Κυβέρνηση υποτέλειας σε φόντο εθνικού διχασμού

   του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα μνημόνια και οι πρωτοφανείς «συμβάσεις», που δεσμεύουν την χώρα από την άνοιξη του 2010, είναι ο απόλυτος οδικός χάρτης της νεοφιλελεύθερης τυραννίας, του Δόγματος του Σοκ, που οδηγούν τελικά στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Το πρώτο σχετικό πείραμα έγινε την δεκαετία του ’70 στην Χιλή με την χούντα του Πινοσέτ για να λεηλατηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας, τον οποίο εποφθαλμιούσαν τα αρπακτικά των πολυεθνικών.

Σήμερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με την βαριά φορολογία, τα χαράτσια, τις απολύσεις, το γενικό ξεπούλημα και τις αυταρχικές συμπεριφορές, που κορυφώθηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, επιχειρεί να βαδίσει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεθνική ατραπό, έχοντας ζηλώσει την «δόξα» του αιμοσταγούς δικτάτορα της Χιλής.

Η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη όπως διαχειρίζεται την εξουσία, όχι μόνο γιατί είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των τοκογλύφων, όχι μόνο για τον πρωτοφανή αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της, αλλά και γιατί επιδεικνύει έναν διχαστικό ρεβανσισμό απέναντι στην κοινωνία.

Η αναζωπύρωση του διχαστικού, ρεβανσιστικού λόγου με πρωταγωνιστές ακόμα και υπουργούς της σημερινής συγκυβέρνησης, έρχεται την ώρα ακριβώς που οι λαϊκές αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται και πλησιάζει η ώρα του ξεσπάσματος. Παληά μου τέχνη κόσκινο το «διαίρει και βασίλευε» για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.

Είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου που μια ακροδεξιά αντίληψη, μέσα κι έξω από το Μαξίμου, προσπαθεί να υφαρπάξει τα ηνία της χώρας (οι γέφυρες προς την Χ.Α. δεν έγιναν τυχαία) ξεθάβοντας από τα σεντούκια της νεώτερης ιστορίας μας τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, κάτι που η μεταπολιτευτική συντηρητική παράταξη, την οποία χρησιμοποιούν ως όχημα, δεν το τόλμησε ούτε το επιδίωξε ποτέ.

Το σκεπτικό της γερμανόφιλης νομενκλατούρας, που θεωρεί τον εαυτό της «αναμορφωτή» του τόπου, είναι να επιβάλει τις ούλτρα νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» και την προτεσταντική εργασιακή ηθική στην ελληνική κοινωνία, να τιμωρήσει τους ατίθασους, «τεμπέληδες», Έλληνες εργαζόμενους για τα «προνόμια» που τους εξασφάλιζαν μια αξιοπρεπή ζωή και να τους παραδώσει στον εξαθλιωμένο «παράδεισο» των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) της γερμανικής επικυριαρχίας.

Στα πλαίσια αυτά, διαφαίνονται βλέψεις για την ανασυγκρότηση μιας «εθνικόφρονης» παράταξης που θα ενσωματώνει στελέχη από τις παρυφές της Χρυσής Αυγής μέχρι το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και θα θυμίζει έναν δεξιό «Συναγερμό» της μετεμφυλιακής δεκαετίας του ‘50 με ακραίο νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό και χωρίς τον εθνικό έλεγχο της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαίο που, από την είσοδο του Αντώνη Σαμαρά στου Μαξίμου, αναζωπυρώθηκαν οι εμφυλιοπολεμικές αναφορές, ο ακροδεξιός ρεβανσιστικός λόγος απέναντι στην αριστερά, η στοχοποίηση της αντιχουντικής γενιάς, οι πατριδοκάπηλες κορώνες για την σημαία και την πατρίδα που, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, δεν έχουν καμμία σχέση με το πατριωτικό προφίλ της «αδικοχαμένης» Πολ.Αν., αλλά θυμίζουν περισσότερο τον ιδεολογικό ξιπασμό και ξεπεσμό των δωσιλογικών ταγμάτων της ναζιστικής κατοχής.

