(Προειδοποίηση! Τώρα θα γίνω πολύ κακός. «Λαϊκιστής». Οπότε, αν θέλετε, προσπεράστε αυτό το άρθρο. Αν θέλετε να το διαβάσετε όλο και είστε προληπτικοί, κρεμάστε στην οθόνη σκόρδο...
Ακόμη εύχομαι όλοι οι ηλικιωμένοι να είναι γεροί και να ζήσουν πάρα πολλά χρόνια σε πείσμα των κηφήνων που θέλουν να τους ξεκάνουν. Ευχαριστώ).
Νομίζουμε ότι οι βρικόλακες είναι όντα της φαντασίας. Το ίδιο πίστευα κι εγώ μέχρι που ένα βαμπίρ πριν μερικές νύχτες με επισκέφτηκε και μου έδωσε μια συνέντευξη. Αφού συνήλθα από την αρχική έκπληξη άρχισα τις ερωτήσεις:
- Πείτε μου παρακαλώ, πώς να σας αποκαλώ...
-«Έχω πολλά ονόματα, Εφιάλτης, Δρακουμέλ... μπορείτε όμως να με αποκαλείτε με τον τίτλο μου: Είμαι Επίτιμος πρόεδρος του σωματείου μας, ονομάζεται ΝΔ (Νοσφεράτου – Δαγκώνουν)».
-Πείτε μας λοιπόν Επίτιμε κάτι για τη ζωή σας.
-«Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα... θυμάμαι με κυνηγούσαν όταν ήμουν μικρός... πήγα κάποτε κι εξορία...»
-«Όχι, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας... Οι δεινόσαυροι. Βέβαια, αν κάποιος από αυτούς με δάγκωνε, πέθαινε από δηλητηρίαση...»
-Καταπληκτικό! Όχι μόνο έχετε πείρα χιλιετηρίδων, αλλά λύσατε και το μυστήριο της εξαφάνισης των δεινοσαύρων! Που πήγατε εξορία;
-«Μη μου τα θυμίζετε και με πιάνουν τα κλάματα. Πήγα στο Παρίσι. Ήταν φρικτά. Τα γαλλικά αρώματα ήταν αποπνικτικά, τα φώτα τα βράδια με στράβωναν, κι η Γαλλική κουζίνα με τα κρουασάν και τη σαμπάνια παραλίγο να μου καταστρέψει το συκώτι».
- Περάσατε πολλά ε;
-«Είναι αλήθεια, και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, ότι συμμετείχα σε πάρα πολλά ιστορικά γεγονότα. Άργησα να πάω φαντάρος, αλλά είχα την ατυχία να υπηρετήσω 10 χρόνια στην Τροία. Είχα τσακωθεί τότε με τον Αχιλλέα, του είχα πει: σε 10 χρόνια θα τον έχουμε ξεχάσει τον Τρωικό Πόλεμο. Ήμουν με το μέρος του πιο πλούσιου του Αγαμέμνονα κι εξακολουθώ πάντα να είμαι με το μέρος του ισχυρότερου ή του πλουσιότερου. Θυμάμαι ακόμα τον Οδυσσέα, που του ευχήθηκα καλή και γρήγορη επιστροφή στο νησί του...»
- Έτσι εξηγούνται πολλά. Άλλες προσωπικότητες γνωρίσατε;
-«Πάρα πολλές. Τον Αττίλα, τον Μωάμεθ τον Πορθητή... Τι μου θυμίσατε τώρα! Ήμουν τότε στην Πόλη και βγήκα έξω από τα τείχη, για να μαζέψω λουλούδια. Ξέχασα όμως την Κερκόπορτα ανοιχτή... Τέλος πάντων, ο σουλτάνος με συμπάθησε και με πήρε μαζί του σε μια εκστρατεία στην Τρανσυλβανία. Είδα με την ευκαιρία και το μικρό μου ανιψάκι τον Κόμη Δράκουλα... Θυμάμαι ακόμη που ευχήθηκα καλή τύχη στο Μεγάλο Ναπολέοντα σ’ ένα χωρίο έξω από τις Βρυξέλλες, το Βατερλό.»
-Μάλιστα... Ξεχωρίζετε κάποιον από αυτούς που είδατε;
-«Ναι ήμουν θαυμαστής της Μάργκαρετ Θάτσερ. Την είχα ερωτευτεί. Δεν ξέρω, αν σας το είπα, αλλά την είχα δει μια μέρα πριν φύγει από την πρωθυπουργία...»
- Ναι, κάτι έχω ακούσει. Εμ, ας έρθουμε στα πιο σύγχρονα. Πείτε μου τι γνώμη σας για την οικονομική κατάσταση.
