του ΙουλιανούΩς «κορυφαίο» Έλληνα πολιτικό που επηρέασε καθοριστικά την πορεία της χώρας χαρακτήρισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο Φώτης Κουβέλης, στο πλαίσιο της ομιλίας που εκφώνησε στην εκδήλωση μνήμης για τα 15 χρόνια από το θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας.
Ο επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ εξήρε την αποφασιστική συμβολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον οικονομικό και πολιτικό εκσυγχρονισμό της Ελλάδας.. Παράλληλα, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ υπογράμμισε τη συμβολή του κ. Καραμανλή στην «εμπέδωση του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος».
«Η παρακαταθήκη που άφησε ο ηγέτης της φιλελεύθερης παράταξης στην πολιτική τάξη της χώρας είναι τεράστια», συνέχισε ο κ. Κουβέλης, κλείνοντας με τα λόγια του Λεωνίδα Κύρκου για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πως «δίδαξε ένα άλλο ήθος πολιτικού άνδρα».
ΣΚΑΙ.
Σε λιγότερο από εννιά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο αριστερός συνασπισμός της ΕΔΑ, με κινητήριο μοχλό το παράνομο ΚΚΕ, στις 11η Μαΐου 1958 ημέρα των γενικών βουλευτικών εκλογών, αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Ήταν μια μέρα δυσάρεστη για το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τους Αμερικανούς, που έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν σκεφτούμε ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή του Μαΐου του ’58, ήταν ας πούμε τουλάχιστον… ανώμαλο. Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτή η επιτυχία της αριστεράς πραγματώθηκε σε μια εποχή που τα κύρια συστατικά στοιχεία των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν αφενός η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και του νόμου 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» ορίζονταν σύμφωνα με το άρθρο 3 αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Εθνους, της Φυλής της Πολιτείας». Αφετέρου η «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι δολοφονίες.
Και ενώ το σύστημα δούλευε καλά, ο λαός έφερε τους αριστερούς δεύτερο κόμμα. Παγωμάρα έπεσε στους κηδεμόνες της χώρας και στα εδώ τσιράκια τους. Δημιουργούταν ένα κακό προηγούμενο σε πολιτικό επίπεδο και ταυτόχρονα η άνοδος της αριστεράς φανέρωνε ότι αυτή είχε βαθύτατους ιδεολογικούς και ψυχικούς δεσμούς στους εργαζόμενους παρά το κυνήγι, τους αποκλεισμούς ,την προπαγάνδα, τις απειλές, την καταστολή. Ο αντικομμουνισμός και η «εθνικοφροσύνη», ως μέθοδος κυριαρχίας πάνω στο λαό, μάλλον δημιουργούσαν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Τα λαϊκά προβλήματα και το Κυπριακό συνέβαλαν στην ανάπτυξη των αγώνων εκείνης της εποχής, που ήταν μαζικοί, μαχητικοί και επιδράσανε και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Ωστόσο η ΕΔΑ άσκησε πολιτική, ως αξιωματική αντιπολίτευση, «στα υπό των Αρχών καθοριζόμενα πλαίσια» με αποτέλεσμα ιδεολογικά να αποπροσανατολίζει και να αποδυναμώνει την θέληση μεγάλου μέρους του λαού για πάλη και όξυνση των ταξικών αγώνων. Στις οργανώσεις δε του ΚΚΕ στα χρόνια του 1956-1959 είχαν ξεσπάσει σκληρές διαμάχες με αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση σε φατρίες οπαδών του Παρταλίδη του Βαφειάδη και του Κολιγιάννη.
Έτσι η ΕΔΑ δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει υπέρ της τις ευνοϊκές γι αυτήν συνθήκες και περιορίστηκε σε κηρύγματα υπέρ ειρηνικών δημοκρατικών αλλαγών και επέκταση του κρατικού παρεμβατισμού.
