«Το ΑΚΕΛ είναι βαθιά συντηρητικό κόμμα. Δεν θα έπαιρνε αρνητική θέση απέναντι στο Μνημόνιο και ακραία θέση στο ζήτημα του νομίσματος αν δεν υπήρχε στην ηγεσία του η βεβαιότητα ότι τα κουκιά στη Βουλή βγαίνουν». Αυτή τη δήλωση πολιτικού παράγοντα της Λευκωσίας επικαλούνταν τα «Νέα», ένα 24ωρο πριν την (υποτιθέμενη) κρίσιμη συνεδρίαση της κυπριακής Βουλής για τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο που τη συνοδεύει.Ετσι και έγινε. Το υποτιθέμενο θρίλερ υπήρξε μόνο στις σελίδες των εφημερίδων και στο στόμα διάφορων σχολιαστών που έχουν ως καθήκον να μεγαλοποιούν το ασήμαντο. Η κυβερνητική πλειοψηφία ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ ψήφισε συντεταγμένα υπέρ της δανειακής σύμβασης και του Μνημόνιου. Απόλυτα συντεταγμένα. Με την ψήφο ακόμη και του Ν. Παπαδόπουλου, που υποτίθεται ότι σηκώνει τις παντιέρες ενός αντιμνημονιακού ανένδοτου, φιλοδοξώντας να αναδειχτεί κάποτε στην προεδρία της Κύπρου, όπως ο πατέρας του. Μια μέρα πριν την ψηφοφορία, με τα «κουκιά» καταμετρημένα ατύπως, αποφάσισε να περάσει και η ΕΔΕΚ με την πλευρά του «όχι», για να μην αφήσει το ΑΚΕΛ να της λεηλατήσει το εκλογικό ακροατήριο.
Μαντεύουμε τον αντίλογο: όποια και να είναι τα κίνητρά του, είναι γεγονός ότι το ΑΚΕΛ δημοσιοποίησε πολιτική πρόταση για «συντεταγμένη έξοδο» της Κύπρου από την Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια πρόταση γραμμένη στο πόδι από τον Κ. Λαπαβίτσα, έναν αστό οικονομολόγο που χρόνια τώρα αμφισβητεί το ευρώ (τυχαία νομίζετε εργάζεται στη Βρετανία;), χωρίς να αμφισβητεί στο ελάχιστο τον καπιταλισμό και την ΕΕ. Αυτή η εσπευσμένα δημοσιευθείσα πρόταση ήταν το απαραίτητο «ντεσού», για να μπορέσει το ΑΚΕΛ να πείσει ότι αποτελεί «αντιμνημονιακή» δύναμη και να ξεπλύνει η υπό τον Αντρο Κυπριανού ηγεσία του τις αμαρτίες της διακυβέρνησης Χριστόφια. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ κάνει στο παραπέντε μια θεαματική κωλοτούμπα. Κάπως έτσι μετατράπηκε (με γενικό γραμματέα τον Χριστόφια τότε), σαν σήμερα πριν μερικά χρόνια, από ένθερμος θιασώτης του «ναι» στο σχέδιο Ανάν σε θιασώτη του «όχι», όταν διαπίστωσε ότι ο εθνικιστής Τάσσος Παπαδόπουλος του λεηλατούσε την εκλογική βάση.
Το ΑΚΕΛ είναι όντως ένα συντηρητικό, ένα αστικό κόμμα εξουσίας. Κυβέρνησε με τον Χριστόφια την Κύπρο χωρίς ν' αμφισβητήσει τα συμφέροντα της κυπριακής αστικής τάξης και τον ευρωενωσίτικο προσανατολισμό της Κύπρου. Διαπραγματεύθηκε με την τρόικα το Μνημόνιο και ψήφισε μέσα σε μια νύχτα 25 μνημονιακούς νόμους, με αντιλαϊκό και αντεργατικό περιεχόμενο. Και στήριξε τον Αναστασιάδη στον τελικό γύρο της «διαπραγμάτευσης» με το Eurogroup, αποφεύγοντας οποιαδήποτε ρήξη με την πολιτική βάσει της οποίας γινόταν η «διαπραγμάτευση». Ο Αναστασιάδης έφυγε για τις Βρυξέλλες έχοντας στο χαρτοφύλακά του ομόφωνη στήριξη από το λεγόμενο εθνικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν οι αρχηγοί όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων της Κύπρου.
