…Αναρωτήσου αν είσαι έτοιμος να πεθάνεις γι αυτά που πιστεύεις χωρίς όμως να γίνεις ήρωας με δόξες και τιμές. Μένοντας ένας ανώνυμος νεκρός του Αγώνα. Αναρωτήσου πόσα είσαι έτοιμος να θυσιάσεις και πόσα ουσιαστικά έχεις να χάσεις. Αναρωτήσου μέχρι που είσαι διατεθειμένος να φτάσεις….
Αναρωτήσου αν μπορείς να τα χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα, τη δική μας Ιδέα. Απλά αναρωτήσου και διάλεξε. Μπορείς να είσαι ένας από εμάς; Μπορείς να ζεις μόνο για μια Ιδέα; Εγώ μπορώ. Εμείς μπορούμε. ΕΣΥ;».
Δεν έχει σημασία ποιος έγραψε το παραπάνω παραληρηματικό κείμενο. Θα μπορούσε να το είχε γράψει οποιοσδήποτε θέλει να φτιάξει πειθήνιους φανατικούς μιας «ιδέας» που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να φτάσουν στα άκρα γι αυτή. Ανθρώπους χωρίς βούληση και κρίση. «Στρατιώτες» -με ή χωρίς εισαγωγικά- που δεν θα κάνουν ερωτήσεις αλλά θα υπακούουν τυφλά σε διαταγές.
Το γεγονός πως συντάκτρια του παραπάνω κειμένου είναι η Ουρανία Μιχαλολιάκου δείχνει πως ακόμα και η Ψυχολογία και η Κοινωνιολογία (επιστήμες που –σύμφωνα με το βιογραφικό της- κατέχει) μπορούν να διαστρεβλωθούν για να υπηρετήσουν ολοκληρωτικές[1] έννοιες και αντιλήψεις.
Εξ αρχής είναι φανερά κάποια πράγματα. Γίνονται αναφορές θολά κι αόριστα σε κάποια «ιδέα» και κάποια «ιδεολογία» που μάλιστα χαρακτηρίζονται άγιες και ιερές. Λέξεις που συγκινούν ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους αλλά τελικά είναι κενές περιεχομένου. Γιατί από τα γενικόλογα φληναφήματα απουσιάζουν σκόπιμα οι συγκεκριμένες αρχές και τα προγράμματα της ιδεολογίας αυτής. Έτσι, ο παραλήπτης του μηνύματος δεν χρειάζεται να θέσει σε λειτουργία τις νοητικές ικανότητες του για να κατανοήσει σε τι καλείται να θυσιαστεί. Απλά χρειάζεται να ντοπαριστεί για να είναι έτοιμος για να πέσει και στη φωτιά γι αυτή. Στο σημείο αυτό ως ιδεολογία θα μπορούσε να χωρέσει ο,τιδήποτε. Από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό μέχρι τον ακραίο ολοκληρωτισμό. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως η «ιδέα» είναι ολοκληρωτική. Αν δεν ήταν, θα είχε σαφήνεια, επιχειρήματα και δεν θα καλούσε σε τυφλή υπακοή και υποταγή στα θρησκοληπτικά πρότυπα του «πίστευε και μη ερεύνα» ή στα στρατιωτικά του «υπάκουε τυφλά τους ανωτέρους, αυτοί ξέρουν». Θα έθετε το μέλος της σε διαδικασία κατανόησης και συνειδητής πειθαρχίας. Για να εξηγούμαστε: είναι εντελώς άλλο πράγμα να καλείς κάποιον να δώσει τη ζωή του για κάτι που ποτέ δεν τον άφησες να καταλάβει (γιατί αν το κατανοούσε θα μπορούσε να το αμφισβητήσει) κι άλλο να προσφέρει κάποιος τη ζωή του σαν τη ύστατη και αναπόφευκτη θυσία για το κοινό καλό. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί πχ να είναι ίδιες οι θυσίες των στρατιωτών της Βέρμαχτ με εκείνων του Κόκκινου Στρατού. Γιατί οι δεύτεροι έδιναν τη ζωή τους ενάντια στον εισβολέα που απειλούσε τη σοσιαλιστική πατρίδα και τους συνανθρώπους τους ενώ οι πρώτοι για τη θολή και ακατανόητη «δόξα του Φύρερ».
