Αγαπητές συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Η Εγκύκλιος αυτή της Πολιτικής Γραμματείας έχει σαν βασικό στόχο να καλέσει τα μέλη του ΕΠΑΜ σε επαγρύπνηση εναντίον φαινομένων ακραίου ατομισμού που έχουν εμφανιστεί στις γραμμές μας. Δεν είναι ίδιον γνώρισμα δικό μας, αλλά φαινόμενο της κοινωνίας. Ωστόσο, σύμφωνα με την γνώμη της Π.Γ., αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους διαλυτικούς κινδύνους, που αντιμετωπίζει το Μέτωπο αυτή την περίοδο. Για τον λόγο αυτό απευθυνόμαστε, ως Πολιτικό Όργανο, σε όλους τους συναγωνιστές προκειμένου να επιστήσουμε την προσοχή όλων μας στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει εσωτερικά για το Μέτωπο ο ακραίος ατομισμός που εκδηλώνεται με ποικίλες μορφές, τόσο στην πρακτική της οργάνωσης, όσο και σε αντιλήψεις που διακινούνται εντός των γραμμών μας.
Επί δεκαετίες το κυρίαρχο σύστημα έχει ενσταλάξει στη συνείδηση της κοινωνίας την πεποίθηση, ότι μόνος του ο καθένας μπορεί να την βγάλει καθαρή, κοινώς να τα βολέψει, αξιοποιώντας οποιαδήποτε ευκαιρία του δοθεί. Τα πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα βίωσαν την πλήρη απαξίωση των παραδοσιακών μορφών συλλογικής έκφρασης, εκπροσώπησης και οργάνωσής τους είτε στο επίπεδο της κοινωνίας, είτε στο επίπεδο της πολιτικής. Ο απλός κόσμος διδάχτηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια μόνο να υποχωρεί και να χάνει. Οι ηγεσίες του τον πρόδιδαν σε κάθε του βήμα και τον έμαθαν να δέχεται μόνο ήττες, γιατί έτσι ή αλλιώς «δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο». Έτσι, ο απλός κόσμος έμαθε να βασίζεται μόνο στις δικές του εξατομικευμένες δυνάμεις, να μην εμπιστεύεται κανέναν και καμιά οργάνωση. Προσπαθούσε να επιβιώσει όχι με όπλο τα δικαιώματά του και την αξιοπρέπειά του ως πολίτης, ως εργαζόμενος και ως Έλληνας, πράγμα που μόνο συλλογικά και οργανωμένα μπορούσε να διεκδικήσει, αλλά με τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονταν για να αρπαχτεί από κάπου, ή για να εκμεταλλευτεί καταστάσεις.
Έτσι, τα πλατύτερα στρώματα του λαού βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την χειρότερη κρίση
και απειλή στην ιστορία της χώρας, χωρίς ούτε καν την στοιχειώδη εμπειρία συλλογικής δράσης και οργάνωσης. Κλήθηκαν από τα πράγματα, να δώσουν την πιο σημαντική μάχη της ζωής τους χωρίς κανένα εχέγγυο συλλογικότητας. Έπρεπε, να ανακαλύψουν στην πράξη και από το μηδέν αυτά που σε άλλες εποχές και για άλλες ιστορικές γενιές ήταν λίγο ή πολύ αυτονόητα. Τους τρόπους δηλαδή που πλατιά κοινωνικά στρώματα οργανώνονται αφ’ εαυτού τους και συγκροτούνται σε λαό προκειμένου να αναμετρηθεί με την απειλή που αντιμετωπίζει. Και προκειμένου να γίνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε να απαλλαγούν από την νοσηρή επιρροή των μορφών οργάνωσης, κυρίως των υφιστάμενων κομματικών μηχανισμών, που ενώ έχουν απαξιωθεί παντελώς στη συνείδηση της κοινωνία, εξακολουθούν να την στοιχειώνουν και να την κρατούν αλυσοδεμένη.
Τα δυο πρώτα χρόνια μετά την επίσημη ένταξη σε καθεστώς αποικιοκρατικής κηδεμονίας, που πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε καθεστώς κατοχής, πλατιά στρώματα της εργαζόμενης κοινωνίας αντέδρασαν μαζικά. Κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, απεργίες. Κορύφωση υπήρξε το μεγάλο αυθόρμητο κίνημα των πλατειών. Τι κέρδισε από αυτήν την περίοδο ο λαός; Την συνειδητοποίηση ότι όλες οι παραδοσιακές πόρτες κοινωνικής και πολιτικής διαμαρτυρίας είναι κλειστές και επομένως απαιτείται άλλος τρόπος. Χρειάζεται ανατροπή. Κι αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μαζικό λαϊκό αγώνα στη βάση της «από τα κάτω» μετωπικής παλλαϊκής οργάνωσης. Σ’ αυτή την ανάγκη απάντησε η ίδρυση του ΕΠΑΜ.
Το Μέτωπο από την ιδρυτική του τάχθηκε καθαρά υπέρ της κινητοποίησης της πλειοψηφίας του λαού μέσα από την οργάνωσή του σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους, δίχως διαχωρισμούς ιδεολογίας και κομματικής ταυτότητας. Αυτό είναι το νόημα του παλλαϊκού, που φέρει στην προμετωπίδα του το Μέτωπο και αυτό αποτελεί την βασική κατεύθυνση στην δουλειά του ΕΠΑΜ μέσα στον λαό. Βεβαίως, αυτό για να γίνει απαιτεί χρόνο, χρόνο για να ωριμάσει η κοινωνία με καταλύτη την μαζική δράση και την οργανωτική δουλειά του Μετώπου. Απαιτεί ιδιαίτερες αντοχές, αφοσίωση από τους αγωνιστές και τυφλή, θα λέγαμε με μια δόση υπερβολής, πίστη στη δύναμη του λαού και στην ικανότητά του, να βγει μπροστά και να επιφέρει την ανατροπή. Αυτός, ο λαός δηλαδή, οφείλει να βγει μπροστά για να επιφέρει την ανατροπή με την δική μας καταλυτική παρέμβαση. Κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να τον αντικαταστήσει, ή να το υποκαταστήσει.
Αυτή ήταν εξαρχής και παραμένει η βασική φιλοδοξία του ΕΠΑΜ. Γι’ αυτό και το Μέτωπο πήρε την ονομασία Ενιαίο και Παλλαϊκό. Στα ιδρυτικά μας κείμενα έχουμε εξηγήσει αναλυτικά, ότι το Μέτωπο δεν πιστεύει σε αυτοδιορισμένες πρωτοπορίες, ούτε σε οργανώσεις που αυτοανακηρύσσονται λυτρωτές του λαού. Όσοι εμφορούνται από τέτοιες αντιλήψεις δεν μπορούν να είναι μέλη του Μετώπου. Όποιος πιστεύει ότι ο λαός δεν μπορεί να αντιδράσει και ότι δεν έχει νόημα η οργανωτική δουλειά μέσα στον λαό, τότε αυτός δεν μπορεί να είναι μέλος του Μετώπου.
Τα τονίζουμε όλα αυτά, γιατί δεν θεωρούμε ότι είναι καταχτημένα από όλους τους συναγωνιστές μέσα στις γραμμές μας. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα μέλη του ΕΠΑΜ που θεωρούν ότι ο λαός δεν είναι σε θέση, να πετύχει το οτιδήποτε αφεαυτού του, αντιμετωπίζουν την παλλαϊκή οργάνωση στην γειτονιά και στο χώρο δουλειάς ως χάσιμο χρόνου, γοητεύονται από επικοινωνιακές τακτικές μόνο και μόνο για «να φανούμε», από ακτιβισμούς χωρίς αντίκρισμα στην μαζική δράση, ενώ ταυτίζουν το κίνημα με δράσεις λίγων αποφασισμένων που με «δυναμικές ενέργειες» υποτίθεται ότι θα υποκινήσουν τον κόσμο. Καμιά από όλες αυτές τις λογικές δεν έχει, ούτε είχε ποτέ σχέση με την συγκρότηση και την δράση του ΕΠΑΜ. Και θα πρέπει να τις αντιμετωπίζομαι ως ανοιχτά εχθρικές λογικές με το Μέτωπο και τους σκοπούς του.
Παρόλα αυτά η ανυπομονησία να γίνει κάτι γρήγορα – παρά κι ενάντια στην αντικειμενική κατάσταση της ίδιας της κοινωνίας – για να γλυτώσουμε από το σφαγείο που αρχίζει και συσσωρεύει εκατόμβες θυμάτων, αλλά και η λογική του «καπετάν ένα» που πιστεύει, ότι δεν χρειάζεται ούτε τον λαό, ούτε την οργάνωση με μαζική επιρροή και πανεθνική δικτύωση για να είναι «αγωνιστής», σπρώχνει συναγωνιστές σε επικίνδυνες και ακραία τυχοδιωκτικές πρακτικές. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά την έλλειψη αγωγής, ευθύτητας, προσωπικής αξιοπρέπειας και εντιμότητας που μας έχει κληροδοτήσει η άρρωστη κατάσταση της κοινωνίας, τότε δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα που ορισμένες φορές οδηγεί σε νοσηρότατες συμπεριφορές μέσα στις γραμμές μας.