Αν ήθελε το ΑΚΕΛ να σαμποτάρει τη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο και να οδηγήσει την Κύπρο εκτός Ευρωζώνης, θα το έκανε πριν τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν κυβερνούσε την Κύπρο με τον Χριστόφια. Θα το επιχειρούσε (με λαϊκές κινητοποιήσεις και κοινοβουλευτικά μέσα) πριν τη συμφωνία με το Eurogroup. Τότε παιζόταν το παιχνίδι και όχι τώρα, που έγινε απλώς μια τυπική ψηφοφορία στη Βουλή και μάλιστα ενώ τα κοινοβούλια της Γερμανίας και άλλων χωρών είχαν ήδη εγκρίνει τη συμφωνία του Eurogroup! Τα «κουκιά» ήταν μετρημένα, η κυβέρνηση Αναστασιάδη είχε κοινοβουλευτική πλειοψηφία (με «μαξιλάρι» μια ψήφο από το ΕΥΡΟΚΟ, του οποίου οι δύο βουλευτές μοιράστηκαν), οπότε και το ΑΚΕΛ είχε τη δυνατότητα να κάνει ανέξοδα το αντιπολιτευτικό του «κομμάτι», για να μειώσει κάπως τη φθορά που υπέστη τα χρόνια που κυβερνούσε. Κάνει, δηλαδή, το ΑΚΕΛ το ίδιο με αυτό που έκανε ο Σαμαράς από το 2010 μέχρι το 2012, αλλά με αντίστροφη φορά: «αντιμνημονιακοί» όσο είμαστε στην αντιπολίτευση, «μνημονιακοί» όταν είμαστε στην κυβέρνηση.
Υπάρχει, όμως, και κάτι ουσιαστικότερο, πέρα από το στενό εκλογικό συμφέρον του ΑΚΕΛ. Είναι το συμφέρον της κυπριακής αστικής τάξης, που βρίσκεται κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο, καθώς βλέπει ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρωζώνης (και Γερμανία και Γαλλία και οι σύμμαχοί τους) θέλουν να της αφαιρέσουν το καθεστώς «φορολογικού παράδεισου», που αποτελεί τη βασική μορφή καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας γι' αυτή την παρασιτική αστική τάξη. Χρειάζεται η κυπριακή αστική τάξη μια ισχυρή «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση, ως έσχατο διαπραγματευτικό χαρτί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρωζώνης, αλλά και για να κρατάει ζωντανή μια εναλλακτική λύση (μέσα στην ΕΕ – έξω από την Ευρωζώνη), στην περίπτωση που δε θα υπάρχει άλλη επιλογή για τον κυπριακό καπιταλισμό. Χρόνια στο παζάρι των παζαρεμάτων με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (από την εποχή της βρετανικής αποικιοκρατίας ακόμη), το αστικό πολιτικό σύστημα της Κύπρου διέπεται από το δόγμα «ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα». Γι' αυτό και στο νησί λειτουργεί μόνιμα το «εθνικό συμβούλιο», στο οποίο κλείνονται οι διακομματικές συμφωνίες για το χειρισμό όλων των σοβαρών θεμάτων.
ΥΓ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει για δεύτερη φορά τον πολιτικό του τυχοδιωκτισμό, έτσι όπως εκφράστηκε με την εμπλοκή του στις κυπριακές εξελίξεις. Την περίοδο του κάλπικου «όχι», που κράτησε μόλις μια βδομάδα, το έκανε σημαία του, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει εναλλακτική λύση σκληρής διαπραγμάτευσης εντός της Ευρωζώνης. Τώρα, το ΑΚΕΛ έρχεται και υποστηρίζει πως δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική λύση εντός της Ευρωζώνης, αδειάζοντας για δεύτερη φορά τους «συντρόφους» της Κουμουνδούρου και παραδίδοντάς τους βορά στην πολεμική του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη (και του Αλαβάνου, βεβαίως, βεβαίως, που υποστηρίζει εδώ και καιρό αυτά που υποστηρίζει τώρα το ΑΚΕΛ). Μια πολεμική η οποία ευκρινέστατα άρχισε ήδη να καταγράφεται στις σελίδες του ελληνικού αστικού Τύπου: «Το ΚΚΕ εντίμως υποστηρίζει πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση εντός της Ευρωζώνης και ζητά την αποχώρηση και από την ΕΕ. Το ΑΚΕΛ, μετά τη δραματική εμπειρία της Κύπρου, διαπίστωσε ότι δεν μπορείς να βάλεις όρους στους δανειστές και προτείνει την αποχώρηση από την Ευρωζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκρίνεται ότι μπορεί να βάλει όρους στους δανειστές, στρατηγική του όμως είναι η επάνοδος στη δραχμή, γιατί όπως αποδείχτηκε τους όρους τους βάζουν αυτοί που σε δανείζουν». Τι δυνατότητες ελιγμού έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κατάσταση που διαμορφώθηκε; Πολύ λίγες. Η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι στις προθέσεις του, το ότι θα υποταχτεί στους δανειστές (όπως έκαναν ο Σαμαράς με τον Κουβέλη) δε θέλει να το παραδεχτεί, ενώ και το βασικό του ιδεολόγημα, η «σκληρή διαπραγμάτευση» έχει καταρρεύσει.
φωτο:www.wiggler.gr
http://www.eksegersi.gr/