Σε πείσμα της μικρόψυχης κι ελλειμματικής θεωρίας ότι η ιστορία είναι αποκλειστικά έργο των μαζών και ότι η εξέλιξη των κοινωνιών αντανακλά τη συλλογική τους ποιότητα, ο συγκλονιστικός βίος του μόνου Εθνάρχη του νέου Ελληνισμού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη δείχνει ανάγλυφα τις τρομακτικές δυνατότητες ενός μόνου, ολότελα διαφορετικού από τον περίγυρό του, αλλά ηθικά τεράστιου ανθρώπου.Ζώντας σε μια κοινωνία γεμάτη πάθη, ιδιοτέλειες, άνομα συμφέροντα, ο Κολοκοτρώνης αποστασιοποιήθηκε νωρίς από τον θλιβερό μέσον όρο της εποχής του, αφομοίωσε τα καλύτερα στοιχεία της Ελληνικότητας, πατάσσοντας αμείλικτα τα ταπεινά ένστικτα που ταλάνιζαν τους συμπατριώτες μας, μαθήτευσε σε Ευρωπαϊκούς στρατούς
κατανοώντας, αναλύοντας και αφομοιώνοντας τη σκέψη της δύσης, και απετέλεσε τιτάνια ηθική εξαίρεση, πρότυπο και συνείδηση του Ελληνισμού της εποχής του. Με την φωνή του μιλούσε η Εθνική Ψυχή. Η φωνή του ήταν η Φωνή του Γένους των Ελλήνων.
Μπόρεσε έτσι να αφυπνίσει και να κινητοποιήσει τις πανάρχαιες υπνώττουσες δυνάμεις της φυλής, να πολεμήσει ανειρήνευτα και να καταλύσει με αδάμαστο θάρρος και σκληρότητα τη βούληση, το μέγεθος και την υλική δύναμη μιας αδίστακτης και πανίσχυρης βαρβαρικής αυτοκρατορίας που εκτεινόταν από τον Δούναβη ως τις πηγές του Νείλου και από τον Περσικό κόλπο μέχρι την Τυνησία –μάλιστα δε δρώντας κι εναντίον της θέλησης της «Ιεράς Συμμαχίας» των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης.
«...Ο Κιουταχής είχε πάρει προσκυνοχάρτια,επάσχιζε να πάρει και ο Ιμπραήμης διά να τα στείλει εις την Κωνσταντινούπολιν, και όταν ή ο μινίστρος της Αγγλίας ή άλλης δυνάμεως εμεσίτευαν εις τον Σουλτάνον διά την Ελλάδα, να τους αποκριθεί : Ποιά Ελλάδα; Η Ελλάς είναι προσκυνημένη, και να τα προσκυνοχάρτια τους. Εκτός από μερικοί κακοί άνθρωποι, ιδού οι άλλοι επροσκύνησαν. Τότε αι Δυνάμεις δεν είχαν τίποτε να αποκριθούν, και ημείς εχανόμεθα...»
Το παραπάνω κείμενο που υπαγόρευσε ο Κολοκοτρώνης το 1836 στον διακεκριμένο λόγιο, αδέκαστο δικαστή και επαναστάτη Γεώργιο Τερτσέτη, αποτελεί εκλεκτή τροφή για σκέψη και για σύγκριση Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες. Ας συγκρίνουμε λοιπόν τα προσκυνοχάρτια που αναφέρει ο ήρως Εθνάρχης προγονός μας με τα μνημόνια των σημερινών ελληνόφωνων ραγιάδων πολιτικάντηδων, όταν η Πατρίδα αντιμετωπίζει κατ' αναλογίαν όμοια ή και περισσότερο δόλια αν και αφανέστερα προβλήματα.
Σήμερα στην «πονηρά» εποχή των σαθρών προσχημάτων του Διεθνούς «Δικαίου», που ελαστικότατα προσαρμόζεται στη μόνη πραγματικότητα: εκείνη του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων, ας θυμηθούμε πως έδιωξαν οι Έλληνες τους Τούρκους από την πατρίδα τους.
Γράφει ο Εθνάρχης μας: «Είδα τότε πως ότι κάμωμε, θα το κάμωμε μονάχοι και δεν έχομε ελπίδα καμία από τους ξένους».
Το πρώτο μάθημα της σοφίας του Γέρου είναι ότι τα έθνη είναι μόνα τους και δεν υπάρχουν διεθνείς φιλανθρωπικοί οργανισμοί που να χαρίζουν Ελευθερία! Το δεύτερο μάθημα του είναι αφιερωμένο στους Κυπρίους αδελφούς μας: Ο κατακτητής δεν φεύγει με αποφάσεις Διεθνών οργανισμών!
Η διχόνοια, η δολερή ελληνοβόρα δαιμόνισσα, συρρίκνωσε την εμβέλεια της Ελληνικής Επανάστασης, της ημίθεης Εθνεγερσίας των υπόδουλων Προγόνων μας. «Μέχρι την Κωνσταντινούπολη θα είχαμε φθάσει αν ήμασταν ενωμένοι», γράφει ο Γέρος του Μωριά. Έναν αιώνα μετά, πάλι η διχόνοια μεταξύ των ουτιδανών «ελληνόφωνων» πολιτικάντηδων κατέστρεψε και την πορεία προς τ’ όνειρο, τη Μικρασιατική εκστρατεία. Αυτά τα τρομακτικά κι εθνοκτόνα ιστορικά αποτυπώματα δυστυχώς όχι μόνον δεν διδάσκουν και φρονηματίζουν, αλλά δυστυχώς αγνοούνται, αποσιωπούνται κι επαναλαμβάνονται.
Λ.Δ.