Η κυβέρνηση Σαμαρά χαρακτηρίζεται ως «το σκυλάκι της Μέρκελ» στην Ε.Ε., την ώρα που ο ρόλος της Γερμανίδας πρωθυπουργού στην καταστροφή της Ευρώπης καυτηριάζεται έντονα και μέσα στην ίδια την χώρα της. Το νεύμα της φράου Μέρκελ στον Έλληνα πρωθυπουργό, κατά την τελευταία συνάντηση των Ευρωπαίων στο Βερολίνο, για να σταθεί πίσω της έγινε αντικείμενο πολλών σατιρικών σχολίων.

Η οποιαδήποτε «πατριωτική» αξιοπιστία του κ. Σαμαρά και του επιτελείου του έχει χαθεί από την κρύα εκείνη νύχτα του Νοέμβρη του 2010, όταν αποφάσισαν να προστεθούν στο ρόστερ των «δαρμένων σκυλιών» της φράου Μέρκελ και του τραπεζικού 4^ου Ράϊχ που δυναστεύουν την πατρίδα μας.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, υπολογίζουν χωρίς τον «ξενοδόχο» και δεν πρόκειται να σωθούν ούτε με τους ανόητους αυτοσχεδιασμούς τους, ούτε με τις τρομολαγνικές φανφάρες, γιατί οι αντιδράσεις που ξεσηκώνονται ήδη είναι τεράστιες και μετά το φθινόπωρο ο λαός, σαν αφηνιασμένος χείμαρρος, θα παρασύρει τα πάντα.

ΕΡΤ: το κυβερνητικό πραξικόπημα καμπή για το λαϊκό κίνημα

Το κυβερνητικό πραξικόπημα της ΕΡΤ ήταν η πρώτη προσπάθεια της ομάδας των «προεδρικών» της ΝΔ να ελέγξουν τις εξελίξεις, εκβιάζοντας ακόμα και πρόωρες εκλογές μέσα στον Ιούλιο. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται και από τις αποκαλύψεις που έγιναν στην συνέχεια. Σε δύο τουλάχιστον συνεντεύξεις του, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, αναφερόμενος στην κρίση του Ιουνίου, ισχυρίστηκε ότι ο Αντ. Σαμαράς εκείνες τις ημέρες είχε επιλέξει «να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές»! Το newsbomb.gr, στις 11/07, δημοσίευσε τις γνώμες δύο πολύ στενών συνεργατών του Σαμαρά, που επιβεβαίωσαν τους ισχυρισμούς του προέδρου της ΔΗΜΑΡ.

Πείθοντας τον πρωθυπουργό ότι οι δημοσκοπήσεις είναι ευοίωνες, οι στενοί συνεργάτες του σχεδίαζαν να απευθυνθούν ξανά στα φοβικά σύνδρομα εκείνου του κομματιού της μεσαίας τάξης –μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα- που παραλύουν μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας και τον φόβο της εγκατάλειψης από τους Ευρωπαίους «εταίρους».

Όσο κι αν φαίνεται εξωφρενικό, για την πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών, που έχουν υποστεί τις δεινές συνέπειες των μνημονίων και τελεσίδικα τα θεωρούν αδιέξοδα, υπάρχει ακόμα ένα υπολογίσιμο κοινωνικό στρώμα που είναι δυσαρεστημένο μεν, αλλά παραμένει αθεράπευτα εξαρτημένο από συντηρητικά και «ευρωλιγούρικα» αντανακλαστικά. Αυτούς τους βολεμένους και φοβισμένους πολίτες επιχείρησε να συσπειρώσει ο Σαμαράς με τον «τσαμπουκά» της ΕΡΤ και την θεωρία των «δύο άκρων», την οποία έχει αναγάγει σε πιλότο της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Με αυτή την κοντόθωρη λογική, οι υπεύθυνοι του πολιτικού σχεδιασμού στο Μαξίμου έριξαν την «ζαριά» της ΕΡΤ στοχεύοντας την καρδιά του κρατικού λεβιάθαν, τους δημοσιογράφους και τους υπάλληλους της δημόσιας τηλεόρασης, που είναι καλά συνδικαλισμένοι αλλά έχουν και καλύτερη πρόσβαση στην κοινή γνώμη σε σχέση με τους υπόλοιπους υποψήφιους προς απόλυση (ΠΟΕ-ΟΤΕ, ΕΑΒ, κλπ).

