Χαράτσια «αλληλεγγύης»;Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, έκπληξη δεν υπάρχει, προτάσεις από το χώρο της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης για την «αλληλεγγύη» που οραματίζονται στην μετά τις μνημονιακές κυβερνήσεις διακυβέρνηση και ομολογουμένως «εκστασιαζόμαστε» από το μέγεθος της ευρηματικότητας, βλέπε, νέας διαχειριστικής αντίληψης του συστήματος και διαμοιρασμού της φτώχειας που επαγγέλλονται.
Ο λόγος περί της πρότασης «αλληλεγγύης» που κυκλοφορεί (και δοκιμάζεται αν …τραβάει) και αφορά την επιβολή μισού ευρώ (sic) στους λογαριασμούς των υγειών νοικοκυριών προκειμένου να έχουν δωρεάν ρεύμα κάποιες χιλιάδες νεόπτωχων συμπολιτών. Μάλιστα …
Ο γνωστός κ. Μ. Στεφανίδης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπίζεται τη πρόταση, εδώ, γράφοντας ότι «Μισό ευρώ πατριωτισμός είναι μια αρχή συλλογικής συνειδητοποίησης». Μάλιστα…
Μήπως να δεχτούμε άλλο μισό για τα γεύματα στις συλλογικές κουζίνες; Κι άλλο μισό για τη συντήρηση των δρόμων π.χ., μιας κι ο εθνικός εργολάβος με όσα καταβροχθίζει από τα διόδια δεν έχει κέρδη; Ε, τι είναι κι άλλο μισό ακόμα για όσους δεν έχουν να πληρώσουν το πανάκριβο εισητήριο στα ΜΜΜ; Να μειωθούν τα κέρδη που παρουσίασαν το 2012; (άλλη «κοινωφελής» επιχείρηση αυτή…)
- Με κέρδη 95 εκ. ευρώ έκλεισε το 2012 η ΔΕΗ, με βάση τα επίσημα στοιχεία που ανακοίνωσε η διοίκησης της. (1)
- Όσοι κατάφεραν να πληρώσουν μέχρι σήμερα τους λογαριασμούς φούσκωσαν τα «άδεια» ταμεία του κράτους με το 23% του ΦΠΑ που επιβάλλεται στο δημόσιο αγαθό του ρεύματος. Πόσα εκατομμύρια ευρώ; (2)
- Οι δήμοι, τα νέα μικρά κράτη του Καλλικράτη, όπου στη περιφέρεια της αρμοδιότητας τους κατοικούν αυτοί οι φτωχοποιημένοι συμπολίτες μας, εισπράττουν εκατομμύρια ευρώ από τη δεύτερη φορολογία μέσω των δημοτικών τελών. Δεν έχουν υποχρέωση να συμβάλλουν; (δικά μας λεφτά δεν διαχειρίζονται;) (3)
Πρώτα ανακεφαλαιώσαμε τις τράπεζες και μοιραστήκαμε, θέλαμε δεν θέλαμε, τη κρίση.
Τώρα οφείλουμε να αποκτήσουμε «συλλογική συνείδηση», αποδεχόμενοι το μοίρασμα της φτώχειας. Μέχρι να βρεθούμε όλοι στον ίδιο παρονομαστή, απόλυτα διαχειρίσιμοι και παραδομένοι στους σχεδιασμούς της εκάστοτε εξουσίας.
Οι μίζες δίνουν και παίρνουν απο τα «άδεια ταμεία». Οι εξοπλισμοί καλά κρατούν. Τα «μεγάλα έργα» και οι εθνικοί εργολάβοι συσσωρεύουν μέσα στη κρίση. Οι λίστες ξεχάστηκαν. Το κράτος που έχει συνέχεια, κατά τον κ. Δραγασάκη, έχει υποχρέωση να καλύψει όλους τους πολίτες για τα βασικά κοινωνικά αγαθά; Ή όχι; Το νέο κράτος που επαγγέλεται η αξιωματική αντιπολίτευση ποιό θα είναι τελικά;
Αν πρόκειται κ. Μ. Στεφανίδη και λοιποί αλληλεγγυολογούντες, να επωμιστούμε άλλο ένα βάρος πραγματικής αλληλεγγύης αυτό θα το κάνουμε από τα κάτω και δεν μας χρειάζεται καμία «προοδευτική» ή «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση να το επιβάλλει μέσω του «διαλόγου» (sic), αλλά σε αυτή τη περίπτωση, οψέποτε στέρξει, θάχουμε εμείς οι εργαζόμενοι από τα κάτω τον έλεγχο και την οργάνωση της παραγωγής και της ζωής για να την ουσιαστική κάλυψη των κοινωνικών αναγκών πέραν κάθε φιλανθρωπίας. Τότε θα έχουμε συλλογική συνείδηση και θα την κάνουμε πράξη.
