Δεν αποτυγχάνουν πάντα να διώξουν το προηγούμενο καθεστώς.
Συχνά το καταφέρνουν, με τη βοήθεια και άλλων παραγόντων.
Αποτυγχάνουν όμως να αλλάξουν στην ουσία τα πράγματα.
Αποτυγχάνουν να φέρουν το καθεστώς που επιθυμούν.
Γιατί;
Αν δούμε τις επαναστάσεις, εθνικές ή κοινωνικές, που έγιναν στα προηγούμενα χρόνια, πέτυχαν εκείνες που είχαν έναν ή και περισσότερους φορείς πίσω τους.
Αν δούμε τη Ρωσική επανάσταση, είχε πίσω το κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο παρά τις εσωτερικές του διαφωνίες, ήταν αυτό που έδειχνε το δρόμο της επανάστασης.
Στην Κούβα, ο δικτάτορας Μπατίστα ανετράπη από ένοπλο αγώνα κομμουνιστών με τον Φιντέλ και τον Τσε στην ηγεσία.
Δείτε μία-μία τις επαναστάσεις που πέτυχαν το σκοπό τους και θα διαπιστώσετε πως πάντα υπήρχε φορέας οργανωμένος, όχι μόνο να διεξαγάγει την επανάσταση αλλά και νααναλάβει την οργάνωση του νέου καθεστώτος, μόλις πέσει το υπάρχον.
400 χρόνια περίμεναν σκλαβωμένοι οι κάτοικοι της χώρας μας.
Αν και είχαν χιλιάδες λόγους γενικού ξεσηκωμού, αυτό δε γινόταν.
Παρά μόνο σποραδικές κατά τόπους εξεγέρσεις που πνίγονταν στο αίμα και έφερναν χειρότερα αποτελέσματα.
Πότε τα κατάφεραν να ξεκινήσουν έναν καλοσχεδιασμένο αγώνα;
Όταν άρχισαν, εν καιρώ ειρήνης, να οργανώνονται συνωμοτικά στη Φιλική Εταιρεία άνθρωποι και κοινωνικές ομάδες που μπορούσαν να αναλάβουν το έργο του ξεσηκωμού, να το οργανώσουν και να το φέρουν εις πέρας.
Μετά, αυτή η συνωμοτική ομάδα λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος των κατά τόπους ένοπλων ομάδων και έφερε τους οπλαρχηγούς σε συνεννόηση.
Μόνο τότε μπόρεσε να σημάνει γενικός ξεσηκωμός με πιθανότητες επιτυχίας.
Διότι υπήρχαν ήδη διαμορφωμένες δομές που θα αναλάμβαναν την ηγεσία του αγώνα μετά τις πρώτες νίκες, αλλά και την οργάνωση όσων απαιτούνταν για τη δόμηση ενός κράτους.
Αυτή είναι και η διαφορά εξέγερσης και επανάστασης.
Η εξέγερση είναι ένα βίαιο ξέσπασμα οργής των αδικημένων, των αντιφρονούντων ενάντια στο καθεστώς, χωρίς όμως συγκεκριμένο και οργανωμένο σχέδιο κατάληψης της εξουσίας.
Η επανάσταση είναι η εξέγερση που έχει συγκεκριμένους στόχους, οργάνωση και προσβλέπει στην αντικατάσταση ενός καθεστώτος από άλλο, με έτοιμους τους φορείς της νέας κατάστασης.
Η επανάσταση δηλαδή συμπεριλαμβάνει και τη λύση στο πρόβλημα, ενώ η εξέγερση όχι.
Για να το πω με παράδειγμα, εξέγερση είναι να είσαι στη φυλακή και να έχεις κανονίσει μαζί με τους άλλους φυλακισμένους να δείρεις τους φύλακες.
Επανάσταση είναι να έχεις σχεδιάσει και κάποιο σχέδιο απόδρασης.
Ζήσαμε και τις δικές μας εξεγέρσεις την πρώτη διετία των Μνημονίων, είδαμε την κατάληξη εκείνων που έγιναν στα αραβικά κράτη, βλέπουμε και τώρα στην Τουρκία τα γεγονότα.
Ποια είναι η κοινή συνισταμένη;
Η ανυπαρξία σχεδίου για την επόμενη μέρα.
