 |
| foto www.efylakas.com |
Γράφει ο Παύλος
Η Χ. Α., με βάση το έγγραφο των ανακριτών που ζητά την άρση της ασυλίας των τριών βουλευτών της, Γιώργου Γερμενή, Παναγιώτη Ηλιόπουλου και Ευστάθιου Μπούκουρα, κατηγορείται ότι “σκοπός” της «…ήταν εξαρχής και παραμένει, όπως προκύπτει από τις μαρτυρικές καταθέσεις, η κατάλυση του δημοκρατικού Πολιτεύματος (κατά παράβαση των άρθρων 134επ. του Ποινικού Κώδικα…»*.
Με βάση αυτό το σκεπτικό και εφόσον η δικαιοσύνη είναι τυφλή, πρέπει να ασκηθεί δίωξη και εναντίον του ΚΚΕ και εναντίον όλων των αναρχικών συλλογικοτήτων. Και βέβαια, ακόμη και αν αυτό φαίνεται απίθανο τώρα, δεν αποκλείεται καθόλου, σε μελλοντική φάση και ανάλογα με τις επιδιώξεις του καθεστώτος τελικά αυτό πράγματι να συμβεί. Εδώ ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση την οποία ωστόσο σε αυτό το κείμενο θέλω να την αποφύγω.
Γιατί σε αυτό το κείμενο θέλω να εστιάσω σε κάτι άλλο:
Η δίωξη αυτή, δίωξη για «σκοπό», ούτε καν για «προπαρασκευαστικές ενέργειες», γίνεται ενώ κυβέρνηση είναι πολιτική ομάδα που θα μπορούσε να κατηγορηθεί, αντίθετα, όχι απλώς για «σκοπό», αλλά για παραβίαση με συγκεκριμένες πράξεις, δομημένες ενέργειες και μεθοδεύσεις, του δημοκρατικού πολιτεύματος. Τέτοιες πράξεις ενέργειες και μεθοδεύσεις είναι τουλάχιστον οι τρείς παρακάτω:
- Η ακραία αναντιστοιχία μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και κυβερνητικής πολιτικής
- Η σωρεία έκτακτων νομοθετικών πράξεων, που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τις σχετικές συνταγματικές διατάξεις
- Η παραβίαση βασικών άρθρων του Συντάγματος που αναφέρονται στη προστασία της υγείας (άρθρο 5, παρ. 5) της εργασίας (άρθρο 22), του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρο 25).
Επομένως, η πολιτική ομάδα που κατέχει το ρόλο της κυβέρνησης, μπορεί εύλογα να κατηγορηθεί ότι στερείται νομιμότητας. Αυτή την άποψη έχει σχηματίσει και ισχυρή μερίδα των πολιτών, χωρίς να γνωρίζει συγκεκριμένα συνταγματικά άρθρα, παραγράφους και διατυπώσεις.
Ο συστημικός ρόλος της Αριστεράς (ως προς το πολιτικό σύστημα) και η κραυγή του Κασιδιάρη
Ωστόσο η Αριστερά συμπεριφέρεται απέναντι στη κυβέρνηση, στα κυβερνητικά κόμματα και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (που με τη στάση του καθαρά συναινεί στη παραβίαση του Συντάγματος εκ μέρους της κυβέρνησης), ωσάν να έχει απέναντι της, πράγματι νομιμοποιημένη κυβέρνηση και νόμιμες ενέργειες εκ μέρους των παραπάνω θεσμικών παραγόντων.
Για παράδειγμα, ο τρόπος που απευθύνονται στον πρωθυπουργό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αποτελεί νομιμοποίηση του. Επίσης, όλες αυτές οι βόλτες του Τσίπρα, περίπου σαν ικέτης κάθε φορά, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ αντίθετα θα έπρεπε να είναι σφοδρός κατήγορος του, τι άλλο από πολιτική νομιμοποίηση προσφέρουν σε ένα πολιτικό σύστημα που εμφανώς παραβιάζει και διασύρει κάθε έννοια δημοκρατίας.
Αυτή η συμπεριφορά της Αριστεράς, συμπεριφορά τελικά νομιμοποιητική του συγκεκριμένου πολιτικού καθεστώτος, βάζει την Αριστερά μέσα στο κάδρο του πολιτικού συστήματος.
Από αυτή την άποψη ο Κασιδιάρης, κραυγάζοντας για «παράνομη» κυβέρνηση, βρίσκεται πιο κοντά στη πραγματικότητα όσον αφορά την ομάδα που εκτελεί το ρόλο της κυβέρνησης και απηχεί περισσότερο το λαϊκό αίσθημα. Ταυτόχρονα η Αριστερά συμμετέχοντας πλήρως στο παιχνίδι του καθεστώτος σαν κάποια αντιπολίτευση του, χωρίς να καταγγέλλει την εκτροπή από το πολίτευμα, με ότι αυτό θα συνεπάγεται για τη πολιτική της στάση, διασύρει την ίδια την έννοια της δημοκρατίας καταλήγοντας την σε ένα είδος θεάτρου και συμπαιγνίας.
Να, λοιπόν, ένας, μόνο, λόγος…
Η παραπάνω κριτική προς την Αριστερά, στο θέμα της δημοκρατίας, κατά τη γνώμη μου αποτελεί έναν μόνον από τους λόγους πολιτικής ευθύνης των αντιφασιστών, για την άνοδο του φασισμού και τη διατήρηση ενός ισχυρού πυρηνικού ποσοστού στις δημοσκοπήσεις για την ΧΑ.
Φοβάμαι δε ότι αν διαλυθεί τελικά η Χ.Α. και εμφανισθεί άλλο φασιστικό μόρφωμα με ικανότερη ηγεσία, τα πράγματα θα είναι χειρότερα για όλους μας.
………………………………………..
* Βλέπε http://www.tovima.gr/society/article/?aid=533873, όπου δίνεται πρόσβαση σε όλο το κείμενο των ανακριτών
