του Βάσου Φτωχόπουλου εκδότης της εφημ. Ένωση από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 91)
Πάει η πενταετία του Χριστόφια. Πάει και αυτός ο –χωρίς αμφιβολία– χειρότερος πρόεδρος που έτυχε να
κυβερνήσει αυτήν τη «χώρα».
Τρία πράγματα κρατάμε από τη διακυβέρνηση Χριστόφια:
1) Την κατάρρευση της οικονομίας,
2) την τραγωδία στο Μαρί, και
3) το γεγονός ότι δεν κατάφερε να λύσει το Κυπριακό, παρά τις γενναίες του υποχωρήσεις.
Δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε αυτές τις τρεις πτυχές της διακυβέρνησής του. Τις πρώτες δύο τις ζούμε ακόμα στο πετσί μας και για την τρίτη ευχαριστούμε ξανά τους «αδελφούς» Τούρκους, που πάλι μας έσωσαν.
Τώρα μας ήρθε νέος πρόεδρος, ένας νέος Χριστόφιας της γαλάζιας δεξιάς. Εμείς, όπως σας υποσχεθήκαμε, είμαστε ξανά άγρια αντιπολίτευση. 1.825 τζιαι πόψε.
Ο Αναστασιάδης είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η κυπριακή κεντροδεξιά. Υπό αυτήν την έννοια, είναι ίδιος και απαράλλακτος ο Χριστόφιας, μόνο που ο Χριστόφιας δεν είχε το άλλοθι μιας εθνικής παράταξης, ούτε μιλούσε εκ μέρους της εθνικοφροσύνης. Αυτό κάνει τον Αναστασιάδη πολύ επικίνδυνο και, με δεδομένη την υποστήριξη και του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ στο εθνικό ζήτημα, είναι θέμα χρόνου η εκκίνηση της πορείας προς το τέλος της Κύπρου όπως την ξέραμε. Ούτε την ομοσπονδία γλιτώνουμε ούτε την προτεκτορατοποίηση ούτε την πλήρη εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποδούλωσή μας στο άρμα των τραπεζιτών και της παγκοσμιοποίησης.
Τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, διότι δεν θα είναι ένας άθεος κομμουνιστής, βλάκας του χωριού, που θα μας κυβερνά και θα θέλει να μας ξεπουλήσει, αλλά ένας αλαζονικός «δικός μας», «εθνικόφρων», ευρωπαϊστής και φίλος της Μέρκελ, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και άλλων ευρωπαϊκών φασιστικών καθαρμάτων. Όλα αυτά ρίχνουν άπειρη στάχτη στα μάτια του πόπολου. Γνωρίζω άτομα με πολύ ψηλή νοημοσύνη, που ακόμη πιστεύουν πως η εσωτερική αντίσταση των, έστω αλλοτριωμένων, «εθνικιστών» του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ θα μπορεί να βάλει φρένο στις ορέξεις των κρυφοεθνομηδενιστών αγγλόφρονων συναγερμικών.
Έλεος, λέω. Είδαμε αυτές τις αντιστάσεις όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά κατά τη διακυβέρνηση Κληρίδη, όπου συντελέστηκε και το τελικό χτύπημα στους γριβικούς ενωτικούς αγωνιστές της βάσης του Συναγερμού.
Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Στην Κύπρο μπορεί οι πάντες να μιλούν για εθνικό πρόβλημα, αλλά άλλη σημασία προσδίδουν πια στις λέξεις. Ούτε η λέξη ελευθερία έχει πια το παλιό της νόημα. Η Κύπρος πια δεν είναι οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας. Μια άλλη Κύπρος κυριαρχεί στην καθημερινή μας ζωή. Μια κοινωνία του λάιφσταϊλ, της κατανάλωσης και της τηλεοπτικής αποβλάκωσης. Μια κοινωνία των υπηρεσιών και των αστικών επαγγελμάτων. Πάει πια η αγροτική Κύπρος, πάει πια και η αστική γειτονιά και ενορία. Πάει πια κι αυτή η ελάχιστη ντόπια παραγωγή. Χωρίς αυτά, η Κύπρος παραμένει ένας χώρος χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Δεν ξέρω για πόσον καιρό ακόμη θα αντέξει αυτό το 15% των Ελλήνων να μας κρατάει σ’ αυτήν τη γη. Δεν ξέρω πια αν αυτό το 15% των Ελλήνων έχει τα κότσια ν’ αντισταθεί στη λαίλαπα των νεοθωμανών, νεοναζί και νεοεγγλέζων. Ο εχθρός πια δεν είναι και τόσο ορατός, ούτε χτυπάει αίφνης στο ψαχνό. Ο εχθρός είναι πια σαν την αρρώστια: λίγο λίγο μας ρίχνει κάτω, ώσπου να πέσουμε και να μην ξανασηκωθούμε ή, αν σηκωθούμε, να σηκωθούμε μεταλλαγμένοι.
Οι εκλογές τελείωσαν. Το ΔΗΣΑΚΕΛ θριάμβευσε. Ο κόσμος πανηγύρισε την απομάκρυνση του Χριστόφια, αλλά δεν κατάφερε να δώσει μια άλλη προοπτική σ’ αυτόν τον τόπο. Επικράτησε η άλλη εκδοχή του Χριστόφια, αυτή που μπορεί να κάνει εξίσου γενναιόδωρες προσφορές στους Τούρκους και στους Ευρωπαίους, τραγουδώντας ταυτοχρόνως και τον Εθνικό μας Ύμνο. Επικράτησε το άλλο άλογο της βρετανικής επικυριαρχίας. Επικράτησαν οι νεοκύπριοι της δεξιάς, ανεξαρτήτως αν οι οπαδοί τους επιμένουν να ντύνονται με την ελληνική σημαία ως παραταξιακοί χουλιγκάνοι. Έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε γιατί ακόμη ο κόσμος του ΔΗΣΥ δεν μπορεί να αποβάλει την ελληνική σημαία και τα άλλα σύμβολα του έθνους. Αυτά, όμως, ας τ’ αφήσουμε για μια άλλη φορά.
Η ουσία βρίσκεται αλλού: Πύρρειες είναι οι νίκες του ΔΗΣΑΚΕΛ. Ο Αναστασιάδης είναι πρόεδρος από προδοσία. Αν οι παπαδοπουλικοί του ΔΗΚΟ δούλευαν για τον Λιλλήκα και αν οι αποστάτες του Συλλούρη δεν επιθυμούσαν διακαώς να επιστρέψουν στο μαντρί, σήμερα άλλος θα ήταν πρόεδρος. Ο Αναστασιάδης και ο Μαλάς, αν τους αφαιρέσουμε τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή, δεν πήραν ο ένας πάνω από το 40% και ο άλλος πάνω από το 35% του κυπριακού πληθυσμού – τόσο τους εμπιστεύεται ο κόσμος. Αλλά και αυτά ακόμη τα ποσοστά τα πήραν εξαιτίας της ΠΟΛΩΣΗΣ που δημιούργησαν μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και εξαιτίας του ουσιαστικού ΜΙΣΟΥΣ μεγάλης μερίδας του λαού μας προς ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ και ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ. Δεν είναι λίγοι αυτοί του αντικατοχικού στρατοπέδου που ψήφισαν Αναστασιάδη με το χέρι τους να τρέμει, μόνο και μόνο για να φύγει το επαίσχυντο ΑΚΕΛ από τη μέση• και δεν είναι λίγοι εκείνοι οι αντικατοχικοί που ψήφισαν Μαλά, γιατί ακριβώς γνωρίζουν πόσο επικίνδυνος είναι ο Αναστασιάδης.
Τώρα εμείς, οι ηττημένοι, οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να προχωρήσουμε στη σύσταση ενός ρωμαλέου ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού αντιομοσπονδιακού κινήματος και, μαζί με τους συναγωνιστές μας στην Ελλάδα, να δώσουμε τη μεγάλη μάχη, για να παραμείνουμε στον τόπο μας και Έλληνες και ελεύθεροι. Όσοι πιστοί.
http://ardin-rixi.gr/
