Ποιός τρέφει ακόμη αυταπάτες σε αυτή τη χώρα;Ακόμη κι ο πιό ανόητος και τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου μπορεί να μυριστεί την βρωμιά που παίζεται πίσω απο την πλάτη του.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι.Θα υποστηρίξουμε και θα υποστηρίζουμε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων,κάθε προσπάθεια,κάθε εκδήλωση ανυπακοής και αντίστασης ενάντια σε ό,τι σκοτώνει την ζωή μας.
Αρκεί να είναι μιά τίμια και ειλικρινής προσπάθεια που θα εναντιώνεται -στην παρούσα φάση- στο εγκληματικό πολιτικό καθεστώς που λυμαίνεται τη χώρα.
Και αυτή η προσπάθεια ΔΕΝ μπορεί να
καθοδηγείται απο κόμματα και καιροσκόπους πολιτικούς και μή.Αυτού του είδους τις λέρες τις τρώμε στη μάπα δεκαετίες.
Δέν μπορεί να καθοδηγείται γιατί αυτοί οι τύποι έχουν πολλάκις αποδείξει πως είναι καθοδηγούμενοι και εξαρτημένοι απο τις διεφθαρμένες παρατάξεις τους ή απο τα κόμματα εκείνα που δήθεν ενδιαφέρονται για το λαό.
Τα ανθρωπάκια αυτού του είδους που είναι νεκρά απο σαφείς και ξεκάθαρες κουβέντες,πόσο μάλλον απο αντρίκειες πράξεις θα πρέπει να ξέρουν πλέον πως τα περιθώρια στενεύουν.
Έτσι όπως βίαια τελείωσε το όνειρο του κομματικού και συνάμα πελατειακού υπάλληλου,έτσι θα τελειώσει και η προδοτική σχέση του κάθε εργατοπατέρα με τον απλό εργαζόμενο.
Το μόνο που μένει είναι να τους πετάξουμε με τις κλωτσιές,στη θάλασσα.
Παρέα με τους κομματάρχες και τα παράσιτα.Άλλωστε η ευθύνη που τους βαραίνει είναι εξίσου τεράστια.Καθώς αποτελούν το ανάχωμα της υπεράσπισης του διεφθαρμένου συστήματος και της διαιώνισής του.
Με άλλοθι την ιδιότητα του εργάτη ή του υπάλληλου.
Η αλήθεια είναι πως δέν περιμέναμε να ξεκινήσει η επανάσταση απο τους καθηγητές.Γιατί παρά την μεγάλη κινητοποίηση οι αφελείς δάσκαλοι στηρίχθηκαν στις εξαρτημένες ηγεσίες τους και ταυτόχρονα περίμεναν υποστήριξη απο τα συστημικά κόμματα.Δυστυχώς ή ευτυχώς πήρανε το μάθημά τους.Όπως το πήρανε και οι ναυτεργάτες,οι χαλυβουργοί,οι οδοκαθαριστές, οι των μαζικών μεταφορών,και ένα σωρό άλλοι.
Επομένως το φιάσκο και το πισωγύρισμα κυρίως της ΟΛΜΕ και λιγότερο των απο κάτω δέν αποτελεί έκπληξη.Έκπληξη θα αποτελούσε άν σύσσωμη η κοινωνία,γονείς και μαθητές στεκότανε δίπλα στους καθηγητές,να διεκδικήσουνε μιά καλύτερη παιδεία,ένα καλύτερο μέλλον για όλους εμάς που δέν είμαστε καθηγητές και όλοι μαζί να αφήσουνε και να αφήσουμε κατα μέρος τις προσωπικές μας επιδιώξεις.
Ναί αυτό θα ήτανε εκπληκτικό.Και μιά πραγματική βάση που θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να μεγαλώσει έν κίνημα απο τα κάτω αλληλεγγύης και αντίστασης.
Αντί αυτού όμως βρεθήκανε κάποιοι και εναντιώθηκαν,όπως εναντιώθηκαν και στους ναυτεργάτες,γιατί τα πλοία ήταν δεμένα και θα ματαιώνανε τις διακοπές τους.
Όπως με τους σκουπιδιάρηδες γιατί οι Έλληνες κρατάνε πεντακάθαρες τις πόλεις και τις παραλίες τους.
Ή με τα τράμ και τα λεωφορεία για να προλάβουνε να πάνε στην μίζερη δουλειά τους.
Περάσανε πιά τα χρόνια που οι απεργίες,ναί εκείνες οι γελοίες απεργίες των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ που γινόντουσαν για να πιέζεται η πράσινη ή η μπλέ κυβέρνηση και να μοιράζονται οι μίζες εκατέρωθεν.
Πλέον οι κινητοποιήσεις που θα γίνονται απο εδώ και πέρα δέν θα έχουν να κάνουν με την διεκδίκηση προνομίων.
Θα έχουν να κάνουν με την εξασφάλιση των απαραίτητων για επιβίωση.Και μέσα σε οδυνηρές για όλους μας συνθήκες.
Γι’αυτό καλό θα είναι να πάψουν ορισμένοι να ασκούν κριτική που στοχεύει σε λάθος ζητούμενο και προσφέρει άλλοθι στο καθεστώς.
Γι’αυτό και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει ΜΟΝΟΙ τους να μοιραστούνε έναν κοινό αγώνα ζωής και θανάτου με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη και απελευθέρωση.
Χωρίς ηγεσίες εξαρτημένες και προδοτικές συνδικαλιστικές κλίκες.
Γιατί ο αγώνας που πρέπει να δοθεί και θα δοθεί,θα είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και σε αυτούς που θα είναι μιά ζωή κομπάρσοι και κολαούζοι στα ανθρωπάκια που μας κυβερνάνε.
Και αυτό αφορά όλους εμάς εκτός απο αυτούς τους ρουφιάνους που μιά ζωή σκύβουν το κεφάλι στον ισχυρό και προδίδουν τον αδύναμο.
Και οι τελευταίοι θα έχουνε την τύχη που τους αρμόζει.
