Έχουμε αναλύσει πολλές φορές τη μυθολογία, συνακόλουθα και την ΑΠΑΤΗ του δικομματισμού.
Θα θυμίσουμε κάποια ζητήματα για να δείξουμε τις ρηχές και απατηλές, αλλά και «πονηρές» αναλύσεις εκείνων, που επί χρόνια έπαιρναν ως κριτήριο των «αναλύσεών» τους το «δικομματισμό», γεγονός που τους έκανε να μην είναι σε θέση να δούνε μακρύτερα από τα πόδια τους…
Οι πιο φανατικοί εχθροί του «δικομματισμού», ήταν οι «αριστεροί» εκείνοι που λόγω της εκλογικής τους αλλοτρίωσης (εκλογικός κρετινισμός) δεν βλέπουν τίποτα άλλο παρά μόνο τις κοινοβουλευτικές σκιές της πραγματικότητας…
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τις πλέον «επίλεκτες» δυνάμεις που κατακεραύνωναν το «δικομματισμό». Όσο φυσικά ήταν στο 3-4%. Σήμερα που έχει γίνει ένας από τους πόλους του «δικομματισμού», λέει τα αντίθετα: Καλλιεργεί και προβάλλει το δικομματισμό».
Τσίπρας: «Μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής πόλωσης ανάμεσα στο δίπολο που εκφράζουν στη χώρα οι πολιτικές δυνάμεις με ξεκάθαρη τοποθέτηση τόσο πάνω στο Μνημόνιο όσο και πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογική αντίθεση Δεξιάς - Αριστεράς. Και αυτή η αντίθεση στη χώρα μας ήδη εκφράζεται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ»,
Δ. Παπαδημούλης: «οι εκλογές θα είναι ένα σκληρό ντέρμπι πολιτικά, πολωμένο ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βασικό δίλημμα θα είναι ή κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».
Πάμε τώρα ένα χρόνο πίσω: Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012.
Τότε οι Συριζαίοι, αλλά και όλοι οι «αναλυτές» κάθε «αριστερής» κοπής και χρώματος,ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΟΥΣΑΝ, διότι τα εκλογικά αποτελέσματα κατέγραφαν το ΘΑΝΑΤΟ του δικομματισμού: Τόσο «βαθυστόχαστες» αναλύσεις!!!
Επισημαίναμε τότε:
«Αν εγκλωβιστεί η λαϊκή ΟΡΓΗ στους καθεστωτικούς εκλογικούς
αγωγούς και δυστυχώς αυτό δείχνει το θυελλώδες φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε το καθεστώς όχι μόνο θα αναδιατάξει τις δυνάμεις του και θα αναπαλαιωθεί, αλλά μας περιμένουν ακόμα πιο μαύρες μέρες…».
Υπογραμμίζαμε ακόμα:
«Στο ολοκληρωτικό αδιέξοδο του καθεστώτος (που καταγράφουν τα εκλογικά αποτελέσματα) δεν υπάρχει το «ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ»: το εργατικό και λαϊκό κίνημα…
Έχει, λοιπόν, το καθεστώς πολλά περιθώρια να ξεπεράσει, έστω και προσωρινά, τα αδιέξοδά του και να αναπαλαιωθεί: Είτε με ανοικτά πραξικοπήματα, είτε με κυβερνήσεις «Συνασπισμού», είτε με κυβερνήσεις προσωπικοτήτων κ.λπ…».
Διαβάστε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6457
Επίσης στο άρθρο μας: «Εκλογές Ιουνίου 2012: Ο νέος φαύλος κύκλος του δικομματισμού (πρώτες εκτιμήσεις)», γράφαμε:
«Τα σημερινά εκλογικά αποτελέσματα επικυρώνουν και αυτά το κυβερνητικό αδιέξοδο, όχι ΑΠΟΛΥΤΑ (όπως στις 6 Μαΐου) αλλά ΣΧΕΤΙΚΑ: Τώρα έχει προβάλει ένας νέος φαύλος κύκλος ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗΣ του «δικομματισμού».