Είναι γνωστή η κατάσταση που δημιουργήθηκε με το δίδυμο Γρούντα-Γεωργιάδου οι οποίες αξιοποίησαν την θέση τους στην Νομική Γραμματεία για να υποκλέψουν, να υπεξαιρέσουν προσωπικά δεδομένα μελών και φίλων του ΕΠΑΜ προκειμένου να υπηρετήσουν την δική τους προσωπική ατζέντα. Κανένας πολιτικός ή άλλος λόγος δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια πράξη. Τέτοιες πράξεις αλητείας δεν μπορούν να γίνονται ανεχτές στις σχέσεις ανάμεσά μας. Δεν μπορεί κανείς να εκμεταλλεύεται την θέση του στο Μέτωπο προκειμένου να υπηρετήσει τις δικές του λογικές και επιδιώξεις. Πολύ περισσότερο όταν καταχράται την εμπιστοσύνη του Μετώπου μόνο και μόνο για να στήσει την δική του κλίκα. Οι κυρίες δεν κατόρθωσαν να βλάψουν ούτε την ομαδική αγωγή, έστω κι αν την καθυστέρησαν, ούτε να στήσουν κλίκα μέσα στο ΕΠΑΜ για να διασύρουν το Μέτωπο και τώρα εκθέτουν τον εαυτό τους και την νοσηρή ψυχογραφία τους σε μια παρακμιακή εκπομπή στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του κ. Μενέλαου Αναγνώστου όπου κυριαρχεί ο απόλυτος βόρβορος του ιδιοπαθούς λόγου τους. Ο γενιτσαρισμός σε όλο του το μεγαλείο. Δικαίωμά τους. Έστω κι αν συνεχίζουν να στέλνουν χυδαία μηνύματα εναντίον του ΕΠΑΜ σε πρόσωπα των οποίων τα στοιχεία έχουν καταχραστεί από το Μέτωπο. Όποιος μπορεί να στοχαστεί ελεύθερα δεν κινδυνεύει. Όποιος δεν μπορεί να διακρίνει το ψέμα, την συκοφαντία και την διαβολή από την αλήθεια είναι καταδικασμένος και γι’ αυτόν ούτε τα όργανα, ούτε το Μέτωπο μπορούν να κάνουν το οτιδήποτε.
Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η εξέλιξη με το «χωρίς FM». Ο Μενέλαος Αναγνώστου θεώρησε ότι είναι αποκλειστικά προσωπική του επιτυχία το γεγονός της σημαντικής ακροαματικότητας του διαδικτυακού σταθμού και θεώρησε καλό να την εξαργυρώσει για τον εαυτό του. Έτσι μετέτρεψε σε ιδιωτική του επιχείρηση τον σταθμό χωρίς ούτε καν να έρθει σε συνεννόηση με την Π. Γ. του ΕΠΑΜ. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται σ’ αυτό καθαυτό το γεγονός, ούτε η Π. Γ. θα έφερνε αντίρρηση αν ο κ. Μενέλαος Αναγνώστου έθετε ξεκάθαρα το όλο ζήτημα. Αντί γι’ αυτό, είχαμε μια ευθεία επίθεση εναντίον του ΕΠΑΜ και των οργάνων του με συκοφαντίες και ψέματα άνευ προηγουμένου, προκειμένου να δικαιολογηθεί η προσωπική ιδιοτέλεια, η τραγική έλλειψη ευθύτητας και η ανύπαρκτη εντιμότητα. Είχαμε κινήσεις στο παρασκήνιο με σκοπό την επιβολή τετελεσμένων και καλλιέργεια κλίματος καχυποψίας και διαστροφής προκειμένου να δικαιολογηθεί η ιδιωτικοποίηση του σταθμού. Έπρεπε να συκοφαντηθεί το ΕΠΑΜ, για να συγκαλυφτεί πόσο ιδιοτελής ήταν ο σκοπός της οικειοποίησης μιας επιτυχίας που χωρίς το Μέτωπο, τα μέλη και τους φίλους του δεν θα υπήρχε καν. Για να διαμορφώσει το κάθε μέλος του ΕΠΑΜ ιδία άποψη, έχει αναρτηθεί στο Forum της κεντρικής ιστοσελίδας ολόκληρη η αλληλογραφία ανάμεσα στον Μενέλαο Αναγνώστου και την Πολιτική Γραμματεία.
Δεν μπορεί να είναι μέλος του ΕΠΑΜ όποιος δεν διαθέτει στοιχειώδη προσωπική αξιοπρέπεια και εντιμότητα, ούτε ξέρει τι σημαίνει να μιλά κανείς με ευθύτητα και σταράτα. Δεν μπορεί να είναι μέλος του ΕΠΑΜ όποιος δεν έχει χαρακτήρα και ήθος. Δεν μπορεί να είναι μέλος του ΕΠΑΜ όποιος δεν έχει καθαρή και αδέκαστη συνείδηση. Δεν μπορεί να είναι μέλος του ΕΠΑΜ όποιος συνηθίζει να λέει, ή να επικαλείται συκοφαντίες και κουτσομπολιά. Ούτε όποιος αποδεικνύεται επιτήδειος και θέτει «την πάρτη του» πάνω από το Μέτωπο και τους συναγωνιστές του. Όποιος δικαιολογεί πράξεις σαν αυτές που περιγράψαμε πιο πάνω, δεν μπορεί να ανήκει στο Μέτωπο. Η ηθική του δεν είναι η αρμόζουσα για τον παλλαϊκό αγώνα. Γι’ αυτό και καλά κάνει όποιος επιλέγει να ακολουθήσει τόσο τις Γρούντα-Γεωργιάδου, όσο και τον Μενέλαο Αναγνώστου. Διαθέτει περιορισμένη ηθική και είναι επιρρεπής σε οτιδήποτε, αρκεί να το δικαιολογήσει επαρκώς στον εαυτό του. Δεν νοιάζεται για τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό του και την παρέα του. Όποιος δεν έχει κατακτήσει το στοιχειώδες, δηλαδή την προσωπική αξιοπρέπεια και εντιμότητα, δεν μπορεί να στρατευθεί στα προτάγματα του ΕΠΑΜ, δεν μπορεί να αφιερωθεί στον αγώνα υπέρ του λαού. Δεν έχει ούτε καν αντιληφθεί, ότι στο Μέτωπο εντάχθηκε για να αγωνιστεί όχι μόνο ενάντια στο καθεστώς κατοχής, αλλά και για την αναγέννηση της Ελλάδας από το λαό και για το λαό και αυτή δεν μπορεί να γίνει με τα φθαρμένα υλικά του εγωκεντρισμού και του φιλοτομαρισμού.
Κάθε μέλος του ΕΠΑΜ θα πρέπει να έχει ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του, ότι παλεύουμε για την ολοκληρωτική κάθαρση της εσωτερικής κατάστασης, για την αναγέννηση εκ βάθρων της Ελλάδας και ότι θα πολεμήσουμε αλύπητα κάθε εκδήλωση φαυλοκρατίας, ψευτιάς, ατιμίας και φιλοτομαρισμού. Δεν μπορεί, μια οργάνωση σαν την δική μας, να προσπαθεί, να κινητοποιήσει τα λιγοστά αποθέματα αξιοπρέπειας, εντιμότητας και αρετής που έχουν απομείνει στον πολύ κόσμο και εμείς να μην δίνουμε το παράδειγμα με την στάση και την συμπεριφορά μας. Μέσα σ’ έναν κυκεώνα ακραίων συμπεριφορών της κοινωνίας και πρωτοφανούς ρευστότητας όπου τα πάντα είναι ανεκτά και επιτρεπτά, μέχρι και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, το μέλος του ΕΠΑΜ, το ίδιο το Μέτωπο θα πρέπει να στέκει βράχος ακλόνητος αρετής και αφοσίωσης στον κοινό αγώνα. Αληθινό παράδειγμα προς μίμηση, φάρος φωτεινός μέσα στην ηθική κατάπτωση που βιώνει η κοινωνία. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να ελέγξει τον κακό του εαυτό δεν κάνει για τον αγώνα.
Στις γραμμές μας δεν μπορούν, να έχουν θέση όσοι βάζουν τον εαυτούλη τους πάνω από τους συναγωνιστές τους και τον λαό. Δεν μπορούν να έχουν θέση όσοι τραμπουκίζουν, στήνουν ίντριγκες και κλίκες, συκοφαντούν στα σκοτεινά και κινούνται στο παρασκήνιο. Το μέλος του ΕΠΑΜ πρέπει να είναι ανιδιοτελές σε όλες τις εκδηλώσεις του, να προσφέρει απλόχερα, χωρίς να επιδιώκει ανταλλάγματα, ή ανταπόδοση από κανέναν, να αποτελεί παράδειγμα προσωπικής αξιοπρέπειας και εντιμότητας, να μιλά ανοιχτά και να μην είναι κρυψίνους, ή μουλωχτός. Δεν ταιριάζει σε λαϊκούς αγωνιστές να λουφάζουν στο σκοτάδι για να κουτσομπολέψουν, ή να διαβάλουν. Το ήθος και η αξιοπρέπεια που ξεχωρίζει ανέκαθεν έναν αληθινό αγωνιστή του λαού μας είναι ευθέως ανάλογη με την πυγμή και την αποφασιστικότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους όποιους μουλωχτούς τον πλησιάσουν για να κουτσομπολέψουν, να διαβάλουν συναγωνιστές τους, ή να τον μυήσουν σε ίντριγκες. Δεν επιτρέπει σε κανέναν να του «βάλει λόγια» για συναγωνιστή, ή για το Μέτωπο, ενώ γνωρίζει άριστα ότι όποιος είναι έντιμος, λέει, ότι έχει να πει ανοιχτά και δημόσια μέσα στις διαδικασίες που συλλογικά έχει θεσπίσει η οργάνωση. Γνωρίζει άριστα ότι αυτός που θέλει να «βάζει λόγια» και να διαδίδει αθλιότητες για συναγωνιστές του, ή για το Μέτωπο, ενώ στις διαδικασίες δεν τολμά, να πάρει τον λόγο για να τις επαναλάβει ανοιχτά και δημόσια μπροστά σε όλους, τότε αυτός είναι παράσιτο, βαρίδι για την οργάνωση και ικανός για την μεγαλύτερη προστυχιά. Τέτοιοι τύποι αύριο μπορεί να στραφούν ευθέως κατά του λαϊκού κινήματος και να τους βρούμε απέναντί μας, γι΄ αυτό, δεν μπορούν να γίνονται ανεχτοί μέσα στους πυρήνες. Το Μέτωπο δυναμώνει μόνο όταν αποφασιστικά ξεκαθαρίζει τις γραμμές του από τέτοια βαρίδια.
