 |
γράφει
ο Νίκος Μπογιόπουλος
Σήμερα έχουμε… «επέτειο»!
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από τρία χρόνια, στις 23 Απρίλη του 2010.
Ηταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός της χώρας, από το Καστελόριζο, επιλέγοντας για φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, μας ανακοίνωσε την υπαγωγή της Ελλάδας στη δίνη των μνημονίων.
Ηταν τότε που η εγχώρια πλουτοκρατία έθετε σε εφαρμογή το σχέδιό της για τη μετακύλιση των βαρών της καπιταλιστικής κρίσης, της δικής της κρίσης, πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού.
*
Οπως μας είπαν τότε οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, για τα μνημονιακά μαρτύρια του ελληνικού λαού που συνεχίζονται ακατάπαυστα και που μέσα από αυτά προωθούνται όλα τα αντιδραστικά μέτρα που είχαν προσχεδιάσει εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να εφαρμόσουν, έφταιγε ότι τα «σπρεντς» είχαν φτάσει τις 600 μονάδες…
Αλλά σήμερα, τρία χρόνια μετά – και μετά από τόση «σωτηρία» – τα «σπρεντς» είναι στις… 1.016 μονάδες!
Μας είχαν πει πως η πολιτική τους στόχευε στη μείωση του χρέους, επειδή το χρέος είχε φτάσει στο 125% του ΑΕΠ.
Αλλά σήμερα, τρία χρόνια μετά – και μετά από τόση «σωτηρία» – το χρέος είναι στο… 156,9% του ΑΕΠ! (σ.σ.: οι «σωτήρες» ακόμα και μετά από το «κούρεμα» το αύξησαν κατά 25 δισ. ευρώ!)…
*
Μας είπαν όμως και μια αλήθεια:
«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό», ήταν τα λόγια του Παπανδρέου τότε.
Πράγματι. Αλλά με την εξής διαφορά: Για τον Οδυσσέα υπήρξε Ιθάκη. Για τον ελληνικό λαό υπάρχει μια αέναη «Οδύσσεια». Δεν υπάρχει Ιθάκη. Υπάρχουν μόνο Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Κάντε υπομονή, λένε οι κυβερνώντες από Παπανδρέου και Παπαδήμο, μέχρι Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη: Ζήστε χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς θέρμανση, χωρίς ελπίδα, και εκεί κατά το 2020, το χρέος, που αυτοί το δημιούργησαν
(και που εμείς βάσει των δανειακών συμβάσεων θα το πληρώνουμε μέχρι το 2042!)
θα ξαναπάει στο 125% του ΑΕΠ!
*
Προσέξτε, δηλαδή, τι μας λένε:
Οτι ο ελληνικός λαός – αν και εφόσον «όλα πάνε καλά» – εκείνο που έχει να περιμένει στα δέκα χρόνια από το διάγγελμα του Παπανδρέου, είναι ότι οι «σωτήρες» θα τον έχουν ξαναγυρίσει στην ίδια θέση που ήταν το 2010! Στην ίδια κατάσταση!
Προσέξτε:
Μετά από τόσα μνημόνια, τόσους εφαρμοστικούς, τόσα μεσοπρόθεσμα, τόσες περικοπές, τόσες κλοπές, τόσα λουκέτα, τόση ανεργία, τόση δυστυχία, εκείνο που μας «υπόσχονται» είναι ότι αφού θα μας έχουν λεηλατήσει, αφού θα μας έχουν εξαθλιώσει, αφού θα μας έχουν μετατρέψει σε κανονικούς είλωτες, έτσι, λεηλατημένους, εξαθλιωμένους και είλωτες, οι «σωτήρες» μας, αν κάτσουμε… ήσυχα, το 2020 (και σίγουρα μέχρι το… 2042)θα μας έχουν οδηγήσει στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν τα μαρτύρια!
