Άλλωστε, όπως φαίνεται και από το χάρτη που βάλαμε, μόνο η Συρία έχει απομείνει ως "γέφυρα" επικοινωνίας του Ιράν με τη Μεσόγειο (και το στόλο της Ρωσίας στην περιοχή), και αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους που η Συρία επιλέχθηκε από τους Αμερικάνους πριν από το Ιράν.
Βέβαια, οι ΗΠΑ στραπατσαρίστηκαν στη Συρία, και πλέον η οικονομική τους αδυναμία αρχίζει να επηρεάζει ορατάκαι τις πολιτικές και στρατιωτικές τους δυνατότητες.
Η ψεύτικη προπαγάνδα τους κατέρρευσε (μάλιστα, ακόμα και οι "αποδείξεις" που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μας πλασάρουν αποδείχθηκαν πλαστές: Πριν λίγες μέρες, η δημοσιογράφος του Associated Press που υποτίθεται ότι βρήκε αυτές τις "αποδείξεις", βγήκε και είπε ότι δεν έχει καμία σχέση, και πως το ρεπορτάζ είναι πλαστό, και κακώς αποδόθηκε στο όνομα της. Είναι και αυτό μία από τις πολλές "γαργαλιστικές" λεπτομέρειες που τα δυτικά ΜΜΕ επέλεξαν να μην προβάλλουν, ειδικά τώρα που η Συρία ξεχάστηκε).
Επίσης, τα κράτη της Μέσης Ανατολής είδαν πλέον εμπράκτως ότι η Αμερική δεν είναι πλέον τόοοσο δυνατή όσο ήταν παλιά, και επίσης είδαν ότι η Κίνα με τη Ρωσία, αλλά και με τη Γερμανία να παίρνει διακριτικά το μέρος τους, μπορούν να ανακόψουν τις ΗΠΑ. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα στην περιοχή, και αξίζει να δούμε ξανά ένα πρόσφατο άρθρο από το gulfnews.com, γνωστή εφημερίδα των πετρελαιάδων της Μέσης Ανατολής:
UAE, Russia bolster ties
Mohammad’s meeting with Putin is in tune with the dynamics of a world in which not even a superpower can claim to have answers to all the problems
The recent visit to Russia by General Shaikh Mohammad Bin Zayed Al Nahyan, Abu Dhabi Crown Prince and Deputy Supreme Commander of the UAE Armed Forces, has many investment and economic dimensions. According to recent reports, the UAE will invest $5 billion (Dh18.39 billion) in Russia’s infrastructure, while annual trade between the two countries has not surpassed the $1.5 billion mark.
The UAE’s investment added more significance to the visit, in addition to certain political dimensions.However, most analyses in local papers focused only on the investment and economic aspects.Τέλος πάντων, τώρα που "ξεχάστηκε" και η Συρία, η Αμερική φαίνεται να επικεντρώνεται στο μεγάλο της στόχο δηλαδή στο Ιράν. Θυμίζουμε ότι το Ιράν είναι από τα μεγαλύτερα μέλη του ΟΠΕΚ, με μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, και πριν λίγα χρόνια είχε προσπαθήσει να πουλήσει το πετρέλαιο αυτό σε ευρώ αντί για δολάρια (τα οποία ο Αχμαντινετζάντ τα είχε αποκαλέσει "άχρηστα κομμάτια χαρτί).
The question that presents itself here is: Since when did Emirati-Russian trade relations necessitate a meeting between two top officials from two of the world’s prominent countries? As things stand, the current assumption is that this visit also represents a dimension different from the one touched upon by analysts and local papers. This brings us to another question: Is the visit related to current regional and international security and political events? The answer is yes. However, no details were given about such discussions.The world today is changing and such an analysis is neither new nor a secret. The only new aspect is that a former superpower is beginning to rise from the ashes like a phoenix, following a long period spent in renovating and redeveloping its capabilities that were destroyed by the chaos that ensued following the perestroika reforms that sought to destroy the standing of a world power.During that time of renovation and redevelopment, which resulted in Moscow being able to stand on its own two feet, the world lost its balance through wars waged by the US, which took advantage of the chaos and unease in the international scene. Afghanistan and Iraq were invaded, and later, regimes in countries that were close to the Soviet Union, such as Libya and Syria, were undermined. At present, Syria is in a war that shows no sign of ending any time soon.