Συμπέρασμα το οποίο αποτελεί και ιστορικό αξίωμα: Μέσα από τις εκλογές (το βαρύ πυροβολικό της καθεστωτικής ΑΠΑΤΗΣ), όταν δεν υπάρχει ζωντανό, μαχητικό και οργανωμένο λαϊκό κίνημα, το καθεστώς βρίσκει λύσεις, αναπαλαιώνει τα φθαρμένα και σάπια υλικά του και ανοίγει νέους κύκλους δικομματικών παιχνιδιών…
Εγκλωβισμένη η λαϊκή οργή στην εκλογική σκακιέρα δεν κατεδαφίζει ΠΟΤΕ, απόλυτα και ριζικά, τους κυβερνητικούς πυλώνες του καθεστώτος, απλώς αναδιατάσσει τα πιόνια της σκακιέρας και δημιουργεί νέα αναπαλαιωμένα κυβερνητικά δίπολα του καθεστώτος.
Τα σημερινά εκλογικά αποτελέσματα δεν κατεδάφισαν, όπως το ΠΑΣΟΚ, και το έτερο κυβερνητικό σκέλος, τη ΝΔ. Αντίθετα της δώσανε παράταση ζωής και την έφεραν, πάλι, πρώτο κόμμα.
Αυτό που επικυρώσανε τα σημερινά εκλογικά αποτελέσματα ήταν ο τελεσίδικος θάνατος του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ του από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ αναπαλαιώθηκε μέσω ΣΥΡΙΖΑ και αντικαταστάθηκε απ’ αυτόν. Εδώ δεν άλλαξε, απλώς, ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Εδώ δεν έχουμε ένα παλιό ΠΑΣΟΚ, αυτό της ηρωικής περιόδου, εδώ έχουμε την αναπαλαίωση του πασοκισμού, αυτού του κυβερνητικού εκφυλισμού, της ολοκληρωτικής εξαχρείωσης και του δωσιλογισμού…».
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6518
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, το ίδιο βράδυ, όταν οι πάντες θριαμβολογούσαν για το «σπάσιμο» του «δικομματισμού», γράψαμε το άρθρο:
«Ο «Αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ «οδηγός» στην αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ»
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6456
Μεταξύ άλλων υπογραμμίζαμε ιδιαίτερα:
«Με τα σημερινά δεδομένα του λαϊκού κινήματος αυτή η εκλογική «ανατροπή» του πολιτικού σκηνικού οδηγεί στον εκλογικό κρετινισμό και στην Πίστη στα νέα πολιτικά σχήματα της εκλογικής ΑΠΑΤΗΣ.
Το κυριότερο και το χειρότερο από αυτά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ με ένα νέο πολιτικό έκτρωμα, παρασάγγας πίσω από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό-προβάλλεται και προβάλλεται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς σαν τη «δύναμη ανατροπής». Ουσιαστικά σαν τη δύναμη εκείνη που θα «ανανεώσει» (αναπαλαιώσει) τον κυβερνητικό πυλώνα του ΠΑΣΟΚ και τις ιστορικές του κληρονομιές (βενιζελισμός, Ένωση Κέντρου, κ.λπ), σαν τη δύναμη που θα ενώσει όλα τα «τεμάχια» και αποκόμματα του ΠΑΣΟΚ και της «αριστεράς», ΣΕ ένα νέο κυβερνητικό κόμμα…
Θα επαναληφθεί δηλαδή ο μεταδικτατορικός κύκλος όπου η Ένωση Κέντρου ξεψυχούσε και το ΠΑΣΟΚ αναπαλαίωνε το σκηνικό με την απορρόφηση της ‘Ενωσης Κέντρου και άλλων «αριστερών» και «δημοκρατικών» δυνάμεων…
Αυτός ο φαύλος κύκλος των εκλογικών «ανατροπών» και αναπαλαιώσεων διατρέχει σαν κόκκινη γραμμή την πολιτική μας ιστορία.
