ΤΟ
«ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΓΚ
παρωδία
από τον Κώστα Βάρναλη
Αν
ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν
οι άλλοι
σου
κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε
φταίχτη,
αν
δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε
πιστεύουν,
αν
σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των
άλλων,
κι
αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το
αναβάλλεις,
κι
αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα
απανταίνεις,
κι
αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε
σε μισούνε
κι
αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε
κάνεις.
Αν
περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα
δεν κάνεις
κι
αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το
ιντερέσο,
το
νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις
το
νικητή, μα και τους δυό ξετσίπωτα
προδίνεις,
αν
ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ'
οι άλλοι
γι'
αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό
κοσμάκη,
αν
λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός
αέρας
τα
διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς
καινούριον.
Αν
όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις
πάντα
και
την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να
παίζεις,
κι
αν να πλερ`νεις την πεντάρα που χρωστάς
αρνιέσαι
και
μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το
' χεις,
αν
η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν
αμαρτίαις
γεράσανε
κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν,
αν
στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου
σκυμμένος
κι
αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»!
εσύ φωνάζεις «πίσω»!
Αν
στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η
αρετή σου
κι
όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς
τη μέση
κι
αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου
λογαριάζεις
και
κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ
κανέναν,
αν
δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις
και
μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου
γαληνεύει,
δικιά
σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη
πού χει
κ'
έξοχος θά σαι Κύριος, αλλ' Άνθρωπος
δε θά σαι.
ΚΩΣΤΑΣ
ΒΑΡΝΑΛΗΣ
|
ΑΡΙΣΤΕΡΟ
ΑΝ
Αν
ημπορείς τον άπατρη να κάμεις, όταν
τα έθνη
σούρνωνται
κάτω απ το ζυγό, με πρώτο το δικό σου,
κι
αν υπεκφεύγεις στην Κομματική Κόσμιαν
απραξία,
πουλώντας
κάλπη Ανθρωπισμό στους από εκτός
συνόρων,
κι
αν παζαρεύεις διεθνικά την Εθνική
θανή σου,
κι
αν βιοπορίζεσαι άναντρα μες των ληστών
το ψέμα,
κι
αν τις πατρίδες τις μισείς με πρώτη
τη δική σου,
μάσκα
φορώντας τ’ αποκλειστικό, Εφιάλτη,
ανάθεμά της.
Αν
πορευτείς σάπιο κοιλιά, λόγια παχιά
γεμάτη,
για
να χορταίνεις τη βολή της έκφυλης
ψυχής σου,
στους
πεινασμένους σπέρνοντας ονείρατα
λιγούρας,
που
τους φουσκώνουν ραθυμιά (σ)την χορτασιά
τ’ αφέντη,
κι
αν με τις «θεωρίες» σου ‘ξαπατηθούνε
κι άλλοι,
θωρώντας
στον καθρέφτη τους ολάκερο τον κόσμο,
(την
μισθωμένη απάτη σου Κοινωνική αυταπάτη),
κι
εσύ γυρνάς και δείχνεις τους ξανά προς
τον καθρέφτη.
Αν
όσα έχασες ζητάς να στα χρωστάνε άλλοι,
Έθνος,
Πατρίδα και Λαός, στην τσόχα που
ποντάρεις,
ζηλότυπα
τα κέρδη σου μες το πουγκί βαστώντας,
Ιδεολογία
δανεική, σαν Σάϋλοκ που τοκίζεις,
μ’
απότοκο ύστερο, εξάμβλωμα την αυτοκριτική
σου,
δική
σου υποκείμενη αντικειμενικότη,
μετέωρος
πάντα πίσω – μπρός με επίκεντρο το
Εγώ σου,
κι
αν η Ιστορία δρόμιασε κι εσύ
περιδρομιάζεις.
Άμα το πόπολο νογάς εσένα να προσμένει,
κι
εσύ μονάχα ορέγεσαι τι θέλει ο απαυτός
σου,
και
μήτε ξένους και δικούς ποτέ σου
υπολογίζεις,
δείχνοντας
πως τους μελετάς, αλλά ποτέ κανέναν,
γραφές
και λόγους μπλέκοντας, τουρλού να
«κριτικάρεις»,
με
Λόγιους ναρκισσισμούς στου ξάγναντου
την (ξ)άπλα,
δικιά
σου η «Επανάσταση», Κοινωνικοποιείσαι
:
ΚομΜΟΥΝΙΣΤΗΣ,
ΣοσιαΛΗΣΤΗΣ, μ’ αγωνιστής δεν είσαι.
ΣΤΕΛΙΟΣ
ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
|