However, it is now clear that whoever is dominant in the world is not necessarily capable of solving all of the world’s problems. The US ego, on the other hand, hindered its ability to comprehend that its power had waned. This made it difficult for the country to overcome this challenge that took its toll on its military capabilities and economy. The US today suffers from a trade deficit and its debts are valued at $16 trillion, which is equivalent to the country’s gross domestic product.Abu Dhabi has taken notice of these critical and significant changes and is making the most of a historic moment that may never come again.It is worth noting that Gulf Cooperation Council (GCC) security once originated in Damascus. In the face of Iranian threats, Syria was a trusted ally of GCC nations — either playing the role of the GCC messenger to Iran or applying pressure on Iran to refrain from hostility towards the Gulf nations. Everybody is aware of the outcome of the current events in Syria. The question that remains is for how long will the current situation continue?The stand that Russia and China have taken on the Syrian situation in the United Nations Security Council, and against the US, is a strong sign and message to GCC countries and the world. This stand has shown that there is no longer a single superpower and their message to the world is that they now need to be respected because they share that position of power.So far as troubled Egypt is concerned, the GCC countries, particularly the UAE and Saudi Arabia, have pledged to help regain its strength. If Egypt never recovers, the Arab world will never rise again. Egypt is a key player in the region and it needs to reprise that role in the entire region. Egypt must be empowered to play the role it played in the 1960s and ‘70s — in a much more advanced way. The US is now reluctant to give the annual financial and military aid to Egypt. Therefore, Egypt must open up to the East to re-establish its relations which were once strong. Egypt must find alternatives when necessary. These issues topped the agenda of the meeting held between Shaikh Mohammad and Putin in Moscow.
Οι πετρελαιάδες δεν είναι και τόοοσο χαζοί όσο πολλοί νομίζουν: Καταλαβαίνουν ότι αυτό που πουλάνε έχει τεράστια αξία, και είναι αναντικατάστατο. Γι' αυτό και δε θέλουν πλέον να πληρώνονται σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει την αξία του. Και γι' αυτό οι Αμερικάνοι είναι "υποχρεωμένοι" να βομβαρδίζουν τον Σαντάμ, τον Καντάφι και όποιον άλλο έχει σχέδια να ξεφορτωθεί το δολάριο αν θέλουν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.
Το πρόβλημα των Αμερικάνων με το Ιράν είναι ότι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο "ζόρικα", διότι το Ιράν όχι μόνο έχει τη Ρωσία και την Κίνα από πίσω του, αλλά επίσης είναι και από μόνο του αρκετά δυνατό: Έχει οργανωμένο στρατό, με αρκετά σύγχρονα οπλικά συστήματα, έχει περισσότερο πλούτο από ότι πχ το Αφγανιστάν, επίσης ελέγχει τα στενά του Χορμούζ, που αποτελούν στρατηγικό πέρασμα για τα τάνκερ που μεταφέρουν το πετρέλαιο, κτλ.
Πώς λοιπόν θα καταφέρουν οι Αμερικάνοι να τσακίσουν το Ιράν, ειδικά όταν ο στρατός τους έχει βαλτώσει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και η οικονομική τους αιμορραγία είναι πλέον φανερή σε όλους;
Αυτός είναι εν ολίγοις ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμα μπουκάρει στο Ιράν. Έχουν όμως εφαρμόσει μια άλλη τακτική, που ομολογουμένως έχει φέρει αρκετά καλά αποτελέσματα: Το οικονομικό εμπάργκο του Ιράν, που έχει δημιουργήσει πολλά οικονομικά προβλήματα στη χώρα, και δεν τις επιτρέπει να πουλήσει εύκολα το πετρέλαιο της (αν και η Κίνα με την Ινδία το αγοράζουν, αγνοώντας το εμπάργκο των Αμερικάνων).
Επειδή λοιπόν η οικονομική κατάσταση έχει χειροτερεύσει, και το νόμισμα του Ιράν έχει χάσει ένα τεράστιο μέρος της αξίας του, οι Ιρανοί εξαναγκάστηκαν πρόσφατα να ψηφίσουν έναν πιο "μετριοπαθή" πρόεδρο αντί για τον Αχμαντινετζάντ.