Η Εφεύρεση του «Κέντρου»
Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, αποτελούσαν βασικά στηρίγματα της ελληνικού πολιτικού αστικού συστήματος, αλλά είχαν και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου. Η Κύπρος έπαιζε τον πιο σημαντικό ρόλο μα το καθεστώς του Μακαρίου εμπόδιζε τα αστικά κόμματα να ταυτιστούν με τα σχέδια των ΗΠΑ. Υπήρχε μέσα στις γραμμές των αστικών κομμάτων ένας ιδιότυπος αντιαμερικανισμός, μια αμφισβήτηση της κυριαρχίας του, και ταυτόχρονα το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα που με συνεχείς διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας, υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου, καθιστούσε δυσχερή την λήψη αποφάσεων. Δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και δυνητικά μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο. Ταυτόχρονα το αστικό σύστημα είχε να αντιμετωπίσει τις οξυμμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της οικονομικής-πολιτικής ολιγαρχίας, μια και οι «εκσυγχρονιστικές» προσπάθειες που επιχειρήθηκαν από αστούς πολιτικούς, τους έφερε σε άμεση σύγκρουση με το Παλάτι που ήθελε να έχει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας, και τον έλεγχο του στρατού.
Έτσι η άνοδος της ΕΔΑ, αφενός χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς ως θεμέλιο για να μπουν οι βάσεις της χούντας του Παπαδόπουλου και του ΙΔΕΑ, που ανέλαβε συστηματική δράση μετά το 1958 με το πρόσχημα του «κομμουνιστικού κινδύνου». Στην πραγματικότητα οι δεσμοί της ΕΔΑ με την ΕΣΣΔ ήταν πιο αδύναμοι από τα συμβόλαια που είχαν υπογράψει μαζί της οι εφοπλιστές Ωνάσης, Φραγκίστας, Νιάρχος. Αφετέρου καθιστούσε απαραίτητη και μάλιστα εσπευσμένα την ανασυγκρότηση των «εθνικών πολιτικών δυνάμεων ώστε να απαρτισθή ο έτερος πόλος του κοινοβουλευτισμού».
Για τον σκοπό αυτό οι αμερικανικές υπηρεσίες κινήθηκαν δραστήρια για να ενοποιήσουν τα διασπασμένα μικρά κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού κέντρου», βάζοντας πρώτα-πρώτα φραγμό στην φιλοδοξία του Γ. Παπανδρέου να ενσωματωθεί το μικρό κόμμα του στην ΕΡΕ του Καραμανλή.
Ο Γάλλος ακαδημαϊκός , Μωρίς Ζενεβουά βιογράφος του Καραμανλή γράφει πως απάντησε το 1960 ο Καραμανλής στο αίτημα του Παπανδρέου: «Ο τόπος χρειάζεται ισχυρή αντιπολίτευση. Δυο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία και το άλλο εξασφαλίζοντας –για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλλε μιαν αλλαγή, ιδού ο κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι». (Μωρίς Ζενεβουά «Η Ελλάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σελ. 208)
Καλοκαίρι του 1961 ξεκινάνε, πίσω από κλειστές κουρτίνες, στην αμερικανική πρεσβεία υπό την ηγεσία του πρέσβη Λαμπουίς συναντήσεις, τραπεζώματα, ζυμώσεις με όλα τα κομματίδια του εθνικόφρονος κέντρου. Έτσι στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 ανακοινώνεται η ίδρυση του κόμματος «Ένωση Κέντρου» υπό την ηγεσία του παπατζή Γεωργίου Παπανδρέου και μετόχους τους: Στεφανόπουλο του Λαϊκού Κοινωνικού Κόμματος, Βενιζέλο του Κόμματος των Φιλελεύθερων, Παπαπολίτη της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου, Τσιριμώκου της Δημοκρατικής Ένωσης, του στρατηγού Κατσώτα του Εργατικού Κόμματος και Τουρκοβασίλη του Κόμματος των Εθνικοφρόνων, μα και την Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα.
