Την επιχείρηση στο Κόσσοβο θα “αντιγράψουν” οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους στη Συρία ,υποστηρίζουν σε ρεπορτάζ και αναλύσεις τους εφημερίδες και ηλεκτρονικά ΜΜΕ σ΄ όλο το κόσμο. Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες όπως και οι κίνδυνοι που κάνουν ακόμη και τώρα τους Αμερικανούς επιφυλακτικούς. Το σταθερό στοιχείο και στις δύο περιπτώσεις είναι ότι η Ελλάδα παίζει ρόλο κλειδί και καλό θα είναι να το αντιληφθούμε και να προετοιμαστούμε.Η αμερικανική στρατιωτική μηχανή εδώ και πάρα πολλους μήνες προετοιμάζεται αν και η ηγεσία Ομπάμα έδειχνε απρόθυμη να εμπλέξει στρατιωτικές δυνάμεις σε μια περιοχή που εύκολα μπορεί να μπαίνεις αλλά δύσκολα βρίσκεις την έξοδο διαφυγής. Στη Συρία υπάρχει και ο μεγάλος παίκτης που λέγεται Ρωσία η οποία σε σχεση με την εποχή του Κοσσόβου είναι πολύ πιο ισχυρή στο να επιβάλλει τα “θέλω” της. Ο πρωταγωνιστικός της ρόλος μας αφορά αφού τα σενάρια που θέλουν βάση στη Κύπρο ως αντάλλαγμα για να δώσει η Μόσχα το πράσινο φως για στρατιωτική επέμβαση εναντίον του Άσαντ έχουν βάση. Η Μόσχα μπορεί να “θυσιάσει” τα δισεκατομμύρια των συμβολαίων που εισπράττει από τους εξοπλισμούς της Συρίας με ένα τόσο καλό αντάλλαγμα. Μην ξεχνάμε ότι η Ρωσία έχασε πολλά σε χρήμα και από την πτώση του Καντάφι στη Λιβύη. Και δεν είναι διατεθειμένη να συνεχίσει να χάνει.
Όμως η επέμβαση στη Συρία δεν είναι μια απόφαση που δεν θα έχει επιπτώσεις.
“Τυχόν στρατιωτική επέμβαση θα άφηνε πίσω της καμένη γη και θα μετέτρεπε τη Συρία σε χαλιφάτο με πυρήνα του την Αλ Κάιντα. Είναι η άποψη του καθηγητή Γκύντερ Μάιερ στη DW.
Μπορεί οι ΗΠΑ να αναζητούν εταίρους για να πάρουν κοινές αποφάσεις στο εάν και με ποιο τρόπο η διεθνής κοινότητα θα απαντήσει στη χρήση χημικών όπλων στη Συρία, αλλά για τον γερμανό καθηγητή Γκύντερ Μάιερ, επικεφαλής του Κέντρου Ερευνών για τον Αραβικό Κόσμο το δίλημμα είναι μεγάλο. Σε περίπτωση που αποφασιστεί στρατιωτική επέμβαση, δεν θα υπάρχει στρατηγική εξόδου. Επί πλέον, εάν το καθεστώς Ασάντ καταρρεύσει, η εξουσία θα περάσει στα χέρια των ισλαμιστών και των μαχητών της Αλ Κάιντα, που αποτελούν και τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στη χώρα μετά τον συριακό στρατό”.
Το βέβαιο είναι ότι η επιχείρηση στη Συρία αν τελικά αποφασιστεί δεν θα περιλαμβάνει σε καμία περίπτωση χερσαία τμήματα. Η αεροπορική υπεροχή των αμερικανών είναι δεδομένη . Τα αεροπορικά και πυραυλικά πλήγματα μπορούν να αποδιοργανώσουν την αεράμμυνα του καθεστώτος της Συρίας. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουν να βάλουν τέλος στον αιματηρό εμφύλιο ή να οδηγήσουν με βεβαιότητα στην πτώση του Άσαντ.
Ο γερμανός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς Γ.Μάιερς υποστηρίζει ότι ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα θα άφηνε πίσω του καμένη γη σε ολόκληρη την περιοχή, ενώ στην ίδια τη χώρα το κενό εξουσίας θα καταλάμβαναν οπαδοί της Αλ Κάιντα. Αυτό θα οδηγούσε σε αιματοχυσία ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους του προέδρου Ασάντ και η Συρία θα μετατρέπονταν σε ισλαμιστικό χαλιφάτο με πυρήνα του την Αλ Κάιντα.
«Στις ΗΠΑ μεγάλο τμήμα των ΜΜΕ καθοδηγείται από τους Ρεπουμπλικάνους που ζητούν εμφατικά στρατιωτική παρέμβαση, γιατί θέλουν έτσι να υπενθυμίσουν την ευθύνη της αμερικανική ηγεμονικής δύναμης στον κόσμο. Στη Σύρια ο λαός είναι διαιρεμένος. Από τη μια μεγάλη μερίδα των κατοίκων υποστηρίζει το καθεστώς, από την άλλη η πλειοψηφία αντιστέκεται και θα έβλεπε με καλό μάτι στρατιωτική επέμβαση. Υπάρχουν και οι αντάρτες που στο μεταξύ έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους από τότε που η Αλ Κάιντα έγινε η μεγαλύτερη αντιπολιτευόμενη δύναμη».
Η Ελλάδα και ο ρόλος της
Η Ελλάδα αν προκύψει στρατιωτική επέμβαση θα έχει θέλοντας και μη ρόλο πρωταγωνιστή. Οι αμερικανικές ευχαριστίες για την χρήση της Σούδας μετά από την συνάντηση Χέϊγκελ- Αβραμόπουλου δεν ήταν διολου τυχαίες. Οι υποδομές της Σούδας είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμες οι ΗΠΑ το ξέρουν και θέλουν να έχουν την Ελλάδα κοντά τους. Η συζήτηση που γίνεται για μεταστάθμευση μη επανδρωμένων αεροσκαφών στην Καλαμάτα είναι ένα ακόμη στοιχείο που επιβεβαιώνει αυτή την εκτίμηση.
Το ζητούμενο είναι η Αθήνα και η κυβέρνησή της να είναι έτοιμη να αναλάβει αυτό το ρόλο αλλά κυρίως να τον εκμεταλλευτεί . Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει εκτός από τις δεδομένες διευκολύνσεις που θα παρέχει να δραστηριοποιηθεί και διπλωματικά εκμεταλλευόμενη τις καλές σχέσεις που έχει με τις χώρες της Μέσης Ανατολής έστω κι αν τις έχει για πολλά χρόνια εγκαταλείψει. Έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει “διπλωματικό εργαλείο” αρκεί να αποφασίσει να κινηθεί και να αναλάβει πρωτοβουλίες.
Πάνω απ΄ όλα όμως πρέπει αυτοί που κυβερνάνε να έχουν στο μυαλό τους ότι πρέπει η Ελλάδα να κερδίσει κάτι και απ΄ αυτή την εμπλοκή. Το πάθημα της Λιβύης θα πρέπει να έχει γίνει μάθημα. Η Ελλάδα έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στις επιχειρήσεις όχι μόνο με τη Σουδα ,αλλά και με τη Καλαμάτα και με άλλες της βάσεις. Δεν κέρδισε επί της ουσίας απολύτως τίποτα, πέρα από ...φέσια σε νοσοκομεία στα οποία νοσηλευτηκαν τραυματίες από τη Λιβύη.
http://www.onalert.gr