Αν παρατηρήσουμε την ιστορία θα διαπιστώσουμε τούτο: Ότι οι αναπαλαιώσεις της συντηρητικής παράταξης (Δεξιά) ήταν ισορροπημένες και με μικρότερους εσωτερικούς κραδασμούς, ενώ οι αναπαλαιώσεις στην «προοδευτική παράταξη» (στα καθαρόαιμα καπιταλιστικά κόμματα) ήταν επώδυνες «γέννες», περνούσαν μέσα από διασπάσεις του «προοδευτικού» χώρου…».
ΣΗΜΕΡΑ ο φαύλος κύκλος της νέας δικομματικής ΑΠΑΤΗΣ έχει φωτιστεί και προβάλλεται φανατικά και από εκείνους, που επίσης φανατικά, κτυπούσαν το «δικομματισμό»: Το ΣΥΡΙΖΑ.
Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί σε τίποτα. Το ίδιο δικομματικό σύνθημα του Ανδρέα διατυπώνει, αυτό των δύο αφηρημένων πόλων: Δεξιά-Αριστερά!!!
Αυτά για να δείξουμε το «βάθος», αλλά και την ΑΠΑΤΗ των καθεστωτικών κονδυλοφόρων περί «δικομματισμού», αλλά και των κονδυλοφόρων της «αριστεράς», οι οποίοι είναι διαποτισμένοι μέχρι το μεδούλι με το μικρόβιο του εκλογικού κρετινισμού…
ο Παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από άρθρο που γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2001, τότε που είχαμε το πρώτο εγχείρημα δημιουργίας κόμματος, μέσω της τηλεοπτικής εικόνας: Αβραμόπουλος
Περιέχεται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις»
Με άλλοθι τον "αριστερό" μύθο του δικομματισμού
ΚΑΠΟΙΟΙ, λοιπόν, με αριστερή, αντινεοφιλελεύθερη λεοντή άρχισαν ήδη να αποκαλύπτονται. Τους ακούσαμε να υποστηρίζουν ότι για τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας κύριος υπεύθυνος είναι ο δικομματισμός και αν ο Αβραμόπουλος τον “σπάσει” θα είναι τεράστια πρόοδος. Επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν ακόμα ανοικτά υπέρ του νέου κόμματος, μιλάνε πλαγίως με όπλο το μύθο του δικομματισμού.
Με το μύθο αυτό ταχυδακτυλουργικά αναστρέφουν την πραγματικότητα και επικαλύπτουν σκανδαλωδώς τα πραγματικά αίτια των κοινωνικών συμφορών που είναι η πειρατεία της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και η πολιτική έκφραση αυτής της πειρατείας: Ο νεοφιλελευθερισμός.
Η κρίση, η σήψη και η διαφθορά είναι ενδογενή νοσήματα του καπιταλιστικού συστήματος τα οποία γίνονται επιδημικά στο νεοφιλελευθερισμό. Όσο πιο ελεύθερη είναι η αγορά τόσο πιο πειρατική γίνεται και τόσο πιο επιδημικά τα νοσήματα της αποσύνθεσης.
Τι δηλαδή θα άλλαζε αν αντί για δύο μεγάλα νεοφιλελεύθερα κόμματα ήταν τρία ή περισσότερα; Πάλι κυρίαρχο κυβερνητικό σχήμα δεν θα ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και μάλιστα με το “δημοκρατικό” καμουφλάζ της συναίνεσης και συνεργασίας των κομμάτων;
Ο ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ είναι ένας μύθος εξαπάτησης, ακριβώς γιατί επικαλύπτει τον “μονοκομματισμό” των ιδεών, το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού. Και όταν αυτό το σύστημα του μονοθεϊσμού που εκφράζεται με δύο οργανωτικές κεφαλές για την εξαπάτηση των πολιτών φθείρεται σε μεγάλο βαθμό, “πλασάρεται” από το ίδιο το σύστημα ο μύθος της “εξυγίανσης” με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων για την αναπαλαίωση της απάτης.