Ή, για να είμαι πιο σαφής, η μη υιοθέτηση ενός σχεδίου από τους εξεγερμένους.
Η έλλειψη ενός φορέα, ο οποίος θα καθοδηγεί τους εξεγερμένους και θα αναλάβει να οργανώσει και να διοικήσει την επόμενη μέρα της πτώσης του καθεστώτος.
Αυτός ο αχταρμάς απόψεων και σχεδίων ανά ομαδούλες οδήγησε ή στην αποτυχία του εγχειρήματος ή στην επικράτηση μικρών, εξτρεμιστικών και επικίνδυνων ομάδων που δεν εξέφραζαν την πλειοψηφία των εξεγερμένων, αλλά είχαν μια υποτυπώδη οργάνωση, όση χρειαζόταν δηλαδή για να επιβληθεί μια συλλογικότητα επί ατομικοτήτων.
Έτσι, στην Αίγυπτο και αλλού, μετά την πτώση των καθεστώτων, επικράτησαν εξτρεμιστές μουσουλμάνοι που καπέλωσαν τους δημοκράτες, τους σοσιαλιστές και τους ανένταχτους που εξεγείρονταν κατά μόνας.
Τα καθεστώτα που προκύπτουν είναι συχνά χειρότερα από αυτά που πάσχιζαν να διώξουν.
Και στην Τουρκία τώρα, που εξεγείρονται κυρίως αριστερές ομάδες πληθυσμού, λόγω έλλειψης οργάνωσης και συγκεκριμένων στόχων, θα καταλήξουν ενδεχομένως να χτυπήσουν τον "χομεϊνί" Ερντογάν και να ενισχύσουν τους κεμαλιστές, τους πολεμοκάπηλους πολιτικούς απογόνους του σφαγέα.
Αυτά πρέπει να τα σκεφτούμε και να κάνουμε την αυτοκριτική μας και όσοι υποστηρίξαμε τις εξεγερσιακές καταστάσεις στη χώρα μας στο πρόσφατο παρελθόν.
Λέμε "να ξεσηκωθούμε, να επαναστατήσουμε" κλπ.
Ωραία, να πάμε να τα κάνουμε όλα αυτά.
Αλλά να πάμε πού;
Πού θα μας βγάλουν αυτά;
Με ποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα;
Με ό,τι κουβαλάει η κούτρα του καθενός μας;
Ξέρουμε τί θέλουμε;
Εμείς τουλάχιστον που τασσόμαστε αναφανδόν κατά της υπάρχουσας κατάστασης, ξέρουμε τί θέλουμε;
Όχι ως άτομα, αλλά ως συλλογικό υποκείμενο.
Υπάρχει ένα σχέδιο που μας ενώνει;
Υπάρχει αυτή η σημαία πίσω από την οποία θα στοιχηθούμε να πολεμήσουμε;
Ή υπάρχουν μόνο σημαιάκια από 'δω κι από κει και ό,τι κάτσει, όπως κάτσει;
Και σε τελική ανάλυση ποια είναι τα υπάρχοντα σχέδια ανατροπής της κατάστασης;
Εκπονημένα είναι δύο σχέδια.
Το ένα, που συγκεντρώνει προς στιγμήν περισσότερες προτιμήσεις, είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, με σκληρή στάση απέναντι στην Ε.Ε., με αντικατάσταση μνημονίων από ένα σχέδιο τελείως διαφορετικού προσανατολισμού, με απόπειρα διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους, ρήτρες ανάπτυξης κλπ, αλλά όλα αυτά εντός Ε.Ε.
Το άλλο σχέδιο είναι το σχέδιο εξόδου από Ε.Ε. και ευρωζώνη, με μονομερή διαγραφή ολόκληρου του χρέους, προσανατολισμό σε άλλες πηγές χρηματοδότησης, απαγκίστρωση της χώρας από τους μηχανισμούς της Δύσης κλπ. Οργανώμένοι φορείς αυτών των σχεδίων είναι συλλογικότητες μικρού βεληνεκούς, όπως Σχέδιο Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Δεν Πληρώνω κλπ.