Μη βιαστείτε βέβαια να πείτε ότι ο νέος πρόεδρος είναι ανδρείκελο των ΗΠΑ - κάθε άλλο, και αυτός με τους Κινεζορώσους είναι. Παρόλα αυτά, κάνει κάποιες υποχωρήσεις, ώστε να σπάσει το εμπάργκο, και να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση στη χώρα (άλλωστε, αυτή ήταν η βασική προεκλογική δέσμευση που έκανε και χάρη σε αυτή βγήκε και πρόεδρος).
Δε μπορούμε να ξέρουμε τις θέσεις του νέου προέδρου για το θέμα του δολαρίου - προς το παρόν, αυτά δεν έχουν διαρρεύσει στον τύπο (που έτσι κι αλλιώς ψιλοθάβει το συγκεκριμένο ζήτημα, και πρέπει να ψάξει κάποιος πολύ για να βρει ότι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ιράν, κτλ είναι ότι αυτές οι χώρες αποτελούσαν απειλή για το δολάριο ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο). Πάντως, ήδη έχει αναγνωρίσει το Ολοκαύτωμα, ώστε να "καλμάρει" κάπως και το Ισραήλ, σε αντίθεση με τον Αχμαντινετζάντ που δε δεχόταν ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα (!), ενώ αυτές τις μέρες άνοιξε και "γέφυρες διαλόγου" με τις ΗΠΑ, σε μια ιστορική συγκέντρωση.
[Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ είχαν φέρει τη δικτατορία [και] στο Ιράν, με αποτέλεσμα ο λαός εκεί να επαναστατήσει, και από τότε να γίνει ένα θεοκρατικό καθεστώς με πολύ άσχημες σχέσεις με τις ΗΠΑ. Υπάρχουν δηλαδή και ιστορικοί λόγοι για την εχθρότητα μεταξύ των δύο κρατών].
Obama Sets Stage for Shift With Iran
President Barack Obama told world leaders that an agreement with Iran to contain its nuclear program should be achievable and offered Tehran improved diplomatic relations, setting the stage for heightened efforts this week to forge a rapprochement between Washington and Tehran.Στις συζητήσεις αυτές, που έγιναν με τις ευλογίες της Κίνας και της Ρωσίας, το Ιράν συζήτησε για το πυρηνικό του πρόγραμμα, δεσμευόμενο να το αναπτύξει αποκλειστικά και μόνο για "ειρηνικούς" σκοπούς. Είναι ένας έξυπνος ελιγμός για να δώσει στους Αμερικάνους κάτι που θέλουν, και παράλληλα να μην έχουν πλέον άλλοθι για το εμπάργκο που έχουν κηρύξει. Έτσι, θα μπορούσε να πιέσει για άρση του εμπάργκο:
Iran wants nuclear deal in months, says President Rouhani
Iranian President Hassan Rouhani says he wants to reach a deal with world powers on Tehran's nuclear programme in three to six months.
He told the Washington Post he saw a resolution of the issue as a "beginning point" in easing US-Iran relations. Mr Rouhani said he was fully empowered by Iran's Supreme Leader Ayatollah Khamenei to negotiate on the issue.Ο Ομπάμα βγήκε και είπε ότι η Αμερική ΔΕΝ επιθυμεί την ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν, που προφανώς είναι μια σημαντική δήλωση (αν και οι δηλώσεις αυτές εύκολα ξεχνιούνται και εύκολα ανατρέπονται - έστω κι έτσι όμως, πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή στην στάση των ΗΠΑ, και πιθανολογώ -χωρίς βέβαια να είμαι σίγουρος- ότι πλέον το έχουν πάρει απόφαση ότι δε μπορούν να επιτεθούν στο Ιράν, άσχετα αν το θέλουν ή όχι). Ας δού ετι λέει το γνωστό αμερικανοκίνητο think-tank Stratfor επί του θέματος:
The Slow U.S.-Iran Rapprochement Continues
An apparent U.S. decision to try to end nearly 35 years of unremitting hostility with Iran represents amajor geopolitical shift.Ιρανικός Τύπος: «Ο Ομπάμα αναγνώρισε τα σφάλματα του παρελθόντος»
Obama's declaration in his speech that Washington is not seeking regime change in Tehran was indeed a major development. Moreover, Obama also recognized Iranian Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei's recent fatwa against the use of nuclear weapons, and the president acknowledged the CIA's involvement in the 1953 coup that toppled a democratically elected Iranian leader. These were not random observations; they were carefully worded statements that addressed key Iranian demands.
