Το ίδιο θα μπορούσε να φωνάξει και το παιδί του κατατρεγμένου,το παιδί κι ο κάθε απελπισμένος που σηκώνει στις πλάτες του τις αμαρτίες των συστημάτων του κόσμου τούτου.
Βέβαια η φωνή του,θα ήταν μιά κραυγή απόγνωσης.Μιά ματιά,μιά σκέψη μιά παράνοια βουτηγμένη σε χιλιάδες γιατί,ένας ανείπωτος τρόμος,ένας εφιάλτης όπου η αδιάλλαχτη και παγερή του αλήθεια, επιβάλλεται εκ των άνω για να ικανοποιηθεί η πιό απλή συνήθεια που συντροφεύει τους ανθρώπους στην πτώση τους.
Η ματαιοδοξία τους,η μανία τους να πλουτίζουν ασύστολα όχι μόνο με χρήμα μα να χορταίνουν με την εκμετάλλευση και την απόγνωση του ηττημένου ανθρώπου,να παίζουν στα δάχτυλα τις ζωές των ανυπεράσπιστων και να αποποιούνται των ευθυνών τους απέναντι στην κοινωνία.
Μπορεί λοιπόν να ουρλιάζει περιμένοντας ν’ακουστεί ο πόνος του.Κι ύστερα να κάνει μία αναγκαστική παύση και να ονειρευτεί…
Να ονειρευτεί ένα καλό κρασί για το γιορτινό τραπέζι παρέα με μιά φωτογραφία ενός αδύνατου μαύρου αγοριού θυσιασμένου στον βωμό της διαφημιστικής φιλανθρωπίας των ημερών.
Να ονειρευτεί μιά ολόλευκη νύχτα σε αντίθεση με τις σκοτεινές μέρες που περνά,όπου καταμεσίς του πεζόδρομου θα περιμένει με απλωμένο το χέρι του,λίγη απο τη δόξα της ανάπτυξης καθώς οι νομιμοποιημένοι λάτρες του ευρώ θα σκορπάνε τον ιδρώτα τους χαρούμενοι στους ναούς της κατανάλωσης.
Να ονειρευτεί μιά δουλειά όπου θα μπορεί να σκοτώνει τη μέρα του για λίγα χρήματα,να μαραζώνει χρόνο με το χρόνο,βλέποντας παράλληλα τον δυνάστη του να ευτυχεί.Και την ζωή να τον προσπερνά χλευάζοντάς τον.
Να ονειρευτεί ένα χαρτόκουτο κι ένα σκύλο,μιά μερίδα φασολάδα και δυό πορτοκάλια στη σειρά,να καπαρώσει μιά θέση στην ουρά της χαμένης αξιοπρέπειας της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης,περιμένοντας να ξημερώσει ένας άλλος κόσμος μετά τις εκλογές.
Να ονειρευτεί φουσκωμένα μπράτσα και άρρωστα μυαλά, με αίμα καθαρό και λερωμένα χέρια.Με παρελθόν παρόν και μέλλον συνυφασμένο με την σκοτεινότερη ιστορική στιγμή του ανθρώπινου είδους.Να ζήσει την φρίκη του ναζιστικού μηδενισμού πλήρως υποταγμένος στα θελήματα κάποιων δήθεν υπερανθρώπων, που μπροστά στην μηδαμινότητά τους κατατάχθηκαν και κυνήγησαν τους απόκληρους του κόσμου και μπροστά στην ολιγαρχία και στα αφεντικά έσκυψαν ευλαβικά τα ξυρισμένα σβέρκια τους ωσάν καλοί υπόδουλοι,γνήσια σκουλήκια που βγαίνουν στην αναμπουμπούλα για να ξεπλύνουν την βρώμα τους.
Να ονειρευτεί μιά ποινική φυλακή για να γλυτώσει απο το καθημερινό μαρτύριο της δημοκρατικής φυλακής,απο τους φουσκωμένους λογαριασμούς,τα εκβιαστικά τηλεφωνήματα των τραπεζών,τους ράμπο της εφορίας που κυνηγάνε τους φτωχούς καμποτζιανούς της διπλανής πόρτας.
Να ονειρευτεί όλους εκείνους τους πανέμορφους ανθρώπους που ζωντανεύουν τα ανιαρά πρωϊνά μας ,μέσα απο τις τηλεοράσεις με τους χορούς τα τραγούδια τους και τα φαγητά τους,πάνω απο τα κουφάρια και τις αδειανές κοιλιές των καταδικασμένων,δίνοντας χρώμα στην αποβλάκωσή μας.
Να ονειρευτεί την μάρκα και περιδιαβαίνοντας την πασαρέλα του δρόμου,να τραβήξει τα βλέμματα για να πνίξει για λίγο την ασημαντότητα,να αγοράσει λίγο απο την μοδάτη προσωπικότητα που ταιριάζει στα θέσφατα της κοινωνικής ολότητας.
Να ονειρευτεί τον κόσμο ολόκληρο στην αγνή και μοναδική του αλήθεια όπως τον παρουσιάζουν οι υπάλληλοι και οι αλλοτριωμένες μαριονέτες των κρατούντων,τα σαλιγκάρια που σέρνονται στα σάλια των αφεντικών της ξεπουλημένης χώρας.
Να ονειρευτεί τα πιό όμορφα λόγια,τις καλύτερες αναλύσεις,τις πιό πειστικές απαντήσεις,τις πιό ειλικρινείς υποσχέσεις,τις πιό λαμπρές σοφίες εκστομισμένες απο τα χείλη και τα μυαλά των πιό προικισμένων στην τέχνη της εξαπάτησης,αυτών που η διγλωσσία τους ξεπερνά ακόμη και αυτή των φιδιών,που παραμονεύουν ήσυχα τη νύχτα το επόμενο ανόητο θύμα τους.
Να ονειρευτεί τέλος ένα μέλλον σάν αυτά που μας διάβαζε η γιαγιά μας στα παραμύθια,όπου όλα τελείωναν μιά χαρά και εμείς πέφταμε για ύπνο μή γνωρίζοντας τα πεπραγμένα της ημέρας,αγνοώντας πλήρως αυτά που ετοιμάζουν για εμάς χωρίς εμάς.Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι δημοκράτες καλοθελητές που μας προσγειώνουν έστω και απότομα στην πραγματικότητα.
Να ονειρευτεί ίσως ένα μαγκάλι τούτες τις κρύες νύχτες,και το ζεστό όνειρο να κρατήσει μόλις μέχρι το επόμενο πρωϊνό,όπου θα περάσει στις στατιστικές της ανάπτυξης,θα μείνουν μόνο οι φωτογραφίες,οι αναμνήσεις των ανθρώπων που δέν κατάφεραν να επιβιώσουν σε έναν πόλεμο που όσοι αδύναμοι μένουνε πίσω,είναι καταδικασμένοι να πληρώσουν ακόμη και με την ζωή τους τις εξαγγελίες των χορτασμένων.
Στα παραμύθια πάντα υπάρχει ένα τέλος.Είναι στο χέρι μας να δώσουμε ένα τέλος που αρμόζει σε αυτό τον εφιάλτη που ζούμε.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ,ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ!
“Καλά Χριστούγεννα…”
ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