Το φαινόμενα αυτά δεν είναι άσχετα με το τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία. Μεγάλα τμήματα του λαού βυθίζονται όχι μόνο κοινωνικά λόγω της τρομακτικής πίεσης που δέχονται από το καθεστώς και τις πολιτικές του, αλλά και συνειδησιακά με αποτέλεσμα να βγαίνουν στην επιφάνεια άρρωστες συμπεριφορές, όπου ο ακραίος ατομισμός παίζει κυρίαρχο ρόλο. Είναι σίγουρο πώς όσο θα συνεχίζεται η επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας και όσο ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας θα βυθίζεται στην εξαθλίωση και την απόγνωση, τόσο τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και φιλοτομαρισμού, ακόμη και σε ακραίες μορφές, θα τείνουν να γενικευτούν. Από εδώ και μπρος θα πρέπει, να γνωρίζουμε, ότι οι λογικές της μοιρολατρίας, του ραγιαδισμού μέχρις αισχρού σημείου, του ατομικού βολέματος πατώντας ακόμη και επί πτωμάτων, αλλά και της προσωπικής εκτόνωσης σε βάρος του λαού και της πατρίδας, θα σαρώνουν την κοινωνία και την συνείδηση όλο και πλατύτερων στρωμάτων.
Όλο και πιο συχνά θα έχουμε επίσης, να αντιμετωπίσουμε και ένα άλλο ιδεολογικό υβρίδιο, γέννημα-θρέμμα αυτής της κατάστασης. Εκείνον δηλαδή που νομίζει για τον εαυτό του ότι είναι η μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη, ή του Καραϊσκάκη, έτοιμος να σύρει το γιαταγάνι για να πάρει κεφάλια, ή να ρίξει με την κουμπούρα για να θερίσει τους εχθρούς, αλλά στην πράξη δρα πάντα σαν Νενέκος μιας και το μόνο που τον νοιάζει είναι η δική του προσωπική εκτόνωση. Πλασάρεται ως «αγωνιστής» από μόνος του, έστω κι αν τις περισσότερες φορές δεν έχει παρά αρνητικό εκτόπισμα για το κίνημα. Αρνείται την συλλογική παλλαϊκή οργάνωση και δράση, την οποία ούτε καν μπορεί να αντιληφθεί, ενώ είναι πάντα πρόθυμος να εμπλακεί σε δολοπλοκίες, για να παρασύρει τους πάντες σε απίστευτους τυχοδιωκτισμούς, χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Μιλά διαρκώς για ήρωες και ηρωικές πράξεις, για αίμα και θάνατο, αλλά στην πράξη είναι φαιδρός και ανίκανος ακόμη και για την πιο απλή δουλειά αφύπνισης μέσα στις μάζες. Κι όταν έρθει η ώρα και ξεσκεπαστεί, τότε βγαίνει ο γενίτσαρος που κρύβει μέσα του.
Τα φαινόμενα αυτά και τα υβρίδια της εποχής δεν πρέπει να επιτρέψουμε να διαβρώσουν τις γραμμές του ΕΠΑΜ. Το Μέτωπο οφείλει να ενισχύσει τα αντισώματά του με κάθε τρόπο ενάντια στις εκδηλώσεις αυτού του ακραίου ατομισμού που παίρνει ποικίλες μορφές. Από τις λογικές εκείνες που αναζητούν το βόλεμα μέσα από κάποια έδρα στο κοινοβούλιο που για χάρη της είναι σε θέση να θυσιάσουν αξίες, αρχές και στόχους. Όλα στο τραπέζι της πολιτικής συναλλαγής μόνο και μόνο για να μπούμε στο κοινοβούλιο, ή για να συρθούμε πίσω απ’ εκείνον που εμφανίζεται ως φαβορί των εκλογών. Το ίδιο συμβαίνει και με τις λογικές που αναζητούν εναγωνίως μέσα από εξώδικα, αγωγές και παραστάσεις στην δικαιοσύνη να λύσουν το προσωπικό τους πρόβλημα κι ας πάει στον αγύριστο η συλλογική δράση και μαζική πολιτική δουλειά. Όπως επίσης και μ’ εκείνες τις λογικές που ανάγουν ολόκληρη την πολιτική δράση του Μετώπου σε κεντρικές κινήσεις εντυπωσιασμού μόνο και μόνο «για να φανούμε», ή για να μας δείξει η τηλεόραση. Έως τις λογικές εκείνες που θέλουν «δυναμικές ενέργειες» μπας και ξυπνήσουν τον κοιμισμένο λαό και είναι ανοιχτές σε κάθε είδους τυχοδιωκτισμό που αντιστρατεύεται τον μαζικό λαϊκό αγώνα.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αλωθούν οι πυρήνες μας από φιλοτομαριστές και κανίβαλους που το παίζουν αγωνιστές, αλλά στην ουσία νοιάζονται μόνο για την προσωπική τους εκτόνωση. Αν επικρατήσουν αυτές οι λογικές είναι σίγουρο ότι θα σημάνουν το τέλος του Μετώπου. Όπως άλλωστε συμβαίνει ήδη με εκείνους τους πυρήνες που παραπαίουν και σβήνουν κυριολεκτικά, κυρίως γιατί επικράτησαν τέτοιες αντιλήψεις και δεν μπόρεσαν, να απομονώσουν έγκαιρα και αποφασιστικά όσους είναι επιρρεπείς σε λογικές και πρακτικές σαν αυτές που περιγράψαμε. Και σ’ αυτό οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι έχουν τις ευθύνες τους και τα κεντρικά όργανα του Μετώπου, πρωτίστως η Πολιτική Γραμματεία, αλλά και το Οργανωτικό Γραφείο, μιας και δεν έχουν επιδείξει το απαραίτητο σθένος, την συνέπεια και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται η αντιμετώπιση τέτοιων εκφυλιστικών φαινομένων, αντιλήψεων και πρακτικών. Δεν έχουν οικοδομήσει ακόμη στον αναγκαίο βαθμό, παρά τα σοβαρά βήματα που έχουν γίνει, την άμεση σχέση τους με τους πυρήνες και τους τομείς του ΕΠΑΜ. Με αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα να υπάρχουν πυρήνες που φυλλορροούν και καταρρέουν, έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, βουλιάζουν στην απραξία και σε μια νοσηρή ενδοσκόπηση όπου επιτρέπουν στον οιονδήποτε να τους προβοκάρει με κουτσομπολιά και συκοφαντίες. Πράγμα ανεπίτρεπτο.
Θα πρέπει επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό που συχνά εμφανίζεται ως κριτική προς το Μέτωπο και τα όργανά του, κρύβει – άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα – βαθύτατες πολιτικές διαφορές στον τρόπο που κατανοεί ο καθένας μας τόσο τον ίδιο τον χαρακτήρα του ΕΠΑΜ, όσο και την δράση του. Ας δούμε συγκεκριμένα αυτά που ακούγονται σε ορισμένους πυρήνες μας:
1. Το ΕΠΑΜ δεν κάνει τίποτε…
Συνήθως αυτή η κριτική αφορά περισσότερο στα κεντρικά όργανα του Μετώπου που, σύμφωνα με ορισμένους συναγωνιστές, δεν κάνουν απολύτως τίποτε εκτός από το να συνεδριάζουν διαρκώς δίχως αποτέλεσμα. Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική. Το ΕΠΑΜ σήμερα και η μεγάλη πλειοψηφία των πυρήνων του πανελλαδικά, ακόμη και οι νεοϊδρυμένοι, βρίσκονται σε δράσεις όσο ποτέ άλλοτε από την εποχή της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης του Μετώπου. Οποιοσδήποτε είναι καλοπροαίρετος το γνωρίζει πολύ καλά. Το ίδιο ισχύει και για τα κεντρικά όργανα του Μετώπου. Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν αποκτήσει ακόμη τον ρυθμό και την αποτελεσματικότητα που απαιτεί η δουλειά και οι ανάγκες του κινήματος, τα κεντρικά όργανα υπηρετούν – όχι χωρίς λάθη, ολιγωρίες, ελλείψεις και αστοχίες – πιστά την αποστολή που τους έχει αναθέσει το Μέτωπο.