Μαζί με την ανακοίνωση του νέου κόμματος η αμερικανοκρατία ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιούσε νέες κοινοβουλευτικές εκλογές που τις προσδιόρισε για ένα μήνα μετά, στις 29-10-1961. Ο στόχος ήταν η ανάδειξη του νέου πόλου σε αξιωματική αντιπολίτευση και ο εξοστρακισμός της ΕΔΑ.
Οι Εκλογές
«Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι». (Σπ. Λιναρδάτου: Από τον Εμφύλιο στη Χούντα ) δήλωνε ο Παπανδρέου στους συνεταίρους του στην «Ένωση Κέντρου».
Το καθεστώς της βίας του κράτους και του παρακράτους κατά της Αριστεράς δεν ήταν μόνο εν γνώσει της ΕΡΕ. Το γνώριζαν και το ενέκριναν και οι ηγέτες του Κέντρου, ενώ ένθερμος οπαδός του υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου ο οποίος δε δίστασε να επισημάνει στον αρχηγό της ΕΡΕ ότι «αν δε βοηθούν πολύ τα πράγματα, ημπορεί να μας βοηθήσουν οι χωροφύλακες» (Αρχείο Κ. Καραμανλή» τόμος 5ος, σελ. 224-225)
Ωστόσο η βία και η νοθεία ποτέ δεν απουσίασαν από τον μεταπολεμικό κόσμο της Ελλάδας. Όπως έγραψε Γάλλος ο δημοσιογράφος Εr Rouleau στα χρόνια εκείνα:
«ο χωροφύλαξ ητο Βασιλεύς. Ένα εντυπωσιακόν οπλοστάσιον νόμων έδιδε μεγάλα περιθώρια καταπιέσεως…παραστρατιωτικαί οργανώσεις και πολιτοφυλακαί της άκρας δεξιάς επλαισίωναν με άγρυπνον όμμα και όχι χωρίς βίαν τον πληθυσμόν.»
Ο μηχανισμός αυτών των παρακρατικών οργανώσεων ήταν πραγματικός συφερτός από κοινούς δολοφόνους και λωποδύτες, δωσίλογους της κατοχής ως ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους και βέβαια στρατιωτικούς. Όλοι αυτοί ήταν ανίκανοι να αντιληφθούν τους λεπτούς σχεδιασμούς του πρέσβη Λαμπουίς και έτσι έστρεψαν το περίστροφο όχι μόνο στην αριστερά μα και στην Ένωση Κέντρου, μια και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί αυτό το κόμμα αφού ήταν εθνικόφρον κήρρητε διμέτωπο αγώνα.
Πράγματι ο προεκλογικός αγώνας της «Ένωσης Κέντρου» ξεκινά με το σύνθημα της «διμέτωπης πάλης» τόσο ενάντια στην «δεξιά» όσο και ενάντια στην αριστερά. Αλλιώς τι σόι κέντρο θα ήταν.
Ίσαμε ένα βαθμό ο μηχανισμός του παρακράτους που ελεγχόταν από την CIA και στην ουσία δρούσε ανεξάρτητα, στράφηκε ενάντια στα σχέδια της αμερικανικής πρεσβείας. Η όλη κατάσταση ήταν κωμικοτραγική.
