Συνεχίζεται μονότονα πλέον η κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού ενάντια στην ορατή πιθανότητα εξόδου της χώρας μας από την καταστροφική και καταρρέουσα ευρωζώνη. Εκτοξεύονται έωλα έως φαιδρά επιχειρήματα του τύπου ότι χρειαζόμαστε δύο χρόνια για να τυπώσουμε δραχμές ! Ότι δε θα έχουμε να φάμε ! Ότι δε θα έχουμε φάρμακα και καύσιμα ! Ότι εξαρτόμαστε από τις εισαγωγές γιατί δεν παράγουμε τίποτα. Για το πρώτο από τα φοβικά αυτά επιχειρήματα, είναι αστείο και να ασχοληθεί κανείς.
Αν είναι δυνατόν να χρειαζόμαστε ένα ή δύο χρόνια για να τυπωθεί χαρτί, δηλ. χαρτονομίσματα ! Για το αν έχουμε να φάμε, αναρωτιέται κανείς, πως επιβιώναμε πριν μπούμε στον «παράδεισο» της ευρωζώνης ! Και πως τα καταφέρνουν οι πάμπολλες άλλες χώρες έξω απ’ αυτήν. Για τα φάρμακα, υπενθυμίζεται ότι παλαιότερα με τη δραχμή είχαμε υπερ-επάρκεια φαρμάκων, ενώ τώρα, μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δεν έχει καθόλου ή σχεδόν καθόλου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το ίδιο ισχύει και για τα καύσιμα.
Πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη δεν είχαμε πρόβλημα, ενώ τώρα ο κοσμάκης σκέφτεται με τρόμο τον επερχόμενο χειμώνα. Και αναρωτιέται, πως τα καταφέρνουν καλύτερα με το δικό τους νόμισμα η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Αλβανία και πάμπολλες άλλες φτωχές χώρες, όπου το πετρέλαιο και τα φάρμακα κοστίζουν φτηνότερα από εδώ. Όσο για την εγχώρια παραγωγή, γεγονός είναι ότι, το υπερτιμημένο ευρώ είναι ο κύριος υπεύθυνος για την εξόντωση της, αφού το σκληρό ευρώ ακρίβυνε τα προϊόντα μας που έγιναν μη ανταγωνιστικά.
Και όπως όλα δείχνουν, η παραμονή μας στην ευρωζώνη, πράγματι θα εξοντώσει εντελώς την παραγωγής μας. Με το υπερτιμημένο ευρώ, οι ισχυροί μας κλάδοι, ο τουρισμός και η γεωργία, χωλαίνουν γιατί ανταγωνίζονται γειτονικές ή και απομακρυσμένες χώρες με υποτιμημένα νομίσματα που τις καθιστά φτηνότερες απέναντι μας.
Αναρωτιέται κανείς γιατί αλήθεια μπήκαμε στην ευρωζώνη. Μα για να ζούμε καλύτερα, τι άλλο. Και οδηγηθήκαμε στον γκρεμό. Είναι αλήθεια ότι, μέρος της ευθύνης οφείλεται στην κυβερνητική πολιτική φαυλότητα των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Στην πορεία στον γκρεμό μας ακολουθούν και οι άλλες περιφερειακές χώρες, οι λεγόμενες GIPSI.(Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland ). Και πιο πρόσφατα, προστέθηκε στο χορό αυτό του Ζαλόγκου που το σέρνουμε εμείς ως μπροστάρηδες, και η μαρτυρική Κύπρος, η οποία καταληστεύτηκε και καταστράφηκε από την ευρωζώνη ύστερα από την ένταξή της σ’ αυτήν. Ενώ πριν, η πιο πλούσια χώρα στην Ευρώπη μετά το Λουξεμβούργο.
