ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΧΩΡΑ Ή ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ;

ΦΩΤΟ www.aixmi.gr 

      Άκουσα τελευταία για μια έρευνα που έγινε και έφερε στο φως ότι 400.000  Έλληνες προσανατολίζονται να φύγουν στο εξωτερικό και πάγωσε το αίμα μου.Το μυαλό μου πλημμύρισε με εικόνες από τα παιδιά μου. Τα πρώτα τους δοντάκια, τα πρώτα τους βήματα, η πρώτη ημέρα στο σχολείο, η εφηβεία,η αγωνία και το άγχος των Πανελλαδικών,η χαρά και ο ενθουσιασμός για την επιτυχία στο Πανεπιστήμιο... 

Τα όνειρα μου να τα καμαρώσω να χτίζουν τη ζωή τους ,να επιτυγχάνουν τους στόχους τους ,να κάνουν οικογένεια,να κυλιέμαι στο πάτωμα με τα εγγόνια μου,να οργανώνω Κυριακάτικα τραπέζια με παιδιά γαμπρούς νύφες εγγόνια.
Πίκρα δηλητήριο ξεχύθηκε στα σωθικά μου, γιατί και τα δυο παιδιά μου κοιτούν προς μακρινούς ορίζοντες μιας και τούτη η πατρίδα τα καταδικάζει σε ένα ανύπαρκτο μέλλον. Και γιατί, συνειδητοποίησα πως τίποτα από όσα ονειρεύτηκα για τα παιδιά μου, δεν πρόκειται να ζήσω.Δεν θα γνωρίσω τις χαρές ή τις λύπες τους, τους έρωτες ή τις απογοητεύσεις τους, δεν θα είμαι δίπλα τους να καμαρώνω με τις επιτυχίες τους ή να τα στηρίζω και να τα ενθαρρύνω στις αποτυχίες τους, δεν θα χορέψω ποτέ εγγόνια στα γόνατα μου. Απλά θα είμαι απούσα από τη ζωή τους να αγωνιώ και να πεθαίνω κάθε ημέρα από την  θλίψη και τον πόνο. Και αναρωτιέμαι γιατί δουλεύαμε τόσα χρόνια και εγώ και ο άντρας μου; Αυτό είναι το καλύτερο μέλλον που ονειρευτήκαμε για τα παιδιά μας ; Η μετανάστευση; Ξένα ανάμεσα σε ξένους;
Τι στο καλό συμβαίνει τέλος πάντων με τούτη την καταραμένη πατρίδα και τρώει τα παιδιά της; Ή μήπως είμαστε καταραμένοι οι άνθρωποι; Καταραμένοι γιατί παραμένουμε σιωπηλοί και αδρανείς στα εγκλήματα που συμβαίνουν εις βάρος μας, δεμένοι στο αγκίστρι πολιτικών και κομμάτων.
Απελπιστικά ηττοπαθείς ,εκβιάζοντας φρούδες ελπίδες για ανάκαμψη και επενδύσεις, ενώ  στο μεταξύ ξεσκίζεται η πατρίδα μας ,χάνεται το βιός μας που με κόπο και στερήσεις χρόνων αποκτήσαμε, ξενιτεύονται τα παιδιά μας, που φτύσαμε αίμα να τα σπουδάσουμε και απομένουμε να πεθάνουμε μόνοι μας σαν τα αδέσποτα σκυλιά. 
 Πώς ανεχόσαστε μανάδες να σας κλέβουν τις ζωές των παιδιών σας να τα εξορίζουν σαν εγκληματίες; πως ανεχόσαστε να γκρεμίζουν το μόχθο ολόκληρης ζωής; πως αντέχετε να γνωρίζετε ότι θα πεθάνετε ολομόναχες και δεν βγαίνετε στους δρόμους να κυνηγήσετε με πέτρες, με κουτάλες, με ότι έχετε όλο αυτό το αληταριό που μας οδήγησε εδώ και έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι μας σώνει;
 Κάποιος μου είπε χαριτολογώντας: <<μας πήρε  400 χρόνια για να ξεφορτωθούμε τους Τούρκους τώρα τι περιμένεις σε τρία χρόνια ,επανάσταση;>>
Σήμερα σκέπτομαι.Αλήθεια τι περιμένουμε; να γίνει η Ελλάδα ένα ατέλειωτο Νεκροταφείο και να μην υπάρχει και κανείς να μας ανάβει το καντήλι; 

Μ.Γ.