The clerical regime in Tehran has long demanded that the Americans accept and respect Iran as it is and admit that the United States has acted against the Islamic Republic before talks with Washington could be held. Indeed, the Rouhani administration has been engaged in intense back-channel communications with the White House in an attempt to extract such concessions. Rouhani's recent calls for "prudent moderation" aside, he needed such gestures from the White House to be able to convince Iranian stakeholders to support his diplomatic initiative. Rouhani's decision to not meet with Obama even casually spoke volumes about the constraints under which the Iranian leader is operating.
Ως δημόσια απολογία κατά την οποία αναγνώρισε «τα σφάλματα του παρελθόντος» των ΗΠΑ απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία, υποδέχεται ο ιρανικός Τύπος την ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ χαιρετίζοντας μία «νέα διεθνή συγκυρία υπέρ του Ιράν».
Η οικονομική εφημερίδα Donaye Eghtessad χαιρετίζει την «αλλαγή τόνων» απέναντι στο Ιράν, ενώ η Jomouri Islamiεπαναλαμβάνει τη δήλωση του αμερικανού προέδρου ότι «οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν την αλλαγή του καθεστώτος» στην Τεχεράνη.
Σύμφωνα με τη Shargh (μεταρρυθμιστική), «οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες βρίσκονται σε νέο δρόμο και ακόμη και οι πιο αδιάλλακτοι αποδέχονται το γεγονός ότι έχει φθάσει η στιγμή της αλλαγής». Στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα σχολιάζει ότι «η διεθνής συγκυρία έχει μεταβληθεί σημαντικά υπέρ του Ιράν» τη στιγμή που ο πρωθυπουργός του Ισραήλ «βρίσκεται απομονωμένος».
Πράγματι πάντως, το Ισραήλ δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι την αδυναμία των ΗΠΑ, που δε θέλουν (ή μάλλον δε μπορούν) να επιτεθούν στρατιωτικά εναντίον του Ιράν. Το Ισραήλ απειλείται άμεσα από τους Ιρανικούς πυραύλους, και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι το καθεστώς του Ισραήλ είναι εντελώς θεοκρατικό-ημιφασιστικό, και άρα και πιο "ωμό' στις αντιδράσεις του. Οπότε, παρότι ο νέος πρόεδρος του Ιράν αναγνώρισε το Ολοκάταυτωμα, ανοίγοντας έτσι μια "γέφυρα επικοινωνίας" και με το Ισραήλ, το Ισραήλ δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα:
Ισράηλ: Δυσφορία για την «προσέγγιση» ΗΠΑ και Ιράν
Τη δυσφορία του για την διαφαινόμενη «προσέγγιση» μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν για το θέμα του πυρηνικού προγράμματος εξέφρασε με έντονο τρόπο ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, μιας χώρας που είναι σταθερός σύμμαχος του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή και βασικός θύτης των λαών της περιοχής.Μάλιστα, ένας από του υπουργούς της Ισραηλινής κυβέρνησης βγήκε δημόσια και δήλωσε ότι "το Ιράν θα έχει όπλα μαζικής καταστροφής σε έξι μήνες, άρα πρέπει να δράσουμε τώρα":
Είπε χαρακτηριστικά σε έντονο τόνο: «Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να μην συμφωνεί (με τους Αμερικανούς), όμως δεν μου αρέσει αυτός ο περιφρονητικός τόνος, κι άλλοι έχουν επίσης μυαλό και σκέφτονται, όχι μόνον εμείς». Και πρόσθεσε: «Οφείλουμε να μιλήσουμε και να προσπαθήσουμε να τους επηρεάσουμε τους Αμερικανούς».
No time left for negotiations with Iran: Israeli minister
Iran is on course to develop a nuclear bomb within six months and time has run out for further negotiations, a senior Israeli minister said.Την ίδια ώρα, ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι παραδέχονται σε επίσημη έρευνα τους ότι το μόνο κράτος που έχει αποδεδειγμένα παράνομα όπλα μαζικής καταστροφής στην περιοχή είναι...το Ισραήλ:
Strategic Affairs Minister Yuval Steinitz said Iran still believed it had room for maneuver in dealing with world powers, and that unless it faced a credible threat of U.S. military action, it would not stop its nuclear activities.
"If the Iranians continue to run, in another half a year they will have bomb capability," he said.