Επομένως τι ακριβώς συμβαίνει; Όσοι ισχυρίζονται ότι το ΕΠΑΜ και κυρίως τα όργανα δεν κάνουν τίποτε, συχνά θέλουν τελείως διαφορετικά πράγματα να γίνουν από αυτά που επιτρέπει ο χαρακτήρας, η λογική και τα προτάγματα του Μετώπου. Η διαφορά δηλαδή, δεν βρίσκεται στο αν γίνονται πράγματα ή όχι, αλλά στο τι πρέπει να γίνεται. Υπάρχουν συναγωνιστές που θέλουν το Μέτωπο να κυνηγά κάθε τι που κινείται, που φαντάζει, ή είναι κίνημα. Θέλουν κεντρικές δράσεις ακτιβισμού, ή δυναμικής αντιπαράθεσης. Ενώ κάποιοι άλλοι θέλουν τα κεντρικά όργανα να δίνουν «οδηγίες δράσης» στους πυρήνες. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι καθήκον των κεντρικών οργάνων, ούτε του Μετώπου. Η καρδιά και το μυοσκελετικό σύστημα του Μετώπου είναι οι πυρήνες. Αυτοί θα πρέπει να αναπτύσσουν πρωτοβουλίες στους τομείς ευθύνης τους, να ανοιχτούν στον κόσμο και να δρουν με σκοπό την αφύπνιση και την κινητοποίηση όλο και πιο πλατιών μαζών. Οι πυρήνες θα πρέπει να μάθουν να παίρνουν πρωτοβουλίες που τους διευκολύνει την δουλειά στον μαζικό χώρο ευθύνης τους. Αυτή είναι η βασική, η πρωταρχική τους δουλειά. Αν δεν το κάνουν αυτό, τότε μαραζώνουν και σβήνουν.
Το Μέτωπο δεν είναι υποχρεωμένο να τρέχει ξωπίσω από κάθε εκδήλωση, απεργία, κίνημα, ή κίνηση που συμβαίνει. Μετρά τις δυνάμεις του και εκτιμά τις κινήσεις του με βάση τα δικά του κριτήρια και τις δικές του προτεραιότητες δράσης. Ούτε μας περισσεύουν δυνάμεις για να τις σπαταλάμε άσκοπα, μόνο και μόνο για να δουν ότι είμαστε κι εμείς εκεί. Δεν μας ενδιαφέρει και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, να κάνουμε εμφάνιση δημοσίων σχέσεων σε κάθε κλάδο εργαζομένων που απεργεί, ή σε κάθε εκδήλωση όπου στρέφεται το φως της δημοσιότητας. Δεν μας νοιάζει απλά να φαινόμαστε. Δεν είμαστε σαν τους άλλους και επομένως δεν πρέπει να αποκτήσουμε λογική και συμπεριφορά γκρουπούσκουλου που αυτοπροσδιορίζεται ως «κίνημα» επειδή προλαβαίνει να αναρτά πανώ, ή αφίσες και να εμφανίζεται φάντης μπαστούνι σε κάθε επίδοξο σκίρτημα της κοινωνίας.
Εμάς μας ενδιαφέρει, να μετρήσουμε τι θα μείνει μετά από την κάθε κίνηση που αποφασίζει να κάνει το Μέτωπο. Στις απεργίες δεν μας ενδιαφέρει να μαζευτεί όλο το ΕΠΑΜ σε συμπαράσταση των απεργών, αλλά να κινηθούν δυνάμεις μέσα στους απεργούς που να διευκολύνουν την δημιουργία πυρήνων του Μετώπου, αλλά και την ζύμωση μέσα στις γενικές συνελεύσεις τους, της λειτουργικής κατάληψης όπου αυτή είναι εφικτή, ή της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Σε όποιον μαζικό χώρο το Μέτωπο δεν έχει δυνάμεις, ή προσβάσεις, πρώτη προτεραιότητά του είναι να δημιουργήσει. Το ίδιο και στις γειτονιές. Σ’ αυτό διαφέρει το ΕΠΑΜ απ’ όλους τους άλλους που εξαντλούν την δράση τους σε εκδηλώσεις, ή παρελάσεις συμπαράστασης.
Δεν είναι δουλειά των κεντρικών οργάνων να σκαρφίζονται ακτιβίστικες, ή δυναμικές ενέργειες. Ούτε είναι δουλειά τους να καθοδηγούν τους πυρήνες και τους τομείς του ΕΠΑΜ. Πρέπει μόνο να δίνουν την κατεύθυνση της οργανωτικής και πολιτικής δουλειάς που πρέπει, να ακολουθήσει το ΕΠΑΜ και να βοηθούν στην υλοποίησή της. Το Μέτωπο κάνει ενίοτε ακτιβισμούς, αλλά δεν είναι ακτιβίστικη οργάνωση, δηλαδή οργάνωση λίγων και καλών ακτιβιστών. Είναι παλλαϊκή οργάνωση και φιλοδοξεί, να τραβήξει στην συλλογική δράση της τον απλό εργαζόμενο, τον απλό πολίτη, τον οικογενειάρχη, τον βιοπαλαιστή ο οποίος δεν είναι, ούτε νομίζει και ούτε θέλει να γίνει επαγγελματίας επαναστάτης. Θέλει μόνο να αγωνιστεί για την πατρίδα και την ενότητα του λαού παραμερίζοντας λογής-λογής εμπόδια, φόβους και αναστολές.
Το Μέτωπο κάνει ακτιβισμούς – χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός – μόνο όταν θέλει, να αναδείξει ένα κορυφαίο πολιτικό ζήτημα και να τραβήξει την προσοχή των κινημάτων και του κόσμου. Ενώ οι μορφές αγώνα που επιλέγει έχουν πάντα σαν βασικό κριτήριο την μαζικότητα και την συσπείρωση των πλατύτερων στρωμάτων του λαού. Δεν αφορούν το Μέτωπο ενέργειες δυναμικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής. Δεν έχει να αποδείξει τίποτε και σε κανέναν. Ούτε βρίσκεται σε αγώνα, για να εκτονώνονται οι πιο φανατικοί από τα μέλη του. Διεξάγει παλλαϊκό αγώνα και η βασική του αποστολή είναι, να κερδίσει με τα πρόταγμά του την πλειοψηφία του λαού, με σκοπό να την οργανώσει, προκειμένου ο ίδιος ο λαός να κατακτήσει την εξουσία.
2. Το ΕΠΑΜ διαλύεται…
Όποιος το λέει αυτό, είτε δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα του Μετώπου, είτε απλά είναι ο ίδιος που επιδιώκει να διαλυθεί το ΕΠΑΜ και μετατρέπει τον κρυφό του πόθο σε πραγματικότητα. Σήμερα όλο και πιο πλατιά στρώματα του λαού αποδέχονται το Μέτωπο και τα προτάγματά του, όσο ποτέ άλλοτε από την εποχή της ίδρυσής του. Αυτό δεν το διαπιστώνει κανείς μόνο από την μαζικότητα των κεντρικών εκδηλώσεων και την απήχηση των πρωτοβουλιών και των θέσεών του, που δύσκολα μπορεί να τις μιμηθεί οποιαδήποτε άλλη οργάνωση, αλλά και από την δουλειά των πυρήνων. Εκεί όπου οι πυρήνες δουλεύουν συστηματικά στον μαζικό τους περιβάλλον, στη γειτονιά, ή στον χώρο δουλειάς, έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Πολλές φορές δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με τον αριθμό των μελών τους.
Υπάρχουν βέβαια και πυρήνες που δεν έχουν τεθεί ακόμη σε τροχιά δουλειάς. Άλλοι δεν ξέρουν τι να κάνουν και άλλοι βουλιάζουν στην απραξία περιμένοντας τα πάντα «από πάνω». Ταυτόχρονα, κάτω από το βάρος της ύφεσης, της απόγνωσης και της απελπισίας υπάρχουν αρκετά μέλη και φίλοι του Μετώπου που λιποψυχούν, αδυνατίζει η αποφασιστικότητά τους και μένουν πίσω, ή αποστρατεύονται. Άλλοι πάλι ήρθαν στο Μέτωπο για ένα γρήγορο «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» και καθώς βλέπουν πόσο απότομη και πόσο μεγάλη είναι η ανηφόρα, απογοητεύονται και αποχωρούν. Ενώ άλλους τους καταλαμβάνει η μικροαστική ανυπομονησία και εύκολα οδηγούνται σε τυχοδιωκτικές αντιλήψεις και πρακτικές, υιοθετώντας αντιδραστικές λογικές υποκίνησης του λαού με δυναμικές ενέργειες.
Από την άλλη, όλο και περισσότεροι προσεγγίζουν το Μέτωπο και ζητούν να ενταχθούν στις γραμμές του. Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του Μετώπου έχει πια ωριμάσει, έχει αναπτύξει στενές σχέσεις αδελφοσύνης. Το δίκτυο των οργανώσεων του Μετώπου επεκτείνεται διαρκώς σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Το ΕΠΑΜ σήμερα είναι μια οργάνωση για την οποία τα περισσότερα μέλη της θα έδιναν και την ζωή τους γι’ αυτήν. Όχι γιατί την έχουν φετιχοποιήσει, αλλά γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος προκειμένου, να υπηρετήσουν τον εθνικό απελευθερωτικό σκοπό, που συμπυκνώνεται στα προτάγματα και στη δράση του ΕΠΑΜ. Καμιά άλλη οργάνωση δεν έχει την εσωτερική συνοχή, την δυναμική και την οριζόντια συγκρότηση που χρειάζεται, για να ανοιχθεί στις πιο πλατιές μάζες του λαού και να τις κερδίσει.