Ωστόσο 4 μέρες πριν ανακοινωθεί η δημιουργία της «Ένωσης Κέντρου» μα και οι εκλογές, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1961, η ΕΔΑ φέρνει στο φως της δημοσιότητας το σχέδιο «Περικλής» το οποίο τέθηκε προς εφαρμογή τη 12η Αυγούστου 1961 και οι επιτελείς του ήταν ο αρχηγός του ΓΕΣ Βασίλειος Καρδαμάκης ο στρατηγός Νάτσινας και ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Η ΕΔΑ, 44 μέρες πριν τις εκλογές, καταθέτει τα στοιχεία στη Βουλή, όπου η ΕΡΕ του Καραμανλή απέρριψε ως συκοφαντικά, κι ας είχε συγκροτήσει επίσημα την «επιτροπή των 10», γραμματέας της οποίας ήταν ο μελλοντικός δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος και μέλη οι μετέπειτα «θεωρητικοί» της χούντας Σάββας Κωνσταντόπουλος και Γιώργος Γεωργαλάς, με σκοπό την καθοδήγηση και τον συντονισμό του «αντικομμουνιστικού αγώνα», που προέβλεπε ανάμεσα σε άλλα την εξαφάνιση της ΕΔΑ από αξιωματική αντιπολίτευση: «Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστεί κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%». (Ηλίας Νικολακόπουλος: «Η καχεκτική δημοκρατία» σελ 269).
Ο δε Παπανδρέου έκανε για άλλη μια φορά τον παπατζή. Όπως έγραψε ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής: «Δυστυχώς, όμως, τρεις μήνες προ των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου οι αρχηγοί της Ενωσης Κέντρου και ιδίως ο Βενιζέλος είχαν πληροφορηθεί παρ’ ανωτάτων φίλων τους αξιωματικών, ότι είχε μελετηθεί και οργανωθεί λεπτομερές σχέδιο επεμβάσεως του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας προς υπερψήφιση της ΕΡΕ».
Και ο εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία» Πάνος Κόκκας, έγραψε στο κύριο άρθρο της, την 7η Σεπτέμβρη 1965: «Και ήτο ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου πλήρως ενήμερος της σχεδιαζόμενης βίας και νοθείας. Και επίστευεν ότι μέριμνα του κ. Δόβα και του επί της Εθνικής Αμύνης υπουργού του κ. Χ. Ποταμιάνου θα ήτανε τα ιδικά μας συμφέροντα και πάλιν».
Το τι έγινε όμως στην διάρκεια της «δημοκρατικής» προεκλογικής περιόδου ξεπερνά την φαντασία. Όλα τα αγαθά του φασισμού της καθεστωτικής βίας σκορπίστηκαν δημοκρατικότητα παντού στην Ελληνική επικράτεια.
«Ένοπλες ομάδες χτυπούσαν την πόρτα κάθε σπιτιού (τις νυχτερινές ώρες, για ψυχολογικούς λόγους) και τροποποιούσαν την προηγούμενη απειλητική προειδοποίηση («όποιος ψηφίσει ΕΔΑ θα πάει εξορία») ως εξής: «Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία» (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα).
Δολοφονούνται τα μέλη της ΕΔΑ μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, Στέφανος Βελδεμίρης στην Θεσσαλονίκη και ο στρατιώτης Διονύσης Κερπινιώτης μέσα σε εκλογικό κέντρο της ΕΔΑ στην Αρκαδία, από παρακρατικούς δολοφόνους, ενώ οι ξυλοδαρμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο. Αξιωματικοί του στρατού, της χωροφυλακής, τα ΤΕΑ, η ΚΥΠ όργωναν την επαρχία προχωρώντας σε μαζικές συλλήψεις εκφοβισμού. Μπράβοι του υποκόσμου διέλυαν με βία προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Έτσι η δημοκρατία θριάμβευσε. Ο Καραμανλής κατέκτησε την εξουσία, ο Παπανδρέου πήρε την αντιπολίτευση και η ΕΔΑ συρρικνώθηκε.
Το «Βήμα» γράφει: «Η αναγνώρισις της εκτάσεως της νίκης του κ. Καραμανλή αποτελεί πράξιν ευθύτητος και δια τον λόγον αυτόν είναι η αναγνώρισις αυτή καθολική εκ μέρους όλων των καλής πίστεως πολιτών».
Δηλαδή ο στόχος πιάστηκε. Το κόμμα του «κέντρου», που η ίδρυση του ανακοινώθηκε μαζί με τις εκλογές, είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
«Περικλής» δεν υπάρχει διότι αυτά τα λένε οι κομμουνισταί.
