Ευτυχώς που ο Φώτης Κουβέλης έφτιαξε την ΔΗΜΑΡ γιατί καταφέραμε επιτέλους να προσδιορίσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και της κυριαρχούσας άποψης που μέχρι πρότινος έμενε αβάπτιστο. Η παρουσία του λεγόμενου ΔΗΜΑΡισμού υπήρχε από την εποχή που το βαθύ λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ πάσχιζε να μεταβεί από το προσωποκεντρισμό του Ανδρέα Παπανδρέου στον “εκσυγχρονιστικό” σοσιαλισμό του Κώστα Σημίτη, αδυνατώντας όμως να απαλλαγεί από τους ψωμόλυσσες που δεν ξεκόλλαγαν από την εξουσία και το χρήμα.
Ο ΔΗΜΑΡισμός διακατέχεται από πολλές κοινωνικές εκφάνσεις που όλοι επέρριπταν αποκλειστικά στο όλον ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1990, λίγο πριν η ανθρωπότητα μπει στα μιλένια και ο κόσμος αποκτήσει σύνδεση ADSL και κινητά τηλέφωνα με οθόνες αφής.
Ο ΔΗΜΑρισμός είναι σχολή. Σαν να λέμε Αυριανισμός, αλλά με λιγότερα σάλια.
Τα ψευτοκουλτουριάρικα έντυπα, με ναυαρχίδα τα free press των Αθηνών και τον Πέτρο Κωστόπουλο, που έδιναν ένα αίσθημα απελευθερωμένου μικροαστισμού με γερές δόσεις ωχαδερφισμού, η πολιτική απάθεια και η “κόντρα για την κόντρα” σε οποιαδήποτε άποψη φαινόταν πολύ αριστερή για τα νέα σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα ενός εξαφανισμένου κοινωνικού κράτους, ήταν ΔΗΜΑΡισμός.
Η καταδίκη της αντίδρασης και η επίκληση στη νηφαλιότητα μέσα από -ιδιοτελέστατη- κριτική σκέψη βασισμένη στον “εξορθολογισμό” και το ξεκόλλημα τσιχλών από τα πεζοδρόμια της Αθήνας· ο θρήνος με τα ρεσώ στα παλιά νεοκλασσικά σινεμά που όλοι σνόμπαραν μόλις άνοιξε το παράνομο Mall· και η συλλογή οποιουδήποτε παλαιοαριστερού μετανιωμένου στοιχείου καταπίεσης του ατομικού του εγωισμού, είναι ΔΗΜΑΡισμός.
Η εμπορία μιας αέναης ψευδο-επαναστατικότητας μέσω μιας γενναίας απόπειρας λαϊκού ανοίγματος κι επαφής με την πλέμπα, συνοδευόμενα από ξινισμένες φάτσες, στολισμένες βιτρίνες άδειων καταστημάτων και ατελείωτες δόσεις αντισηπτικού υγρού χεριών, ποδιών και προσώπου, είναι ΔΗΜΑΡισμός.
Ο ατέρμονος “γυρολογισμός” με βαθιά στοιχεία αρπακολλιάς κι απλωμένου χεριού στο χρήμα, την εξουσία και κυρίως την προβολή -την ατελείωτη προβολή- ενός τάχα μου εναλλακτικού φιλελευθερισμού με αριστερή παρελθοντική πινελιά και βαθύτερο σκοπό το συναγωνισμό επιβίωσης με όλες τις παλαιοπολιτικές κατσαρίδες της Ελλάδας, είναι ΔΗΜΑΡισμός.
Η εξίσωση της αντίδρασης με το φασισμό, η αναγνώριση -στα όρια του χουλιγκανικού οπαδισμού- της θεωρίας των δύο άκρων, η κατακραυγή όλων των αντιπολιτευτικών πολιτικών με πρόσχημα την εθνική σταθερότητα, οι πολιτικές κωλοτούμπες μιας πορείας άσχετης με τη σημερινή πραγματικότητα και, φυσικά, ο ατελείωτος λόγος χωρίς κανένα απολύτως νόημα, είναι ΔΗΜΑΡισμός.
Η ΔΗΜΑΡ πήρε ότι “καλύτερο” από τους (νεο)φιλελεύθερους παλαιο-νεοδημοκράτες και τους λαϊκιστές παλαιο-πασόκους και του έδωσε υπόσταση. Πήρε όλα εκείνα τα ψευτοεπαναστατικά μορφώματα που κάποτε αποκαλούσαμε λογοτέχνες, ηθοποιούς, συγγραφείς, "τραγουδοποιούς", ακαδημαϊκούς και γενικά “ανθρώπους τους πνεύματος” -που από το 2004 και την πτώση Σημίτη - ΓΑΠ κυκλοφορούσαν αδέσποτοι από δω κι από κει- και τους έδωσε ένα νέο φιλόξενο σπίτι.
Ο κομπλεξισμός και το ψέμα, η κατασυκοφάντηση και η αλλοίωση της ιστορίας, η ισοπέδωση και η κρυφο-κουλτουριάρικα αμπαλαρισμένη νομιμοποίηση του φασισμού και η ατομική επιβίωση με θύμα τις ανθρώπινες ελευθερίες, απέκτησαν σάρκα και οστά με την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ.
Μπορεί, λοιπόν, ο Φώτης Κουβέλης να απέσυρε τους υπουργούς του και να απείλησε (;) τον Αντώνη Σαμαρά και την κυβέρνησή του, όμως η στήριξη του δεν θα είναι απλά σθεναρή, αλλά θα αποτελέσει και το εξω-κυβερνητικό άλλοθι μιας άκρως σκληρής και αφαιμακτικής πολιτικής για τη διετία 2013-2014. Προνόμιο πολύ ισχυρότερο από μια απλή αριστερή πινελιά των διορισμένων υπουργών που στήριξε ο Φώτης.
Αυτός είναι ο ΔΗΜΑΡισμός. Ένα φυσικό φαινόμενο που εκτινάχθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν η οικονομία πέθαινε και το χρήμα δεν έφτανε για μεγαλειώδεις πολιτικές παραστάσεις μέσα απ’ τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες.
Αν καλοπιάσει κανείς και την ίδια τη στάση του ΠΑΣΟΚ, κοιτίδα του λεγόμενου ΔΗΜΑΡισμού, θα καταλάβει ότι η στάση του Βενιζέλου να στηρίξει Σαμαρά τείνει περισσότερο προς την προ-εκσυγχρονιστική εποχή του κόμματος, παρά με την παρασιτικά συμβιωτική παρουσία του σύγχρονου ΔΗΜΑΡίτη. Η πασοκική αρχηγική δίψα για εξουσία ξεπερνά τη συλλογική δράση μιας κληρονομικής ασθένειας "υπεύθυνου εικονικού εξουσιασμού".
Γι’ αυτό και ο ΔΗΜΑΡιτισμός θα παραμείνει εδώ. Να ορίζει την πολιτική ατζέντα, τις καμπάνιες παραπληροφόρησης και το λεγόμενο “κοινωνικό αυτοματισμό” που ο μαζικός λαϊκός λήθαργος επιφέρει. Ακόμη κι αν ο Κουβέλης έχει στο τέλος την τύχη του Καρατζαφέρη.
http://polyfimos.blogspot.gr
