του συνεργάτη μας Διομήδη ΚαλλιφωνίτηΜε αφορμή τις πρόσφατες αποφάσεις της κυβέρνησης για αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, που συνεπάγεται άμεσες απολύσεις τουλάχιστον 10000 αναπληρωτών και ιδιωτικών εκπαιδευτικών και υποχρεωτικές μετακινήσεις έως και απολύσεις 5000-10000 μόνιμων καθηγητών τους επόμενους μήνες, θα περίμενε κανείς από το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών να καταθέσει άμεσα μια αγωνιστική πρόταση απόκρουσης αυτών των κυβερνητικών σχεδίων.
Αντί αυτού είδαμε πρωτοφανείς για το κομμουνιστικό κόμμα πρακτικές και λογικές.
Καταρχήν, παρόλο που η δυσάρεστη αυτή εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, δεν υπήρξε από τις προηγούμενες μέρες μια κεντρική αγωνιστική πρόταση με ολοκληρωμένο σκεπτικό, για να ζυμωθεί στο χώρο των εκπαιδευτικών. Όπως μάθαμε από τις συζητήσεις με τους συντρόφους του ΠΑΜΕ η στάση που προτεινόταν από την κατά τόπους καθοδήγηση να κρατήσουν τα μέλη του ΠΑΜΕ στα Δ.Σ. και στις συζητήσεις με τους συναδέλφους ήταν η εξής:
α) αναμονή της πρότασης που θα καταθέσει η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και τότε συγκεκριμενοποίηση της δικής μας πρότασης.
β) καταγγελία των άλλων παρατάξεων για τυχοδιωκτισμό, για την προηγούμενη στάση τους και ότι οι αγωνιστικές προτάσεις που καταθέτουν είναι για ξεκάρφωμα και έχουν σκοπό να τις αξιοποιήσουν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τις ίδιες.
γ) η λύση δεν μπορεί να είναι κλαδική, άρα απαιτείται γενικότερη κινητοποίηση. Με τη λογική αυτή συζητάμε κινητοποιήσεις (άκουσον άκουσον) από το Σεπτέμβρη μαζί με τους δασκάλους και άλλους κλάδους, για να είναι καλύτερα προετοιμασμένες.
δ) δεν είναι σωστή η απεργία μέσα στις εξετάσεις γιατί θα δημιουργήσει πρόβλημα στους μαθητές και άρα θα έρθουμε σε αντιπαράθεση με τους μαθητές, τους γονείς τους και το σύνολο της κοινωνίας (λες και υπάρχει απεργία που δε δημιουργεί προβλήματα ή γίνεται για να μη δημιουργήσει προβλήματα)
ε) αν η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ προτείνει απεργία μέσα στις εξετάσεις εμείς μάλλον θα τη στηρίξουμε.
Η συνέχεια όμως ήταν ακόμα πιο απογοητευτική. Η πρόταση και η στάση του ΠΑΜΕ στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ ήταν η εξής:
α) 48ωρη απεργία στις 14 και 15 του Μάη.
β) Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στις 15 του Μάη για να αποφασίσουν οι συνάδελφοι από τα κάτω τη μορφή και την ένταση των κινητοποιήσεων.
β) Καταγγελία των άλλων παρατάξεων ότι με την πρόταση για απεργία μέσα στις εξετάσεις
1. επιχειρούν να φέρουν τον κλάδο σε αντίθεση με τους μαθητές, τους γονείς και με το σύνολο της κοινωνίας.
2. προσπαθούν να εκμεταλλευθούν εκλογικά το πρόβλημα, καθώς ο κλάδος βρίσκεται εν μέσω εκλογών για την ομοσπονδία.
3. αποπροσανατολίζουν τους συναδέλφους σε σχέση με το κύριο, που είναι η επιχειρούμενη αξιολόγηση και ολοκληρωτική χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, που θα αλλάξει δραματικά το σχολείο και τις εργασιακές σχέσεις προς όφελος της οικονομίας της αγοράς.
4. ρίχνουν νερό στο μύλο των σχεδιασμών της κυβέρνησης, η οποία θέλει μια απεργία των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις, γιατί έτσι θα καταφέρει να τους απομονώσει στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού και νομιμοποιημένη θα προχωρήσει σε πολιτική επιστράτευση, που θα ρίξει το ηθικό των συναδέλφων και θα καθηλώσει αγωνιστικά τον κλάδο για πολλούς μήνες ή και χρόνια.
5. Με την πρόταση για απεργία μέσα στις εξετάσεις εκφυλίζουν το κίνημα.
