Αν κάποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία για το πόσο ελεγχόμενοι είναι από το σύστημα οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, αρκεί να κοιτάξει την κατανομή εδρών στο Κοινοβούλιο της ηγεμονικής χώρας της Ευρώπης που προέκυψε από τις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές και θα καταλάβει αμέσως τα πάντα. Οι δεξιοί χριστιανοδημοκράτες της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ πήραν τελικά 311 έδρες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πήραν περισσότερες - 192 οι Σοσιαλδημοκράτες, 64 οι Αριστεροί και 63 οι Πράσινοι, άρα συνολικά 319 έδρες!....
Με δεδομένο ότι αυτή τη φορά το σύνολο των εδρών της ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας διαμορφώθηκε τελικά στις 630, ένας κεντροαριστερός συνασπισμός από τα τρία κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης όχι απλώς ξεπερνά τις έδρες της Δεξιάς, αλλά έχει και... κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, αφού ξεπερνά το κατώφλι των 316 εδρών που δίνει την αυτοδυναμία! Με άλλα λόγια, ο Σοσιαλδημοκράτης υποψήφιος για την καγκελαρία Πέερ Στάινμπρουκ θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να αναδειχθεί καγκελάριος, διώχνοντας δημοκρατικότατα τη Μέρκελ από την εξουσία. Αυτό θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Στη Γερμανία όμως ούτε καν συζητούν, έστω υπαινικτικά, το ενδεχόμενο οι Σοσιαλδημοκράτες να σχηματίσουν κυβέρνηση στην οποία να συμμετέχει και το κόμμα της Αριστεράς! Μιλάμε δε ότι η Αριστερά στη Γερμανία είναι ένα κόμμα τόσο δεξιό στις θέσεις του συγκριτικά με τα κόμματα της ελληνικής, της γαλλικής ή άλλης ευρωπαϊκής Αριστεράς, ώστε ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζει ως... αριστερίστικη οργάνωση μπροστά στην Αριστερά της Γερμανίας!
Κι όμως, ο Στάινμπρουκ και όλοι οι Σοσιαλδημοκράτες προτιμούν να παραδώσουν την καγκελαρία στη Μέρκελ και να μπουν στην κυβέρνηση της Δεξιάς ως... «τσόντα», παρά να πάρουν οι ίδιοι την καγκελαρία με τη στήριξη της Αριστεράς! Πρόκειται για τυφλά όργανα του γερμανικού κατεστημένου, πράγμα που δίνει το δικαίωμα στη Μέρκελ να κάνει ό,τι θέλει, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτή θα είναι πάλι καγκελάριος. Η γερμανική επιχειρηματική ελίτ θέλει οπωσδήποτε τη συγκρότηση «μεγάλου συνασπισμού» Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών και έτσι θα γίνει τελικά, έστω και αν αυτή τη στιγμή η γερμανική Δεξιά έχει θέσει σε κυκλοφορία σενάρια ακόμη και σχηματισμού κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών σε συνεργασία με τους... Πράσινους (!) προκειμένου να πιέσει τους Σοσιαλδημοκράτες να παραδοθούν άνευ όρων, πράγμα καθόλου δύσκολο, άλλωστε.
Το ζητούμενο όμως για το γερμανικό κατεστημένο δεν είναι να σχηματιστεί απλώς μια κάποια κυβέρνηση σταθερή στο Βερολίνο. Οι γερμανικές ελίτ γνωρίζουν ότι με την ηγεμονική πολιτική που ακολουθούν, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης στρέφονται εναντίον τους. Θέλουν λοιπόν μια πανίσχυρη πολιτική συσπείρωση, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την υπόλοιπη Ευρώπη. Μια κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατών θα έχει το... 80% (!) των εδρών στο ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο (503 από τις 630) και αποτελεί την καλύτερη πολιτική συσπείρωση που μπορεί να επιτευχθεί στη Γερμανία. Αλλωστε στη Γερμανία, όταν μιλούν για «μεγάλο συνασπισμό», εννοούν πάντα κυβέρνηση με δεξιό καγκελάριο και τους Σοσιαλδημοκράτες ως «τσόντα» των Χριστιανοδημοκρατών. Δύο φορές όλες κι όλες έχει υπάρξει «μεγάλος συνασπισμός» στην πράξη. Η πρώτη ήταν το 1966 υπό τον δεξιό καγκελάριο Κουρτ Γκέοργκ Κίζινγκερ και διήρκεσε έως τις εκλογές του 1969. Η δεύτερη ήταν από το 2005 ως το 2009 υπό την Ανγκελα Μέρκελ. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις πάντως ο συσχετισμός δυνάμεων δεν ήταν τόσο συντριπτικά αρνητικός για τους Σοσιαλδημοκράτες όσο σήμερα με την CDU να έχει πάρει 41,5% και το SPD να βρίσκεται 16 εκατοστιαίες μονάδες πίσω της με 25,7%. Το 1966 η διαφορά τους ήταν οκτώ μονάδες (CDU 47,6% και SPD 39,3%) και το 2005 μόνο μία μονάδα (CDU 35,2% και SPD 34,2%).
Είναι βέβαιο ότι με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων οι Χριστιανοδημοκράτες θα εξευτελίσουν τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα για τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση της Μέρκελ, αφού η δεξιά καγκελάριος θα επιβάλλει την πολιτική της σε όλα τα ζητήματα που θα προκύπτουν. Το γεγονός πάντως ότι προτιμούν να υποστούν αυτόν τον διασυρμό αντί να... κυβερνήσουν οι ίδιοι και να εφαρμόσουν τη δική τους πολιτική, αποκαλύπτει περίτρανα το ποιόν της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας.
http://iskra.gr