Πως ζήσαμε τόσα χρόνια με την ταπεινή δραχμή; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία «σκουπίδια» οι οίκοι αξιολόγησης-οίκοι ανοχής του καζινοκαπιταλισμού ; Τι περισσότερο μπορεί να μας συμβεί από τα σημερινά δεινά; Η Ευρώπη γιατί δε μας παρέχει τουλάχιστον αμυντική ασφάλεια που μας στοιχίζει πανάκριβα σε εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού; Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι το σκληρό Ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί τη Γερμανία και κατά δεύτερο λόγο, τις αδερφές της χώρες, Αυστρία, Ολλανδία, Φιλανδία, που παράγουν ολιγοπωλιακά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, εξειδίκευσης και υπεραξίας και ανταγωνίζονται κυρίως με σκληρά-υπερτιμημένα νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Η δομή, το είδος, η κατεύθυνση της ελληνικής οικονομίας είναι διαφορετική απ’ αυτήν της Γερμανίας και δεν μας ταιριάζει ένα υπερτιμημένο νόμισμα όπως το ευρώ.Αλλά και οι διάφοροι Αντιμνημονιακοί μέσα και έξω από τη Βουλή που καταγγέλλουν και καθυβρίζουν το μνημόνιο αλλά ομνύουν στο ευρώ, τελικά λειτουργούν ως απορροφητήρες της λαϊκής οργής και οδηγούν σε αδιέξοδα και απελπισία, αφού δεν προτείνουν σοβαρή εναλλακτική λύση. Όταν καταδικάζουν το Μνημόνιο και την ίδια ώρα απλώνουν το χέρι για τα δανεικά σε ευρώ που χρειάζονται για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους, θυμίζουν το δανειστή που καθυβρίζει τον τραπεζίτη και στο τέλος τον εκλιπαρεί για να του δώσει δάνειο ! Δύο είναι οι καθαρές πολιτικές θέσεις.
Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Αναρωτιέται κανείς αν οι αντιμνημονιακοί ευρώφιλοι, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ότι το ευρώ και το μνημόνιο είναι αδιαίρετοι Σιαμαίοι αδερφοί. Ή μήπως άραγε παίζουν και αυτοί θελητά ή αθέλητα το παιχνίδι του συστήματος. Επειδή φοβούνται τη σύγκρουση, για αυτό βολεύονται με την υποταγή.Η επιστροφή στη δραχμή, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική ώστε να υπάρξει έξοδος από την κρίση.
Το παράδειγμα της Αργεντινής που ανέκαμψε εντυπωσιακά ύστερα από την αποδέσμευση της από το σκληρό δολάριο, μιλά από μόνο του. (Όλα όσα λέγονται ότι δήθεν η Αργεντινή καταρρέει οικονομικά, διαψεύδονται πανηγυρικά από τον πλέον αρμόδιο.Τον ίδιο τον Αργεντίνικο λαό που εδώ και 14 χρόνια υπερψηφίζει την πολιτική των Κίρχνερ). Αντί να επαιτούμε τα ευρώ των Μνημονιακών βασανιστών μας, μπορούμε να εκδώσουμε με φειδώ δραχμές από το Χολαργό. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί και στους πρώτους 3-6 μήνες θα βιώσουμε ορισμένες αρρυθμίες στην αγορά, πληθωριστικές πιέσεις, προσωρινές ελλείψεις αγαθών. (Θα μας λείψουν ιδιαίτερα το χαβιάρι, το ουίσκι, οι Πόρσε Καγιέν, οι Louis Vuitton, οι Prada, κλπ.! ).
Όμως, σταδιακά θα εξομαλυνθεί η λειτουργία της αγοράς, θα ισχυροποιηθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η εσωτερική ζήτηση, με ευνοϊκές συνέπειες για την απασχόληση. Η εγχώρια παραγωγή θα επαναενεργοποιηθεί, θα γίνει φτηνότερη και ανταγωνιστική, με συνέπεια να αυξηθούν οι εξαγωγές και να εισρεύσει συνάλλαγμα.