Όμως υπάρχει και παραμένει σοβαρό το πρόβλημα εκείνων που λιποψυχούν, που εξαντλούνται οι ψυχικές αντοχές τους. Η απάντηση σ’ αυτό το πρόβλημα, που πηγάζει από την ίδια την ζοφερή κατάσταση της κοινωνίας, είναι μόνο οι σχέσεις αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη και τους φίλους του ΕΠΑΜ πρώτα και κύρια. Μόνο με την αλληλεγγύη μπορεί, να στηριχθεί όποιος γονατίζει από τις πιέσεις και το ζόρισμα της κατάστασης. Γι’ αυτό και έχει τεράστια σημασία το δέσιμο των σχέσεων ανάμεσα στους συναγωνιστές μέσα στους πυρήνες. Έχει τεράστια σημασία να ξέρει ο ένας τι συμβαίνει και σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο άλλος. Και για τον σκοπό αυτόν ότι και να κάνουμε είναι λίγα. Ένα πρέπει να είναι το σύνθημά μας: Δεν αφήνουμε κανέναν να γονατίσει, δεν αφήνουμε κανέναν να μείνει πίσω. Η εμπειρία δείχνει ότι οι πυρήνες και οι τομείς που οικοδομούν συστηματικά τέτοιες στενές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη τους, κατορθώνουν να ξεπερνούν κάθε αντιξοότητα και να αναπτύσσονται διαρκώς. Οργανωτικά και πολιτικά.
Μια πολύ σοβαρή συνιστώσα στο ζήτημα της αλληλεγγύης είναι και η δημιουργία συνεταιρισμών, όπου πρωτοστατούν τα μέλη πολλών πυρήνων του ΕΠΑΜ. Οι κινήσεις αυτές ξεκίνησαν με καταναλωτικούς ενώ πολύ σύντομα θα έχουμε και παραγωγικούς συνεταιρισμούς. Για εμάς ο καταναλωτικός, όπως και ο παραγωγικός συνεταιρισμός είναι η δική μας απάντηση στην φιλανθρωπία των κοινωνικών διχτύων, των κοινωνικών παντοπωλείων και των συσσιτίων που έχουν σαν αποτέλεσμα να ενσταλάζουν την ιδεολογία της επαιτείας στους αναξιοπαθούντες. Τα μέλη του ΕΠΑΜ πρωτοστατούν και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην δημιουργία συνεταιρισμών γιατί τους θεωρούν οργανικό μέρος της αντίληψής του Μετώπου για την κοινωνική αλληλεγγύη.
Το ΕΠΑΜ δεν θεωρεί ως ιδιοκτησία του τους συνεταιρισμούς όπου πρωτοστατούν τα μέλη του. Επιδιώκει να τους ανοίξει σε όλο και περισσότερο απλό κόσμο. Να ανακαλύψει πλατιά ο απλός κόσμος τη σημασία και την πρακτική αξία του συνεταιρίζεσθαι. Με τον τρόπο αυτό επανιδρύεται η γειτονιά, δημιουργείται μαζικός χώρος όπου μπορούν όλοι να προσέλθουν και να ζυμωθούν κοινωνικά και πολιτικά. Το ΕΠΑΜ αγωνίζεται να νιώσουν όλοι ελεύθεροι, ώστε να έρθουν στον συνεταιρισμό χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν είναι υπέρ των δήθεν ακομμάτιστων διαδικασιών. Θέλει τους συνεταιρισμούς ανοιχτούς σε όλους ανεξάρτητα κομματικής ταυτότητας. Όπως ακριβώς θέλει και τα σωματεία, τα συνδικάτα και γενικά τους μαζικούς χώρους. Όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να έρχονται και να μιλούν, να ζυμώνονται ελεύθερα χωρίς να κρύβονται, ή να προσποιούνται τους ακομμάτιστους. Μόνο έτσι υπηρετούν την αποστολή τους οι μαζικοί φορείς. Και οι συνεταιρισμοί είναι μαζικοί φορείς και έτσι τους θέλει το ΕΠΑΜ.
Γι’ αυτό και τα μέλη του ΕΠΑΜ δεν θα επιτρέψουν ποτέ, να επικρατήσει η λογική του ακομμάτιστου συνεταιρισμού. Όποιος θέλει να διώξει τα κόμματα από τον συνεταιρισμό έχει σκοτεινές βλέψεις. Είτε θέλει να μετατρέψει τον συνεταιρισμό σε κερδοσκοπική επιχείρηση, είτε έχει τις δικές του απώτερες κομματικές βλέψεις. Όπως τα μέλη του ΕΠΑΜ δεν θα επιτρέψουν ποτέ και σε κανέναν να τους απαγορέψει να μιλούν ανοιχτά, δημόσια και παντού για το Μέτωπο, τα προτάγματα και τις δράσεις του, έτσι δεν θα το αρνηθούν και σε κανέναν άλλον. Ούτε θα επιτρέψουν να μετατραπούν οι συνεταιρισμοί σε πρατήρια, ή παντοπωλεία. Ο συνεταιρισμός σήμερα, όπως και κάθε άλλος μαζικός χώρος, είναι και πρέπει, να παραμείνει προνομιακός χώρος πολιτικής ζύμωσης, ανοιχτός σε όλους. Πολιτικής ζύμωσης για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας μας. Αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον των πυρήνων του ΕΠΑΜ και κατόπιν έρχονται όλα τα άλλα.
3. Το ΕΠΑΜ πρέπει να προχωρήσει σε δυναμικές μορφές αγώνα…
Υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι η μαζική δουλειά που πρέπει να γίνεται συστηματικά μέσα στον λαό είναι ξεπερασμένη και δεν είναι αντίστοιχη των συνθηκών και των επιθέσεων που βιώνει η κοινωνία από το καθεστώς κατοχής. Νιώθουν ότι πρέπει να αρχίσουμε να ανταποδίδουμε «τα ίσα» από πράξεις εντυπωσιασμού και «τηλεοπτικού ενδιαφέροντος», έως ανοιχτή αναμέτρηση με τις δυνάμεις καταστολής. Αν κάποιοι καβαλάνε τα κιγκλιδώματα της αστυνομικής περίφραξης, εμείς θα πρέπει να τα σπάσουμε. Γι’ αυτούς «κίνημα» σημαίνει μια μικρή ομάδα λίγων και καλά αποφασισμένων που είναι ικανοί για τα πάντα. Μόνο που η λογική αυτή δεν έχει τίποτε το κοινό με την συγκρότηση του Μετώπου και τον λόγο ύπαρξής του. Έτσι απαξιώνουν την δουλειά του πυρήνα στον μαζικό χώρο ευθύνης του, καταγγέλλουν όποιον αρνείται να υιοθετήσει την λογική τους και σπέρνουν συστηματικά την απογοήτευση για το ΕΠΑΜ και την δράση του.
Αν και λίγοι οι φορείς αυτών των αντιλήψεων στις γραμμές του Μετώπου, αποτελούν έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο και απειλή. Ειδικά αυτήν την εποχή όπου διαλύεται η κοινωνική συνοχή και ο χολωμένος μικροαστός βγαίνει με βία στην επιφάνεια. Είναι ικανοί να σπρώξουν το ΕΠΑΜ στην μεγαλύτερη τυχοδιωκτική ενέργεια, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο μικροαστικός τους εγωισμός που έχει προσβληθεί από την προσωπική κατρακύλα τους. Είναι το άλλο πρόσωπο του γνωστού συντηρητικού νοικοκυραίου που ανέκαθεν στήριζε τις εκτροπές του κοινοβουλευτισμού. Είναι ο ίδιος που πλέον δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά και θέλει, να ανταποδώσει τα ίσα. Δεν τον νοιάζει η ανατροπή του καθεστώτος, αλλά να πάρει εκδίκηση για την πάρτη του. Πολύ περισσότερο δεν τον ενδιαφέρει η οικοδόμηση μιας νέας ελεύθερης και δημοκρατικής Ελλάδας με το λαό της τον μόνο κυρίαρχο. Αυτό που τον νοιάζει, είναι να βγάλει το άχτι του, να εκτονωθεί η προσωπική του οργή. Δεν πιστεύει στην δύναμη του λαού και ούτε στην δυνατότητά του να κινηθεί αυτεξούσια, δηλαδή αφ’ εαυτού του.
Πιστεύουν στην υποκίνηση με πράξεις και έτσι διολισθαίνουν στην παλιά αναρχική λογική του 19ου αιώνα της «προπαγάνδας της πράξης» με βάση την οποία το καθεστώς αντιπαλεύεται από μικρές συνωμοτικές ομάδες που δεν διστάζουν να ληστέψουν τράπεζες, να στοχοποιήσουν και να δολοφονήσουν παράγοντες του καθεστώτος, να δολοπλοκήσουν και να σπρώξουν οργανώσεις και πολιτικές κινήσεις σε μετωπική αναμέτρηση με την εξουσία ακόμη κι όταν αυτές δεν είναι έτοιμες, ούτε έχουν μαζική στήριξη μέσα στον λαό. Δοξάζουν την βία και κυρίως την ένοπλη βία θεωρώντας ότι χωρίς αίμα δεν μπορεί να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας, ή να υπάρξει ανατροπή. Επικροτούν την άγνοια μαζί με την πολιτική χοντροκοπιά, ενώ η ενδελεχής μελέτη και η βαθιά γνώση των ιστορικών συνθηκών και του συσχετισμού δύναμης λοιδορείται. Η λογική τους βρίσκεται στην βάση της ατομικής τρομοκρατίας και της συμμορίτικης δράσης τύπου «αντάρτικου πόλεων», αλλά και άλλων τέτοιων μορφών εκδήλωσης του εκφυλισμένου μικροαστού που νοιάζεται μόνο να πάρει εκδίκηση από την ζωή και την κοινωνία για την κατάντια του.