Ο «ανένδοτος αγώνας»
Ποιος όμως θα ξεχνούσε το όργιο βίας της προεκλογικής περιόδου; Και ποιος θα ήταν αυτός που θα νομιμοποιούσε το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν προϊόν αυτής της βίας;
Ο Γ. Παπανδρέου, που έκανε τον παπατζή όταν η ΕΔΑ αποκάλυπτε το οργανωμένο κεντρικά σχέδιο «Περικλής» κατάγγειλε στις 1 Νοεμβρίου το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν βίας και νοθείας και στις 14 Νοέμβρη κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ.
Το ερώτημα είναι γιατί;
Μήπως όλα σε αυτόν τον κόσμο έχουν τα όρια τους;
Μήπως ένιωσε ότι η αμερικανική πρεσβεία και το παρακράτος απροσχημάτιστα τον εξευτέλισε;
Μπορεί να έχει βάση μια τέτοια ερμηνεία, γιατί ο Παπανδρέου δεν είχε καμία διάθεση να αυτοκτονήσει πολιτικά, όμως τις αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν. Τα γενεσιουργά αίτια βρίσκονται αλλού.
Καταρχήν ο Παπανδρέου γνώριζε ότι το ΚΚΕ και η ΕΔΑ ακολουθούσαν την πολιτική της λεγόμενης «δημοκρατικής συνεργασίας και ομαλότητας». Δηλαδή παθητική στάση, διότι απέβλεπαν στο να κρατήσει ο κοινοβουλευτισμός τον έλεγχο καθώς έλπιζαν στη σταδιακή νομιμοποίηση της αριστερής πολιτικής δράσης μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος έτσι όπως συνέβαινε στα περισσότερα αριστερά κόμματα στην Δυτική Ευρώπη.
Έπειτα, η ΕΡΕ ήταν ηθικά απαξιώμενη σε μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης μια και είχε φθαρεί ήδη πολιτικά από την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού που ήταν πλεγμένος σε ρεμούλες αθλιότητες και σε σκάνδαλα. Από τις τότε μίζες της γερμανικής βιομηχανίας Siemens με αφορμή την προμήθεια του ΟΤΕ με 50.000 τηλέφωνα, ως το σκάνδαλο υπεξαίρεσης στο Σισμανόγλειο. Ο κατάλογος είναι μακρύς.
Μα κύρια επειδή το αμερικανοκοινούμενο παρακράτος τα έκανε μούσκεμα, θέλησε να πάρει εκείνο τις πρωτοβουλίες μια και είχε αναγνώσει πως η ΕΡΕ ήταν ένα πιόνι της αμερικανικής ευνοιοκρατίας που έδειξε ανευθυνότητα απέναντι στην σταθερότητα του κοινωνικού καθεστώτος.
Έτσι άρχισε να ζητάει «ελεύθερες και τίμιες εκλογές». Και η ΕΔΑ συντάχθηκε μαζί του διότι ήταν πλέον ένα πολύ αποδεκτό κόμμα, ένα εποικοδομητικό στοιχείο για την κανονική λειτουργία του συστήματος. Πολεμούσε βέβαια τις παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις μα αυτό δεν αποτελούσε κάτι το απαράδεκτο για μερίδα του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Αυτό που είχε σημασία ήταν που συγκρατούσε τις πιο ενεργητικές δυνάμεις σε ήπια δράση. Δηλαδή απεργίες και διαδηλώσεις. Για δυο χρόνια ο λαός φώναζε στους δρόμους 1-1- 4. Μάτωνε για την υπεράσπιση του συντάγματος! Ένα σύνταγμα που διαχώριζε τον λαό σε «εθνικόφρονες» και μη. Που δικαίωμα στην εργασία είχαν μόνο όσοι διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων. Ενός συντάγματος που νομιμοποιούσε τις εξορίες και τις φυλακίσεις εάν παρέκλινες από την «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» !!