(Το σχέδιο Καμμένου να πάμε στον Πούτιν για λεφτά και να κάνουμε μπίζνες με πετρέλαια δεν το αναφέρω για προφανείς λόγους σοβαρότητος...)
Προς το παρόν, λοιπόν, καλά ή άσχημα, αρεστά ή όχι, αυτά τα δύο υπάρχουν.
Επομένως, μέχρι να εκπονηθεί άλλο σχέδιο από άλλον φορέα ή συλλογικότητα, έχουμε αυτές τις δύο προτάσεις ανατροπής των Μνημονίων.
Η μια πιο διαχειριστική, η άλλη πιο επαναστατική.
Και φυσικά, αν λέμε ότι θέλουμε να εξεγερθούμε και να τα ανατρέψουμε, εννοούμε προφανώς την ανατροπή του παρόντος καθεστώτος έχοντας στο μυαλό μας μία απ' τις δύο παραπάνω προτάσεις-προσπάθειες.
Το "να βγούμε στο δρόμο, να τα σπάσουμε όλα και μετά βλέποντας και κάνοντας" δεν αποτελεί προφανώς λύση, παρά μόνο μια συμπαθή κραυγή αγωνίας με ανυπολόγιστη έκβαση.
Αλλά εμείς δε δεχόμαστε να συμφωνήσουμε ούτε με μία απ' τις δύο αυτές προτάσεις ούτε βεβαίως να στοιχηθούμε πίσω της για να αγωνιστούμε για την επικράτησή τους.
Ενώ οι περισσότεροι λέμε πάνω-κάτω ή τα μεν ή τα δε, αρνούμαστε όμως να συστρατευτούμε για την επίτευξη της μίας ή της άλλης πρότασης.
Τουλάχιστον ώσπου να διατυπωθεί κάποια άλλη πρόταση.
Αν συμφωνούμε με κάποια από τις ήδη διατυπωμένες προτάσεις, τότε δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε για την συντομότερη επικράτησή της.
Αν δε συμφωνούμε με κάποια από αυτές, τότε προφανώς δεν πρέπει επ' ουδενί να επιθυμούμε και να επιδιώκουμε εξεγερσιακές καταστάσεις αλλά μάλλον να επιδιώκουμε αναζήτηση κάποιας άλλης προσφορότερης λύσης, ώστε να αγωνιστούμε γι' αυτήν.
Απλά είναι τα πράγματα.
Ανάλογα λοιπόν την προτιμότερη και την ορθολογικότερη λύση που έχει ο καθένας μας στο κεφάλι του, πρέπει να σκεφτεί με ποιους τρόπους μπορεί ως πολίτης να συνεισφέρει στην ανάδειξή της σε αυριανή πολιτική της χώρας.
Και ο καθένας κρίνει αν για τη λύση που επιδιώκει, χρειάζεται υπομονή, εξέγερση με ανατροπή της κυβέρνησης για να προκληθούν εκλογές ή ένοπλη επανάσταση για να ανατραπεί συνολικά το σύστημα.
Κάθε στόχος, άλλωστε, συμπεριλαμβάνει και τα πιθανά μέσα που απαιτούνται για την επίτευξή του.
Ας δούμε λοιπόν καθαρά ο καθένας μας, πέρα από συναισθηματισμούς, τί θέλουμε και με ποιον τρόπο θα το πετύχουμε.
Έτσι, θα διαπιστώσουμε πού αποσκοπούμε μέσω των κινητοποιήσεων, των διαδηλώσεων, των απεργιών, των εκλογών, των εξεγέρσεων κλπ.
Για να μην τα κάνουμε όλα αχταρμά στο κεφάλι μας.
Και βέβαια να δούμε σε κάθε περίπτωση η λύση που επιλέγουμε, πώς θα προέλθει.
Δηλαδή με ποιους φορείς οργάνωσης της ανατροπής, ποια μέσα ανατροπής, ποιες συνθήκες, ποιους στόχους και ποιο σχέδιο επόμενης μέρας, με ποιους φορείς στην οργάνωσή της κλπ.
Ας τα βρούμε αυτά ως άτομα και ως λαός και μετά μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.
Αλλά οργανωμένα, με σχέδιο και με φορείς.
Όχι χύμα κι "όποιον πάρει ο Χάρος"!
http://toixo-toixo.blogspot.gr
