Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα φαινόμενο που χρειάζεται ανάλυση. Οι ερμηνείες του «γιατί» συμβαίνει, μπορεί φυσικά να είναι πολλές. Η Χρυσή Αυγή μετά από όλα όσα έχουν γίνει, φαίνεται να μην χάνει δυνάμεις. Αυτό αποτυπώνεται και σε νέα δημοσκόπηση. Λες και το κοντέρ… δεν έγραψε τίποτα, μετά τις εκλογές του 2012.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στο κυριακάτικο «Έθνος», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οριακά πρώτος με ποσοστό 29,9%, ακολουθεί η Νέα Δημοκρατία με 29,2% και τρίτο κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή φτάνοντας το 10%. Τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Μετά από όλα όσα έχουν γίνει. Έχει σημασία να πιάσουμε όμως τα γεγονότα με χρονολογική σειρά. Από τα πιο… light μέχρι τα πιο σοβαρά. Ακριβώς μετά τις πρώτες εκλογές του 2012, είχαμε το γνωστό περιστατικό με τα «εγέρθητι». Τότε, πολλοί είχαν εκτιμήσει ότι το κομματικό ποσοστό της Χ.Α. θα πέσει. Τελικά δεν έπεσε. Στις επαναληπτικές εκλογές η δύναμη της ήταν στα ίδια επίπεδα.
Ήρθε λίγο αργότερα, το περιστατικό με τα χαστούκια σε τηλεοπτικό στούντιο, μεταξύ του Ηλία Κασιδιάρη και της Λιάνας Κανέλλη. Ήταν και τότε αρκετοί που είπανε με σιγουριά «ε καλά τώρα θα ξεφουσκώσει 100%». Ούτε τότε η Χ.Α. κατέγραψε φθορά. Κάπως έτσι, φθάνουμε στα πρόσφατα γεγονότα. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, από ένα μέλος της Χρυσής Αυγής. Παράλληλα, βουλευτές του κόμματος συλλαμβάνονται, και κάποιοι από αυτούς προφυλακίζονται, κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Αυτή την φορά, οι εκτιμήσεις έμοιαζαν πιο σίγουρες από ποτέ. «Πάει τελειώσαμε με αυτούς, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα πέσει δραστικά», λέγανε πολλοί. Όντως, ήταν μια λογική εκτίμηση, μετά από μια σειρά αρνητικών γεγονότων. Κι όμως, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής δεν φαίνεται να πέφτει ούτε τώρα.
Γιατί όμως μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, από την στιγμή που η παρέα του Νίκου Μιχαλολιάκου μπήκε στη βουλή και μετά, κάποιοι πολίτες συνεχίζουν να προτιμούν το συγκεκριμένο ακροδεξιό κόμμα; Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε. Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν λύνονται βασικά προβλήματα στην καθημερινότητα κάποιων πολιτών- ψηφοφόρων. Σου λέει ο άλλος, «δεν με νοιάζει τι μου λες για πρωτογενή πλεονάσματα και ανάπτυξη που θα έρθει κάποτε, εμένα με καίει ότι ο μισθός μου πετσοκόβεται συνεχώς και αντιμετωπίζω σοβαρό οικονομικό πρόβλημα». Ένας άλλος που μένει, για παράδειγμα, στον Άγιο Παντελεήμονα, θα πει «εμένα με απασχολεί ότι δεν μπορώ να βγω έξω από το σπίτι μου, λόγω της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας στην περιοχή μου». Το ίδιο επίσης θα επισημάνει κάποιος που κατοικεί στην πλατεία Βικτωρίας ή στην Κυψέλη.
Βεβαίως, τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά. Το ερώτημα λοιπόν είναι: δικαιολογείται κάποιος που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα του, να καταφύγει σε ένα ακροδεξιό ή σε ένα ακροαριστερό κόμμα; Για μένα όχι. Ωστόσο, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη, πως όταν κάποιος πνίγεται στην θάλασσα, και ένας «σωτήρας» του απλώσει το χέρι, τότε αυτός που πνίγεται θα πιάσει την χείρα βοηθείας, χωρίς να εξετάσει ποιος πραγματικά είναι εκείνος που φαινομενικά τον βοηθά.
Ο δεύτερος λόγος που δεν πέφτει η Χρυσή Αυγή, έχει να κάνει με την ιδεολογία. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε κάτι: την περιβόητη 7ετία της Χούντας στην Ελλάδα, κάθε φορά που έκανε ομιλίες ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, οι πλατείες συνήθως γεμίζανε με κόσμο. Υπήρχαν, δηλαδή, αρκετοί πολίτες που συμφωνούσαν ιδεολογικά με το τότε καθεστώς και το υποστήριζαν σε κάθε ευκαιρία. Που πήγαν όλοι αυτοί μετά την πτώση της Χούντας; Εξατμίστηκαν; Μάλλον όχι. Απλά κλείσανε… σε ένα μπαούλο τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Κάποιοι ίσως προσκόλλησαν σε άλλους πολιτικούς χώρους και κόμματα. Τώρα, που οι συνθήκες προσφέρουν αυτή την ευκαιρία, εμφανίστηκαν πάλι και λένε πλέον ανοιχτά τις πολιτικές τους απόψεις.
Μια αντίστοιχη περίπτωση, είναι και αυτή του Νότη Σφακιανάκη, για τον οποίο γίνεται πολύ συζήτηση τις τελευταίες μέρες. Ο Νότης είναι δημόσιο πρόσωπο εδώ και πολλά χρόνια. Γιατί δεν βγήκε να μιλήσει υπέρ της Χρυσής Αυγής π.χ. το 2000 ή το 2004; Δεν απέκτησε ξαφνικά σήμερα την ιδεολογία του. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο ίδιος «τον Εθνικισμό τον έχω μέσα μου από τότε που γεννήθηκα». Η απάντηση είναι πολύ απλή: αν έκανε τέτοιες δηλώσεις πριν μερικά χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση θα πέρναγε απαρατήρητος. Στην χειρότερη θα του πετάγανε ντομάτες. Τώρα, στην Ελλάδα της κρίσης, το έδαφος είναι σαφώς πιο πρόσφορο. Έτσι ο Νότης –όπως και άλλοι καλλιτέχνες- δεν έχουν πρόβλημα να βγουν δημόσια και να μιλήσουν για τις ακραίες πολιτικές τους προτιμήσεις.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Μακριά από λαϊκισμούς και υπερβολές. Όσο η κρίση παραμένει στα μέρη μας, οι διάφοροι «σωτήρες» θα είναι εδώ, έτοιμοι να μας απλώσουν το χέρι. Και οι Νότηδες θα μας παρακινούν να ακολουθήσουμε τον δικό τους δρόμο...
http://www.todomino.blogspot.gr
