Αρθρογράφος: Χρήστος Κυργιάκης
Και το έργο ξαναπαίζεται, με την ίδια ιστορία αλλά διαφορετικούς ηθοποιούς και σκηνικά.
Όταν οι ναυτεργάτες ανακοινώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό και εθνικό συμφέρον.
Τα τρόφιμα κινδυνεύουν να μείνουν απούλητα στην Κρήτη και αλλού, ελλοχεύει ο κίνδυνος να σαπίσουν στα τελάρα και να απειληθεί η δημόσια υγεία.
Ο τουρισμός, η μεγαλύτερη βιομηχανία της χώρας, φτάνει ένα βήμα πριν τον γκρεμό και η εθνική μας οικονομία δέχεται σοβαρό πλήγμα.
Οι ταξιδιώτες εξαγριώνονται καθώς δεν μπορούν να ταξιδέψουν στον προορισμό τους.
Οι εφοπλιστές απειλούν ότι «δεν βγαίνουν» και μαζί με ολόκληρη την «κοινωνία» ζητούν από την κυβέρνηση να κρατήσει υπεύθυνη στάση και να λάβει άμεσα μέτρα.
Τα αντανακλαστικά των δικαστικών λειτουργών χτυπάνε κόκκινο και πριν προλάβει να τελειώσει η ανακοίνωση περί απεργίας, έχει ήδη κηρυχθεί, παράνομη και καταχρηστική, βλαπτική για το δημόσιο και εθνικό συμφέρον.
Τελικά, οι ναυτεργάτες αποδεικνύεται ότι είναι τόσο απαραίτητοι και χρήσιμοι για το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Μόνο που όλο το προηγούμενο διάστημα μέχρι την ανακοίνωση της απεργίας κανένας δεν τους το αναγνώρισε. Κανένας δεν νοιάστηκε αν έχουν 6 μήνες απλήρωτοι ή αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Ούτε η κοινωνία ούτε οι εφοπλιστές ούτε η κυβέρνηση ούτε φυσικά οι τιμητές Τρεμοπρετεντερηδοτσίμηδες. Το αντίθετο μάλιστα.
Όταν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ ανακοινώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό και εθνικό συμφέρον.
Τα σκουπίδια στους κάδους αποτελούν εστίες μόλυνσης επικίνδυνης για τη δημόσια υγεία.
Οι δημότες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, να βγάλουν τα χαρτιά τους, τα πιστοποιητικά τους με ορατό το ενδεχόμενο να χάσουν τις ημερομηνίες υποβολής τους στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Φορείς διάφοροι ευαισθητοποιούνται, επιστημονικοί σύλλογοι αναλύουν τις επιπτώσεις από την έκθεση των σκουπιδιών στον ήλιο ή τη βροχή.
Οι δικαστικοί καταρρίπτουν το μύθο της αργοπορίας στην εκδίκαση των δικαστικών υποθέσεων και οι τηλεοπτικοί μαντατοφόροι ανακοινώνουν στα πλήθη τη γνωστή κήρυξη της απεργίας ως παράνομη, καταχρηστική και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Τελικά, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ αποδεικνύεται ότι είναι τόσο απαραίτητοι και χρήσιμοι για το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. Μόνο που όλο το προηγούμενο διάστημα μέχρι την ανακοίνωση της απεργίας, τεμπέληδες τους ανέβαζαν, λουφαδόρους τους κατέβαζαν. Κανένας δεν νοιάστηκε αν απολύονται, αν δουλεύουν με τρίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις ή αν ο μισθός τους έχει εξαφανιστεί. Ούτε η κοινωνία, ούτε η κυβέρνηση ούτε φυσικά οι τιμητές Ευαγγελοπορτοσαλτομπάμπηδες.
Όταν οι εκπαιδευτικοί ανακοινώνουν το ενδεχόμενο μιας απεργιακής κινητοποίησης στην περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων παίζουν με την αγωνία και την ψυχολογία των μαθητών.
Οι κόποι μιας χρονιάς κρέμονται από μία κλωστή. Οι εκπαιδευτικοί «χρησιμοποιούν» τους μαθητές για να σώσουν το τομάρι τους και να γλυτώσουν την αύξηση του ωραρίου τους επειδή έχουν μάθει να μην δουλεύουν.
Οι δικαστικοί επιβεβαιώνουν τον τίτλο των «ακοίμητων δημόσιων λειτουργών» και η κυβέρνηση διατάσσει και επιτάσσει.
Οι Ψυχαρομπόμπολες στήνουν ηλεκτρονικά ψυχογραφήματα της κοινής γνώμης γιατί αγαπούν τους μαθητές, αγαπούν το δημόσιο σχολείο, αγαπούν τους γονείς όπως έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Πλήττονται, λοιπόν οι παραγωγοί, από μια απεργία των ναυτεργατών.
Δεν πλήττονται όμως οι παραγωγοί όταν οι μεσάζοντες και οι διάφοροι επιτήδειοι, αγοράζουν κοψοχρονιάς τα προϊόντα τους και οι καταναλωτές τα πληρώνουν χρυσάφι.
