Κόμπος στο λαιμό.
Σφίξιμο στο στομάχι.
Δάκρυα στα μάτια.
Θάνατος.
Πόνος από τις αναμνήσεις…
Τα λόγια.
Τα κλάματα.
Τα γέλια.
Τις κουβέντες.
Τις ιδεολογικές διαφωνίες.
Το τρέξιμο.
Την αγωνία.
Το πνίξιμο από τα δακρυγόνα.
Τις μάχες που δώσαμε.
Στα Εξάρχεια.
Στα Χαυτεία.
Στο Σύνταγμα.
Στα Προπύλαια.
Στα δικαστήρια.
Στην ΕΡΤ.
Θλίψη για όσα δεν προλάβαμε…
Τα όνειρα.
Τις ελπίδες.
Το αύριο.
Τις μάχες που δεν θα δώσουμε.
Θάνατος.
Τόσο άδικα.
Τόσο νωρίς.
Ένας δρόμος για να διασχίσεις τρέχοντας. Ένα αυτοκίνητο. Ένας κακός υπολογισμός. Η «κακιά στιγμή».
Τέλος.
Στην επόμενη πορεία θα σε περιμένω, Αχιλλέα. Να έρθεις πάλι να με βρεις και να με ρωτήσεις με αυτό το πονηρό βλέμμα: «Για πες… Πως τα βλέπεις; Θα τρέχουμε πάλι σήμερα; Αγριεμένοι είναι οι μπάτσοι»
Καλή αντάμωση, σύντροφε.