Με αφορμή τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ότι η στάση του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι τουλάχιστον φοβική ή ακόμα και τυχοδιωκτική.
Θυμίζει πρακτικές του ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ., του Συνασπισμού ή ακόμα και των αριστερίστικων κομμάτων, τα οποία κόμματα περίμεναν πρώτα το ΚΚΕ να διαμορφώσει αγωνιστική πρόταση και μετά τοποθετούνταν τα ίδια.
Δείχνει ξέκομμα από τις μάζες, ουσιαστικό φόβο απέναντι στις κινητοποιήσεις που κυριαρχούν άλλες δυνάμεις και στοιχεία γραφειοκρατικής θεώρησης της κινηματικής-επαναστατικής διαδικασίας, ενώ στην πράξη φαίνεται να ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης, αφού παραπέμπει για αργότερα οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση.
Η πρόταση για 48ωρη απεργία στις 14 και 15 του μήνα είναι ξεκάθαρο δείγμα του παραπάνω ισχυρισμού, καθώς δείχνει να αγνοεί με τραγικό τρόπο την κατάσταση και την καθημερινότητα των σχολείων. Όλοι γνωρίζουν ότι αυτές τις μέρες στα σχολεία γίνονται εκδηλώσεις και δραστηριότητες και ουσιαστικά έχει τελειώσει η εκπαιδευτική διαδικασία. Συνεπώς μια πρόταση για απεργία σε «νεκρές μέρες» θα ενισχύσει την κυρίαρχη, δυστυχώς, άποψη ότι και αυτή η απεργία, που προκηρύσσουν οι «συνδικαλιστές», είναι άλλη μια άσκοπη ντουφεκιά στον αέρα, άρα δεν έχει νόημα και άρα για τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, η οποία έχει χαμηλό αγωνιστικό και πολιτικό υπόβαθρο, δεν υπάρχει λόγος να συμμετάσχει στην απεργία.
Εκτός αν σκοπός των κεντρικών συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ είναι αυτός ακριβώς. Να λειτουργήσει αυτή η απεργία ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: «αφού δε συμμετείχαν στην 48ωρη απεργία, θα συμμετέχουν στην απεργία διαρκείας; Άρα, ας περιμένουμε το Σεπτέμβρη».
Ένα συνεπές όμως επαναστατικό κόμμα πρέπει να ζυγίζει τις συνθήκες και να προσπαθεί κάθε φορά να πετύχει με αγωνιστικές-κινηματικές διαδικασίες το μέγιστο όφελος για τον επαναστατικό σκοπό: τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση και την αλλαγή συνείδησης για το μέγιστο δυνατό αριθμό ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή την αγωνιστική διαδικασία. Πρέπει κάθε φορά όλα τα σφυριά στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά και στους υπόλοιπους χώρους με τη μορφή της έμπρακτης αλληλεγγύης, να βαρούν σε αυτό το στόχο. Δυστυχώς όμως η πρόταση του ΠΑΜΕ δεν κάνει κάτι τέτοιο.
Για την κριτική που ασκεί το ΠΑΜΕ στις κυβερνητικές παρατάξεις έχει απόλυτο δίκιο, όπως δίκιο γενικά και στην κριτική που ασκεί στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και στους αριστεριστές. Και θα περίμενε κανείς από το ΠΑΜΕ να προχωρήσει στην διατύπωση και ζύμωση μιας αγωνιστικής πρότασης, που θα λάμβανε υπόψη από τη μια την αγανάκτηση και το φόβο των συναδέλφων για το ζοφερό μέλλον και από την άλλη θα ανάγκαζε τις άλλες παρατάξεις τουλάχιστον στην αρχή να συρθούν στον απεργιακό αγώνα. Στη συνέχεια είναι σαφές ότι λόγω του ρόλου τους και της φύσης τους θα υπονόμευαν την απεργία και θα έκαναν ότι περνά από το χέρι τους για να σταματήσει. Με αυτό όμως τον τρόπο θα ξεμπροστιάζονταν στα μάτια των συναδέλφων εκπαιδευτικών και σε συνδυασμό με τη μεταβατικότητα που υπάρχει στη διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να κερδηθούν μεγάλες μάζες του χώρου από τον ταξικό πόλο και, γιατί όχι, αργότερα και πολιτικά.
Δυστυχώς όμως το ΠΑΜΕ προχώρησε στην διατύπωση αυτής της ανεκδιήγητης πρότασης, που μόνο άνθρωποι που δεν έχουν καμιά επαφή με τους χώρους δουλειάς στα σχολεία θα μπορούσαν να σκεφτούν και πολύ περισσότερο να έχουν το θράσος να τη διατυπώσουν.
