Την Τρίτη, λοιπόν, όταν υπερψηφίστηκε στις τοπικές ΕΛΜΕ η εισήγηση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ για κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών έγραφα στο μπλοκ μας: «Πρακτικά και σε σχέση με την διεξαγωγή των εφετινών πανελλαδικών εξετάσεων αυτό μπορεί να μην έχει κανένα αποτέλεσμα, αφού η κυβέρνηση έντυσε στο χακί τους εκπαιδευτικούς και όποιος δεν υπακούσει στο "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" που επιβάλλει, απολύεται και κινδυνεύει με τρίμηνη φυλάκιση, περνάει όμως ένα μήνυμα σε όσους βιάστηκαν να εκτιμήσουν ότι δεν υπάρχει αγωνιστική διάθεση απ' τον κλάδο, στερούνται συσπείρωσης κλπ.
Με αυτό το βασικό δεδομένο δεν μπορεί να είμαστε υπεραισιόδοξοι και να εκτιμήσουμε ότι αύριο που θα παραστούν οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ στην Αθήνα, στη γενική συνέλευση της διοίκησης της ΟΛΜΕ θα πάρουν απόφαση να σκίσουν τα χαρτιά της επιστράτευσης και να ακυρώσουν στην πράξη τους κυβερνητικούς αυταρχικούς σχεδιασμούς».
Κι αυτή η εκτίμησή μου βασιζόταν στο ότι ούτε μαζικό εργατικό κίνημα υπήρχε να τους στηρίξει, τα κυβερνητικά παπαγαλάκια των δελτίων των 8 είχαν κάνει την δουλειά τους να περάσει σε μεγάλα τμήματα ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» και πάνω απ’ όλα γιατί γνωρίζουμε διαχρονικά τον ρόλο των εργατοπατέρων της ΑΔΕΔΥ.
Είχα όμως την αμυδρή ελπίδα μέσα μου, ότι κάτω απ’ την πίεση της βάσης των εκπαιδευτικών που βλέπουν να πέφτει χατζάρα στους μισθούς τους, χιλιάδες απ’ αυτούς να κινδυνεύουν με απόλυση, θα αναγκαζόταν οι συνδικαλιστές του κλάδου να έκαναν έναν σχεδιασμό ώστε να μην πήγαινε «άκλαυτη» η όποια αγωνιστική διάθεση υπήρχε από χιλιάδες καθηγητές.
Δυστυχώς και στην δική μου περίπτωση επιβεβαιώθηκε η λαϊκή ρήση που λέει: «όποιος τρέφεται με ελπίδες πεθαίνει πεινασμένος».
Γ. Γ.