Αντίθετα, οι εισαγωγές θα ακριβύνουν, η εσωτερική κατανάλωση θα στραφεί σε εγχώρια προϊόντα και φτηνότερα εισαγόμενα, με συνέπεια τη βελτίωση του εμπορικού μας ισοζυγίου και του ελλείμματος. Ακόμα περισσότερο ευνοϊκή επίπτωση θα έχει η υποτίμηση του νομίσματος στον ελληνικό τουρισμό, το σημαντικότατο αυτόν τομέα της ελληνικής οικονομίας. Ύστερα από ορισμένο διάστημα, θα επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα, με συνέπεια να εισρεύσουν από το εξωτερικό καταθέσεις σε ξένα νομίσματα. Με προϋπόθεση την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, την αποφυγή λαϊκίστικων πελατειακών παροχών, μπορεί να δούμε επιτέλους το φως ξένων επενδύσεων.
Με τη διέξοδο της επιστροφής στη δραχμή, φαίνεται να συμφωνεί μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που θα μπορούσε να γίνει συντριπτική πλειοψηφία, αν υπήρχε ισομερής παρουσίαση των εκατέρωθεν επιχειρημάτων στα ελεγχόμενα κεντρικά μέσα μαζικής επικοινωνίας. Τα οποία, με τα τεράστια δάνεια που χρωστάνε, λειτουργούν ως δουλόφρονες υπήκοοι των δανειστών του σύγχρονου Μερκελισμού
[1]
και εξαπολύουν μια ανελέητη και επαίσχυντη τρομοκρατία ενάντια στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Προφανώς και εδώ ισχύει η ρήση του Μένανδρου ότι « τα δάνεια τους ανθρώπους δούλους ποιεί». Τα δάνεια μετατρέπουν σε δούλους τους ανθρώπους, αλλά και τα ΜΜΕ, τις Τράπεζες όπως και χώρες ολόκληρες.
Οι εξαρτημένοι από δάνεια δουλόφρονες εκπρόσωποι του συστήματος, τρομοκρατούν τους πολίτες ταυτίζοντας την επιστροφή στη δραχμή με την κόλαση. Ενώ τώρα με το ευρώ, ζούμε στον παράδεισο! Απέναντι σ΄αυτή την έωλη και καταρρέουσα πλέον τρομολαγνική επιχείρηση ενάντια στο εθνικό νόμισμα και τον καθαγιασμού του ευρωραγιαδισμού, αντιπαρατίθενται οι περισσότεροι μεγάλοι διεθνείς οικονομολόγοι με κορυφαίο τον Αμερικάνο Νομπελίστα Paul Krugman αλλά και πολιτικές προσωπικότητες όπως, ο Βρετανός Ευρωβουλευτής Nigel Farage
[3]
, ο Ρώσος Πρόεδρος Valery Putin, ο Ιταλός πολιτικός Beppe Grillo, ο γερμανός επικεφαλής του IfD Bernd Lucke και ιδιαίτερα ο ευπατρίδης φιλέλληνας και αρχιτέκτονας της Ευρωπαϊκής Ένωσης Valery Giscard d’ Estaing, όπως και πολλοί άλλοι.
Η έξοδος από το Μνημόνιο και από το ευρώ, είναι η μόνη έντιμη καθαρή αντιπρόταση στο τερατώδες Μνημόνιο και την υποτέλεια στη στυγνή Τρόικα. Μια πρόταση πολιτικά ορθή και επιστημονικά τεκμηριωμένη. Όταν αρνούμαστε το Μνημόνιο και ταυτόχρονα επαιτούμε γονυπετείς τα ευρωδάνεια των δημίων μας, γινόμαστε γραφικοί, αναποτελεσματικοί και δεν πείθουμε. Η εξάρτησή μας από το ευρώ μας καθιστά αυτόματα υποχείριους στα κελεύσματα των Μνημονικών βασανιστών μας που ελέγχουν τη διανομή του νομίσματος που μας είναι αναγκαίο για πληρώσουμε τις τρέχουσες και τις δανειακές μας υποχρεώσεις. Αν δεχόμαστε το ευρώ ως ταμπού, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το δεχόμαστε εσαεί και το μαστίγωμα του Μνημονίου. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
