Θετικός, λέει το ρεπορτάζ, είναι ο επιβήτορας των (μισών) Αθηνών, σε ενδεχόμενο συνεργασίας μεταξύ ιδεολογικών αντιπάλων στη μελλοντική διακυβέρνηση της Ελλάδας -πάντα υπό προϋποθέσεις, βεβαίως.
Γενικά, παρόλο που μου είχε αρέσει ο τρόπος που έγραφε, όταν έγραφε, ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, ως περσόνα της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας τον βρίσκω εξαιρετικά αντιπαθητικό. Μου δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι είναι ανίκανος να διαχειριστεί το "εγώ" του όταν βρίσκεται στο πάλκο. Τον λυπάμαι και λίγο, γιατί δείχνει να έχει πάθει πατατράκ από την υπερβολική έκθεση στη σαγήνη των media, ενώ δεν φαίνεται να μπορεί να καταλάβει, ως δημόσιο πρόσωπο, την έννοια της φράσης "τα εν οίκω μη εν Δήμω". Πάντως, τις σπάνιες φορές που έχει δίκιο χωρίς να το χάνει εξαιτίας του πομπώδους τρόπου που συνήθως εκφέρει το λόγο του, δεν μπορείς να μην το αναγνωρίσεις.
Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, με την αστείρευτη γελοιότητα στην πολιτική ζωή του τόπου μας, η πρόταση αυτή έχει και τη σημασία της και την αξία της, επειδή γίνεται όλο και σαφέστερο ότι μας χρειάζεται μια νέα αφήγηση κι αυτή η αφήγηση είναι, εκ των πραγμάτων, αδύνατον να μην έχει στοιχεία εθνικής ομοψυχίας.
Το πολιτικό μας σύστημα, πολλοί, όλο και περισσότεροι, συμφωνούμε ότι στο σύνολό του είναι διεφθαρμένο ή κατώτερο των περιστάσεων ή και τα δύο! Όμως αυτούς ψηφίζουμε, αυτούς έχουμε και το στοιχείο αυτό δεν αλλάζει γιατί, ατυχώς, δεν υπάρχει η μάγισσα του παραμυθιού, να μας χτυπήσει στο δόξα πατρί με το μαγικό της το ραβδί, ώστε να φωτιστούμε, να κλείσουμε τους δέκτες των τηλεοράσεων μας ή τους υπολογιστές μας και να κάτσουμε να σκεφτούμε από μόνοι μας...
Όπως και να' χει, οι στιγμές είναι κρίσιμες γιατί η στρατηγική του Μνημονίου έχει αποτύχει οικτρά, ενώ οι τακτικές που ακολουθούνται στην εκτέλεσή του είναι για γέλια γι’ αυτούς που αντέχουν ακόμα να επιβιώνουν οικονομικά και για κλάματα για εκείνους που δεν αντέχουν...
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα γίνουν οι πρόωρες εκλογές ή τι Βουλή θα προκύψει σ' αυτό το ενδεχόμενο, όμως το βέβαιο είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση των Ολετήρων είναι εξοφλημένη και με μικρή ζωή, ιδιαίτερα τώρα που έχασε στα μάτια της κοινωνίας και το "αριστερό" της άλλοθι. Αλλά και μια νέα Βουλή που θα διαδεχόταν την σημερινή, θα ήταν πάλι –κατά που ορμηνεύουν οι δημο(σ)κόποι, ικανή να δώσει μόνον κυβερνήσεις συνεργασίας. Έτσι κι αλλιώς, το φορτίο είναι πολύ βαρύ για την πλάτη ενός μόνου κόμματος. Δεν είναι καν θέμα κομμάτων, θα έλεγα κάνοντας ένα βήμα παραπέρα: πρέπει να βάλουμε όλοι μαζί πλάτη, αν θέλομε να σωθούμε από αυτήν την κατρακύλα και την εθνική ταπείνωση.
Συνηθίζω να λέω και το επαναλαμβάνω ξανά, ότι είναι κατανοητή η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν έντιμο κι έναν άτιμο, εξίσου κατανοητή κι η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν έξυπνο και ένα βλάκα. Αλλά σε καιρό πολέμου, γιατί ας μην γελιόμαστε, πόλεμο έχομε, έστω κι ακήρυχτο, δεν είναι κατανοητή η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν αριστερό κι έναν δεξιό, γιατί είναι τώρα τριτεύουσα αυτή η διαφορά.
Έτσι, δεδομένου ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να διαλυθεί ως δια μαγείας, κι αφού πάντα σαν τα πρόβατα, τους ίδιους σχηματισμούς, στη λογική της δεξιάς και της αριστεράς θα ψηφίζουμε, τουλάχιστον όταν θα έρθει η ώρα, ας αναζητήσουμε στα ψηφοδέλτια των κομμάτων μας, τους έντιμους και τους έξυπνους αντί για τους άτιμους και τους βλάκες κι ας ευελπιστούμε σε μια έντιμη διακυβέρνηση στο άμεσο μέλλον· δεν έχομε σε τίποτα άλλο να ελπίζομε, παρεκτός κι αν αρχίσουμε να σφαζόμαστε μεταξύ μας...
Ευχής έργο θα ήτανε, να μπορούσε να προκύψει μια έντιμη κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή, γιατί αυτοί που λένε ότι ο τόπος δεν αντέχει εκλογές δεν έχουν άδικο, αλλά μια τέτοια εκδοχή, θα ξεπερνούσε και την πιο αχαλίνωτη φαντασία.
Εξάλλου, απ’ ό,τι φαίνεται, οι πάτρωνές μας, δεν επιτρέπουν εκλογές μέσα στο καλοκαίρι ούτε κι εμείς φαινόμαστε διατεθειμένοι να κατέβουμε στους δρόμους για να τις διεκδικήσουμε.
Οψόμεθα λοιπόν ή όπως λένε μερικοί, καλό καλοκαίρι και ραντεβού το Σεπτέμβριο...
Αλλά θα είναι ένα εφιαλτικό καλοκαίρι για τους πιο αδύναμους...