Για το επιχείρημα ότι είναι σημαντικό να μη σπαταληθούν δυνάμεις μπροστά στη μάχη που πρέπει να δοθεί για την επερχόμενη αξιολόγηση ισχύει δυστυχώς και πάλι το συμπέρασμα της προηγούμενης παραγράφου. Αυτός που το σκέφτηκε και αυτοί που το ασπάζονται δυστυχώς αγνοούν ότι με βάση την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στους εκπαιδευτικούς, αλλά και στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, το σημαντικό δεν είναι οι όροι και οι συνθήκες εργασίας, αλλά να υπάρχει εργασία. Επίσης αγνοεί ότι με βάση τις σημερινές δομές η αξιολόγηση δεν είναι δυνατόν να περπατήσει, τουλάχιστον άμεσα. Το αποδεικνύουν και οι βασανιστικοί ρυθμοί με τους οποίους προχωρά η αξιολόγηση στα πειραματικά σχολεία, που είναι μόλις μερικές δεκάδες. Με βάση λοιπόν αυτές τις πανθομολογούμενες διαπιστώσεις είναι σαφές ότι η πρόταση του ΠΑΜΕ δεν κτυπά στον αδύναμο κρίκο και άρα εκ προοιμίου είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Επίσης, θα χρεωθεί το ΠΑΜΕ από όσους απολυθούν ή αναγκασθούν σε υποχρεωτική μετάθεση ότι δεν έκανε σχεδόν τίποτα για να τους προστατέψει.
Για το επιχείρημα της πολιτικής επιστράτευσης και ότι μια τέτοια κίνηση θα σπείρει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση και ηττοπάθεια στον κλάδο, να θυμίσω στον εμπνευστή του επιχειρήματος ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο αυταρχισμός τόσο πιο γρήγορα προκαλεί θετικές διεργασίες στη συνείδηση του λαού και της εργατικής τάξης, όπως είναι οι καθηγητές. Μια τέτοια κίνηση λοιπόν από τη μεριά της κυβέρνησης ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τους σχεδιασμούς της ίδιας και της άρχουσας τάξης. Θα την απομονώσει ιδεολογικά από το λαό, καθώς η πολιτική επιστράτευση του μεγαλύτερου συνδικάτου στην Ελλάδα, θα δείξει ακόμα πιο ξεκάθαρα το αποκρουστικό της πρόσωπο και θα εξαφανίσει και τις τελευταίες αυταπάτες για το ρόλο της και τους στόχους της και εντός εκπαιδευτικού κόσμου, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Τέλος, μία επιστράτευση θα οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς σε ριζοσπαστικοποίηση (στο χώρο αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγηθεί μαζικά ο κόσμος στην άκρα δεξιά) και θα υπάρξει σοβαρός κίνδυνος για την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη να χάσει μια γενιά μαθητών από την ιδεολογική-αγωνιστική παρέμβαση της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών μέσα στην τάξη.
Για το επιχείρημα ότι οι προτάσεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ και πιθανόν και του ΣΥΡΙΖΑ εξυπηρετούν τα πολιτικά σχέδια της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Εννοείται ότι αυτή η εκτίμηση ισχύει. Αλλά καθήκον του ταξικού πόλου είναι να αντικρούσει αυτόν το σχεδιασμό. Αυτοί πάντα τέτοιου είδους σχέδια έχουν! Εμείς όμως θα περιμένουμε στη γωνία γιατί αυτοί έχουν τέτοια σχέδια; Δεν πρέπει να τα ανατρέπουμε με βάση και με τις αγωνιστικές διεργασίες, για να μην πω κυρίως με αυτές;
Μία συνεπής αγωνιστική πρόταση ενός επαναστατικού κόμματος με βάση τις δεδομένες συνθήκες και ειδικά στο χώρο των εκπαιδευτικών και γενικά στην ελληνική κοινωνία θα έπρεπε να περιλαμβάνει τα εξής στοιχεία:
α) κριτική στις άλλες δυνάμεις για την προηγούμενη στάση τους και ανάδειξη της ευθύνης τους για το ότι οδηγήθηκαν εδώ τα πράγματα(πελατειακή λογική, άλωση από τους ημέτερους, συνδικαλιστές και μη, των θέσεων ευθύνης, καλλιέργεια κλίματος μοιρολατρίας και αυταπατών, όπως στην περίπτωση του ενιαίου μισθολογίου, συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, σε κοινωνικούς διαλόγους, σε ευρωπαϊκά προγράμματα που διέφθειραν τους εκπαιδευτικούς, αλλά και λειτούργησαν και ως δούρειος ίππος για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την αλλοίωση των προγραμμάτων σπουδών προς όφελος της οικονομίας της αγοράς).