Πλήττεται και ο τουρισμός επίσης λόγω της ταλαιπωρίας που υφίστανται οι τουρίστες.
Δεν πλήττεται όμως ο τουρισμός όταν στα περισσότερα νησιά τα κέντρα υγείας και τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, ούτε όταν οι τουρίστες πληρώνουν μια ντοματοσαλάτα με λίγη φέτα λες και έφαγαν χαβιάρι.
Κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών μας από τα σκουπίδια στους κάδους.
Δεν κινδυνεύει όμως η υγεία εκείνων των πολιτών που τα τελευταία χρόνια τρώνε μόνο τα αποφάγια που βρίσκουν στα σκουπίδια. Αυτό είναι απλώς «τραγικό», ούτε παράνομο είναι ούτε καταχρηστικό.
Δεν κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών που τα τελευταία χρόνια κόβουν τα φάρμακα, τις εξετάσεις και τις επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία, επειδή δεν έχουν να πληρώσουν. Αυτό είναι απλώς «τραγικό», ούτε επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία είναι ούτε παράνομο.
Δεν κινδυνεύει η υγεία των συμπολιτών που τα τελευταία χρόνια δουλεύουν όλο και περισσότερο αλλά πληρώνονται όλο και λιγότερο.
Ούτε η υγεία εκείνων των συμπολιτών που πέφτουν τα τελευταία χρόνια σε βαριά κατάθλιψη, κινδυνεύει. Αυτό είναι απλώς «λυπηρό», αλλά, αναγκαίο κακό. Παράπλευρες απώλειες.
Δεν έχουν δικαίωμα οι εκπαιδευτικοί να παίζουν με την αγωνία, την ανασφάλεια και το μέλλον των μαθητών που καλούνται να δώσουν πανελλαδικές.
Έχουν όμως δικαίωμα οι κυβερνήσεις να παίζουν με την υγεία των
υποσιτισμένων μαθητών που ζαλίζονται σαν τα κοτόπουλα, έχουν δικαίωμα να παίζουν με την ανασφάλεια των νέων όταν τους ανοίγουν το δρόμο της ανεργίας και της φτηνής εργασίας.
Έχουν, επίσης, το δικαίωμα οι κυβερνήσεις να στερούν τις σπουδές από τα παιδιά που θα πετύχουν αλλά δεν θα μπορούν να φύγουν μακριά από τα σπίτια τους.
Έχουν το δικαίωμα οι κυβερνήσεις να παίζουν με την αγωνία και το μέλλον των μαθητών όταν τους μοιράζουν φωτοτυπίες αντί για βιβλία, όταν τους στοιβάζουν σε πολυάριθμα τμήματα, όταν τους κλείνουν τα σχολεία και τους στέλνουν σε διπλανούς δήμους και χωριά και όταν βλέπουν να καλύπτονται τα κενά των καθηγητών τους ακόμα και το μήνα Μάρτιο.
Έχουν το δικαίωμα οι κυβερνήσεις και όλοι όσοι εμπλέκονται με την αναγωγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε προετοιμασία-προπόνηση αλόγων σε μία κούρσα που νικητές έχει μόνο όσους «ποντάρουν» σ’ αυτά.
Έχουν, τέλος, το δικαίωμα να σκοτώνουν το πνεύμα του σχολικού βιβλίου και στη θέση του να βάζουν το πνεύμα του ανταγωνισμού των φροντιστηρίων και των ασκήσεων των βοηθημάτων. Ξέρετε, υπάρχουν βιβλία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από φοιτητές και από μαθητές. Ο νοών νοείτω.
Αν εξαιρέσουμε τους γονείς, υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από τον εκπαιδευτικό, που περνάει περισσότερο χρόνο με τους μαθητές;
Υπάρχει κανείς άλλος που να ζει και να αναπνέει καθημερινά τις αγωνίες, τα όνειρα, την ανασφάλεια και την οργή αυτών των παιδιών.
Υπάρχει κανείς άλλος που να νιώθει, εκτός των γονιών, μεγαλύτερο ψυχολογικό βάρος στο ενδεχόμενο μιας απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις;
Με ποιο δικαίωμα εμφανίζεται ο Μπάμπης, ο Άρης, ο Γιάννης ή η Όλγα, να πονάνε περισσότερο από εμάς, για τους μαθητές που κινδυνεύουν να μη δώσουν πανελλαδικές; Μήπως πέρασαν έστω και ένα λεπτό μαζί τους; Να κάνουν κριτική; Ναι! Όση θέλουν. Όχι όμως να ισχυρίζονται πως εμείς είμαστε αυτοί που νοιάζονται λιγότερο από όλους για το τι θα γίνει τελικά. Αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ, χωρίς να έχω τη δυνατότητα να το αποτρέψω, είναι το υποκριτικό και όψιμο ενδιαφέρον, όλων όσων το προηγούμενο διάστημα είτε δεν έκαναν κάτι για να περισώσουν τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση είτε έκαναν ότι μπορούσαν για να την υποσκάψουν μέχρι να τη δουν να καταρρέει.