Και είναι στο σημείο αυτό που παρεμβάλλεται η δολοφονία Λαμπράκη. Το υπερκράτος του βόθρου- η αόρατη κυβέρνηση που είχε δημιουργήσει η CIA με την ανοχή του Παλατιού και την στήριξη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων των ανδρεικέλων – δρα ανεξάρτητα για τους ιδιαίτερους ιδιοτελείς σκοπούς του. Η δολοφονία αποτελούσε το προανάκρουσμα του σχεδίου «Προμηθέα» που είχε εκπονηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ για έκτακτες καταστάσεις.
H δολοφονία Λαμπράκη
Kατά τη διάρκεια της επίσκεψής της βασίλισσας Φρειδερίκης στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 για να παραστεί στον γάμο μιας Αγγλίδας πριγκίπισσας, βρέθηκε αντιμέτωπη με διαδηλωτές, που κρατούσαν πανό με συνθήματα υπέρ της απελευθερώσεως των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων. Επικεφαλής των διαδηλωτών ήταν η Μπέτυ Αμπατιέλου, μια ιστορική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος, σύζυγος του φυλακισμένου στελέχους του ΚΚΕ Αντώνη Αμπατιέλου.
Η Αμπατιέλου προσπαθεί να επιδώσει στην Φρειδερίκη μία επιστολή διαμαρτυρίας. Η Φρειδερίκη δεν καταδέχεται να την πάρει και προσπαθεί να το βάλει στα πόδια. Η Αμπατιέλου την έπιασε γερά από τους ώμους, εμποδίζοντάς την να φύγει. Με την επέμβαση των ανθρώπων της φρουράς η Φρειδερίκη ξεφεύγει.
Την επόμενη όμως η έμψυχη αυτή γυναίκα μετέβη στα Βρετανικά ανάκτορα και ζητάει να επιδώσει προσωπική επιστολή προς τη βασίλισσα της Μ. Βρετανίας.
Η Ελισάβετ αποδέχεται το αίτημα και παραλαμβάνει την επιστολή διαμαρτυρίας για το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα εκείνη την εποχή γινόταν το μήλο της έριδος ανάμεσα στην Γαλλία και Γερμανία (ΕΟΚ) και την Αγγλία (ΕFΤΑ) και για το θέμα αυτό το οικονομικό κατεστημένο στην Ελλάδα ήταν διχασμένο. Μάλιστα είχε ανακοινωθεί ότι ο Ντε Γκωλ θα επισκέπτονταν επίσημα τον Μάιο την Αθήνα.
Ωστόσο, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έξω από το ξενοδοχείο «Κλάριτζες» όπου διέμενε η Φρειδερίκη μέρα-νύχτα υπήρχαν διαδηλώσεις και«αγρυπνίες διαμαρτυρίας».
«Σε μια από τις «αγρυπνίες διαμαρτυρίας» πήραν μέρος και οι Βρετανοί βουλευτές Άντονυ Γκρήνγουντ, Μπάρμπαρα Καστλ, Φένερ Μπρογκουέι και Τζων Τάνκιν. Η Αμπατιέλου είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας με καθημερινές συνεντεύξεις στον τύπο και εμφανίσεις στη βρετανική τηλεόραση. Οι εφημερίδες του Λονδίνου αφιέρωσαν δηκτικώτατα άρθρα» (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα).
Και ξαφνικά εμφανίζεται εκεί ο βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Συναντιέται με την Αμπατιέλου, μιλάει με δημοσιογράφους και ζητάει συνάντηση με την Φρειδερίκη. Η απάντηση της ήταν αρνητική. Η Φρειδερίκη γυρίζει ταπεινωμένη στην Αθήνα.
