Αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει και δεν έχει επαναστατήσει ο λαός ενάντια σ’ αυτό το καθεστώς. Έχουμε αναλύσει πολλές φορές τις ιδεολογικές αρτηριοσκληρώσεις, τον ραγιαδισμό και την αδυναμία αντίδρασης. Μήπως υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος που η όποια “επανάσταση” εντός κι εκτός εισαγωγικών δεν είναι θελκτική για τις μάζες; Οι επαναστάσεις σε όλη την ανθρώπινη ιστορία γίνονταν για τους εξής λόγους:
Απελευθέρωση από τυράννους πάσης φύσεως.
Διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών ζωής και εργασιακών όρων.
Αίσθημα αδικίας.
Ανάγκη για αυτονομία.
Στην Ελλάδα η “επανάσταση” θεωρείται ως μια εκ του ασφαλούς καταδίκη της πραγματικότητας, αφού επιζητά ολική σύγκρουση χωρίς να έχει συγκρουστεί στα επιμέρους κομμάτια με την εξουσία. Σ’ αυτό έχει μερίδιο ευθύνης η Αριστερά, που ζητάει γενικά κι αόριστα από τον λαό να εξεγερθεί ή να ακολουθήσει το λαϊκό κίνημα, ενώ η ίδια αναλώνεται σε ανέξοδα καλέσματα για επανάσταση.
Δυστυχώς το σημαντικότερο αντι-επαναστατικό εμπόδιο είναι πως για τους περισσότερους η επανάσταση ισούται με μια ουτοπία. Δεν υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια απτά, που να μην βασίζονται στις καλές προθέσεις μόνο ή στην μετα-επαναστατική συνθήκη. Προς το παρόν κυριαρχεί μια ενδελεχής ανάλυση και λεπτομερής περιγραφή της κατάστασης που ζούμε, από πολλούς.
Σαφώς το εύκολο είναι να επισημάνουμε τα προβλήματα, καθώς είναι τόσα πολλά και οφθαλμοφανή. Αυτό δεν συνιστά όμως “φιτίλι” για εξέγερση. Ούτε βέβαια πείθει τους ανθρώπους πως αυτός που ξέρει να αναλύει τις καταστάσεις έχει και την λύση. Βέβαια η γνώση του συστήματος που σε περιβάλλει είναι απαραίτητη για την καλλιέργεια συνείδησης.
Οι επαναστάσεις ιστορικά ήταν αιματηρές και βίαιες. Στην σημερινή εποχή συμβαίνει μια επανάσταση, τα αποτελέσματα της οποίας δεν έχουν φανεί ακόμα. Ονομάζεται ιντερνετική. Με τα τόσα ανεξάρτητα blogs και sites και με τα social media, η δημόσια σφαίρα έχει επεκταθεί. Πλήθος πληροφοριών, αποκαλύψεων και ερευνών δημοσιεύονται, έχοντας ως στόχο τις κυβερνήσεις, τις διαπλοκές του κεφαλαίου, τον κορπορατισμό, τα αποτελέσματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Μπορούμε πλέον να μάθουμε τι συμβαίνει στην Μέση Ανατολή, ποια τα αποτελέσματα του ΔΝΤ σε χώρες που κυρίευσε, πως προσπαθούν να διατηρήσουν την ισχύ τους οι ελίτ, οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, τι δεν καλύπτουν τα καθεστωτικά media και τόσα άλλα, που πριν λίγα χρόνια μας ήταν αδιανόητο. Υποθέσεις του παρελθόντος σήμερα θεωρούνται βεβαιότητες. Το σκεπτικό των ανθρώπων παγκοσμίως φαίνεται -επιμένω φαίνεται- πως αλλάζει.
Αυτού του είδους η “επανάσταση” μπορεί να μην στήνει οδοφράγματα και να μην βάζει φωτιές στους κάδους, ούτε να συγκρούεται με τα ΜΑΤ, αλλά επιδρά στην διαμόρφωση ενός νέου περιβάλλοντος. Το περιβάλλον αυτό ζει μέσα σε μια κοινωνία με όλο και περισσότερα σύνορα και φράγματα, με την κυρίαρχη ιδεολογία να έχει αποκτήσει περισσότερα όπλα και να προσπαθεί να ελέγξει και να “γεμίσει” κάθε κενό όπου μπορεί να αναδυθούν εναλλακτικές φωνές. Ουσιαστικά το ίντερνετ έρχεται να επεκτείνει τον χωροχρόνο που κινούμαστε, κάτι που έχει απασχολήσει κυβερνήσεις ανά τον κόσμο και γι’ αυτό αναζητούν νομοθετικά τεχνάσματα για να τον ελέγξουν.
Δεν μπορούμε σε ενεστώτα χρόνο να αποτιμήσουμε τις συνέπειες από την πληροφόρηση αυτή και την αλληλεπίδραση του διαδικτύου, αλλά και από το πως θα οργανώνονται “εξεγέρσεις” στο μέλλον. Ήδη τα τελευταία χρόνια, με πρόσφατα παραδείγματα τον αραβικό κόσμο και τα κινήματα των πλατειών, τα social media έγιναν δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ πολιτών. Δεν έχει ωριμάσει ωστόσο ο τρόπος χρήσης και δεν έχουν εξετασθεί όλες οι δυνατότητες οργάνωσης.
Ωστόσο, αυτή η ψηφιακή επανάσταση κρύβει κι έναν μεγάλο, καθόλου αμελητέο κίνδυνο. Τον κίνδυνο η ανθρωπότητα να επαναπαυτεί σ’ αυτό και να γνωρίσουμε έναν νέου τύπου Μεσαίωνα, όσο αφορά την συνειδησιακή καθήλωση. Να μην εκπλήσσεται από το τι μαθαίνει για τους δυνάστες της, αλλά να αρκείται στα οργισμένα ξεσπάσματα που θα σηκώνουν λίγο το καπάκι της χύτρας.
Η επανάσταση επομένως, δεν ανήκει σε καμία ηγεσία, σε κανένα κόμμα, σε καμία σέχτα κ.ο.κ. Γιατί αν την εμπορεύονται επίσημα και αναγνωρισμένα, παύει να είναι επανάσταση. Αυτό είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση, η δημιουργία δηλαδή νέων και φρέσκων πρωτοβουλιών, δηλαδή βημάτων ακηδεμόνευτων. Ως τότε, μέχρι δηλαδή οι ζυμώσεις να φέρουν αποτελέσματα από αυτό το ετερόκλητο σύνολο, η επανάσταση θα ακούγεται ως παρωχημένος όρος που έρχεται όλο από το μέλλον, η Αριστερά θα την μονοπωλεί σε θεωρητικό επίπεδο και μόνο, ενώ οι πολίτες θα φοβούνται πως η επανάσταση είναι μόνο φωτιές στους δρόμους, σπασμένες βιτρίνες και μια τεμπέλικη εκφορά λόγου.
http://strangejournal.wordpress.com
