Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Το χειρότερο είναι η ηττοπάθεια


  Σχεδόν μηδενική ήταν η αντίσταση που προβλήθηκε από μεριάς εργαζόμενων στο κύμα των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων και στις άλλες αντιλαϊκές διατάξεις του νέου πολυνομοσχέδιου-σκούπα, που ήδη ψηφίστηκε από τους κοινοβουλευτικούς λόχους των συγκυβερνώντων κομμάτων και αποτελεί νόμο του κράτους.

Κινητοποιήθηκαν –όσο κινητοποιήθηκαν– μόνο εκείνοι που θίγονται άμεσα. Χωρίς ευρύτερη ταξική στήριξη και χωρίς οι ίδιοι να έχουν οποιαδήποτε πίστη στον αγώνα και να επιχειρήσουν κάτι «βαρύτερο». Βάρυνε πάνω τους το γενικό κλίμα ηττοπάθειας, αλλά και οι ενέσεις μορφίνης που συνεχώς διοχετεύει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.


«Είναι προτιμότερο να κλείσουμε τρεις ή τέσσερις ή πέντε μέρες τους Δήμους, παρά να κλείσουν οριστικά, γιατί εκεί οδηγείται», είπε στην Επιτροπή της Βουλής ο «πολύς» Μπαλασόπουλος της ΠΟΕ-ΟΤΑ, δίνοντας εκ των προτέρων την ημερομηνία λήξης των όποιων κινητοποιήσεων. Οταν δε ρωτήθηκε «αν θα χρησιμοποιήσουν τα σκουπίδια στις κινητοποιήσεις», απάντησε με ξετσιπωσιά: «Εχουμε δείξει το τελευταίο χρονικό διάστημα ότι τουλάχιστον εμείς οι εργαζόμενοι συμπονάμε τους πολίτες και προσπαθούμε οποιαδήποτε κοινωνική δομή και οποιαδήποτε υπηρεσία προσφέρουν οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης, να μην το ταλαιπωρούμε και δεν το έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια και δεν πρόκειται να το κάνουμε»! Πλήρης αποδοχή του «κοινωνικού αυτοματισμού». Πλήρης αποδοχή της φασίζουσας θεωρίας ότι οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων «ταλαιπωρούν τους πολίτες».

Εκείνο που συνέβη, λοιπόν, είναι πως η ήδη εγκατεστημένη στην εργατική συνείδηση ηττοπάθεια έδειξε και πάλι τ’ αποτελέσματά της. Περισσότερο από τις προηγούμενες φορές. Η δε εικόνα των κινητοποιήσεων «για την τιμή των όπλων» σήκωσε νέα κύματα ηττοπάθειας.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να τη δούμε κατάματα και όχι να παραμυθιάζουμε την εργατική τάξη με «αγωνιστικούς χαιρετισμούς» και τα παρόμοια. Αλλωστε, κανένας δεν μπορεί να παραμυθιαστεί, γιατί όλοι ξέρουν που βρίσκονταν και που βρίσκονται.

Η ηττοπάθεια είναι χειρότερη από τις ήττες στους αγώνες που δόθηκαν την τελευταία τριετία. Γιατί η ηττοπάθεια κλείνει το δρόμο προς την αντεπίθεση. Το πρόβλημα, όμως, δεν λύνεται με ξόρκια. Λύνεται με δουλειά. Δουλειά μυρμηγκιού, που θα ξεκαθαρίζει το τοπίο και θα θέτει τα βασικά ζητούμενα, από τα οποία πρέπει να «πιαστούν» οι πρωτοπόροι εργάτες για ν’ ανασυγκροτήσουν το κίνημα. Με μείζονα στόχο την πολιτική του ανασυγκρότηση, την πολιτική του οργάνωση.

http://www.eksegersi.gr