Στις 16 Μαΐου 1963 ο στρατηγός Ντε Γκωλ επισκέφθηκε επίσημα την Αθήνα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει σπείρει φήμες για δολοφονική απόπειρα εναντίον του. Επί ποδός τέθηκε ολόκληρη η δύναμη της Αστυνομίας. Καθώς και όλη η σαπίλα των παρακρατικών οργανώσεων. 4.000 από τα μέλη τους κλήθηκαν με ατομικές προσκλήσεις(!) να καταταγούν ως εθελοντές αστυφύλακες. Πιο επίσημη οργάνωση του φασιστικού παρακράτους δεν μπορούσε να υπάρξει.
Στο περιθώριο αυτής της επίσκεψης είναι που ο Καραμανλής σε δηλώσεις του κατηγόρησε την Αγγλία (ΕFΤΑ) ως υποκινήτρια των διεθνών διαδηλώσεων εναντίον της κυβέρνησής του, που ζητούσαν την αποφυλάκιση των 1.600 πολιτικών κρατουμένων και των 4.000 εξόριστων που ήταν ακόμα πεταμένοι στα ξερονήσια.
Και ο Ντε Γκωλ, όλος χαρά:
«Αυτή τη χώρα που η πολιτική της ζωή είναι τόσο δαντελωτή όσο και οι ακρογιαλιές της και τόσο ανάγλυφη όσο ο ορίζοντας των βουνών της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατορθώνει να την κυβερνήσει».
Ο Καραμανλής είχε ήδη επιλέξει να αγκιστρωθεί στον αμερικανοφάγο Ντε Γκώλ, να εντάξει την Ελλάδα στον τότε γαλλογερμανικό άξονα της ΕΟΚ, και όχι στην ένωση ΕFΤΑ της Αγγλίας προσπαθώντας να διατηρήσει τις ισορροπίες απέναντι στις ΗΠΑ μα και στο Παλάτι το οποίο με την στήριξη των εφοπλιστών που τα συμφέροντα τους έγερναν προς το Σίτυ. εξάσκησε πολύμορφη επιρροή για την είσοδο της χώρας στην ΕFΤΑ.
Έξι μέρες μετά, στις 22 Μαΐου 1963, ο Λαμπράκης είχε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Εκατοντάδες φασιστοειδή των παρακρατικών οργανώσεων σε σύμπραξη με την αστυνομία και παρόντων των υποστρατήγου Κωνσταντίνου Μήτσου, συνταγματάρχη Ευθυμίου Καμουτσή, διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Διαμαντόπουλου, ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, τραμπουκίζουν, δέρνουν, σακατεύουν όποιον επιχειρεί να πλησιάσει την αίθουσα.
Ο ίδιος ο Λαμπράκης από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης, λίγη ώρα πριν δεχτεί το δολοφονικό χτύπημα, λέει:
«Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».
Η δολοφονία του όμως ήταν προσχεδιασμένη με σαφή πολιτικά κίνητρα, προϊόν της συνεργασίας της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο και τις παρακρατικές οργανώσεις.
Λίγα μέτρα μακρύτερα ο βουλευτής της ΕΔΑ και μέλος του ΚΚΕ Γιώργος Τσαρουχάς χτυπήθηκε και αυτός με λοστούς στο κεφάλι μα τότε σώθηκε για να δολοφονηθεί αργότερα στα κάτεργα των ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Υ.Γ. Μετά την «αποκατάσταση» της δημοκρατίας η πολιτεία εκεί όπου δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης τοποθέτησε ένα γλυπτό εις ανάμνηση του. Μαζί τοποθέτησε μια πινακίδα η οποία αναφέρει:
«Στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, μαραθωνοδρόμου της ειρήνης, που έπεσε στις 22 Μαϊου 1963».
Καμία αναφορά στην βουλευτική ιδιότητα του Λαμπράκη, καμία αναφορά στην δολοφονία του. Απλά σκόνταψε και ΕΠΕΣΕ.
Συνεχίζεται…
Short URL: http://wp.me/s1pa1c-72017