Σαν Μέτωπο μας χωρίζει άβυσσος από αυτές τις λογικές. Η έγκαιρη και αποφασιστική αντιμετώπισή τους με την απομόνωση και διαγραφή από τις γραμμές του Μετώπου όσων εκφράζουν τέτοιες λογικές αποτελεί πρωταρχικό καθήκον για όλα τα μέλη, τους πυρήνες και τα όργανα του ΕΠΑΜ. Δεν έχει καμιά σημασία αν έχει, ή δεν έχει καλές προθέσεις αυτός που τις εκφράζει. Δεν έχει καμιά σημασία αν είναι φίλος, αδελφός, ή κολλητός. Αν δεν μπορεί να δει την σημασία του παλλαϊκού αγώνα και της συλλογικής δράσης μέσα στον λαό για την οργάνωση και την κινητοποίησή του, τότε δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε στο κίνημα. Κι αν επιμένει σε αντιλήψεις και πρακτικές αντεκδίκησης, τότε είναι επικίνδυνος. Η ιστορική εμπειρία των κινημάτων μας έχει αποδείξει ότι άτομα με τέτοιες λογικές είναι εξαιρετικά επιρρεπή σε πρακτικές δολοπλοκίας και κλίκας.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη του Ηλία Κοπανάκη από τα Χανιά. Παραμονές της τελευταίας Συνόδου του ΕΣΣ, ο Ηλίας Κοπανάκης στέλνει στα μέλη του οργάνου μια πρόταση η οποία διακρίνεται από το εξής σκεπτικό: «Πριν προχωρήσω να σας πω που στηρίζεται το όλο σκεπτικό μου, θα βοηθήσει στην κατανόηση των όσων γράφω. Δε θεωρώ ότι η ζωή των Ελλήνων είναι λιγότερο «καταπιεσμένη» ή καλύτερα για να χρησιμοποιήσω έναν όρο από τη φυσική ο «ρυθμός επιδείνωσης καταπίεσης» είναι μικρότερος, σε σχέση με τον ανάλογο βαθμό επί τουρκοκρατίας το 1821. Δε θεωρώ ότι η κατάσταση στην Χούντα του Παπαδόπουλου ήταν περισσότερο «εξοντωτική στην καθημερινότητα» απ’ ότι είναι τώρα. Τώρα η επίθεση είναι ολοκληρωτική σε ΨΥΧΗ, ΠΝΕΥΜΑ και ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ. Ο Λ Ο Κ Λ Η Ρ Ω Τ Ι Κ Η επίθεση με κάθε μέσον. Αν δεχόμαστε αυτές τις αναλογίες (δυσαναλογίες) τότε δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κανείς ικανοποιημένος με την πολιτική του Τσίπρα, με την αντιπολίτευση του Καμμένου και του ΚΚΕ, με τις προτάσεις τις... δικές μας μέχρι σήμερα.»
Ο έμπειρος αγωνιστής θα διακρίνει αμέσως ότι οι ιστορικές αναλογίες που χρησιμοποιεί ο Ηλίας Κοπανάκης και ο τρόπος που το κάνει δεν είναι για να εξηγήσει την σημερινή κατάσταση, αλλά για να εκφράσει την προσωπική του αγανάκτηση. Δεν ασχολείται με την ουσία ώστε να διδαχθεί από την ιστορία, αλλά για να καταλήξει στο «ολοκληρωτική επίθεση με κάθε μέσον». Αυτή η έκφραση είναι το κλειδί της σκέψης του Ηλία Κοπανάκη. Αφού διεξάγουν εναντίον μου «ολοκληρωτική επίθεση με κάθε μέσον», δεν έχω παρά να απαντήσω με τον ίδιο τρόπο. Έτσι σκέφτεται μόνο όποιος αναζητά αντεκδίκηση και δεν τον ενδιαφέρει να δει σε κατάσταση, ή σε τι φάση συνειδητοποίησης είναι ο λαϊκός παράγοντας. Ο έμπειρος αγωνιστής θα προσέξει ότι πουθενά δεν αναφέρεται η κατάσταση του λαού και το πώς ο ίδιος ο λαός βιώνει την «ολοκληρωτική επίθεση». Ο Ηλίας Κοπανάκης δεν ενδιαφέρεται για τον λαό. Απλά εκδηλώνει την προσωπική του οργή γι’ αυτό που εκλαμβάνει ως προσωπική επίθεση στον εαυτό του. Σκέφτεται και λειτουργεί ατομοκεντρικά, όπως κάθε τυπικός μικροαστός σε έξαψη. Γι’ αυτό άλλωστε και ταυτίζει την πολιτική του Τσίπρα, του Καμμένου και του ΚΚΕ με τις προτάσεις του Μετώπου μέχρι σήμερα.
Ποια ήταν η πρότασή του; Την παραθέτουμε ολόκληρη: «Να καλέσουμε (πάλι...) τους γνωστούς (κόμματα και φορείς) και με έναν αντιπρόσωπο ο καθένας μας (ισότιμα δηλαδή) να κάνουμε κάτι. Το κάτι αυτό μπορεί να είναι είτε παραμονή των αντιπροσώπων μπροστά στη Βουλή, έως του σημείου να τους χώσουν στη φυλακή (γιατί και να τους διώχνουν εκείνοι θα επιστρέφουν), όπου θα καλέσουν τον λαό σε πλήρη άρνηση πληρωμών σε κράτος αλλά και σε ρεύμα – νερό – τηλέφωνο, είτε κάτι άλλο. Η όποια όμως δράση που θα αποφασιστεί θα πρέπει να κινείται στους άξονες:
1.) Αυτό που θα ζητάει να είναι φιλολαϊκό, που αν υλοποιηθεί θα απαλύνει την πίεση στους πολίτες και θα αγκαλιαστεί απ’ αυτούς.
2.) Η δράση να έχει «τηλεοπτικό ενδιαφέρον» ώστε άμεσα να γίνει γνωστή η κίνηση σε όλους τους πολίτες.
3.) Όσοι θα συμμετέχουν στη δράση να είναι αποφασισμένοι για όλα, ακόμα και παραμονή στη φυλακή ή χάσιμο περιουσίας.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες, αν δε μπούμε φυλακή δε γίνεται τίποτα...»
Όποιος σκέφτεται έτσι και κάνει τέτοιες προτάσεις δεν ανήκει πλέον στο ΕΠΑΜ. Έχει φύγει ήδη στην ψυχή, στο νου και στην καρδιά του. Δεν έχει καταλάβει τίποτε απολύτως από τι είναι και τι θέλει το ΕΠΑΜ. Δεν έχει ούτε καν αντιληφθεί τι σημαίνει το ενιαίο και παλλαϊκό στην προμετωπίδα του Μετώπου. Αντιλαμβάνεται τον λαό σαν όχλο, σαν κοπάδι που θέλει βουκέντρα για να υποκινηθεί. Γι’ αυτό και ζητά πράξεις εντυπωσιασμού και «τηλεοπτικού ενδιαφέροντος». Αδυνατεί να αντιληφθεί την σημασία του μαζικού λαϊκού αγώνα και της συστηματικής δουλειάς μέσα στον απλό κόσμο για την δική του αυτοοργάνωση. Του φαίνονται όλα αυτά βαρετά και αναποτελεσματικά γιατί ο λαός γι’ αυτόν είναι καταδικασμένος να είναι υποχείριο, αντικείμενο χειραγώγησης και εντυπωσιασμού. Να γιατί όλοι αυτοί που μηρυκάζουν ανάλογες λογικές δίνουν τόσο μεγάλη σημασία στα ΜΜΕ και στον έλεγχο που φαίνεται να ασκούν στο πλήθος. Ο λαός γι’ αυτούς είναι όχλος που χειραγωγείται, εντυπωσιάζεται και υποκινείται από τα ΜΜΕ. Οπότε και ο «επαναστάτης» θα πρέπει να επιλέξει ανάλογο τρόπο και δρόμο με πράξεις εντυπωσιασμού, «τηλεοπτικού ενδιαφέροντος» και υποκίνησης του όχλου. Τώρα αν στην πορεία ενός τέτοιου εντυπωσιασμού χυθεί αίμα, ή δώσουμε την ευκαιρία στις δυνάμεις καταστολής να ξεμπερδέψουν μαζί μας, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. «Συναγωνιστές, συναγωνίστριες, αν δε μπούμε φυλακή δε γίνεται τίποτα...», όπως μας λέει ο Ηλίας Κοπανάκης. Αν δεν δει ο όχλος κρέας και αίμα στην αρένα της τηλεθέασης και του εντυπωσιασμού δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί. Έτσι σκέφτονται όσοι προτείνουν πράξεις δήθεν «αυτοθυσίας».
Την πρόταση αυτή του Ηλία Κοπανάκη περιμέναμε να ακουστεί στη Σύνοδο του σώματος, αλλά δεν ακούστηκε. Εκεί ο Ηλίας Κοπανάκης προτίμησε να μην την καταθέσει και να μας πει απλά και μόνο πόσο αγαπάει το ΕΠΑΜ, εκείνο δηλαδή που κάνει προτάσεις και δράσεις ταυτόσημες με τον Τσίπρα, τον Καμμένο και το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πρόταση δεν κατατέθηκε επίσημα στις εργασίες της Συνόδου του ΕΣΣ, οδήγησε την Πολιτική Γραμματεία να παραβλέψει το όλο γεγονός και να μην ασκήσει ανοιχτή και καταλυτική πολεμική στις απόψεις και στις λογικές που κρύβονται σ’ αυτήν. Ολιγώρησε και επέτρεψε στις λογικές αυτές να φαντάζουν νόμιμες εντός του Μετώπου. Πρόκειται για τραγική παράλειψη. Πολύ δε περισσότερο όταν αποκαλύφθηκε μετά από λίγο ότι ο Ηλίας Κοπανάκης είχε εμπλακεί σε κλίκα η οποία είχε απομονώσει και αδρανοποιήσει τον πυρήνα του στα Χανιά, επιχειρούσε, να στρατολογήσει δυσαρεστημένους που ανίκανοι να δουλέψουν μέσα στον κόσμο απέδιδαν την δική τους ανικανότητα στο Μέτωπο και στα όργανά του.