β) ξεκάθαρη αγωνιστική πρόταση που θα περιλαμβάνει και απεργία μέσα στις εξετάσεις. Για παράδειγμα 24ωρη στις 17 Μάη. Την εβδομάδα από 13 έως 17 να προχωρήσουν όλες οι ΕΛΜΕ σε γενικές συνελεύσεις για να εξακριβωθούν καταρχήν οι διαθέσεις του κλάδου, ώστε να μην υπάρχουν εικασίες και υποθέσεις, και σε δεύτερη φάση να ανεβεί το αγωνιστικό φρόνημα, ώστε να εξασφαλισθεί η συμμετοχή στην απεργία. Γενική συνέλευση των προέδρων στις 18 Μάη για συνέχιση των κινητοποιήσεων με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων.
γ) κάλεσμα στην εβδομάδα του Πάσχα για συνάντηση και κοινή δράση κατά τόπους από τις ΕΛΜΕ συλλόγων γονέων, μαθητικών συμβουλίων, σωματείων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, των εργατικών κέντρων και των νομαρχιακών τμημάτων της ΑΔΕΔΥ, καθώς και των αυτοαπασχολούμενων που πλήττονται από τα μέτρα που αποφασίστηκαν από το πολυνομοσχέδιο. Το ίδιο να γίνει και κεντρικά από την ΟΛΜΕ σε επίπεδο ομοσπονδιών και τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ).
δ) κάλεσμα σε ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ και ΓΣΕΒΕΕ να προκηρύξουν 24ωρη πανεργατική, πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία και κλείσιμο των επιχειρήσεων στις 17 Μάη πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων, ώστε και να νομιμοποιηθεί η απεργία στη συνείδηση του κόσμου και να δυσκολευτεί η κυβέρνηση να συκοφαντήσει τον αγώνα των εκπαιδευτικών και να καθυστερήσει την απόφαση μιας πολιτικής επιστράτευσης. Η υπονομευτική στάση που θα κρατήσουν οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ στην ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ θα αποκαλύψει ακόμα περισσότερο το ρόλο τους στα μάτια των συναδέλφων. Λογικές ότι δεν υπάρχει χρόνος αρκετός για να προετοιμαστεί σωστά η απεργία μόνο ηττοπαθείς μπορούν να χαρακτηρισθούν, ειδικά από ανθρώπους που ευαγγελίζονται την επανάσταση και κόμμα «παντός καιρού».
στ) το πλαίσιο των κινητοποιήσεων δεν πρέπει επ’ ουδενί να περιορίζεται μόνο στην αύξηση του ωραρίου. Θα πρέπει να αναδεικνύει τις απολύσεις, τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης, την υποβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης, τη σύνδεση των συγκεκριμένων μέτρων με όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια, το τσάκισμα των εργασιακών σχέσεων στο χώρο της εκπαίδευσης, τη μείωση των μισθών, το γιγάντωμα των σχολείων, τα τμήματα των 30 και 35 μαθητών που θα στερήσουν και από τους τελευταίους μαθητές τη δυνατότητα να πάρουν από το δημόσιο σχολείο όσα δικαιούνται, και τη σύνδεση όλων των παραπάνω με την ασκούμενη πολιτική που πλήττει όλο το λαό και την ανάδειξη των στόχων της.
Τα παραπάνω είναι δυνατά μόνο στα πλαίσια μιας αντίληψης ότι κάπου πρέπει να σπάσει ο τσαμπουκάς αυτής της πολιτικής, η οποία ουσιαστικά εφαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πρέπει κάπου να επιλεγεί από το συνεπές επαναστατικό κόμμα ένας τομέας που θα λειτουργήσει ως αδύνατος κρίκος για την ασκούμενη πολιτική, θα αποτελέσει αγωνιστικό ορόσημο, θα γεμίσει ελπίδα το λαό και θα κάνει δυνατή την αγωνιστική συσπείρωση δυνάμεων με κατεύθυνση την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την επιβολή μιας άλλης πρότασης ανάπτυξης και εξουσίας που θα οδηγεί στο σοσιαλισμό.
Είναι ανάγκη δείξουμε ότι υπάρχει και σήμερα ουσιαστική πρόταση που θα ανατρέψει αυτή την πολιτική και ότι δεν είναι δυνατόν να τα παραπέμπουμε όλα στη Λαϊκή συμμαχία και το Σοσιαλισμό.