-«Σας ευχαριστώ για την ερώτηση. Είναι μια πολύ καλή εξέλιξη αυτά που συμβαίνουν σήμερα, για το είδος μας, τους βρικόλακες. Μου θυμίζουν τις παλιές καλές εποχές του Μεσαίωνα, με τους δουλοπάροικους, τη δεισιδαιμονία, το κάψιμο αθώων ως μαγισσών, την Ιερά Εξέταση, όλα αυτά που αναπολώ με θλίψη. Ευτυχώς για το ευγενές είδος των βαμπίρ και των τοκογλύφων, σήμερα έχουμε συμβασιούχους αντί για δούλους, τα κανάλια προωθούν τη δεισιδαιμονία και το ψέμα, τα ΜΑΤ κάνουν επάξια τη δουλειά της Ιεράς Εξέτασης, το ναζισμό αντί της πανώλης...»
- Είστε λιγάκι φρικαλέος Επίτιμε;
-«Είμαι και το απολαμβάνω. Γιατί να το κρύψω άλλωστε; Ακούστε: Ακούω γκρίνια για τη λιτότητα. Λιτότητα είναι, όπως έχω ξαναπεί, να ξοδεύεις όσα έχεις. Οι πλούσιοι, που έχουν πολλά λεφτά, μπορούν να ξοδεύουν πολλά σε λούσα, πάρτι κλπ και να κάνουν λιτότητα! Οι φτωχοί μόνο αυτά που έχουν. Αν δεν έχουν τίποτα, να μην ξοδεύουν τίποτα...»
- Και πως θα ζήσουν;
-«Γιατί να ζήσουν; Είναι φτωχοί, είναι πολλοί, δεν είναι ανάγκη να ζήσουν! Εμείς οι πλούσιοι βρικόλακες σκοτιστήκαμε για τους φτωχούς. Τραβάνε κάποιοι συνάδελφοι «κόκκινες γρατσουνιές», και στη συνέχεια λένε, ότι δεν ήπιαν αυτοί αίμα! Προς τι τόση υποκρισία; Θέλουμε την αλήθεια ωμή, με το αίμα της. Αυτή η πολιτική είναι η καλύτερη για τους δανειστές, πάει και τελείωσε...»
- Κατάλαβα. Κι οι απολύσεις;
-«Πρέπει να απολυθούν οι ικανοί! Μην εκπλήσσεστε, οι ανίκανοι, οι επίορκοι, τα κομματόσκυλα δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Κι εμείς οι βρικόλακες θέλουμε αίμα, το δικό σας αίμα, για να ζήσουμε. Εσύ τι ομάδα είσαι;»
- ΑΕΚ. Είμαι και στενοχωρημένος επειδή πέσαμε...
-«Εννοώ τι ομάδα αίματος, μου φαίνεσαι νόστιμος...»
- Εγώ Επίτιμε, δεν τρώγομαι, μη σας μπαίνουν ιδέες. Άλλωστε το παλούκι δίπλα δεν το 'χω για φιγούρα...
-«Μπουά χα-χα-χα, δεν με πιάνει τίποτα, εμένα. Αλλά, ας συνεχίσουμε τη συνέντευξη. Όπως έλεγα, εμείς οι βρικόλακες, ανήκουμε στα παράσιτα. Αυτούς τους οργανισμούς που δεν προφέρουν τίποτα και που ζουν σε βάρος των άλλων. Όπως οι ταινίες, οι κοριοί, οι πολιτικοί, κι οι πλούσιοι. Το μόνο που ξέρουμε είναι να τρεφόμαστε εις βάρος σας. Αν φύγουμε από τη βουλή τι θα κάνουμε; Κάποιος βρικόλακας ήταν τυχερός. Βρήκε δουλειά, καίει τους νεκρούς. Είναι ευτυχής και είναι στο «στοιχείο» του, κάνει μια δουλειά που του αρέσει. Κάποιος άλλος γνωστός μου μπορεί να πουλά βιβλία, αλλά οι υπόλοιποι;»
-Ναι αλλά καταστρέφετε κόσμο. Ανθρώπους.
-«Φτωχούς ανθρώπους. Τους πλούσιους τους αγαπάμε. Τους υπηρετούμε, είναι συγγενικό μας είδος».
-Έχετε βλέπω αλληλεγγύη...
(Εδώ γέλασε τόσο που φάνηκαν οι σουβλεροί του κυνόδοντες).
-«Λοιπόν εμείς, οι καρχαρίες, οι τραπεζίτες και τα υπόλοιπα αρπακτικά δεν είμαστε σας εσάς.Είμαστε ο καθένας για την πάρτη του. Δε διστάζουμε να δαγκώνουμε ο ένας τον άλλο, σε σημείο κανιβαλισμού. Αλλά προσέξτε! Ως είδος πάντα ενωνόμαστε, για να διαφεντέψουμε τους φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι. Μόλις όμως εξασφαλιστεί η εξουσία κι η λεία, τότε τρώει όποιος προλάβει τα περισσότερα. Συνήθως ο ισχυρότερος τρώει τα καλύτερα κοψίδια. Αυτό λέγεται: «Υγιής» Ανταγωνισμός μέσα στο Καπιταλιστικό Σύστημα.»