Ταυτόχρονα προσπαθούσε να συνδεθεί με ομάδες εκτός ΕΠΑΜ με λογικές ταυτόσημες με τις δικές του προκειμένου να οργανώσουν εισοδισμό στο Μέτωπο με σκοπό να το παρασύρουν σε τυχοδιωκτισμούς. Σε όλα αυτά έπαιξε σημαντικό ρόλο και το πρώην μέλος του ΕΠΑΜ, ο Γιάννης Γαρυφαλάκης, του οποίου οι τακτικές και οι απόψεις επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον ύποπτες. Όταν μάλιστα οι συναγωνιστές στα Χανιά επιχείρησαν να ξεμπερδέψουν με αυτή την νοσηρή κατάσταση, ορισμένοι απ’ αυτούς δέχτηκαν ακόμη και προσωπικές απειλές. Αναλυτικά για την υπόθεση αυτή θα βρει όποιος ενδιαφέρεται στο Forum, όπου έχουν αναρτηθεί όλα τα στοιχεία της υπόθεσης.
Ο δε Ηλίας Κοπανάκης από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε ότι ξεσκεπάστηκε η κλίκα και ότι δεν μπορούσε να αποτρέψει την διαγραφή του ίδιου και την διάλυση του τύποις πυρήνα που ο ίδιος και η σύντροφός του κρατούσε σε αδράνεια, έκανε τα αδύνατα, δυνατά για να εμφανιστεί ως «διωκόμενος» από την ηγεσία του ΕΠΑΜ με επιστολές που φρόντισε να αποστείλει σ’ όλο το διαδίκτυο. Τώρα ασχολείται αποκλειστικά με λίβελους εναντίον του ΕΠΑΜ και προσωπικά εναντίον του Δημήτρη Καζάκη, υιοθετώντας ανοιχτά ό,τι χυδαιότητα έχει αναπαραχθεί στο διαδίκτυο και υποδυόμενος τον ρόλο του «διωκόμενου αγωνιστή», που θα αποδείξει τι αξίζει στους δρόμους. Στους ίδιους δρόμους του αγώνα που μέχρι σήμερα ήταν ανύπαρκτος και ο ίδιος απαξίωνε με τις προτάσεις του για «τηλεοπτικού ενδιαφέροντος» φυλακίσεις των συναγωνιστών του.
Εδώ το ζήτημα δεν είναι οι μορφές πάλης. Η διαφωνία δεν είναι σχετικά με το πόσο δυναμικές μορφές πάλης προτιμά κάποιος, αλλά με τις βασικές αρχές του ίδιου του Μετώπου. Για το Μέτωπο, όπως έχει αναλυθεί από ιδρύσεώς του, οι μορφές πάλης δεν αποφασίζονται από κάποιους ανάλογα με το βίτσιο τους, αλλά από το επίπεδο ωρίμανσης του λαϊκού παράγοντα. Το πέρασμα σε πιο δυναμικές μορφές πάλης το αποφασίζει ο ίδιος ο λαός όταν είναι ο ίδιος έτοιμος. Αν ο λαός είχε ωριμάσει για δυναμικές ενέργειες, θα βλέπαμε αυθόρμητα βίαια ξεσπάσματα σ’ όλη την χώρα και όχι εικοσάρηδες να το παίζουν Ρομπέν των Δασών. Η ωρίμανση όμως του λαού δεν θα γίνει από μόνη της, αλλά οφείλουμε να συμβάλουμε στην επιτάχυνσή της μέσα από την πιο πλατιά οργανωτική δουλειά που πρέπει να κάνουμε σε γειτονιές και χώρους δουλειάς.
Όποιος λοιπόν πιστεύει σε δυναμικές ενέργειες και κινήσεις ερήμην του λαού δεν έχει καμιά θέση μέσα στο Μέτωπο. Όποιος θεωρεί την οργανωμένη δουλειά μέσα στον λαό ως πάρεργο, ή ως συνώνυμο του δωσιλογισμού, τότε αυτός είναι δωσίλογος. Εδώ δεν χωράνε συναισθηματισμοί. Όποτε εμφανίζονται δήθεν παλικαράδες που τάχα είναι έτοιμοι να πάρουν τα όπλα, να φυλακιστούν και άλλα τέτοια φαιδρά, θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρα δυο πράγματα: Πρώτο: Πρόκειται για κοινωνικά ανισσόροπα και απροσάρμοστα άτομα που δεν υπολογίζουν την ζωή του άλλου, ούτε νοιάζονται για κανέναν προκειμένου να εκτονωθούν οι ίδιοι κι ας πάρουν στο λαιμό τους όλους τους άλλους. Δεύτερο: Πίσω τους κρύβεται η βαριά σκιά της ασφάλειας και της καταστολής. Είναι τόσο διαταραγμένες προσωπικότητες, που δεν μπορούν να καταλάβουν μέσα στο πάθος που τους διακατέχει ούτε καν το πότε τους στρατολογεί και τους χρησιμοποιεί ο εχθρός.
Γι’ αυτό και απέναντι σε τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές πρέπει να είμαστε αμείλικτοι, όσο και ανελέητοι. Καμιά ολιγωρία, ούτε παράβλεψη δεν πρέπει να υπάρχει. Δεν έχει καμιά σημασία αν είναι αδερφός, φίλος, παρασυρμένος, ή σεσημασμένος. Πρέπει να αντιδρούμε ακαριαία προκειμένου να προστατεύσουμε τα μέλη, τους φίλους και το Μέτωπο σαν τέτοιο. Ειδικά σε μια περίοδο όπου το καθεστώς κατοχής δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους προβοκάτσια προκειμένου να χτυπήσει και να εκθέσει το κίνημα, να τρομοκρατήσει τον λαό και να τον αναγκάσει να λουφάξει μια για πάντα. Εμείς δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να του δώσουμε την αφορμή, ή το πάτημα για προβοκάτσια.
Ο αληθινός λαϊκός αγωνιστής αγαπά την ζωή όσο κανένας άλλος. Αγαπά την ζωή των άλλων περισσότερο από την δική του. Κάθε κίνησή του την μετρά και την ξαναμετρά, έτσι ώστε να μην βλάψει στο ελάχιστο τον λαό στον οποίο έχει αφοσιωθεί. Σέβεται τον λαό τόσο πολύ ώστε να ξέρει πολύ καλά ότι δεν υποκινείται. Το να θέλεις με πράξεις να υποκινήσεις τον λαό, είναι το ίδιο με το να θέλεις να τον χειραγωγήσεις. Ο αυθεντικός λαϊκός αγωνιστής παλεύει ενάντια σε κάθε μορφή υποκίνησης και χειραγώγησης. Αγωνίζεται για να φρονηματιστεί ο ίδιος ο λαός μέσα από την ίδια την δική του την εμπειρία. Και δεν ανέχεται κανέναν δήθεν παλικαρά που αντί να έχει το θάρρος να κάνει ο ίδιος πράξη τις απόψεις του, συνωμοτεί για να σπρώξει ολόκληρο το Μέτωπο στον τυχοδιωκτισμό.
Θα πρέπει για μια ακόμη φορά να υπογραμμίσουμε ότι πηγή της δύναμης του Μετώπου είναι οι πυρήνες του και η δυνατότητα να πληθαίνουν και να δικτυώνονται μέσα στην κοινωνία απ’ άκρου εις άκρο στην Ελλάδα. Αυτή είναι και η πηγή της αδυναμίας του αν οι πυρήνες δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους. Το Μέτωπο είναι δυνατό όσο και ο τελευταίος του πυρήνας. Και για να γίνει αυτό οι πυρήνες θα πρέπει να μάθουν να λειτουργούν με πρωτοβουλία μέσα στα ενιαία πλαίσια του παλλαϊκού Μετώπου. Τι σημαίνει αυτό;
Πρώτο: Σημαίνει ότι ο κάθε πυρήνας θα πρέπει να μάθει να λειτουργεί μέσα στον χώρο που τον αφορά άμεσα σε τρεις ομόκεντρους και επάλληλους κύκλους. Ο εσωτερικός κύκλος είναι τα μέλη του πυρήνα που θα πρέπει να αναπτύσσουν στενές σχέσεις αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης ανάλογα με τις δυνατότητες και τον χρόνο που διαθέτει το κάθε μέλος. Ο δεύτερος κύκλος είναι οι φίλοι του πυρήνα που θα πρέπει τα μέλη να κρατούν τακτική επαφή και να φροντίζουν για την συμμετοχή τους στην συλλογική δράση. Ο τρίτος και ευρύτερος κύκλος αποτελείται από όλους εκείνους που κινητοποιούνται σε συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, σωματεία, επιτροπές και καθήκον του πυρήνα είναι να τους συσπειρώσει γύρω από τον κοινό αγώνα και να μπολιάσει τον προβληματισμό και την δράση τους με τα προτάγματα, αλλά και με την τακτική του Μετώπου.
