Του Γιώργου Παπαχριστοδούλου, gpap21@yahoo.gr
Όσοι νόμισαν ότι το καθεστωτικό, κυβερνητικό θεώρημα των δύο άκρων εγκαταλείφθηκε, γελάστηκαν.
Αποσύρθηκε προσωρινά – για χάρη της μιντιακής διαχείρισης της πραγματικότητας. Την επανέφερε, εμπλουτισμένη, ο Αντώνης Σαμαράς στην κοινοβουλευτική συζήτηση της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ (Κυριακη 10 Νοεμβριου 2013) εκστομίζοντας, δυο τρεις φορές, τη λέξη «πεζοδρόμιο». Επιχείρησε να ταυτίσει την αξιωματική αντιπολίτευση με το πεζοδρόμιο και παράλληλα να την προειδοποιήσει ότι «αυτά πλέον δεν θα γίνουν ανεκτά». Δεν αναφερόμαστε προφανώς στη χυδαία εκδοχή της λέξης, αλλά στην ταύτισή της με τους ανυπότακτους και ακηδεμόνευτους κοινωνικούς αγώνες, όπως εκτυλιχτηκαν στην ελληνική ιστορία τα τελευταία 50 χρόνια.
Ιστορικά, καθιερώθηκε στην ταραγμένη μεταμφυλιακά δεκαετία του ’60, με τις διαδηλώσεις της νεολαίας και αποκορύφωμα τα Ιουλιανά του 1965, όταν η ακηδεμόνευτη λαϊκή αντίσταση ξήλωνε κυριολεκτικά τα πεζοδρόμια της Σταδίου και άλλων δρόμων της Αθήνας για να αντισταθεί στην κρατική καταστολή. Ζητώντας, εκτός από την εκδίωξη της βασιλείας (πολιτειακό) και κάτι περισσότερο: δημοκρατία. Σε μία απόπειρα να πάψει η εσωτερίκευση της ήττας της αριστεράς και να αντικατασταθεί με τη σύγκρουση με το πολιτικό κατεστημένο.
Φωτεινή αναλαμπή εκείνων των γεγονότων οι συγκρούσεις των οικοδομων με την αστυνομία, Ιούλη του ’75, την πρώτη επέτειο της πτώσης της επτάχρονης δικτατορίας. Για την ιστορία, ο όρος εδωσε και τον τιτλο στο περιοδικο το οποιο εξεδιδε ο Χρηστος Κωνσταντινιδης, μια απο τις σπουδαιοτερες μορφες του αναρχικου ρευματος στη χωρα.
Με τον δρόμο, τη διαδήλωση που «ανάβει κι όλα γίνονται συνειδητά», θα πορευτεί η κοινωνική διαμαρτυρία και τις επόμενες δεκαετίες με τον εξεγερσιακό Δεκέμβρη του 2008 να αποτελεί μία καλή εισαγωγή στην εποχή των μητροπολιτικών εξεγέρσεων στην Ελλάδα. Με την χώρα στη τροχιά των μνημονίων και της κατάλυσης κάθε κοινοβουλευτικού προσχήματος από το 2010 κι έπειτα, το πεζοδρόμιο δηλώνει παρών, έστω σπασμωδικά, έστω άνισα, έστω κομψότερο: «θα μας πάρουν με τις πέτρες» είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου, έστω κι να φρόντιζε παράλληλα να θωρακίσει ακόμη περισσότερο το κατασταλτικό Κράτος. Τηρώντας την παράδοση και πιστός στον πυρήνα της ακροδεξιάς στη χώρα, ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε σαφέστερος (και καλός μαθητής του Ε. Αβέρωφ, ενός εκ των υπουργών των καραμανλικών κυβερνήσεων που στοχοποιούσαν το πεζοδρόμιο και εισήγαγαν τον όρο στο πολιτικό λεξιλόγιο): «Φοβού το πεζοδρόμιο». Το φοβούνται ο ίδιος και οι πολιτικές-οικονομικές ελίτ που εκπροσωπεί επειδή λατρεύουν το παρακράτους. Το φοβαται και ο Βαγγελης Βενιζελος, ηγετης του ΠΑΣΟΚ, επειδη λατρευει να λειτουργει παραθεσμικα κρατωντας ευλαβικα στο συρταρι του στικακια με λιστες πιθανων φοροφυγαδων.
Κι αφού ο πρωθυπουργος αναφέρθηκε για μία ακόμη φορά στην καταληψη Villa Amalias για να την αποδώσει με τον ΣΥΡΙΖΑ , το μπαλάκι περνά στην απέναντι όχθη: εάν η αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίσει να φοβάται και να επιδεικνύει την ίδια παθητική στάση, όπως συμβαίνει από τον περασμένο Δεκέμβρη που η επιχείρηση «νόμος και τάξη» σε βάρος εστιών κοινωνικής αντίστασης βρίσκεται σε εξέλιξη υπό του κόντε Δένδια, δεν αποκλείεται να δει τα εκλογικά της ποσοστά να καθηλώνονται. Επειδή, όπως θυμούνται καλά στην αξιωματική αντιπολίτευση, το «πεζοδρόμιο» της δεκαετίας του ’60 αναπτυχτηκε κόντρα στην κυρίαρχη γραμμή της ΕΔΑ και της υπόλοιπης αριστεράς, που επιδιωκαν ενα συμβιβασμο με το μετεμφυλιακο καθεστως.
Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, το «πεζοδρόμιο», με την έννοια της πολιτικής ανυπακοής, θα συνεχίσει να υφίσταται από τη στιγμή που θριαμβεύουν η ανισότητα και η αδικία.
http://xarmada.blogspot.gr