Κι αν μιλάμε για την αγάπη στην πατρίδα, τότε ανοίγεται άβυσσος, Από τη μια έχουμε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία συνειδητά γνωρίζοντας γιατί χάνουν το πολυτιμότερο αγαθό τους φωνάζοντας όπως ο Μπελογιάννης «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας…. Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν’ ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;». Κι από την άλλη έχουμε κείνους που δηλώνουν πως αγαπούν την πατρίδα αλλά χωρίς το λαό της, ή χωρίς ένα τμήμα του λαού της, χωρίς ξένους μετανάστες ή επισκέπτες και που είναι πρόθυμοι να εξαφανίσουν όποιον δεν πληροί τις δικές τους προϋποθέσεις. Η Ιστορία έχει δείξει πως οι φορείς αυτής της πατριδολαγνείας είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με όποιον την επιβουλεύεται αρκεί να τους υπόσχεται μια ακόμα θολή «άγια ιδέα».
Για να ευδοκιμήσουν τέτοιοι «σπόροι» χρειάζεται οπωσδήποτε και το κατάλληλο «έδαφος». Γι αυτό δέκτες τέτοιων θολών ιδεοληψιών επιδιώκεται να γίνουν άνθρωποι με χαμηλό πνευματικό υπόβαθρο, λωβοτομημένοι που δεν πολυαναλύουν όσα ακούν. Και –το κυριότερο- να είναι απαλλαγμένοι από το «μικρόβιο» της κρίσης και της αμφισβήτησης. Δέχονται χωρίς πολλές αντιρρήσεις όσα τους σερβίρει η «φωτισμένη» ηγεσία και είναι πρόθυμοι να πιστέψουν πως ο ήλιος ανατέλλει εκ Δυσμών αν τους το πει το καθοδηγητικό «ιερατείο». Οι «σπορείς» ψάχνουν για τέτοια «χωράφια». Όμως, επειδή στην Εποχή της Πληροφορίας σπανίζουν τα άβουλα όντα, στους στρατολογημένους πιστούς επιχειρείται η δια της βίας αποτροπή της σκέψης. Όπως στον στρατό όπου με το πολύ τρέξιμο και τις άσκοπες πολλές φορές κινήσεις επιχειρείται μέσα από τη σωματική κούραση η πνευματική ύπνωση ώστε ο «δέκτης» να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις εντολές του «πομπού». Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλες οι ομάδες που προσκυνούν «άγιες ιδεολογίες» ή «απόλυτες αλήθειες» έχουν στρατιωτικού ή παραστρατιωτικού τύπου δομή και ιεραρχία με χαρακτηριστικό την απόλυτη υποταγή της κατώτερης βαθμίδας στους ανωτέρους.
Κοντολογίς, ιδεοληψίες σαν αυτές που προαναφέραμε δεν απευθύνονται σε σκεπτόμενους και ενεργούς ανθρώπους. Γιατί απλά τέτοιοι «σπόροι» δεν ευδοκιμούν σε ανοιχτά μυαλά. Κι ως γνωστόν, τα μυαλά είναι σαν τα αλεξίπτωτα: Για να λειτουργήσουν πρέπει να είναι ΑΝΟΙΧΤΑ!
[1] Ως ολοκληρωτικό καθεστώς (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ) ορίζεται η ανελεύθερη πολιτειακή κατάσταση σε ένα κράτος. Το καθεστώς αυτό ελέγχει και κατευθύνει άμεσα ή έμμεσα τις κοινωνικές δραστηριότητες των ατόμων. Η Αρεντ, συγγραφέας του βιβλίου «Το Ολοκληρωτικό Σύστημα» (εκδόσεις Ευρύαλος), ορίζει τον ολοκληρωτισμό ως ριζική καταστολή της πολιτικής και περιφρόνηση εκ μέρους της εξουσίας των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη. Συγκεκριμένα, καταργείται το κοινοβούλιο, φιμώνεται ο τύπος και επιβάλλεται αυστηρή λογοκρισία. Ολοκληρωτισμός είναι ένας όρος που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για να περιγράψουν το καθεστώς στο οποίο το κράτος ρυθμίζει σχεδόν κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής συμπεριφοράς. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κινητοποιούν ολόκληρους πληθυσμούς υπέρ του κράτους και της ιδεολογίας που αυτό εκφράζει, και δεν ανέχονται δραστηριότητες από άτομα ή ομάδες όπως εργατικά συνδικάτα, εκκλησίες και πολιτικά κόμματα που δεν κατευθύνεται προς τους κρατικούς στόχους. Διατηρούνται στην εξουσία με τη βοήθεια της μυστικής αστυνομίας, της προπαγάνδας, με τον περιορισμού της ελεύθερης συζήτησης, του διαλόγου και της κριτικής.
http://ergatikosagwnas.gr/EA