*
Αυτός είναι ο λόγος που μας λένε ότι πρέπει να έχουμε… «υπομονή». Οτι πρέπει να τους… δοξάζουμε. Να τους ανακηρύξουμε «ευεργέτες»: Επειδή μας υπόσχονται ότι στις 23 Απρίλη του… 2020 (και σίγουρα μέχρι το…2042), θα μας έχουν γυρίσει στο… Καστελόριζο!
Μόνο που αν τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν το «έργο» τους ένα είναι απολύτως βέβαιο: Εκείνο το μελλοντικό τους διάγγελμα (μεταξύ του 2020 και του…2042), δεν θα είμαστε εδώ για να το απολαύσουμε. Γιατί στο μεταξύ θα μας έχουν αφανίσει. Κι εμάς, και τα παιδιά μας, και το Καστελόριζο και την Ελλάδα ολόκληρη.
Λένιν
 |
Χτες συμπληρώθηκαν 143 χρόνια από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, του Λένιν, που είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής στις 22 Απρίλη 1870, στην πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλγα.
To όνομα του Λένιν, του επαναστάτη, του διανοούμενου, του καθοδηγητή, συνδέθηκε άρρηκτα με το πιο μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός στη σύγχρονη ιστορία, τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
To όνομά του έγινε σύμβολο για την παγκόσμια εργατική τάξη, μαζί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς και δίκαια θεωρείται ένας από τους τρεις θεμελιωτές της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης. Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός στην εποχή του ιμπεριαλισμού,της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Στα έργα του, ο Λένιν ανέπτυξε και συγκεκριμενοποίησε παραπέρα όλα τα συστατικά μέρη του μαρξισμού - τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό. Οι θεωρητικές επεξεργασίες του για τον ιμπεριαλισμό, σαν ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, για το κόμμα νέου τύπου, σε διάκριση από τα οπορτουνιστικά της Δεύτερης Διεθνούς, η στρατηγική και η τακτική για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου, για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά και με όλους τους εργαζόμενους, για το εθνικό και το αγροτικό ζήτημα, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, έχουν διεθνή σημασία, είναι τα ισχυρά όπλα για την ταξική πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης στις σύγχρονες συνθήκες.
Ο Λένιν είναι ταυτισμένος με την επαναστατική πρακτική στην εποχή του ιμπεριαλισμού, είναι αυτός που είδε τη θεμελιώδους σημασίας διαλεκτική σύνδεση της επαναστατικής θεωρίας με την επαναστατική πράξηστον αγώνα για το πέρασμα των κοινωνιών από τα εκμεταλλευτικά συστήματα στην αταξική κοινωνία, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.
Η ζωή και η δράση του Λένιν είναι αξεχώριστα δεμένη με την ίδρυση και τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Λένιν παίρνει ο ίδιος άμεσα μέρος στην πρακτική δράση για την επαναστατική ανύψωση της εργατικής τάξης. Επιμένει στην ίδρυση του δικού της κόμματος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επεξεργάστηκε και, μάλιστα, σε διάκριση από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δεύτερης Διεθνούς. Το μπολσεβίκικο κόμμα είναι το πρώτο που οικοδομείται πάνω στις αρχές του «Κόμματος Νέου Τύπου».
Επίμονη και αποφασιστική ήταν η δράση του για δημιουργία κόμματος ενιαίου, σε πανεθνική κλίμακα, με κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, που εφαρμόζει την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα τίθεται επικεφαλής της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας καιοδηγεί το προλεταριάτο της Ρωσίας ως τη νίκη με την κατάκτηση της εξουσίας και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Το έργο του Λένιν, που δίκαια πήρε τη θέση του στην Iστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος για την παγκόσμια νίκη του κομμουνισμού, είναι ολοζώντανο και επίκαιρο, είναι ο ασφαλής οδηγός για τη δράση στις σύγχρονες συνθήκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, είναι το αναντικατάστατο όπλο των ταξικών αγώνων και της πολιτικής πάλης του προλεταριάτου για τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία.