Αν η κίνηση πετύχαινε, τότε θα σήμαινε ότι έχουν «ρίξει στο καναβάτσο» τον ελληνικό λαό, όπως διατείνονταν σύμβουλοι του πρωθυπουργού, και τότε ο δρόμος για τις γενικευμένες απολύσεις, για να ταϊστεί με άφθονο αίμα Ελλήνων εργαζομένων ο μνημονιακός μινώταυρος θα ήταν ανοικτός. Αν συναντούσαν αντιδράσεις, όπως και έγινε, το επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ θα επέλεγε την στρατηγική της έντασης εκβιάζοντας τους κυβερνητικούς εταίρους με το φάσμα μιας οδυνηρής ήττας σε πρόωρες εκλογές και τους συντηρητικούς εκλογείς με την εικόνα μιας αποφασιστικής κυβέρνησης που είναι έτοιμη να τα βάλει με την …ανεύθυνη αριστερά και το συνδικαλιστικό κατεστημένο.

Στα πλαίσια αυτού του σεναρίου, οι εντεταλμένοι «μεταρρυθμιστές» της Συγγρού διαβεβαίωναν τον Αντ. Σαμαρά ότι η ΝΔ θα ερχόταν πρώτη στις εκλογές, κινούμενη σε ποσοστά άνω του 30%, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν αισθητά σε μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, δίνοντας ακόμα και αυτοδυναμία.

Η κίνηση αιφνιδιασμού της κυβέρνησης απέτυχε, αφ’ ενός με διότι δεν υπολόγισαν σωστά την μαζική αντίδραση του ελληνικού λαού που έχει φτάσει στα όριά του, και αφ’ ετέρου διότι είχαν υπερεκτιμήσει την προσωρινή «νίκη» τους επί των καθηγητών και της ΟΛΜΕ τον Μάϊο λόγω της αναδίπλωσης των κομμάτων της αριστεράς.

Αυτή την φορά, όμως, όχι μόνο δεν υποχώρησαν τα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, αλλά, αντίθετα, από την πρώτη στιγμή έτρεξαν όλοι, μαζί με τα διάφορα κινήματα, στο ραδιομέγαρο στην Αγία Παρασκευή, δίπλα στους εργαζόμενους της ΕΡΤ που προχώρησαν στην αυτοδιαχείριση της δημόσιας τηλεόρασης.

Παράλληλα, το τελικό χτύπημα στους σχεδιασμούς του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος δόθηκε από ισχυρά ντόπια και ξένα κέντρα αποφάσεων, που έχουν άλλα πλάνα και χρονοδιαγράμματα από τους αλαζονικούς και πολωτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης.

Η αντίσταση των εργαζομένων στην ΕΡΤ στα σχέδια της διάλυσης του δημόσιου τομέα, το βήμα της λειτουργικής αυτοδιαχείρισης που έκαναν και η λαϊκή συμπαράσταση επί τόσες εβδομάδες αποτέλεσαν αναμφισβήτητα ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη του αντιμνημονιακού-αντικατοχικού κινήματος από εδώ και πέρα.

Πρώτον, λειτούργησε αφυπνιστικά και συσπειρωτικά για τις οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος που, μετά τις τελευταίες συγκρούσεις του περσινού Νοέμβρη, έδειχναν ναρκωμένες. Είδαμε, έτσι, την θετική εικόνα στο προαύλιο της ΕΡΤ να συμμετέχουν από κοινού οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝ.ΕΛ., μαζί με τα κινήματα της πλατείας, ΕΠΑΜ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες οργανώσεις. Δεύτερον, ένοιωσαν πλέον και άλλα πληττόμενα μεσαία κοινωνικά στρώματα, που μέχρι τώρα είχαν κάποια σχετική ασφάλεια, το μέγεθος της επίθεσης που δέχεται η κοινωνία και μπήκαν στον κοινό αγώνα. Τρίτον, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού συνειδητοποίησε ότι η υποταγή στην τρόϊκα και η εφαρμογή των μνημονίων σημαίνει το σταδιακό τέλος της δημοκρατίας.