Η γνώμη σας για το Σαμαρά;
-«Είναι αναμφισβήτητα ο καλύτερος μαθητής μου. Ξέρετε, κάποτε είχα διδάξει σε ένα σχολείο στην Αμερική. Δίδασκα "πολιτικό αμοραλισμό", "τεχνικές αποστασίας", "απάτες & διγλωσσία". Ο Αντώνης ήταν το καμάρι της τάξης. Πάντα αρίστευε σ' αυτά τα μαθήματα. Μαζί με το ΓΑΠ είχε πάρει ακόμη και το βραβείο της Ολοκληρωτικής Καταστροφής από το πανεπιστήμιο του IMF - CIA. Μάλιστα κέρδισε το σεβασμό μου, όταν πρόδωσε εμένα τον ίδιο, που τον ανέδειξα και το δίδαξα. Μ' έκανε πολύ περήφανο αυτή του η πράξη. Αν και με πόνεσε, στο τέλος μου άρεσε».
-Του κρατάτε κακία;
-«Περασμένα ξεχασμένα. Άλλωστε περιμένω να φάω τα κόλλυβα του, από την κηδεία που θα του κάνουν σε λίγο, όταν ο κόσμος τον εξαναγκάσει σε εκλογές... Αν κυβερνούσα εγώ πάντως θα τα είχα ήδη ξεπουλήσει. Είναι λίγο αργός σ' αυτό, ίσως γέρασε...»
- Ίσως... Βλέπετε εξελίξεις; Κάποια επανάσταση μήπως;
-«Κοιτάξτε, πρέπει να πούμε την αλήθεια στο λαό. Ο κόσμος, όταν ήταν να προχωρήσει, γρήγορα προχωρούσε μόνο μέσα από επανάσταση. Την Μαρία την Αντουανέτα, την οποία μεγάλωσα στα γόνατά μου, για παράδειγμα, την αποκεφάλισαν. Δεν εκτίμησαν το χιούμορ που έκανε με το ψωμί και το παντεσπάνι. Άλλους βασιλιάδες και πολιτικούς κατά καιρούς τους εκτέλεσαν ή τους έδιωξαν... Όμως εμείς οι πλούσιοι έχουμε πάρει τα μέτρα μας, για να συνεχίσουμε το φαγοπότι. Έχουμε τους δημοσιογράφους, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και στην ανάγκη βγάζουμε τους ναζί να μας φυλάξουν. Αν παρόλα αυτά δεν φτάσουν τα μέτρα, τότε φροντίζουμε να διασπούμε την πλειοψηφία του κόσμου. Ιδιαίτερα φροντίζουμε για τη διάσπαση της Αριστεράς. Θα ήταν πολύ άσχημη, τραγική εξέλιξη, για όσους πίνουν αίμα, να ενωθεί ο κόσμος της Αριστεράς και να κάνει επανάσταση...»
- Να σας ρωτήσω κάτι ακόμα.
-«Ένα τελευταίο ερώτημα γιατί ξημερώνει και πρέπει να αποσυρθώ...»
- Η χώρα μας έχει ελπίδα; Ποιο είναι το μέλλον μας;
-«Το δικό σας μέλλον είναι αβέβαιο. Των εφοπλιστών και των βιομηχάνων πάλι εξασφαλισμένο, για όσο είμαστε στην ΕΕ. Γι αυτό θέλουμε να παραμείνουμε, γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα μας, εννοώ τα συμφέροντα της πλούσιας κάστας μας. Από εσάς εξαρτάται το μέλλον σας, από το αν θα δείτε τα σοβαρά και θα κάνετε αυτό που πρέπει, ή θα συνεχίσετε να ζείτε υποταγμένοι σαν πρόβατα. Το να ξεσηκωθείτε σε μια τόσο ισχυρή δύναμη, όπως είναι το Κεφάλαιο, έχει αβέβαιο αποτέλεσμα, είναι όμως βέβαιο, ότι τα αιγοπρόβατα καταλήγουν τελικά στο σφαγείο. Τώρα με συγχωρείτε, έγινε ένα μακελειό στη Μανωλάδα και πάω να δοκιμάσω αίμα μετανάστη. Θα βάλω και φράουλες για ντεκόρ...»
Έτσι τελείωσε αυτή η φανταστική συνέντευξη. Κάθε ομοιότητα κι ωμότητα με πρόσωπα - καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική. Σας ορκίζομαι στα μάτια του σαμαρά...
