Ας δούμε την εικόνα: μετρήσεις κοινής γνώμης που, η μία μετά την άλλη, που δείχνουν τον ευρωσκεπτικισμό να εκτοξεύεται στο κόκκινο σε σειρά από χώρες. Και μάλιστα, όχι πια απλώς σε σχέση με το ευρώ, αλλά με την ίδια την Ευρώπη και σε χώρες μεγάλες, όχι αναγκαστικά υπό κρίση. Πρωτοφανείς επίσημες γερμανικές τοποθετήσεις σε ανώτατο επίπεδο κατά της ενιαίας εγγύησης καταθέσεων στην ευρωζώνη, αλλά και αντίστοιχες ταυτόχρονες δηλώσεις για επιμονή στην πολιτική του ακριβού ευρώ και τον αποκλεισμό τυπώματος χρήματος, το οποίο ζητά πια ακόμα και το ΔΝΤ. Επικλήσεις προς το Βερολίνο, από άλλες πρωτεύουσες, για να πείσει εμπράκτως ότι δεν χτίζει μία γερμανική Ευρώπη. Και μέσα σε όλα αυτά, ένας από τους κορυφαίους οικονομικούς συμβούλους της γερμανικής κυβέρνησης, ο δρ Konrad, όχι μόνον βλέπει το ευρώ θνησιγενές, αλλά προσδιορίζει και το χρόνο του θανάτου του: δήλωσε σε συνέντευξή του ότι βλέπει ως χρόνο επιβίωσης του ευρώ τη μία πενταετία από σήμερα…
Μάλιστα, με το νέο κόμμα για την έξοδο της Γερμανίας από το ευρώ να καταγράφει ήδη δημοσκοπικά ποσοστά της τάξεως του οριακού για τη Βουλή 5%, η γερμανική πολιτική δείχνει να σκληραίνει ακόμα περισσότερο από τώρα, καθώς οι δυνητικοί ψηφοφόροι του νέου αυτού κόμματος προέρχονται κυρίως είτε από εκείνους της Μέρκελ είτε από εκείνους των κυβερνητικών εταίρων της.
Μπορεί η κυβέρνηση να καθησυχάζει τον εαυτό της με τη θεωρία περί επερχόμενης γερμανικής χαλάρωσης, αλλά αυτή είναι απλώς μια απόλυτη φενάκη που αν την αναφέρουν και μόνον στους Γερμανούς, θα τους περάσουν για τρελούς: ο θλιβερός Μπαρόζο που τόλμησε να ψελλίσει προχθές κάτι για τα όρια της λιτότητας, αντιμετωπίστηκε ιταμά με άμεση ανακοίνωση από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Μόλις άνοιξε το στόμα του, τα πραγματικά αφεντικά του έκοψαν αμέσως το βήχα.
Την ίδια στιγμή, με το «καλημέρα», ο νέος εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας επιτέθηκε στη λιτότητα: θα λέει τα ίδια και όταν θα γίνει πρωθυπουργός; Ισως ναι, ίσως όχι. Πάντως, και στη μία και στην άλλη εκδοχή, η αποσταθεροποίηση θα επιταθεί: αν τα γυρίσει και προσπαθήσει να πάει με τα νερά του Βερολίνου η πίεση μέσα στη χώρα του θα καταστεί ασφυκτική. Κι αν δεν τα γυρίσει, η Γερμανία θα τον θέσει και τον ίδιο και την Ιταλία στο στόχαστρο.
Η ηρεμία στην Ευρώπη δεν πρόκειται πλέον να αποκατασταθεί και αυτό είναι πασιφανές για όποιον δεν θέλει να ζει με μύθους. Νέα ισορροπία είναι απλώς αδύνατον να βρεθεί εντός του υφιστάμενου πλαισίου, το οποίο, αντί να χαλαρώνει, αντιθέτως, διαρκώς γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό. Η εμπιστοσύνη έχει καταρρεύσει πλήρως και σε όλα τα επίπεδα, οι διαιρέσεις έχουν γίνει πολύ πιο ισχυρές από τις συνθέσεις, οι εθνικές πολιτικές έχουν υποκαταστήσει πλήρως την κοινή ευρωπαική λογική του παρελθόντος και το μόνο που μένει είναι να δούμε με τι κόστος θα έρθει, τελικά, η μεγάλη κατάρρευση…
Εν μέσω όλων αυτών, στην Αθήνα, η κυβέρνηση βλέπει μία άλλου είδους έξοδο: από την κρίση. Ή βλέπει πολύ μπροστά, ή δεν βλέπει μπροστά της. Πράγματι, βρισκόμαστε στην τροχιά εξόδιου ακολουθίας, αλλά όχι αυτής. Αντίθετα, ερχόμαστε όλο και εγγύτερα στην πορεία εξόδου από την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει κάτι αληθινά κοινό σε αυτό το επιθετικό νόμισμα και, κυρίως, ότι μπορεί να λειτουργήσει. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο σήμερα: το δικό μας Πάσχα πλησιάζει, αλλά, όπως όλα δείχνουν, μια πιο αργόσυρτη εξόδιος ακολουθία εξελίσσεται για το «κοινό» νόμισμα, στη δυνατότητα επιβίωσης του οποίου πιστεύουν κάθε μέρα όλο και λιγότεροι στην Ευρώπη.
Όταν ξεκίνησε η κρίση, το ελληνικό χρέος ήταν λίγο μεγαλύτερο από το 120% του ΑΕΠ. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, κινείται κοντά στα επίπεδα του 190%, ενώ, το ίδιο το ΑΕΠ να έχει υποστεί συρρίκνωση κατά περίπου 25%... Οι υποστηρικτές, όψιμοι ή μη, του ελληνικού προγράμματος, θεωρούν αυτή την τροχιά προγραμματισμένη και δήθεν ελεγχόμενη. Η παραδοχή τους είναι εντελώς αυθαίρετη, αλλά είναι ενδεδυμένη του «κύρους» των «τεχνοκρατών» των δανειστών, κύρος το οποίο έχει πολλαπλά καταρρεύσει με, πέρα από όλα τα άλλα, πλήθος αμφισβητήσεων της επιστημονικής του επάρκειας. Αλλωστε, ουδείς ανεξάρτητος επιφανής διεθνής οικονομολόγος έχει στηρίξει αυτό το πρόγραμμα: αντιθέτως, ανάμεσα σε όσους έχουν τοποθετηθεί σχετικά, σχεδόν όλοι οι μεγάλοι ειδικοί επιστήμονες στον κόσμο έχουν τοποθετηθεί εναντίον του.
Στην Αθήνα βλέπουν όμως διάφορα μεταφυσικά: τάσεις μείωσης της ανεργίας, φως στα τούνελ, την «ανάπτυξη» να έρχεται… Αλλά το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι ότι βλέπουν μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής μετά τις εκλογές στη χώρα.
Δεν υπάρχει πιο ψευδής, αυθαίρετη και εξωπραγματική «υπόθεση εργασίας» από αυτή. Αντιθέτως, όλα συγκλίνουν στην πεποίθηση ότι η γερμανική πολιτική θα σκληρύνει πιο πολύ μετά τις εκλογές. Και αυτή είναι και η βεβαιότητα μέσα στην ίδια τη Γερμανία, όπου τέτοιου είδους «συζήτηση» ούτε καν υφίσταται – αντίθετα, λέγεται σε όλους τους τόνους διαρκώς το αντίθετο κι εμείς κάνουμε ότι δεν το ακούμε...
http://www.tovima.gr