Israel has dismissed overtures to the West by new Iranian President Hassan Rouhani, and his pledge in an interview on U.S. television that Iran would never develop nuclear weapons.
"One must not be fooled by the Iranian president's fraudulent words," Netanyahu's office said in a statement on Thursday. "The Iranians are spinning in the media so that the centrifuges can keep on spinning."
Israel has 80 nuclear warheads, can make 115 to 190 more, report says
Israel has 80 nuclear warheads and the potential to double that number, according to a new report by U.S. experts.
Although widely assumed a nuclear power, Israel has never acknowledged possessing nuclear weapons or capabilities and continues to maintain its decades-old "strategic ambiguity" policy on the matter, neither confirming nor denying foreign reports on the issue.
"Αν δεν έχουν πυρηνικά όπλα τα δικά μου πιόνια, τότε δε θα έχουν ούτε τα δικά σας"
Παλιότερα, το θέμα των πυρηνικών όπλων που έχει το Ισρήλ ήταν "ταμπού", διότι το Ισραήλ είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ, και κανένας δεν τολμούσε να αντιμηλήσει. Πλέον όμως τα πράγματα αλλάζουν - τώρα ο Πούτιν έσπασε αυτό το ταμπού, και δήλωσε ότι αν είναι να υποχωρήσει το ιράν, τότε θα πρέπει να ελεγθούν και τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ. Ίσως βέβαια αυτή η δήλωση να είναι περισσότερο 'λόγια του αέρα", μιας και δύσκολα θα πραγματοποιηθούν, αλλά πάντως τα λόγια αυτά δείχνουν ότι πλέον οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει:
"What about Israel's nuclear weapons?" asks Putin
Russian President Vladimir Putin has asked the big question that has been the elephant in the corner as the debate continues about Syria's possession and use of chemical weapons: What about Israel's nuclear weapons?
Putin was speaking in defence of Moscow's position on the Syrian crisis, in particular the chemical weapons issue.Observers were surprised by the reference to Israel's nuclear arsenal, which is normally off-limits in such international forums, and Putin's attempt to link the caches of weapons of mass destruction in both countries.
The Russian president pointed out that Syria's chemical weapons have served as a counter to the threat posed by Israel's nuclear weapons; he called for the Middle East to be a nuclear-free zone.Ο Πούτιν ΔΕΝ είναι μόνος του - όπως είπαμε και στην αρχή του άρθρου, πολλά κράτη πλέον καλοβλέπουν μια συμμαχία με τη Ρωσία. Για παράδειγμα, η Αίγυπτος τάχθηκε με τον Πούτιν, και ζήτησε και αυτή έλεγχο στα πυρηνικά του Ισραήλ (εννοείται ότι τα δυτικά ΜΜΕ δεν βλέπουν, ή κάνουν ότι δεν βλέπουν, καμία από όλες αυτές τις εξελίξεις):
Israel must sign non-nuclear treaty: Egypt's FM
Egyptian Foreign Minister Nabil Fahmy has called for a nuclear-free Middle East in his address to world leaders at the United Nations.
The Non-Aligned Movement (NAM) also has recently invoked major concerns over the Israeli regime’s undeclared nuclear weaponry, stressing they embody the highest threat to Middle East peace and security.
Earlier this week, Fahmy said Egypt's relations with the United States are "unsettled" as the country struggles to redefine its national interests.
Με έχουν πιάσει τα νεύρα μου - έδωσα στους Αμερικάνους το δικαίωμα να βάλουν στην Τουρκία την αντιπυραυλική τους ασπίδα, και αυτοί τώρα δεν ρίχνουν ούτε έναν πύραυλο. Εγώ περίμενα να βομβαρδίσουν τη Συερία, και τώρα έχω μείνει ξεκρέμαστος, άσε που θα έρθουν και ένα σωρό Σύριοι πρόσφυγες, που δε θα γουστάρουν καν την Τουρκία για τη στάση της που ήταν 100% φιλοαμερικάνικη...
Η Τουρκία χαιρέτισε σήμερα Κυριακή τη ρωσο-αμερικανική συμφωνία που επιτεύχθηκε το Σάββατο στη Γενεύη για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, εκφράζοντας ωστόσο το σκεπτικισμό της για την επιτυχία της, προειδοποιώντας πως δεν θα πρέπει να τύχει «εκμετάλλευσης» από το συριακό καθεστώς."Η Τουρκία χαίρεται, από θέση αρχής, για την καταστροφή όλων των όπλων μαζικής καταστροφής στον κόσμο, και των χημικών ιδιαίτερα, στην περιοχή μας», υπογραμμίζεται σε μία ανακοίνωση.