Διαβάζοντας τα πρακτικά της τελευταίας συνεδρίασης του ΔΣ της ΟΛΜΕ, αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ σε ορισμένα σημεία.
Το πρώτο έχει να κάνει με την πρόταση της ΔΑΚΕ για στήσιμο κάλπης σε κάθε γενική συνέλευση με σκοπό να πάρουν θέση οι συνάδελφοι, ψηφίζοντας μυστικά, για το αν συμφωνούν ή όχι με την απεργία στις εξετάσεις.
Έτσι, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα μετατραπούν αυτόματα, χωρίς να χρειάζεται να ψηφιστεί κανένας νόμος, σε μικρά εργασιακά κοινοβούλια όπου ο συμμετοχή των συναδέλφων θα εξαντλείται στο «δημοκρατικό δικαίωμα» της ψήφου και στη λογική της ανάθεσης σ’ αυτούς που «ξέρουν» τα συνδικαλιστικά κόλπα και που «γνωρίζουν» πρόσωπα και καταστάσεις. Η λογική της όποιας διεκδίκησης της όποιας αντίδρασης και η πρόθεση για μαζικές κινητοποιήσεις θα πνίγεται στο επιχείρημα της «δημοκρατικά» ειλημμένης απόφασης.
Το έργο, στη μεγέθυνσή του, το βλέπουμε να διαδραματίζεται δεκαετίες τώρα στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Με τη βοήθεια, των «δημοκρατικά», εκλεγμένων κυβερνήσεων και στο όνομα όσων άσκησαν το δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Το επιχείρημα: «να μην τους ψηφίζατε», δεν δίνει απάντηση στο πώς γίνεται οι κυβερνώντες άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά, παρά μόνο, παραπέμπει τη λύση στην επόμενη εκλογική διαδικασία.
Μια τέτοια πρακτική, κατά τη γνώμη μου, κουβαλάει, από την πίσω πόρτα, την ταφόπλακα του ήδη ταλαιπωρημένου και απαξιωμένου συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι γενικές συνελεύσεις που μπορούν, υπό κατάλληλες προϋποθέσεις, να αποτελέσουν την προωθητική δύναμη του κινήματος, κάνοντας τον καθένα μας ενεργό υποκείμενο στο χώρο του και όχι απαθή θεατή, θα πνιγούν από ασφυξία στις κάλπες της ανάθεσης, της διεκπεραίωσης και της εξάντλησης της συμμετοχής μας μέχρι το ρίξιμο της ψήφου.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με την προκήρυξη της απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Αν πω ότι όσα γράφω, τα γράφω απαλλαγμένος από το ψυχολογικό βάρος που δημιουργούν οι ιδιαίτερες συνθήκες των πανελλαδικών, θα έχω πει ψέματα.
Αυτός είναι και ο λόγος που μια απόφαση για απεργία μέσα στις εξετάσεις πρέπει να είναι το αποτέλεσμα που θα πληροί κάποιες προϋποθέσεις, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σοβαρές. Η έλλειψη αυτών των προϋποθέσεων σε συνδυασμό με την απόφαση για απεργία, νομίζω θα μας πάει πολύ πίσω.
Βασική προϋπόθεση είναι η σωστή προετοιμασία και η μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις έτσι ώστε η όποια απόφαση να εκφράζει τη θέληση όλων των ενεργών συναδέλφων και όλων όσων θέλουν να συμμετέχουν τόσο στη λήψη όσο και στην υλοποίηση των αποφάσεων αναλαμβάνοντας και το αντίστοιχο κόστος.
Αποφάσεις που θα παρθούν μόνο από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ έρχονται ενάντια στην ίδια την ουσία που πρεσβεύει το συνδικαλιστικό κίνημα, είτε είναι υπέρ είτε είναι κατά της απεργίας. Ο λόγος είναι απλός και γνωστός. Οι αποφάσεις αυτές θα καταρρεύσουν στην πράξη αφού δεν θα στηριχτούν στην υλοποίησή τους από τους συναδέλφους.
Προϋπόθεση, επίσης, αποτελεί και η απάντηση σε κάποια ζητήματα που φαίνονται πιο απλά, έχουν όμως μεγάλη σημασία.
Πώς αντιμετωπίζεται το ενδεχόμενο της επίταξης;
Πώς θα οργανώσουμε τις συμμαχίες με άλλους κλάδους εργαζομένων που αντιμετωπίζουν, στην παρούσα φάση, τα ίδια προβλήματα με μας; Μπορούμε να πάμε σε μια τέτοια μάχη χωρίς συμμάχους;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπαίνουν, καλοπροαίρετα, προς σκέψη και συζήτηση περιμένοντας τόσο την τελική πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ, όσο και τις ενδεχόμενες γενικές συνελεύσεις που θα ακολουθήσουν.
Αυτά…
http://www.alfavita.gr