Δεύτερο: Σημαίνει ότι ο κάθε πυρήνας θα πρέπει να ξέρει επακριβώς ποια είναι η κοινωνική και πολιτική κατάσταση του χώρου στον οποίο δραστηριοποιείται. Πρέπει να γνωρίζει τις διαθέσεις και τις απόψεις του κόσμου στον χώρο του. Να ξέρει ποιος είναι ποιος. Πώς δραστηριοποιούνται οι διάφοροι κομματικοί σχηματισμοί. Τι κινήσεις, πρωτοβουλίες, συσπειρώσεις, ή επιτροπές κινητοποιούνται στην περιοχή του. Να αποτυπώνει τις εξελίξεις στον τρόπο που σκέφτεται και δρα ο απλός κόσμος στην καθημερινότητά του. Πώς εκλαμβάνει την κατάστασή του και την επίθεση που δέχεται. Και για να το κάνει αυτό ο πυρήνας θα πρέπει να οργανώνει επαναλαμβανόμενες συστηματικές εξορμήσεις στην περιοχή, ή τον χώρο που δραστηριοποιείται χαρτογραφώντας αναλυτικά τα αποτελέσματα αυτών των εξορμήσεων. Θα πρέπει τέλος να διοργανώνει τακτικές συσκέψεις με φίλους, ώστε να διευρύνει τον κύκλο επιρροής του και να ανοίγει νέες διόδους επαφής με τον απλό κόσμο.
Τρίτο: Σημαίνει ότι ο πυρήνας, ο κάθε πυρήνας επιδιώκει να βρίσκεται στο επίκεντρο των κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων στην περιοχή ευθύνης του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δρα μόνος του, ή απομονωμένος, αλλά με την συνδρομή άλλων πυρήνων, του τομέα, αλλά και των κεντρικών οργάνων του ΕΠΑΜ όποτε κρίνει ο ίδιος ότι την χρειάζεται. Στόχος είναι να οικοδομήσει σταθερές και μόνιμες σχέσεις με τον κόσμο της περιοχής του. Μέσα από την τακτική προσωπική επαφή πόρτα την πόρτα, μαγαζί το μαγαζί, άνθρωπο τον άνθρωπο. Μέσα από την κινητοποίηση για συγκεκριμένα προβλήματα και την δημιουργία πρωτοβουλιών πλατιάς συσπείρωσης ανοιχτές στους απλούς ανθρώπους. Μέσα από γενικές συνελεύσεις εργαζομένων, ή πολιτών με σκοπό να δημιουργηθούν συντονιστικά αγώνα και γενικής πολιτικής απεργίας. Μέσα από κεντρικές εκδηλώσεις που θα συμβάλουν στον πολιτικό προβληματισμό της περιοχής, αλλά και στη ζύμωση ανάμεσα στα κινήματα που υπάρχουν και δρουν.
Τέταρτο: Σημαίνει ότι ο πυρήνας περιφρουρεί τις διαδικασίες του, αλλά και τις διαδικασίες του Μετώπου προκειμένου να είναι αποτελεσματικός στην δουλειά του και ανοιχτός προς τον κόσμο. Δεν πρέπει να ανέχεται οιονδήποτε δεν σέβεται τις διαδικασίες του. Δεν πρέπει να ανέχεται οιονδήποτε δεν συμβάλει καθόλου στην δουλειά του πυρήνα, ή του Μετώπου, αλλά έχει άποψη για τα πάντα. Αυτός κάλλιστα μπορεί να μεταφερθεί στους φίλους. Δεν πρέπει να ανέχεται οιονδήποτε λειτουργεί διαλυτικά, διαδίδει κουτσομπολιά και συκοφαντίες για συναγωνιστές του και για το Μέτωπο. Ο πυρήνας οφείλει να είναι ανοιχτός στον απλό κόσμο και στα προβλήματά του. Πρέπει να είναι σε θέση να αφομοιώνει τα νέα μέλη που οφείλει να κερδίζει μέσα από την μαζική δουλειά του. Πυρήνας που μένει άπραγος, που συνεδριάζει χωρίς νόημα ή αντίκρισμα στην μαζική δουλειά που πρέπει να κάνει, που δεν αναπτύσσεται οργανωτικά και φυλλορροεί, τότε δεν έχει κανένα νόημα να υπάρχει. Ο τομέας σε συνεργασία με το Οργανωτικό Γραφείο θα πρέπει να παρεμβαίνει για την ανασυγκρότησή του, την αναδημιουργία του με νέα μορφή και σύνθεση. Και μάλιστα χωρίς καμιά αργοπορία, γιατί όσο καθυστερούμε τόσο χάνονται πολύτιμα μέλη για το Μέτωπο λόγω απογοήτευσης.
Πρωταρχική δουλειά κάθε συναγωνιστή είναι η συμβολή του στην οργανωτική ανάπτυξη του Μετώπου μέσα από την δημιουργία και επέκταση του δικτύου των πυρήνων. Είναι ο μόνος τρόπος για να δεθεί το Μέτωπο οργανικά με τον λαό, για να γίνει ένα μ’ αυτόν. Κάθε συναγωνιστής οφείλει να λειτουργεί ως οιονεί πυρήνας μέσα στα πλαίσια της γενικής τακτικής και των προταγμάτων του Μετώπου. Διαθέτει και πρέπει να διαθέτει αυτοτέλεια δράσης και φυσικά πλήρη ελευθερία σκέψης. Δεν ντρέπεται, ούτε φοβάται για την ιδιότητά του ως μέλος του ΕΠΑΜ. Για καθέναν από εμάς αποτελεί τιμή που είμαστε μέλη της μόνης μαχητικής οργάνωσης με παλλαϊκούς στόχους και εμβέλεια. Η παρουσία μέσα στο Μέτωπο και η συμβολή του κρίνεται πρώτα και κύρια από τα αποτελέσματα της δουλειάς του μέσα στον κόσμο, αλλά και από την έμπρακτη συμβολή του στην διαμόρφωση της πολιτικής του Μετώπου είτε σε τοπικό, είτε σε κεντρικό επίπεδο.
Για όλα τα μέλη του ΕΠΑΜ η κριτική αποτελεί την ζωογόνα δύναμη που κρατά το Μέτωπο εν εγρηγόρσει. Η κριτική μέσα στο ΕΠΑΜ δεν έχει όρια και δεν πρέπει να έχει όρια. Στο βαθμό που είναι ειλικρινής δεν πρέπει να ενοχλεί αν είναι ανελέητη τόσο στην μορφή, όσο και στο περιεχόμενο. Όμως η κριτική για να είναι εποικοδομητική, να προσφέρει στην εξέλιξη του Μετώπου και της δουλειάς του, για να μας κάνει όλους καλύτερους για το καλό του αγώνα οφείλει να τηρεί δυο βασικές προϋποθέσεις: Αφενός να ασκείται μέσα από τις διαδικασίες που προβλέπει το καταστατικό, το ήθος και η ηθική του Μετώπου. Και αφετέρου να είναι πάντα συγκεκριμένη με τέτοιον τρόπο ώστε να βοηθά στην άμεση διόρθωση των στραβών και των περίεργων μέσα στο Μέτωπο και στην δουλειά του. Διαφωνία για την διαφωνία και κριτική για την κριτική δεν βοηθούν κανέναν και λειτουργούν διαλυτικά μέσα στο Μέτωπο.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να είναι μέλος του ΕΠΑΜ. Κανείς δεν εξαναγκάζει, ούτε ζητά από κανέναν να παραμείνει μέλος του ΕΠΑΜ όταν υπάρχουν θεμελιώδεις διαφωνίες με την πολιτική του τακτική, με την δουλειά του μέσα στον κόσμο, με τον τρόπο οργάνωσής του, αλλά και με τα προτάγματά του. Ούτε βέβαια θα κατηγορηθεί κανείς γιατί αποχωρεί από το ΕΠΑΜ για τους δικούς του λόγους. Όμως δεν μπορούμε, ούτε πρέπει να ανεχόμαστε οιονδήποτε παραμένει στο Μέτωπο μόνο και μόνο για να αλλοιώσει την πολιτική, την οργάνωση και τα προτάγματά του. Οιοσδήποτε διαφωνεί με τις θεμελιώδεις αρχές, την μέθοδο δουλειάς, δηλαδή τον μαζικό λαϊκό αγώνα και τα προτάγματα του Μετώπου πρέπει, να τίθεται εκτός ΕΠΑΜ. Δεν ωφελεί να περιμένουμε πότε αυτός θα το πάρει απόφαση, γιατί μέχρι τότε ίσως να έχει επιφέρει μεγάλη ζημιά. Ούτε να καθυστερούμε, να πάρουμε μέτρα μήπως κι ο συγκεκριμένος ανανήψει, ή αλλάξει άποψη. Μπορεί κάλλιστα να αλλάξει άποψη και τρόπους εκτός ΕΠΑΜ, παραμένοντας φίλος του Μετώπου. Η διαγραφή από το ΕΠΑΜ δεν συνιστά αφορισμό του Πάπα, αλλά μέθοδο προστασίας του Μετώπου και των πυρήνων του από εχθρικές αντιλήψεις και πρακτικές. Αν αυτός που διαγράφηκε παραμείνει φίλος του ΕΠΑΜ, ή συναντηθούμε ξανά και με νέους όρους στους κοινούς αγώνες, τίποτε δεν εμποδίζει τον πυρήνα να τον επανεντάξει στα μέλη του. Ο πυρήνας αποφασίζει. Και ο πυρήνας, ο τομέας, τα όργανα και κάθε μέλος του ΕΠΑΜ, οφείλουν να προστατεύουν τις διαδικασίες, αλλά και το ίδιο το Μέτωπο, από τα εχθρικά και διαλυτικά στοιχεία που παρεισφρέουν, ή επιδιώκουν την αναίρεση θεμελιωδών αρχών και προταγμάτων του ΕΠΑΜ. Δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού, ούτε ολιγωρίας. Έχουμε μπει ίσως στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα εναντίον του καθεστώτος κατοχής και τον εφησυχασμό ή την ολιγωρία μπορεί, να την πληρώσουμε όλοι μας πολύ ακριβά.