Όμως η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, που μοιράζεται μακρά σύνορα με τη Συρία, καλεί τη διεθνή κοινότητα να είναι πολύ προσεκτική όσον αφορά την εφαρμογή της συμφωνίας αυτής, η οποία «δεν πρέπει να τύχει εκμετάλλευσης από το συριακό καθεστώς (...) προκειμένου να επιδιώξει να κερδίσει χρόνο ώστε να διαπράξει νέες σφαγές».
Η Τουρκία, που φιλοξενεί περισσότερους από 500.000 σύρους εκτοπισμένους στο έδαφός της, είχε ζητήσει μια ισχυρή διεθνή απόκριση στη χημική επίθεση που προκάλεσε εκατοντάδες νεκρούς στις 21 Αυγούστου κοντά στη Δαμασκό.Ως "αντίποινα" για τη στάση των ΗΠΑ, που απογοήτευσε εκτός από το Ισραήλ και την Τουρκία, ο Ερντογάν έδωσε τα καινούργια συμβόλαια για τους πυραύλους της χώρας...στην Κίνα, προκαλώντας την αντίδραση των ΗΠΑ (και τα πανηγύρια των Κινέζων). Βέβαια, η Τουρκία μάλλον επιλέγει τη στρατηγική του "χαμαιλέοντα που πάει με όλους", αλλά τελικά θα μείνει με τους Αμερικάνους κατά την εκτίμηση μου:
Τurkey goes for Chinese take-away defense
On September 26, 2013, Turkey made the rather eyebrow-raising decision to put its long range missile defense eggs in a Chinese basket, announcing it had awarded a US$3 billion contract to the People's Republic of China for its truck-mounted "shoot and scoot" FD-2000 system.
The Chinese FD-2000 is based on the Hong Qi missile, which has been around since the 1990s. The FD-2000 is an export version of the HQ-9 that appeared in 2009 and is marketed as a next-generation improvement on the Russian S-300 system, but whose fire control radar looks more like the radar matching US-based Raytheon's Patriot missile system (with the implication that the PRC filched the technology, maybe with some help from Israel).
Political issues aside - and there were a lot of political issues - the deciding factor for Turkey was probably low price, and China's willingness to do co-production and technology transfer.
Press reports from June already implied that Turkey was leaning toward the Chinese system. However, Turkey's announcement in the midst of the Syrian chemical weapons negotiations still looks like a slap at the United States, which makes the Patriot missile system, and the North Atlantic Treaty Organization, which is now manning six Patriot batteries at present installed in Turkey.
Turkish PM Recep Tayyip Erdogan certainly is feeling piqued at the US-led detour into chemical weapon destruction in Syria, instead of support for the quick regime collapse that he has been craving ever since he made the precipitous and rather premature decision to call for the fall of Bashar al-Assad in the summer of 2011.
In 2011, the Obama administration announced that Turkey's participation in the US/NATO integrated ballistic missile defense system would be limited to hosting a radar station at Malatya - without any NATO provided missile defense. Unsurprisingly, Iran announced that a NATO radar station in Turkey would have a bull's eye painted on it and Turkey was left to its own devices to deal with the Iranian threat. Therefore, the Turkish government embarked on its procurement odyssey seeking a defense against long range (ie Iranian) missiles, which ended with the announcement of the purchase of the FD-2000.
It can be assumed that Turkey, eager to maintain its regional clout as an independent security actor, made the conscious decision to stick a finger in Iran's eye by siding with the US and NATO on the radar (while stipulating that Iran must never be formally identified as the radar's target), and to try to manage Iran's extreme displeasure by deploying a more Turkish, non-NATO, presumably less confrontationally managed missile defense system.
Performance questions aside, the Syrian trauma has reinforced Turkey's desire for a non-NATO missile defense system.
Perhaps Erdogan has abandoned his dreams of full partnership with NATO and the European Union, and doesn't see Turkey as Europe's front line state in the Middle East. He wants his own, independent missile defense capability to protect distinctly Turkish targets and manage his relationships with Iran and Syria on a more bilateral basis.