Η ΕΡΤ ήταν η αρχή του νέου κύκλου της κοινωνικής καταστροφής που, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς των τοκογλύφων και της παρασιτικής ελίτ, περιλαμβάνουν το κλείσιμο νοσοκομείων και σχολείων και άλλων οργανισμών σε όλη την χώρα. Κλάδος με τον κλάδο, εργαζόμενος με τον εργαζόμενο στοχοποιούνται ένας-ένας κι εξοντώνονται, γι’ αυτό καταλαβαίνουν πλέον ότι πρέπει να γίνουν αγωνιστές, συμμαχητές στον αγώνα για την δημοκρατία, την σωτηρία και αναγέννηση της χώρας.

Η υπό λειτουργική κατάληψη ΕΡΤ έδωσε, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, την δυνατότητα στο λαϊκό κίνημα να αναμετρηθεί με το καθεστώς από θέση ευνοϊκή. Το ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής κατέστη από τις πρώτες ημέρες ένα σύμβολο αντίστασης του ελληνικού λαού παγκόσμιας εμβέλειας, κι έτσι πρέπει να συνεχίσει.

Απέναντι σε ένα καταρρέον καθεστώς που πανικόβλητο αυτογελοιοποιείται, όπως συνέβη με την απερίγραπτη ΝΕΡΙΤ ή ΕΔΤ ή ΔΤ, οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεπεράσουν τα συντεχνιακά τους αιτήματα, να πολιτικοποιήσουν ξεκάθαρα τον αγώνα τους για να ανατραπεί μια ώρα αρχύτερα η κατοχική συγκυβέρνηση Σαμαρά και η πολιτική των μνημονίων.

Η ΕΡΤ πρέπει να τεθεί υπό κατάληψη από τους ίδιους τους πολίτες και τα αντιμνημονιακά κινήματα που, μαζί με τους εργαζόμενους δημοσιογράφους, μουσικούς και τεχνικούς, θα καλέσουν όλους τους αγωνιζόμενους κλάδους, τους ανέργους και τους απολυμένους, τα εργατικά σωματεία και τους επαγγελματικούς συλλόγους να συγκροτήσουν το στρατηγείο της αντίστασης. Να γίνει ένα νέο «Πολυτεχνείο» που, υπό πολύ καλύτερους όρους πρόσβασης στην ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη, θα μπορέσει να ανατρέψει το σημερινό αντιδημοκρατικό καθεστώς και να αποτρέψει τα επερχόμενα δεινά πριν είναι αργά, αλλιώς η μελλοντική καταστροφή θα είναι χειρότερη του ’74.

Όλα αυτά είναι ανοικτά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, συζητιούνται καθημερινά στην ΕΡΤ ανάμεσα στους συγκεντρωμένους και από την έκβαση της κατάληψης θα εξαρτηθεί εν πολλοίς η πορεία των γεγονότων μετά τον Σεπτέμβρη.

Το success story ... της παράδοσης της χώρας

Η κοινωνική ταπείνωση της χώρας, χάρη στο …success story της κυβέρνησης Σαμαρά, ολοκληρώνεται και με την εθνική ταπείνωση καθώς γύρω μας εξελίσσεται πυρετωδώς ένα μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι που οξύνεται λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει καμμία κατανόηση αυτού του παιχνιδιού.

Θριαμβολογούν οι υπουργοί τους για την επιλογή του αγωγού ΤΑΡ, που μας συνδέει με το αζέρικο αέριο δια μέσου Τουρκίας, την οποία οι δύο «πρωθυπουργεύοντες» πολιτικοί, Αντώνιος και Ευάγγελος, ανήγγειλαν ως τεράστια εθνική επιτυχία, συνεχίζοντας το παραμύθι του «success story».

Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται καλή η συγκεκριμένη ενεργειακή συμφωνία που μας βάζει στον ενεργειακό χάρτη, αλλά στον ενεργειακό χάρτη παίζει ρόλο από ποια θέση εντάσσεσαι.

Και εδώ, απ’ ό,τι φαίνεται, βρισκόμαστε πίσω από την Τουρκία και την Αλβανία, ιδίως μετά την εκλογή του Έντυ Ράμα ως νέου ηγέτη της τελευταίας, ο οποίος ζήτησε η προηγούμενη συμφωνία για το Ιόνιο να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο περιφερειακής συμφωνίας, βάζοντας στο ενεργειακό παιχνίδι του Ιονίου και την Τουρκία.

