ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
Τώρα μιλούν για την ελληνική «κοινωνία-μαινάδα», που αρνείται να αποδεχτεί την απώλεια του καταναλωτικού της παραδείσου. Τώρα καταδικάζουν τη δανεική ζωή αυτοί που μέχρι χθες μας βομβάρδιζαν, προσφέροντάς μας «πιστωτικές κάρτες» και υποστηρίζοντας ότι είσαι «ορατός», είσαι κάποιος ανάλογα με το ύψος της δαπάνης σου στις «υπεραγορές-ναούς», ανάλογα με το αυτοκίνητο ή το σπίτι σου, τα οποία είχαν μία χρηστική και μία συμβολική αξία εν ταυτώ. Αυτοί που ποσοτικοποίησαν όλες τις αξίες για να τις πουλούν καλύτερα, οι οπαδοί του λάιφ στάιλ και του γκλάμουρους, τώρα μας
μυκτηρίζουν, επειδή λέει θέλουμε «εξιλαστήρια θύματα», όπως ενδεχομένως ο Άκης και η σύζυγός του. Μόνο που τα εξιλαστήρια θύματα δεν τα επιζητεί η… μαινάδα κοινωνία, αλλά τα δημιουργούν οι ίδιοι, αυτοί που κατασκεύασαν και τη χρηματοπιστωτική «φούσκα», η οποία πλέον έχει εξαερωθεί μαζί με το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Ο Άκης, συνεπώς, είναι η απαιτούμενη θυσία στο βωμό της διάσωσης των ιδίων, ήτοι της καθεστηκυίας τάξης. Γιατί μέσω της καταδίκης του πρώην υπουργού και το τηλεοπτικό δικαστικό τελετουργικό επιζητούν να κατευνάσουν την κοινωνία, που σε λίγο θα τους πνίξει. Φοβούνται λοιπόν. Και επειδή φοβούνται μη τα χάσουν όλα, πετάνε στη θάλασσα τα παιδιά τους, τα θυσιάζουν για να γλιτώσουν. Τα εξιλαστήρια θύματα, συνεπώς, δεν τα επιδιώκει η κοινωνία αλλά οι ίδιοι, αυτοί που έφθασαν τα πράγματα σ’ αυτό το τραγικό σημείο. Τραγικό για μας, ενώ για εκείνους η κατάσταση εξακολουθεί να βαίνει καλώς. Ως πότε όμως; Παντού πλανάται ο φόβος, η απελπισία, η ανεργία και η πείνα. Η συμβολική τάξη ξεσκίζεται από το φοβερό ρήμα «πεινάω» κι εκείνο το πανό που γράφει «Θεέ μου, φοβάμαι την πείνα»! Και η πείνα δεν είναι μόνο το φαΐ, που γεμίζει το στομάχι, αλλά κι αυτό που γεμίζει την ψυχή. Φοβόμαστε όχι μόνο για το φαγητό αλλά και όταν δεν έχουμε να ταΐσουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Τι να πεις στον Αλέξανδρο που νίκησε το Καίημπριτζ και την Οξφόρδη; Τι να πεις στον Κωνσταντίνο; Αρκεί να ακολουθήσουμε την προτροπή του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής «Όταν φοβάμαι τραγουδώ»; Ε, λοιπόν, ναι. Αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας, ας τον αντιμετωπίσουμε με ό,τι μας έχει απομείνει. Ας του αντιτάξουμε συστοιχίες από στίχους, ας τον λογχίσουμε με τις νότες της μουσικής. Ας τραγουδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας «... κι όσοι τροµαγµένοι κοιτάτε την οθόνη/ όλοι µαζί σας το φωνάζουµε πως δεν είστε µόνοι/ σπάστε τις οθόνες και βγείτε έξω στο φως / τα παιδιά σας είµαστε και όχι ο εχθρός», Ένα τραγούδι και το βλέμμα αλλάζει. Ο κόσμος τήκεται και γίνεται άλλος. Ο φόβος διαλύεται, το σκοτάδι γίνεται φως και το Εμείς ανθίζει. Υ.Γ. Ο τίτλος είναι από την εκδήλωση του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
http://gpapaso.blogspot.gr
