα­τα­βλη­θούν για την ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση και διά­σω­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, με το έναν ή τον άλλον τρόπο, θα επι­βα­ρύ­νουν το δη­μό­σιο χρέος και εξ αντι­κει­μέ­νου τί­θε­ται θέμα για δη­μό­σιο έλεγ­χο των τρα­πε­ζών. Πρέ­πει να συ­ζη­τή­σου­με τον τρόπο που θα γίνει ο δη­μό­σιος έλεγ­χος, ώστε να απο­φευ­χθούν φαι­νό­με­να του πα­ρελ­θό­ντος. Εμείς προ­κρί­νου­με κάτι κοντά στο σου­η­δι­κό μο­ντέ­λο, όταν η χώρα κρα­τι­κο­ποί­η­σε τις τρά­πε­ζες, τις τρο­φο­δό­τη­σε με κε­φά­λαια, τις εξυ­γί­α­νε, τις κα­τέ­στη­σε κερ­δο­φό­ρες και τις πού­λη­σε σε ιδιώ­τες». (5)
Αν υπάρ­χουν τέ­τοιες σκέ­ψεις, τότε ναι, «δέ­νουν» όλα: Εξη­γεί­ται το μυ­στή­ριο γιατί αφού θα θέ­σου­με υπό δη­μό­σια ιδιο­κτη­σία και έλεγ­χο τις τρά­πε­ζες, χρεια­ζό­μα­στε παρ’ όλα αυτά νέες τρά­πε­ζες για τη χρη­μα­το­δό­τη­ση της οι­κο­νο­μί­ας. (6) «Κολ­λά­ει» επί­σης μια χαρά με την υπό­θε­ση της «συμ­φω­νη­μέ­νης λύσης» με τους δα­νει­στές…
Συ­μπέ­ρα­σμα
Οι 4 αυτές θέ­σεις (1. Ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με αίσιο τέλος και ευ­ρω­παϊ­κό «σχέ­διο Μάρ­σαλ» για την Ελ­λά­δα, 2. Πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα και ισο­σκε­λι­σμέ­νος προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός, 3. Απο­κα­τά­στα­ση του αξιό­χρε­ου του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σί­ου και έξο­δος στις αγο­ρές, 4. «Αξιό­πι­στο» τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα), που κα­θε­μιά έχει θέση προ­α­παι­τού­με­νου για την επό­με­νη, συ­γκρο­τούν μια συ­νε­κτι­κή αντί­λη­ψη ιστο­ρι­κού συμ­βι­βα­σμού με την Ευ­ρω­ζώ­νη και το διε­θνές σύ­στη­μα που είναι και ου­το­πι­κή και επι­κίν­δυ­νη ταυ­τό­χρο­να. Το λι­γό­τε­ρο είναι ότι κα­τα­στρα­τη­γούν τις απο­φά­σεις του ιδρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το μεί­ζον είναι ότι σκια­γρα­φούν μια γραμ­μή που οδη­γεί κα­τευ­θεί­αν σε μια οδυ­νη­ρή ήττα. Πρέ­πει να δοθεί απο­φα­σι­στι­κή μάχη ενά­ντια στις επι­κίν­δυ­νες αυτές νέες ιδέες» και τη «με­γά­λη αφή­γη­ση» που συν­θέ­τουν!
Ση­μειώ­σεις
(1) Μια πρό­χει­ρη ματιά σε όλες τις εκ­θέ­σεις των διε­θνών «οίκων» που αφο­ρούν την αξιο­λό­γη­ση των οι­κο­νο­μιών και την πι­στο­λη­πτι­κή ικα­νό­τη­τα χωρών,
(2) Από τη μία τά­ζου­με «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση» και «κού­ρε­μα» χρέ­ους και τόκων και από την άλλη δια­βε­βαιώ­νου­με ότι θα ισο­σκε­λί­σου­με τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, ώστε να πλη­ρώ­νου­με τους τό­κους με τα δη­μό­σια έσοδα!
(3) Μπο­ρεί βέ­βαια η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς να ανα­ζη­τή­σει εξω­τε­ρι­κό δα­νει­σμό εκτός τρόι­κας και Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά τότε θα μπει αυ­τό­μα­τα στο παι­χνί­δι η επα­νέ­ναρ­ξη της απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους - δεν μπο­ρείς να δα­νεί­ζε­σαι από κά­ποιους υπο­τι­θέ­με­νους «κα­λούς» των διε­θνών αγο­ρών ενώ ταυ­τό­χρο­να έχεις κάνει στάση πλη­ρω­μών στην απο­πλη­ρω­μή των χρεών προς άλ­λους… Το λι­γό­τε­ρο, θα χρεια­στεί να πλη­ρώ­σεις σκλη­ρές εξα­σφα­λί­σεις με τη μορφή πολύ υψη­λών επι­το­κί­ων.
(4) Και πάλι όμως, όλα αυτά έχουν ένα με­γά­λο «άγνω­στο Χ»: τις επι­πτώ­σεις που θα έχει η ανά­δει­ξη κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς και μια ρήξη με τους δα­νει­στές στους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης και άρα στη φο­ρο­δο­τι­κή ικα­νό­τη­τα των επι­χει­ρή­σε­ων αλλά και των νοι­κο­κυ­ριών. Αλλά αυτό το ζή­τη­μα εκ­φεύ­γει των ορίων αυτού του άρ­θρου.
(5) «Βήμα», 13 Μαΐου 2013
(6) Βε­βαί­ως, τα νέα χρη­μα­το­δο­τι­κά ερ­γα­λεία (θα μπο­ρού­σαν να) πα­ρα­πέ­μπουν και στο εν­δε­χό­με­νο να μην υπάρ­ξει «ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση με αίσιο τέλος», αλλά αυτό δεν μπο­ρού­με αυτό θα το εξε­τά­σου­με σε επό­με­νο κεί­με­νο.