Και μπήκαμε αισίως στον Αύγουστο. Καλοκαιρινός μήνας. Θάλασσα. Μπάνια. Ταξίδια. Ψαράκι στη παραλία κλπ κλπ κλπ. Όλα αυτά επιφανειακά, όμως. Κατά βάθος (κατά πολύ βάθος) ο κόσμος βράζει. Όλοι περιμένουν τον Σεπτέμβρη. Τον μήνα που παραδοσιακά ο λαός εξεγείρεται! Λίγες μέρες απέμειναν μέχρι τη στιγμή που χιλιάδες κόσμου θα ξεχυθεί στους δρόμους και θα επιδιώξει την ανατροπή. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή επικρατεί ένας οργασμός προετοιμασιών για την ώρα του παλλαϊκού ξεσηκωμού.
Μπορεί να ακούγεται κάπως αστείο (ίσως και να ήταν αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές) αλλά πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι περιμένουν πως “τον Σεπτέμβρη; Θα γίνει χαμός”.
Η αλήθεια όμως είναι πικρή και σίγουρα διαφορετική. Καμία εξέγερση δεν πρόκειται να έρθει μαζί με τον Σεπτέμβρη γιατί απλούστατα καμία εξέγερση, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, δεν έρχεται με κάποιο… ραντεβού.
Ειδικά στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Ο Έλληνας δύσκολα θα σηκωθεί από τον καναπέ του. Δύσκολα θα αφήσει τη βόλεψη του για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Ποτέ δεν το έκανε. Πάντα ήλπιζε σε σωτήρες και “από μηχανής θεούς”!
Όποτε έγινε κάτι διαφορετικό ήταν η τρέλα και το πάθος μικρών μειοψηφικών ομάδων που αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Αυτό έγινε το 1821. Κανένας εθνικός ξεσηκωμός. Μια χούφτα τρελών “αμαρτωλών και κλεφτών” ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα. Οι υπόλοιποι ακολούθησαν. Η εκκλησία που σήμερα καμώνεται πως διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, τότε (με ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις) ήταν στο πλευρό των Οθωμανών γιατί δεν ήθελε να χάσει τα προνόμιά της.
Αυτό έγινε και στην Αντίσταση στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που πραγματικά αντιστάθηκαν στους ναζί κατακτητές. Αντάρτες στα βουνά ή αντάρτες στη πόλη λίγοι αποφάσισαν να νικήσουν τον φόβο και να επιτεθούν σε βάρος ενός πάνοπλου στρατού.
Αυτό έγινε και στη περίοδο της χούντας. Η μεγάλη πλειονότητα του λαού δέχθηκε παθητικά τους αμόρφωτους καραβανάδες ως “ηγέτες”. Και τους ανέχθηκε για επτά ολόκληρα χρόνια. Οι λίγοι προσπάθησαν να αντισταθούν. Ακόμα και η εξέγερση του Πολυτεχνείου από τους “350 πράκτορες του Ρουφογάλη” και ένα αστείο ξεκίνησε.
Αλλά και σύγχρονα. Τον Δεκέμβρη του 08′ οι νοικοκυραίοι δεν άφησαν τα σπίτια και τις δουλειές τους. Τα παιδιά τους το έκαναν τα οποία επικρίθηκαν έντονα για τις… σπασμένες τζαμαρίες και το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις σε μια χώρα με εκατομμύρια άνεργους, φτωχούς και εξαθλιωμένους το “ταβάνι” σε ότι αφορά το μέγεθος των κινητοποιήσεων στο Σύνταγμα ήταν κάτι περισσότερο από 600.000 άτομα.
Ας μη περιμένουμε λοιπόν από κανέναν Σεπτέμβρη να φέρει μαζί του κάποια εξέγερση (ή κάποια επανάσταση). Η εξέγερση δεν είναι κάτι που θα έρθει μόνο του. Ή θα την φέρουμε εμείς ή θα πάει και αυτή να κάνει τα μπάνια της και δεν θα πολυασχοληθεί με τα εγκαίνια της ΔΕΘ…