Με την επιλογή του ΤΑΡ, η Ελλάδα μπαίνει σε μια περιοχή ελέγχου από την Τουρκία, την ώρα μάλιστα που χάνεται η σχέση με το ρωσσικό φυσικό αέριο και ο αγωγός δεν θα πληρώνει στο ελληνικό κράτος τέλη διέλευσης.

Υποβαθμίζει επίσης γεωπολιτικά την χώρα γιατί θα υπονομεύσει την σχέση της Ελλάδας με το κυπριακό και ισραηλινό πετρέλαιο εάν οι αντίστοιχοι αγωγοί θα συνδεθούν με τον ΤΑΡ. Ο ΤΑΡ, με απλά λόγια, αναβαθμίζει κυρίως τον ρόλο της Τουρκίας στον εφοδιασμό της Γηραιάς Ηπείρου με φυσικό αέριο από τις περιοχές Κασπίας και της Μέσης Ανατολής και μειώνει την εξάρτησή της από το ρωσσικό φυσικό αέριο.

Άλλα σκοτεινά σημεία γύρω από τον αγωγό ΤΑΡ είναι κατά πόσον θα υπάρξει δέσμευση στην συμφωνία για να προσληφθούν από την κοινοπραξία του αγωγού Έλληνες εργάτες. Βέβαια, το μείζον ζήτημα είναι κατά πόσον η Ελλάδα θα είναι σε θέση αύριο να εκπονήσει ένα δικό της σχέδιο οικονομικής σωτηρίας και εθνικής στρατηγικής μέσα από την ανατροπή της σημερινής κατοχής, αλλιώς η Τουρκία θα «κλείνει» όποτε θέλει την κάνουλα, καθιστώντας μας δέσμιους των νεοοθωμανικών της βλέψεων.

Στην Ελλάδα σήμερα, η κοινωνική καταστροφή και η συρρίκνωση της ανεξαρτησίας μας, που έχει συντελεσθεί και πρόκειται να επιταχυνθεί, με εντολές Βερολίνου και νομοθετικά πραξικοπήματα των εδώ Κουΐσλινγκ, πλησιάζει σε ένα οριακό σημείο.

Οι ανησυχητικές εξελίξεις στον περίγυρο της Μεσογείου, σε συνδυασμό με τους διεθνείς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς, είναι πολύ πιθανόν πλέον να δρομολογήσουν συνθήκες έντασης στο Αιγαίο.

Η σημερινή κυβέρνηση-μπούφα θυμίζει την τελευταία κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου της χούντας, που παρέδωσε την Κύπρο στον όλεθρο. Ένας ακόμη λόγος που χρειάζεται να επαγρυπνούμε τους επόμενους μήνες είναι οι πιθανές εμπλοκές στα εθνικά θέματα και δη στο Αιγαίο, όπου οι δωσιλογικές κυβερνήσεις έχουν ουσιαστικά παραχωρήσει τον ενεργειακό του πλούτο με τις μνημονιακές συμβάσεις και απομένει η «σκηνοθεσία» της παράδοσης, όπως στην Κύπρο.

Η μόνιμη εγκατάσταση του ιδρύματος Soros στην Ελλάδα, ανάμεσα στο επιτελείο του οποίου φημολογείται ότι θα υπάρχουν και άνθρωποι του Wikileaks, δημιουργεί εύλογες υπόνοιες για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και για τις «αποκαλύψεις» ή προβοκάτσιες που θα τις προκαλέσουν.

Αν συμβούν τέτοια ακραία γεγονότα, τότε, με δεδομένη την οικονομική κατάρρευση στη Νότια Ευρώπη και τον επερχόμενο λαϊκό ξεσηκωμό στην Ελλάδα, μπορεί να υπάρξει ένα ντόμινο πολιτικών εξελίξεων, ανάλογο αυτών της μεταπολίτευσης. Ο δωσιλογισμός κατακρημνίζεται αργά ή γρήγορα, το μέγεθος της εθνικής καταστροφής και οι συνθήκες κοινωνικής ανισότητας που διαμορφώνονται στην πατρίδα μας θυμίζουν εποχές …Λουδοβίκων. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το εύρος των αντιδράσεων και την οργή του λαού, όταν αποφασίσει να κινηθεί.