Το ζητούμενο, όμως, μια αριστερής πολιτικής δεν είναι να περιστρέφεται γύρω από το μύθο του δικομματισμού, αλλά να αποκαλύπτει το μύθο και να προωθεί ένα εναλλακτικό σύστημα ιδεών και εξουσίας.
Το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει ενδυνάμωση εναλλακτικών προτάσεων και λύσεων που θα αμφισβητούν το μονοθεϊσμό του νεοφιλελευθερισμού, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς σε βάρος του μονοθεϊσμού και των διαφορετικών κομματικών κεφαλών του.
Δεν μπορεί, όμως, όσοι επικαλούνται τα κοινωνικά κινήματα και τους λαϊκούς αγώνες να συμβάλλουν σε αυτή την απάτη. Όσοι από αυτούς τους φωνασκούντες κατά του “εκσυγχρονισμού”, του νεοφιλελευθερισμού και της Νέας Τάξης το κάνουν είναι κάλπικοι παράδες και αριβίστες…
Ο δικομματισμός: “Αριστερός” μύθος
ΑΝ ΔΕΝ θέλουμε να τρεφόμαστε με μύθους θα αναγνωρίσουμε ότι ο δικομματισμός είναι το ντροπαλό ψευδώνυμο της εκλογικής απάτης και η σημαία ευκαιρίας του “αριστερού” καιροσκοπισμού.
Είναι η “αριστερά” που γέννησε αυτό το μύθο και τον αναπαράγει και σήμερα για να κρύψει την ουσία της πολιτικής της: Μιας πολιτικής που σταθερά επιδιώκει τη συμμετοχή της “αριστεράς” στην κυβερνητική διαχείριση του συστήματος της αγοράς, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού (η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι αποκαλυπτική).
ΟΤΑΝ η “αριστερά” βάλει κατά του δικομματισμού στην ουσία εγκαταλείπει τον αγώνα κατά του συστήματος και των κυρίαρχων ιδεών του, κατά του νεοφιλελευθερισμού και των “εκσυγχρονιστικών” του μεταμφιέσεων. Αυτό που ζητεί στην πραγματικότητα δεν είναι η ανατροπή του υπάρχοντος, αλλά ο εξωραϊσμός του.
Ζητεί όχι την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των κυρίαρχων νεοφιλελεύθερων ιδεών, αλλά τη συμμετοχή της στην κυβερνητική διαχείριση.
Σε αυτή τη λογική το “σπάσιμο” του δικομματισμού σημαίνει όχι ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων, αλλά κυβερνήσεις συνεργασίας πάνω στις κυρίαρχες ιδέες.
Η “ΑΡΙΣΤΕΡΑ” ενώ η ίδια δεν συνεργάζεται μεταξύ της για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας παράγει το μύθο του δικομματισμού, το μύθο δηλαδή της κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Έτσι προβάλει τον εαυτό της σαν τη “χρυσή εφεδρεία” του συστήματος.
Βεβαίως δολίως παρασιωπά την ιστορική εμπειρία. Τι λεει αυτή η εμπειρία; Ότι όταν η “αριστερά” συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας άνοιγαν διάπλατα οι δρόμοι της οπισθοδρόμησης και των ιστορικών και αιματοβαμμένων ηττών των λαϊκών κινημάτων.
Αλλά και η πρόσφατη ελληνική ιστορία διδάσκει. Τι έγινε μετά το 1989, το ιστορικό ορόσημο που έσπασε ο δικομματισμός και γέννησε το έκτρωμα της συγκυβέρνησης Τζανετάκη;
Όταν “σπάει” ο δικομματισμός όχι μόνο δε “σπάει” ο μονοθεϊσμός των κυρίαρχων ιδεών και δομών του συστήματος, αλλά η καπιταλιστική κυριαρχία ενισχύεται από τη “δημοκρατική επένδυση” της συνεργασίας. Στην επικάλυψη όλων αυτών συνίσταται ο μύθος του δικομματισμού.
Ιανουάριος 2001
http://www.resaltomag.gr/